คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : การประจันหน้า (2) (แก้คำผิด)
“อ๊ะ...พี่ชอลลี่ผมไปเอาของที่ห้องแปปนึงนะฮะ”ดงเฮพูดลางวิ่งไปที่ห้องตัวเอง ยังไม่ทันที่ฮีชอลจะถามอะไร ไม่นานนักดงเฮก็กลับมาพร้อมกับถุงกระดาษขนาดกลางในมือ
“นั่นอะไรน่ะด๊อง?”ฮีชอลเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย
“ผ้าเช็ดหน้าฮะ ด๊องซื้อมาเป็นของฝากทุกคน สงสัยจะซื้อมาเกิน 2 ผืนด้วยพี่ชอลลี่ชอบสีไหนหยิบไปเลยฮะ ^-^”ดงเฮยื่นถุงกระดาษในมือให้ฮีชอลเลือก ฮีชอลเลือกหยิบสีแดงสดๆซึ่งดงเฮไม่คิดว่าฮีชอลจะเลือกด้วยซ้ำ หลังจากนั้นดงเฮก็เดินไปยังห้องรับแขกแล้วก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ทุกคนที่นั่งอยู่พร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ
“ของพี่ทึกกี้ ซองมิน ฮยอกแจ และเรียวอุคค่อยให้แล้วกัน ว่าแต่ คิบอมอยู่ไหนหรอฮะ??”ดงเฮเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่นับจำนวนผ้าเช็ดหน้า แต่ก็ไม่มีใครตอบึงหันไปสบตากับฮันคยองแล้วยิ้มให้
“ในห้อง...”นี่คือคำตอบ
“ขอบคุณฮะ ^-^ ”ดงเฮยิ้มแล้วเดินไปยังห้องของฮันคยองกับคิบอม พอเดินไปถึงก็เห็นประตูเปิดอยู่จึงถือวิสาสะเปิดเข้าไป ก็เห็นคนที่ตามหานั่งหันหลังให้อยู่บนเตียง ไม่ได้สังเกตที่มีคนเข้ามาเลยสักนิดงเฮจึงย่องเข้าไปดูว่าอีกคนกำลังทำอะไรอยู่
“ไม่มีใครสั่งสอนว่าจะเข้าห้องคนอื่นให้เคาะประตูก่อน...”เสียงพูดเย็นทำให้ดงเฮตกใจนิดๆ แล้วดงเฮก็เดินไปอยู่ข้างหน้าของคิบอมแล้วก็ต้องตกใจอีกครั้ง
“นายกำลังทำอะไรอยู่อ่ะ???”ดงเฮถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าตอนนี้บนตักของคิบอมมีแต่ผ้าพันแผลและยาวางเต็มไปหมด แล้วที่มีก็มีเลือดไหลออกมานิดหน่อย
“ทำแผล ไม่เห็นหรอ....?”คิบอมพูดอย่างไม่ค่อยสนใจคนตรงหน้าแล้วกำลังหยิบทินเจอร์มาราดแผล
“นี่!!! ไม่ได้นะ ล้างแผลก่อนสิ...”ดงเฮรีบแย่งขวดทินเจอร์ออกมา ทำให้คิบอมขมวดคิ้วแล้วมองหน้า
“ไม่ต้องยุ่ง...”น้ำเสียงยังคงเหมือนเดิม แต่ดงเฮไม่ได้ใส่ใจคว้ามือที่เป็นแผลของคิบอมมาอย่างเบามือแล้วนั่งลงข้างๆ ก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาทำแผลให้อย่างช่ำชอง ทำให้คิบอมเลิกคิ้วมอง
ผู้ชายอะไรหน้าหวานเหมือนผู้หญิงยังไม่พอ ยังถนัดเรื่องแบบนี้อีก....
ดงเฮเงยหน้าขึ้นมาเมื่อทำแผลเสร็จแล้วก็สบตากับคิบอมที่จ้องอยู่ก่อนแล้วทำให้นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะยิ้มหวานให้ ทำให้คิบอมเลิกมองแล้วก้มดูผลงาน
“ตกลงนายมาทำไม?”คิบอมเอ่ยถามดงเฮทันที ทำให้ดงเฮนึกได้ก่อนที่จะยื่นผ้าเช็ดหน้าให้คิบอม คิบอมมองอย่างงงๆ
“นี่ของฝากน่ะ ทุกคนได้หมดเลยนะ ฉันเลยเอามาให้นายไงรับไปสิ ^-^ ”ดงเฮตอบยังคงยิ้มอยู่เหมือนเดิม คิบอมทำเป็นไม่สนหันไปทางอื่นพลางจะลุกขึ้นหนี แต่แล้วเหตุการณ์คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น เมื่อดงเฮเกิดสะดุดขาตัวเองทำให้ปะทะกับอีกคนที่กำลังจะลุกหนีจนล้มลงนอนกับเตียง *0*.... เมื่อดงเฮรู้สึกว่าล้มทับอีกคนก็เงยหน้ามองคิบอมที่นอนอยู่ข้างล่างตน คิบอมมองนิ่ง ไม่ได้ว่าอะไร ดงเฮเผลอจ้องตาคิบอมแล้วหน้าเริ่มออกสี คิบอมก็สังเกตเห็นจึงกระตุกยิ้มนิดๆ
“เอ่อ...ขอโทษนะ”ดงเฮจะลุกออกจากตัวคิบอม แต่คิบอมรั้งเอวไว้อย่างนึกสนุก(ไอ้หยา) ทำให้ดงเฮสะดุ้งแล้วเกิดอาการตื่นนิดๆ+กับใบหน้าที่เริ่มแดงมากขึ้น ใบหน้าตอนนี้ทำให้คิบอมเคลิ้มไปชั่วขณะ...
“เฮ้ คิบอมพี่มาตามไปกินข้าว ข้าวเที่ยงเสร็จแล้ว...อั๊ยยะ ออนท๊อป O-O!!”เสียงเยซองดังขึ้นก่อนที่จะมาถึงหน้าประตู ก็มาเจอกับสภาพของสองร่างภายในห้อง ทำให้คิบอมหันไปสนใจผู้มาเยือน ดงฮึงรีบดีดตัวออกทันที แล้ววิ่งออกไป
คิบอมบ้า...ดูสิโดนเข้าผิดหมดเลย ฮือๆ TT-TT
“พี่มาขัดจังหวะรึเปล่าเนี่ย ??”เยซองเอ่ยถามหน้าตาย คิบอมยักไหล่แล้วเดินออกไปอีกคน เยซองก็เดินเกาหัวตามออกมา
ด้านห้องครัวพออาหารถูกนำไปวางโดยน้องๆที่น่ารักทั้งหลาย อีทึกก็จัดการเก็บอุปกรณ์ล้าง...
“อีทึก ไปกินข้าวกัน...”เสียงเรียกของผู้ที่เข้ามาให้ห้องครัวทำให้อีกทึกหันไปมอง ก็ไม่ใช่ใคร คังอินนั่นเอง
“อ๋อเดี๋ยวตามไป กินกันก่อนเลยขอเคลียร์ตรงนี้แปปนึงน่ะ ^-^ ”อีทึกตอบพลางส่งยิ้มให้
“ได้ไงล่ะ มาเดี๋ยวช่วย แล้วคังอินก็เดินมายืนข้างๆอีทึก ก่อนจะหยิบจับนู่นนี่นั่นไปทั่ว มั่วไปหมด ทำให้อีทึกหัวเราะเบาๆ
“นี่นายมาช่วยเคลียร์หรือมาให้ให้รกกว่าเดิมเนี่ย?”อีทึกเอ่ยถามขำๆ ทำให้คังอินหันมามอง
“ก็...ก็มาช่วยเคลียร์ไง”คังอินเริ่มพูดติดๆขัดๆหลังจากที่เห็นรอยยิ้มของอีกคน
คนรึนางฟ้าเนี่ย ที่ถ้าไม่อยู่โรงเรียนชายล้วนคิดว่าเป็นผู้หญิงแน่ๆเลย
“พอเถอะเดี๋ยวจัดการเองไปรอที่โต๊ะเถอะ ^-^ ”อีทึกพูดยิ้มๆ ทำให้คังอินยอมไปโดยดี
ผู้ชายอะไรตัวใหญ่ซะเปล่า แต่เหมือนเด็กเลย ^-^...
“นี่ๆ...”ฮีชอลที่กำลังวุ่นอยู่กับการจัดโต๊ะ ก็ต้องมาหงุดหงิดกับเสียงทีวีที่ดังเกินไป ซึ่งเป็นฝีมือของเยซอง แต่ตอนนี้ต้องหาคนไปลดเสียงทีวีก่อน จึงมองไปที่ซีวอนที่นั่งใกล้รีโมทมากที่สุด
“...”ซีวอนไม่ได้ยิน
“นี่นายชเว ซีวอน ฉันเรียกนายไม่ได้ยินรึไงกันห๊ะ!!!??”ฮีชอลเริ่มฟิวส์ขาด ทำให้ซีวอนหันมาสนใจ
“ครับ?”เสียงขานรับจากคนอึน ฮีชอลถึงกับชะงักกึก
คนอะไรทำหน้าอึนแล้วยังดูดีได้อีก...
“นั่งอึนอยู่นั่นล่ะ คิดว่าหล่อนักรึไง ลดเสียงทีวีหน่อยรำคาญ!!”ฮีชอลวีนต่อ
“ครับๆ ^-^ ”ซีวอนยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มก่อนที่จะเอื้อมมือไปคว้ารีโมทมากดลดเสียงตามที่คนสวยสั่ง ที่ยิ้มไม่ใช่เพราะอะไร แต่แค่ได้ยินคนสวยชมก็เกิดอาการชอบใจเล็กๆ
ถึงจะเหวี่ยงยังไงก็น่ารักอยู่ดี...
และแล้วทุกคนก็มาพร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหาร จากกนั้นจึงเริ่มทานกัน มีเสียงเอ่ยชมรสชาติอาหารจากคังอิน เสียงคุยกันนิดหน่อย สุดท้ายมื้อเที่ยงก็ผ่านไปได้ด้วยดี...~~~~~~~
ความคิดเห็น