ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Story 1
True Love Story
รักแท้ใกล้แค่เอื้อม
ตื่นได้แล้วววววววววววววววววว ยัยอ้ายชั้นบอกให้ตื่นได้แล้ว เธอได้ยินที่ชั้นพูดมั๊ยเนี๊ยะ เธอจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน จะตื่นหรือไม่ตื่น ทำไมถึงเธอคนแบบนี้เนี๊ยะ ปลุกยากปลุกเย็นแบบนี้แถมยังขี้เซาขี้เกียจขี้เยอะแยะอะไรขนาดนี้ไม่เข้าใจจิงจิง (นี่เป็นเสียงของ ยัยอินเพื่อนรักแบบสุด ๆ ของชั้นตั้งแต่สมัยอนุบาลเลยนะค่ะ และจะมีเสียงนี้เป็นประจำถ้าหากเรานัดที่จะไปไหนด้วยกันหรือว่าใกล้จะเปิดเทอม ห๊านัดกันใช่ค่ะวันนี้เรานัดกันที่จะไปเที่ยวสวนจตุจักรกันเพราะพรุ่งนี้ความสุขของชั้นก้อจะหายไปแล้ว สวัสดีนะค่ะ ชั้นชื่ออ้ายฉินค่ะ )
“โอ้ยยยยยยยยยย แกจะตะโกนไปถึงไหนเนี๊ยะ หูของชั้นจะแตกแล้ว พูดอยู่ได้ไม่เหนื่อยไม่รำคาญเสียงตัวเองเหรอแก มันดังเข้าไปถึงโสตประสาทหูชั้นที่ 8 แล้วโอ้ยยยย” ชั้นแง้มผ้าห่มออกจากใบหน้าที่แสนจะสวยงามของชั้นเพราะรู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างมันทับอยู่บนตัวของชั้นและขอบอกว่ามันหนักมาก
“ไม่ต้องมาพูดมากเลยแกขนาดว่านี่แกหนวกหูนะเนี๊ยะ ยังไม่อยากจะตื่นเลย ถ้าเป็นคนอื่นนะเค้าตื่นตั้งแต่เรียกชื่อแล้ว”
“แล้วทำไมแกไม่เรียกชื่อชั้นหล่ะจะได้ตื่นไงมาตะโกนเป็นลิงอยู่ได้” (นู๋กระปุกเศร้าค่ะ ดูดิขนาดตะโกนขนาดนี้ยังไม่ตื่นแล้วถ้าเรียกแค่ชื่อจะตื่นเหรอ เฮ้อออออสงสารอินเพื่อนอ้ายนะค่ะผู้อ่าน)
“โหแกมันไม่เคยอยู่ในความคิดชั้นเลยแกไอ้ที่เรียกแค่ชื่อแล้วแกจะตื่นอะ - _ - ”
“แล้วนี่แกมาทำไมแต่เช้าเนี๊ยะยังถึงเวลาที่เรานัดกันเลยนะ ตั้ง 9 โมงไม่ใช่เหรอ” ชั้นพูดก่อนที่จะเอาผ้าห่มมาปิดหน้า
“มันก้อใช่แต่นี่มัน 10 โมงแล้วนะแก” ชั้นอินพูดกับคนที่นอนอยู่อย่างสบายอารมณ์โดยไม่สนใจใครเลยนอกจากตัวเอง
“ อะไรนะ 10 โมงแล้วเหรอ แล้วทำไมตอนที่แกตื่นไม่โทรมาปลุกชั้นหล่ะ” ชั้นลุกขึ้นมาทำตาโตอย่างตกใจ
“ใครบอกว่าชั้นไม่ได้โทรมาปลุก โทรมาจนมือจะหงิกแล้วแต่ไม่มีคนรับสาย แกทำอะไรกับโทรศัพท์หล่ะเนี๊ยะ”
“แหะ ๆ ชั้นปิดเสียงหว่ะแก” ชั้นหันมายิ้มเจื่อน ๆ กับเพื่อนสุดที่รักของชั้น
“ขอบใจนะที่ปิดเสียงนะเพื่อนรักแล้วยังมีหน้ามาหาว่าชั้นไม่โทรมาปลุกอีก ดูดิทำให้ชั้นต้องมาเหนื่อยแต่เช้าเลยแก”
“ยัยอินขอบใจนะที่มาปลุก ชั้นรู้ว่าแกไม่โกรธชั้นหรอกใช่มั๊ยแก” ชั้นพูดออกไปเพราะว่าเห็นที่หูของยัยอินมีควันน้อยๆ ลอยออกมา
“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีไปเลย ชั้นกำลังคิดอยู่ว่าถ้าเรียกอีก 2 ครั้งแล้วแกยังไม่ลุกอีกนะจะถีบให้ตกเตียงหรือไม่ก้อเอาน้ำมาสาดให้ตื่นซะเลย”
“O0O ทำไมใจร้ายขนาดนั้นหล่ะ ชั้นไม่ใช่หมานะที่จะเอาน้ำมาราดอะ”
“เหอะ ๆ ไม่ใช่ก้อใกล้เคียงแหละแก ที่สำคัญนะหมาที่บ้านชั้นเรียกคำเดียวก้อวิ่งมาแล้ว มันพูดรู้เรื่องกว่าแกไม่เรียกยากขนาดแกหรอกยัยอิน”
“เอาเป็นว่าชั้นไปอาบน้ำดีกว่า ขี้เกียจมานั่งฟังเสียงจิ้งจกมันร้อง” ชั้นหันไปบอกกับคนที่นั่งทำหน้าเหวออยู่บนเตียงเพราะอะไรรู้มั๊ย ยัยอินมันกลัวจิ้งจกขึ้นสมองถ้าพูดถึงจิ้งจกเมื่อไหร่หน้าเหวอทุกที
= = = = = = = = = = = = = = = = = = 20 นาที ผ่านไป = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
ในขณะที่ชั้นเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างสบายตัวเพราะเพิ่งจะแช่น้ำในอ่างอาบน้ำอันใหม่ที่ได้มาเมื่อวานนี้ ก้อเห็นยัยอินเพื่อนรักของชั้นหลับอย่างสบายบนเตียงแทนชั้นเมื่อ 20 นาที ที่แล้วฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า โอกาสมาถึงแล้วค่ะพี่น้อง ชั้นเอาขาไปสะกิด ๆ เพื่อนที่กำลังหลับอยู่ แต่สะกิดแค่กครั้งเดียวเองอะมันก้อตื่นแล้ว
“แกทำอะไรอะ” คนที่เพิ่งลืมตาขึ้นมาบอกกับชั้น
“ปลุกแกไง แต่ชั้นเพิ่งจะสะกิดแกแค่ทีเดียวเองนะ ทำไมตื่นง่ายจังอะ”
“ก้อใครเค้าจะไปเหมือนแกหล่ะ หลับซะขนาดนั้น ตะโกนเรียกเกือบชั่วโมงยังไม่ตื่นเลย”
“เหอะ ๆ ๆ ใครจะไปรู้หล่ะ เห็นเป็นเพื่อนกันก้อคิดว่าเป็นนิสัยเหมือนกันนิแก เออ เออ ช่างมันเถอะ”
“แล้วนี่ไม่ต้องมาทำพูดมากเลย อ้ายแกเข้าไปทำอะไรอยู่ในนั้นตั้งนานสองนาน แอบหลับเหรอหายซะเป็นชาติเชียวนั่งรอแกอาบน้ำซะจนหลับแล้วเนี๊ยะ” ยัยอินตื่นมาก้อสามารถที่จะบ่นชั้นได้ทันทีเศร้า
“เห็นแล้วว่าแกหลับ ตื่นมาก้อพูดเชียวนะหยุดได้แล้วขี้เกียจฟัง จะมาเป็นแม่ชั้นอีกคนไง แล้วนี่ถ้าแกไม่เลิกบ่นนะชั้นก้อจะบ่นมั้งหล่ะแก แล้วอย่ามาว่ากันนะ”
“เออ เออ เลิกพูดก้อได้ รีบ ๆ ไปแต่งตัวเหอะอุจาดตาหว่ะ เดี๋ยวชั้นจะไปรอข้างล่างนะ ปังงงง” พอยัยอินพูดจบก้อปิดประตูใส่หน้าชั้นซะงั้น
“ได้เจ้าค่ะ เดี๋ยวอีชั้นจะรีบตามลงไปนะเจ้าค่ะ” ชั้นตะโกนไล่หลังยัยอินไป แต่ถ้าจะไม่ทันเพราะไม่มีสัญญาณอะไรตอบกลับมา
ในขณะที่ชั้นเดินลงมาจากบันได ก้อเห็นเพื่อนที่แสนดีนั่งสวาปามอยู่อย่างเอร็ดอร่อยและสงสัยว่าไอ้เหตุผลที่ว่าจะมานั่งรอข้างล่างคงจะไม่ใช่แล้วหล่ะต้องเปลี่ยนไปเป็นกินรอช้างล่างถ้าจะเหมาะกว่า
“เร็วดิแกขนาดแต่งตัวยังช้าเลย จะไปทำอะไรกินเนี๊ยะ มามี้แกเตรียมของว่างไว้ให้กินแหละ เร็ว ๆ”
“ท่าจะจริง ดูดิของว่างของมามี้มีแต่จานเปล่าทั้งนั้นเลย แกฟาดซะเรียบสมกับชื่อดี ของว่าง แล้วชั้นจะกินอะไรหล่ะ” ชั้นพูดด้วยน้ำเสียงอย่างเศร้า เพราะตอนนี้ก้อปาไปจะเที่ยงอยู่แล้วยังไม่ได้กินอะไรเลย
“เด็ก ๆ วันนี้นัดกันจะไปไหนกันหล่ะ เห็นเปิดศึกกันตั้งแต่เช้าแล้ว อีกอย่างอย่ากลับให้ค่ำกันนักนะ มามี้เป็นห่วง”
“ไปเลี้ยงส่งค่ะ” สาวสวยทั้ง 2 พูดพร้อมกัน
“อ้าวนู๋อินจะไปไหนเหรอ” มามี้ถามด้วยความสงสัย เพราะเห็ยว่ากำลังจะเปิดเทอมแล้ว
“เปล่าหรอกค่ะ เลี้ยงส่งของพวกนู๋ก้อคือ เลี้ยงอำลาปิดเทอมเพราะไม่กี่วันนี้ก้อจะเปิดเทอมแล้ว” ยัยอินตอบแม่ไปอย่างรวดเร็ว ทั้งที่ในปากยังกินขนมไม่หมดเลย
“อืมจะไปเที่ยวกันว่างั้นเหอะ” มามี้พูดแบบรู้ทัน
“ก้อประมาณนั้นแหละค่ะมามี้ รู้ทันทุกทีเลย” ชั้นตอบไปแบบยิ้ม ๆ
“ดูแลกันดี ดี แล้วกัน อย่ากลับให้มันค่ำนักนะ มามี้เป็นห่วง แล้วเดี๋ยวจะเตรียมอาหารอร่อย ๆ ไว้รอทั้ง 2 คนนะ”
“ค่ะ งั้นหนูไปกันก่อนนะค่ะ จะได้มีเวลาเที่ยวอีกเยอะ ๆ แล้วจะรีบกลับมาไม่ต้องห่วงนะค่ะ” ชั้นบอกกับมามี้แล้วลากยัยอินออกจากบ้านทันที
“นี่แหละที่มามี้ห่วงที่สุดเด็ก ๆ บอกแบบนี้ทีไรค่ำทุกที”
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ ชอบไม่ชอบติชมกันเข้ามาได้นะ
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ ชอบไม่ชอบติชมกันเข้ามาได้นะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น