คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : จัดห้อง(?) วุ่นๆ การประจันหน้า~~~~(แก้คำผิด)
“ในที่สุดก็ได้เข้าห้องซะที...”คังอินพูดขึ้นทำให้ฮีชอลหันมาค้อนขวับ
“พวกนายรออะไรกันล่ะ ทำไมไม่พาน้องๆไปเก็บของ?”
“ก็รอพวกเจ๊นั่นล่ะครับ ^-^ ”เยซองตอบ ทำให้ฮีชอลจะเอ่ยปากเถียงแต่อีกทึกขัดไว้
“เอาเถอะ พวกฉันขอโทษแล้วกัน พวกนายพาน้องไปเก็บของได้แล้วไปแล้วตอนเที่ยงๆค่อยออกมากินข้าว โอเคนะ ^-^ ”อีทึกพูดแล้วยิ้มให้เพราะกับเด็กปี 2 ด้วยกันมี อีทึกกับฮีชอล ที่เพิ่งมาอยู่โซนนี้หลังพวกนั้น 2-3 วันต้องเกรงใจพวกที่อยู่มาก่อนหน่อย แต่ฮีชอลกลับไม่คิดแบบนั้น ยังไงก็รุ่นเดียวกันเกรงใจทำไม (โถๆๆ ความคิดของเพื่อนสนิททั้ง 2ช่างแตกต่างกันยิ่งนัก)
“ฮยอกแจกับเรียวอุค พวกนายนอนห้อง 13-912 นะ อ้อ...แล้วก็มันมีห้อง 13-13 ห้องนั้นพี่ก็ไม่รู้ว่าเป็นห้องอะไรนะ แต่อย่าไปยุ่งจะดีกว่านะเพราะมันมีเรื่องเล่า ห้องนาย 2 คนไม่ได้ล็อกนะ กุญแจอยู่บนโต๊ะในห้อง จัดของเสร็จเดี๋ยวไปหาพวกพี่ในครัวนะ”อีทึกหันมาพูดกับรุ่นน้อง 2 คน ทั้ง 2 พยักหน้ารับ
“ไปด๊องเดี๋ยวพี่พาไปห้อง ^o^”ฮีชอลพูดด้วยน้ำเสียงรื่นเริงก่อนจะเดินลากดงเฮไป
“ฮยอกออกมาเร็วๆนะ”ดงเฮตะโกนบอกฮยอกแจก่อนที่จะหายลับตาไป ฮยอกแจได้แต่ส่ายหน้าไปมาแล้วจะหันหน้าเดินไปอีกแทน แต่ไม่มองดันไปชนกับ...
“อ๊ะ...ขอโทษฮะ”ฮยอกแจรีบเอ่ยขอโทษก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอีกคน
“...”ได้ความเงียบกลับมา พร้อมกับสายตาเรียบนิ่ง
“รุ่นพี่ฮันคยองไม่เป็นอะไรใช่มั้ยฮะ? ผมไม่ได้ตั้งใจผมขอโทษนะฮะ อย่าโกรธผมเลยนะฮะT^T”ฮยอกแจรีบพูดต่อทันทีที่ได้ความเงียบตอบกลับมาแล้วถือวิสาสะจับมืออย่างอ้อนวอนขอให้อีกคนยกโทษ ทำให้ฮันคยองเลิกคิ้วขึ้นอย่างงงๆ
เขายังไม่ทันพูดอะไรเลย นายคนนี้คิดไปนั่น แล้วท่าทางลนลานนั่นอีก น่ารักดี...
“หึ...บ้าไปแล้วรึไงกัน...”ฮันคยองเผลอกระตุกยิ้มมุมปากนิดๆกับความต๊องของฮยอกแจ ดึงมือออกจากการกุมของฮยอกแจ แล้วก็เดินเลี่ยงไป โดยมีคิบอมเดินตาม แต่ฮยอกแจตอนนี้
ง่า...โดนเกลียดแล้วอ่า...T^T (ไก่หนอไก่คิดไปนั่น)
ด้านเรียวอุคที่หลงเดินไปคนเดียวพอเข้าห้องวางของเสร็จหันมาไม่เจอรูมเมท จึงเดินออกมาตามแต่ก็จ๊ะเอ๋กับเยซองที่กำลังเดินออกมาจากห้องข้างๆ
“อ้าวตัวเล็ก เก็บของเสร็จแล้วหรอ ^-^?”เยซองเอ่ยถามขึ้น
“ตัวเล็ก...?”เรียวอุคทวนคำยังสงสัย ทั้งๆที่ยังไม่ได้แนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลย แต่เขากลับถูกเรียกอย่างสนิทสนม ทำให้เยซองที่ยังยิ้มอยู่เอ่ยต่อ
“ก็นายนั่นล่ะคิม เรียวอุค ต่อไปนี้พี่จะเรียกว่าตัวเล็กนะ ^-^ ”
“อ่า...แล้วแต่รุ่นพี่แล้วกันฮะ ^-^ ”เรียวอุคตอบพลางยิ้มแบบไม่ได้คิดอะไร
“อ๊ะๆ ไม่เอาไม่เรียกรุ่นพี่ มันดูห่างเหิน เรียกพี่เยซองดีกว่านะครับ ^-^ ”เยซองเดินมาใกล้ๆแล้วเอานิ้วแตะปากเรียวอุคเบาๆ
“อ่า....รุ่นพี่ออกไปนะมาใกล้ผมทำไมฮะเนี่ย!?”เรียวอุคนิ่งไปสักแปปก็กลับมาได้สติแล้วผลักเยซองออก
“ก็นายเรียกฉันว่ารุ่นพี่นี่ ฉันบอกให้เรียกว่าพี่เยซองไง ถ้าไม่เรียก...^-^+ ”เยซองพูดอย่างจับจุดของคนตัวเล็กได้ แล้วเดินเข้าใกล้คนตัวเล็กจนคนตัวเล็กถอยเข้าชิดกำแพง คนตัวเล็กกัดปากแน่นอย่างทำตัวไม่ถูก
“ก็ได้ฮะ...พี่เยซอง...ออกไปได้แล้วฮะ”เรียวอุคทำตามที่เยซองบอกอย่างเลี่ยงไม่ได้ แล้วดันอีกคนให้ออกห่าง
“แต่จะให้ดีจริงๆเรียกพี่เย่ก็ได้นะครับ ^-^ ”เยซองเริ่มรุกหนักทำให้คนตัวเล็กเกิดอาการไม่พอใจนิดหน่อย
“ขนลุก...!!”แล้วเรียวอุคก็เดินเข้าห้องไปตามเดิม โดยลืมไปตามรูมเมทของตนเองทันทีพลางคิด
พี่เย่หรอ...ใครเขาจะไปเรียกอย่างสนิทสนมอย่างนั้นเดี๋ยวคนอื่นก็เข้าผิดหมด รุ่นพี่ประสาทกลับ...
ทำให้อีกคนที่ยืนมองประตูที่ปิดลงอย่างยิ้มๆ นึกสนุก
ตัวเล็กนี่ก็แอบแสบไม่เบา ยิ่งน่าแกล้งเข้าไปใหญ่…แล้วจะได้เห็นดีกันตัวเล็กของพี่เย่....
“เอ่อ...พี่เยซองผมจัดของเสร็จแล้วผมไปรอที่ห้องนั่งเล่นนะครับ”เสียงของรูมเมทรุ่นน้องเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินออกมาจากห้องข้างๆ ทำให้เยซองที่ยืนยิ้มอยู่หันมา
“เอ้อ...ไปรอก่อนเลยพี่ไปเอาของแปปนึงเดี๋ยวตามไป...”เยซองพูดแล้วเดินเข้าห้องไป คยูฮยอนจึงเดินไปยังห้องนั่งเล่น ยังไม่เห็นใครจึงเดินไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่อย่างสบายอารมณ์ แล้วก็มีเสียงใสๆลอยมากระทบโสตประสาท
“พี่ทึกกี้กับข้าววันนี้มีฟักทองมั้ยฮะ *-*?” ปรากฏร่าง 2 ร่างของอีกทึกและซองมินที่เดินเกาะแขนมา
“ไม่มีนะทำไม ชอบหรอ?”คนที่ถูกถามตอบพลางถามอย่างรู้ทัน ทำให้คนถูกทำกลับพยักหน้าหงึกๆอย่างเด็กน้อย การกระทำของซองมินอยู่ในสายตาของคยูฮยอนทำให้หลุดขำออกมานิดหน่อย
ชอบฟักทอง...นิสัยอย่างกับเด็กน้อย...น่ารักไปนะลี ซองมิน...
“ขำอะไรนายคยูฮยอน??”ซองมินเอ่ยถามขึ้นทำให้คยูฮยอนส่ายหน้า
“ก็เปล่านี่....”คยูฮยอนตอบอย่างลอยหน้าลอยตา ท่าทางแบบนั้นขัดใจซองมินเป็นอย่างมาก จึงเดินเข้ามาหาโจทย์
“ก็เห็นอยู่ว่าเมื่อกี้ขำ ยังจะบอกเปล่าอีก...”ซองมินยื่นหน้าเข้ามาหาคยูฮยอนแล้วจ้องตาอย่างเอาเรื่อง อีทึกเห็นดังนั้นจึงเดินไปห้องครัวปล่อยให้เด็ก 2 คนทะเลาะกัน เพราะเชื่อว่ายิ่งทะเลาะกันยิ่งรักกันเป็นธรรมดา คยูฮยอนก็จ้องตอบหากลัวคนข้างหน้าไม่แล้วยิ่งรู้ว่าอีทึกไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้วก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้ซองมิน ทำให้สายตาของซองมินเริ่มสั่นอย่างหวั่นๆกับรอยยิ้มนั้น
“มีอะไรจะพูดต่อรึเปล่าซองมิน..^-^+?”คยูฮยอนเอ่ยถามเมื่อมองเห็นสายตาของซองมินผิดจากตอนแรก พลางยื่นหน้าเข้าหาซองมิน ใบหน้าทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบ ซองมินรีบผลักร่างอีกคนติดโซฟาพร้อมกับหน้าขึ้นสี
“ไอบ้า...!!!”แล้วซองมินก็เดินตึงตังไปที่ห้องครัวทันที
คนบ้าอะไร....ยิ้มเจ้าเล่ห์ได้อีก!!!
คยูฮยอนเผลอยิ้มออกมาอย่างพอใจ พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไม่นานนักทุกคนก็เริ่มทะยอยกันออกมาที่ห้องนั่งเล่นฮยอกแจกับเรียวอุค เข้าไปช่วยอีทึกในครัว ส่วนดงเฮกับฮีชอลอยู่จัดโต๊ะกินข้าวซึ่งอยู่ข้างๆห้องนั่งเล่น
ความคิดเห็น