ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Story 2
Story 2
ท่ามกลางอากาศที่แสนร้อนอบอ้าวของบ่ายวันเสาร์ใจกลางกรุงเทพที่ไหนนะหร๋อ ที่นี่ใคร ๆ ก้อรู้จักไม่ว่าจะเป็นวัยรุ่น วัยโจ๋ นักท่องเที่ยวต่างชาติ ชาวบ้านต่างจังหวัด คนทุกชนชั้นไม่ว่าจะมีตำแหน่งใหญ่คับห้องทำงานหรือว่าจะเล็กน้อยเป็นเพียงแค่ยามที่เฝ้าอยู่ที่หน้าประตูห้องเช่าเล็ก ๆ ที่นี่ก้อคือ สวนจตุจักร ที่เต็มไปด้วยสินค้ามากมายที่มาจากที่ต่าง ๆ ทั่วประเทศ ต้นไม้ใบหญ้า เครื่องจักรสาน งานแฮนด์เมค สัตว์เลี้ยง และแหล่งรวมแฟชั่น แฟชั่นนี่แหละที่ชั้นกับยัยอินจะมาช๊อปวันนี้แหละ
“ต๊ายแล้ว คนเราอะไรจะดูดีได้ขนาดนั้น ท่าจะไม่ใช้คนไทยนะเธอ”
“ใช่เธอ ชันก้อคิดแบบนั้นเหมือนกัน ดูดีมาก ๆ แต่เสียตรงที่ว่าท่าทางจะดุนะเธอ หน้าขรึมซะขนาดนั้น” เสียงของผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่เดินผ่านชายที่เรียกว่าหน้าตาดี
ชายหนุ่มหน้าตาดี ผิวสีแทน ตาโต จมูกโด่งเป็นสัน ปากสวยได้รูป ใบหน้ารูปไข่ รูปร่างสูงโปร่ง ผมซอยสไลด์ประมาณต้นคอ เป็นแบบชาวเอเชีย หน้าตาเข้าขั้นตี๋อินเตอร์ทีเดียว
“โอ้โห ที่นี่หร๋อเนี๊ยะที่เรียกว่า สวนจตุจักร ตลาดนัดที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย คนเยอะแยะน่าดูท่าทางจะน่าสนุกดีนะเนี๊ยะ” ชายหนุ่มหน้าตาดีบอกกับตัวเองและนี่ก้อเป็นครั้งแรกที่ได้มาเหยียบสถานที่แบบนี้ไม่ใช่สินะ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้มาประเทศไทย
“ซื้ออะไรดีค่ะ ร้านเรามีหลากหลายแบบให้เลือกนะค่ะ ดูก่อนได้ไม่ซื้อไม่ว่านะค่ะ” แม่ค้าขายเสื้อยืดที่ประดับด้วยเศษ ๆ ผ้าหลากสีที่เอามาจัดเป็นรูป
“อ้าวพ่อหนุ่ม หาต้นอะไรอยู่หล่ะ ลุงมีหลายแบบนะ ซื้อปลุกเองที่บ้านหรือว่าซื้อไปเป็นของฝากหรือเปล่า ลุงให้คำปรึกษาได้นะ” คุณลุงอายุประมาณ 60 ปีหน้าตาใจดีถามชายหนุ่มหน้าตาดีที่เพิ่งจะมาที่นี่เป็นครั้งแรก
“เออ ผมอยากได้ต้นไม้ที่มันต้นเล็ก ๆ ครับ ต้นมันประมาณเท่านี้มีหนามด้วยผมอ่านมาจากหนังสือเห็นว่ามันจะมีดอกเล็ก ๆ สีสันสวยงามครับ”
“อ๋อ เค้าเรียกว่าต้นกระบองเพชรพ่อหนุ่ม ไม่รู้จักเหรอ” คุณลุงถามด้วยอาการสงสัย แต่น้ำเสียงก้อถามอย่างเป็นมิตร
“มันชื่อกระบองเพชรเองเหรอเนี๊ยะ ครับผมอยากได้ต้นนี้ 2 ต้น”
“ได้ เดี๋ยวลุงเอาใส่กล่องให้นะ อย่ารดน้ำมันบ่อยเดี๋ยวจะตายซะก่อน ให้มันโดนแดดบ้างก้อดีนะ”
“ครับ ผมจะทำตามที่คุณลุงแนะนำนะครับ”
ที่ทางขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินสถานนี้สวนจตุจักร
“เย้ ถึงแล้วสวนจตุจักรของชั้น วันนี้นะแกชั้นจะช๊อปให้ตังค์หมดเลยแกยัยอิน”
“อ้าวแล้วแกจะกลับยังไงหล่ะยัยอ้าย”
“ก้อขอตังแกไงเพื่อน ชั้นรู้นะว่ายังไงแกก้อไม่ทิ้งชั้นใช่ป่าว”
“ก้อไมแน่นะ วันนี้ชั้นอาจจะไม่ใช่เพื่อนที่ดีก้อได้นะแก”
“จริงหร๋อ แกจะใจร้ายใจดำทิ้งชั้นได้ลงคอจริงอะ” ชั้นหันไปทำตาปริบ ๆ ใส่ยัยอินเผื่อว่ามันจะสงสารชั้นมั้ง
“เฮ้อออออ ล้อเล่นแก แกก้อรู้ยังไงชั้นก้อไม่ทิ้งอยู่แล้วเพราะเราเป็นเพื่อนกันมะใช่หร๋อ”
“ถูกต้อง เราทั้งสองช่างเป็นเพื่อนแท้กันเหลือเกิน เพื่อนกิน เพื่อนรัก และเพื่อนตาย”
“แต่ยัยอ้ายชั้นว่าแกจะเป็นเพื่อนแบบแรกมากไปหน่อย ดูดิ อ้วนซะ”
“เอาเหอะ แต่ยังไงเราก้อจะเป็นเพื่อนกันแบบนี้ตลอดไปมะใช่เหร๋อยัยอิน มามะให้ชั้นกอดแกซักทีดิ”
“โอ้ยยยย พอแล้วแกชั้นหายใจไม่ออก ชั้นรู้ว่าแกรักชั้นตลอดเวลาที่ผ่านมา ไปตีกับคนอื่นเพราะโมโหแทนชั้น เป็นห่วงเป็นใยชั้น แต่ว่าแกปล่อยก่อนได้มั๊ย เพราะตอนนี้ชั้นอายคนอื่นเค้าแก ดูดิ เค้ามองกันหมดแล้ว”
“เออ จริงของแกอะ แล้วมันจะมองอะไรกันนักหนาเนี๊ยะ เพื่อนกันรักกันกอดกันไม่เห็นจะเป็นไรเลย จิงป่าว” ชั้นไปทำท่าจะกอดยัยอินอีกทีแต่พอเห็นหน้ามันก้อรู้ว่าถ้ากอดมันถีบชัวร์
“มันก้อจิง แต่ชั้นว่านะแก พวกนี้ต้องคิดว่าสาวสวยอย่างเรา 2 คน เป็นเลียสเบี้ยน แหง๋ ๆ”
หลังจากที่ชั้นและยัยอินพร่ำพรรณนาถึงความสัมพันธ์ระหว่างเราทั้ง 2 คนเสร็จก้อลงมือเดินช๊อปปิ้งกันอย่างมันมือทั้ง 2 ข้างมือข้าวของเต็มไม้เต็มมือไปหมดแต่ก้อยังไม่วายที่จะซื้ออีกจนมาถึงร้านขายกระเป๋าแฮนด์มึร้านนี้
“อ้าย อ้าย แกดูดิปะเป๋าร้านนี้สวยดี แปลกไม่เหมือนใครด้วย ไปดูกันนะ”
“เออ ดีแก ชั้นกำลังอยากได้กระเป๋าใส่หนังสือใบใหม่อยู่พอดีเลยแก”
“มันก้อสมควรอยู่หรอก ก้อกระเป๋าแกขาดซะขนาดนั้นแล้วอะ ถ้าแกไม่ซื้อใหม่ก้อว่าจะซื้อให้ใหม่อยู่นี่แหละคนอะไร งกไม่เข้าเรื่อง”
“ถ้างั้นชั้นไม่อยากได้แล้วดีกว่า”
“ไมอะแก”
“ก้อแกเพิ่งพูดเมื่อกี้ว่าถ้าชั้นไม่ซื้อเด๋วแกจะซื้อให้ ของฟรีชั้นชอบ”
“ไม่ต้องมาตลกบริโภคเลยแก ชั้นไม่ซื้อให้แล้ว”
“(-_-)!!!” ชั้นทำหน้าแบบเซ็งสุด ๆ เพราะนึกว่าจะได้ของฟรี แต่ว่าตั้งแต่ที่เถียงกับยัยอินตาของชั้นก้อมองดูกระเป๋าภายในร้าน ไปเลยๆ จะได้ไม่เสียเวลาแล้วก้อมาหยุดที่ใบนี้
“เอาใบนี้แหละ ค่ะ/ครับป้า” เสียงของชั้นดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงของใครบ้างคน และเมื่อชั้นหันไปดูก้อเห็นหน้าของเจ้าของเสียงอย่างชัดเจน เค้าเป็นผู้ชายผิวสีแทนแถมละเอียดยิ่งกว่าผู้หญิงอย่างชั้นซะอีก ตัวสูงมั๊ก มาก จัดว่าหน้าตาดีใช้ได้เลยทีเดียวค่ะ แต่จะแมนหรือป่าวอันนี้ไม่รู้ ทำไมนะหร๋อก้อเพราะว่าร้านกระเป๋าแฮนด์เมคแบบนี้ไม่น่าที่จะเป็นเป้าหมายของผู้ชายเลยได้เลยนะสิ
“ได้ไงอะชั้นเจอก่อน ชั้นก้อต้องได้ก่อนดิ”
“ผมเจอก่อน บอกคุณป้าคนนี้ก่อนด้วยยัยอ้วน”
“เฮ้ยย ว่าใครอ้วนไอ้ผู้ชายปากมอม” ช่างกล้ามากเลยผู้ชายอะไรไม่รู้จักกันก้อมาว่าชั้นอ้วน ไม่ยอมจริง ๆ ด้วยชั้นโกรธแล้วนะ
“ก้อว่าเธองัยไม่เคยส่องกระจกเลยเหร๋อผมซื้อให้มั๊ย แต่ต้องหลังจากที่ผมซื้อกระเป๋าใบนี้ก่อนนะ”
“ไม่มีทางเพราะใบนี้ชั้นจะต้องเป็นเจ้าของเท่านั้น”
“ผมต่างหากที่จะได้เป็นเจ้าของ”
“ชั้นสิ เพราะอย่างน้อยชั้นก้อเข้ามาดูที่ร้านนี้ก่อนนาย จริงมั๊ยค่ะป้า”
“เอออ” เสียงของคุณป้าเจ้าของร้านกำลังจะบอกอะไรบางอย่างกับชั้นแต่ไม่ทันเสียงนี้
“เหรอ ผมไม่รู้เลยนะเนี๊ยะว่าเธอมากลิ้งมาก่อน เพราะเท่าที่จำได้ตอนผมเดินเข้ามาไม่มีใครอยู่ในร้านเลยนิ”
“ไอ้ผู้ชายปากเสีย คำก้ออ้วน 2 คำก้อกลิ้ง นายหาแฟนให้ดีกว่าชั้นให้ได้กันแล้วกัน”
“แน่นอน อย่างชั้นหน้าตาดีขนาดนี้ยังไงก้อต้องมีแฟนที่ดีและเพียบพร้อมอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือนิสัย อย่างเธอนี่ไม่มีทางยัยอ้วน” ผู้ชายที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกพูดหรือตดไม่แน่ใจใส่ชั้นทำแบบนี้ได้อย่างไร เชอะ ชั้นเป็นนางเอกต้องไม่ต่อล้อต่อเถียงกับคนแบบนี้หรอกเสียลุคหมด (เฮ้ออออ ยัยอ้ายมันไม่เหลือตั้งนานแล้ว ผู้เขียนขอออกความเห็นหน่อยนะ)
“เอาเป็นว่า กระเป๋าใบนี้เป็นของชั้นไม่ต้องมาพูดมาก”
“ได้ยังไง ต้องเป็นของผมดิ”
“ไม่ของชั้น”
“ของผม”
“ของชั้น”
“ของผม”
“ก้อบอกแล้วไงว่าของชั้น”
ปิ้งป่องงงงง ปิ้งป่องงงงง กลับมาแล้วค่ะ ปิ้งป่องงงงง ปิ้งป่องงงงง
“กลับมาแล้วค่ะมามี้ นู๋กับยัยอินหิวจะแย่มีอะไรให้กินมั๊ยค่ะ”
“ที่สำคัญมีของมาฝากคุณน้าด้วยนะค่ะ”
“รอเดี๋ยวนะเด็ก ๆ มามี้กำลังจัดโต๊ะให้พวกนู๋อยู่ มาได้เวลาพอดีเลย อีกอย่างดีมากนะจ้ะที่กลับกันมาแต่วันมามี้จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง ไปล้างมือแล้วมาเตรียมกินข้าวได้แล้วนะ” เสียงใส ๆ ของมามี้ลอยออกมาจากห้องครัวพร้อมกับกลิ่นหอม ๆ ของอาหารมื้อเย็นโอ้ยยยย น้ำลายจะไหล
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น