คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 : 2 คนโดนลาก กับอีก 1 คนโดนบังคับ ~~~~~~
“พี่ลากผมออกมาทำไมเนี่ย?”เรียวอุคถามขึ้นทันทีเมื่อเยซองปล่อยมือ แต่ยังไม่ทันที่จะได้คำตอบ เยซองเอาแขนมาดันเรียวอุคติดกำแพงแล้วกักตัวคนตรงหน้าไว้ให้ไปไหน
“พี่แค่อยากจะรู้ว่าตัวเล็กของพี่ไปไหนมากันแน่ ^-^ ”
“ผมจะไปไหนก็เรื่องของผมสิ อีกอย่างผมเป็นของพี่ตอนไหนกัน -*- ”เรียวอุคตอบพลางย้อนถามอย่างเคืองๆ
“ก็พูดเผื่อไว้ภายภาคหน้าไงครับ ^-^ ”แต่ได้รับคำตอบที่ทำให้คนตัวเล็กหน้าขึ้นสีทันที
“จะภาคนี้หรือภาคไหนก็ไม่เป็นทั้งนั้นล่ะ! >O< ”เรียวอุคตวาดออกไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย แล้วกัดแขนของเยซองข้างหนึ่ง เยซองร้องเสียงหลงแล้วชักแขนออกมา เรียวอุคได้จังหวะแล้วก็วิ่งออกมา
“กัดพี่หรอครับ ฝากไว้ก่อนเถอะตัวเล็ก”เยซองหันมาพูดกับเรียวอุคพลางลูบแขนที่โดนกัด
สมน้ำหน้า อยากมาทำแบบนี้ใส่ผมก่อนทำไมล่ะ...
“อย่าลืมมาเอาคืนนะฮะ ค่าฝากมันแพง”เรียวอุคตอบกลับแล้วแลบลิ้นให้เยซองก่อนที่จะวิ่งเข้าประตูโซนไป
เอาคืนแน่...ตัวเล็กของพี่นี่แสบจริงๆ
ในระหว่างที่พี่เยากะน้องอุคอยู่ข้างนอกนั้น น้องหมาน้อยเจ้าเล่ห์ก็พาหนูน้อยฟักทองไปอีกทาง
“ปล่อยนะ ไอ้หมาบ้า!!!”ซองมินร้องพยายามจะสะบัดแขนออก
หมาอีกแล้ว ทำไมวันนี้ได้ยินแต่หมานะ -*-
“เอ้า...ดิ้นเข้าไปยัยบ้าฟักทอง ดิ้นมาตั้งแต่โดนลากละไม่เหนื่อยรึไง?”คยูฮยอนหันมาถาม
“เหนื่อย แต่ก็ให้เหนื่อยมากกว่านี้ก็ยอมถ้าได้ห่างจากนาย!”ซองมินตอบในเชิงตวาด
“หรอ...เหนื่อกว่านี้ก็ยอมหรอ...^-^+ ”คยูฮยอนถามขึ้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏอีกครั้ง
รอยยิ้มนี้อีกแล้ว...เลิกยิ้มแบบนี้สักทีได้มั้ยทำให้รู้สึกใจไม่ดี >///<
“อะ...อะไร ยิ้มทำไม??”ซองมินถามขึ้นอย่างระแวง พลางเดินถอยหลังหนี จนติดกำแพง นั้นยิ่งทำให้คยูฮยอนยิ้มกว้าง เป็นไปตามที่คาดไว้ จากนั้นก็เดินเข้ามาประชิดร่างของซองมินแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทำให้ซองมินแทบลืมหายใจอย่างลุ้นๆ
“ก็ยิ้ม...เพราะได้เห็นเธอน่ารักแบบนี้ไง...”คยูฮยอนยื่นหน้าเข้ามากระซิบหูเบาๆ นั่นทำให้ซองมินหน้าแดง แอบรู้สึกเสียดาย(?)
“ไอ้...ไอ้หมาบ้า!!!”ซองมินออกแรงผลักให้คนตรงหน้าออกจากตัวแล้ววิ่งกลับห้อง
ไอ้หมาบ้า ไอ้หมาหื่น ไอ้คนเจ้าเล่ห์ อ๊ากกกก >O<
มาที่ด้านน้องกุ๊กไก่~~~~
ฮยอกแจที่เดินตามฮันคยองไปที่ครัว ก็เกิดอาการงงๆนิดหน่อยที่ฮันตยองพามาที่นี่ ฮันคยองหยิบมีดจากเขียงขึ้นมามองดู
อ๊ากกก รุ่นพี่จะแก้แค้นที่ผมเดินชนเมื่อตอนนั้นใช่มั้ย ผมขอโทษแล้วไง T^T
“ระ...รุ่นพี่ฮะ รุ่นพี่คะ...คิดจะทำอะไรหรอฮะ?”ฮยอกแจถามเสียงสั่น ทำให้ฮันคยองเลิกคิ้วหันมามอง
เอาอีกละคิดไปถึงไหนนั่น ยัยต๊องเอ๊ย....
“ทำกับข้าวเป็นมั้ย...?”ฮันคยองเอ่ยถาม ทำให้ฮยอกแจถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก
“เป็นฮะ ทำไมหรอฮะ?”
“ก็นายยังไม่ได้กินข้าวเย็น...”ฮันคยองตอบ
“ฮะ???”
“ฉันก็ยังไม่ได้กิน...”ฮยอกแจกระจ่างทันที
“อ๋อ...อย่าบอกนะฮะว่ารุ่นพี่อ่านหนังสือตลอดตั้งแต่ผมไปจนผมมา?”ฮยอกแจถามยิ้มๆฮันคยองไม่ตอบแต่ยักไหล่
รุ่นพี่นี่ถึงจะดูน่ากลัวแต่จริงๆแล้วแค่เป็นคนพูดไม่ค่อยเก่งสินะฮะ
“แล้วรุ่นพี่รู้ได้ไงฮะว่าผมยังไม่ได้กินข้าวเย็น??”ฮยอกแจถามออกไป ได้แต่สายตาในเชิงดุประมาณว่า ถามมากจริงๆ
“สรุปรุ่นพี่จะให้ผมทำข้าวเย็นใช่มั้ยครับ??”
“รึจะไม่ทำก็ได้นะ...”ฮันคยองวางมีดลงแล้วจะเดินออกไป
“โอ๊ะ รุ่นพี่ฮะๆ ทำฮะๆ เดี๋ยวรุ่นพี่ก็ปวดท้องเป็นโรคกระเพาะกันพอดีฮะ”ฮยอกแจร้องบอก ทำให้ฮันคยองหยุดเดินแล้วผายมือให้ฮยอกแจไปทำกับข้าว ฮยอกแจเดินไปประจำตำแหน่งก่อนจะหันมามองและถามฮันคยองที่ยืนมองอยู่
“รุ่นพี่จะกินอะไรล่ะฮะ???”
“แล้วแต่เธอ...”ฮันคยองตอบ ฮยอกแจหันกลับไปพลางนึกถึงกับข้าว แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อจู่ๆแผ่นหลังของตนก็ได้สัมผัสอุ่นจากแผงอกกว้างของฮันคยอง จะหันกลับมาถามแต่ได้ยินเสียงบอกแกมบังคับ
“นิ่งๆ...”ได้ยินดังนั้นร่างของไก่น้อยก็กลายเป็นรูปปั้นและหลับตาแน่นทันที พอรู้สึกว่าสัมผัสอุ่นหายไปก็ลืมตาก็พบว่าตัวเองใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่ จึงหันไปมองฮันคยอง
“ขอบคุณฮะ”ฮยอกแจพูดแล้วรีบหันกลับไป และรีบลงมือทำกับข้าวทันที พยายามไม่อยู่นิ่งๆเพื่อขับไล่อาการใจเต้นเมื่อกี้ แต่ก็หนีไม่พ้น ฮยอกแจตัดสินใจทำข้าวต้มหม้อใหญ่เพราะเผื่อคนอื่นๆหิวจะได้มาตักกินได้ จากนั้นก็ตักใส่ชามให้ฮันคยองแล้วไปวางเสิร์ฟที่โต๊ะโดยมีฮันคยองเดินตามไปนั่ง
“แล้วของเธอล่ะ...?”
“รุ่นพี่กินเถอะฮะ คือผม...”ฮยอกแจยังตอบไม่ทันจบก็ได้สายตาดุๆของฮันคยอง จึงรีบเดินไปตักของตัวเองมานั่งกินด้วยเงียบๆ
แง...ผมจะบอกว่าผมจะกินพร้อมเพื่อนอ่า TT-TT
ฮันคยองจึงกินตามจนหมดชาม ก่อนจะเงยหน้ามองฮยอกแจที่นั่งกินหมดก่อน แล้วเดินไปหยิบชามของฮยอกแจกับของตัวเองรวมกัน
“เดี๋ยวผมเก็บเองฮะรุ่นพี่ไม่ต้องหรอก...”ฮยอกแจรีบพูดก่อนจะคว้าชามจากมือฮันคยอง แต่จับพลาดไปโดนมือของอีกคน ฮันคยองมองนิ่งแต่สายตามันวูบไหวไปสักพักหากแต่ร่างบางไม่สังเกตุเห็นรีบชักมือกลับทันที
“ขะ...ขอโทษฮะ”ฮยอกแจหลบตาและก้มหน้าขอโทษ ฮันคยองจึงเดินไปเก็บจาน ฮยอกแจวิ่งตามไป พอฮันคยองวางจานในอ่างล้างจาน ฮยอกแจจึงรีบหยิบฟองน้ำกับขวดน้ำยาล้างจานออกห่างอีกคน เพื่อบอกให้อีกคนรู้ว่าจะล้างเอง แต่ฮันคยองก็แย่งมา ฮยอกแจก็ดึงกลับ ยื้อไปยื้อมา ฮันคยองจึงยกแขนขึ้นสูงๆ
“รุ่นพี่อ่ะ เห็นผมตัวเล็กกว่าก็เอาเปรียบเลยนะฮะ งั้นก็ล้างไปเลยผมไปนอนละฮะ”ฮยอกแจพูดอย่างงอนๆก่อนะเดินหนีไป ฮันคยองมองตามนมีแต่ความเงียบในห้องครัว
“ออกมาได้แล้วมั้ง...”ฮันคยองเอ่ยเรียกอีกคน ทำให้บุคคลปริศนาก้าวเท้าออกมา
“สมกับสายตานักฆ่าเลยนะครับ”บุคคลที่เพิ่งมาพูดแซวๆ แต่ฮันคยองยังคงล้างานอยู่ไม่ตอบกลับ
“แต่สายตานั่นก็อ่อนโยนและดูเป็นธรรมชาติมากขึ้นนะครับเมื่ออยู่กับฮยอกแจ...”
“เงียบไปเลยคิบอม จะมาหาอะไรกินก็ไปตักกินไป”ฮันคยองพูดกับผู้ที่เป็นรุ่นน้อง ทำให้รุ่นน้องยิ้มจนตาหยี รอยยิ้มนี้คิบอมไม่เคยให้ใครเห็นนอกจากคนที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กอย่างฮันคยอง แล้วเดินไปตักข้าวต้มแล้วออกไปนั่งกินที่โต๊ะ ฮันคยองที่ล้างจานเสร็จ ก็วางฟองน้ำล้างมือในใจพลางคิด
ถ้าจริงอย่างที่คิบอมบอก...มันจะเป็นผลดีกับทายาทมาเฟียอย่างเขารึเปล่านะ...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาถึงตอนที่ 8 แล้วนะค่ะ ตอนนี้รู้สึกะยาวกว่าตอนอื่นอีก
เพราะไรท์เตอร์อารมณ์ดีเป็นพิเศษ คิดเห็นยังไงก็เม้นบอกกันบ้างนะค่ะ
ขอขอบคุณ คนที่เม้นให้นะค่ะ เป็นกำลังใจให้เยอะเลยค่ะ
ขอบคุณมากจริงๆ (_ _)
ความคิดเห็น