คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF : Magic Moment (Doyoung x Jungwoo)
แค่ผมได้เห็นหน้าพี่เค้าครั้งแรกรู้สึกเหมือนโดนมนตร์สะกดอะไรสักอย่างที่ทำให้ตัวเองรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อบินอยู่ในช่องท้องตลอดเวลา
นับจากวันนั้นผ่านมาหลายปี ผีเสื้อที่หลับใหลไปบ้างบางเวลาก็ถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง
ตัวเค้าเองคงจะจำความรู้สึกตอนนี้ ณ เวลานี้ ที่แห่งนี้ได้ไปอีกนานแสนนาน วันนี้ที่เจอพี่เค้าเป็นครั้งแรกหลังจากที่ไม่ได้เจอมาเป็นปี และเค้าที่เข้าบริษัททุกวันมาเป็นอาทิตย์
เพื่อที่จะได้เจอ....
สวัสดีฮะ รุ่นพี่คิมโดยอง
พี่โดยองที่จบ ม.ปลายออกไปเมื่อปีที่แล้ว เค้าก็ไม่มีโอกาสได้เจอรุ่นพี่คนที่ตัวเองแอบปลื้มอีกเลย นอกจากในอินสตาแกรมที่ฟอลพี่เค้าไว้ แต่ก็นั่นแหละพี่เค้าลงแต่รูป ท้องฟ้า ดอกไม้ กระจก และ สนามบาส นานๆทีถึงจะลงรูปตัวเองบ้าง และในทวิตเตอร์ ที่พี่เค้าจะเข้ามาทวิตเพลงบ้างเป็นบางครั้ง
ในตอนนั้นที่พี่โดยองกำลังหันหน้าไปคุยกับเพื่อนของเค้า รอยยิ้มที่สดใสและมีความสุขมันช่างสว่างไสวจนแสบตาไปหมด จองอูเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว จนต้องก้มหน้าเก็บอาการของตัวเองไว้ เค้าไม่รุ้หรอกว่า รุ่นพี่โดยอง หนุ่มป๊อบติดอันดับชั้น ตั้งแต่เค้าเข้ามาเรียน จนพี่เค้าเรียนจบไปแล้วก็ยังเป็นที่พูดถึงคนนี้ จะคุ้นหน้าเค้าบ้างไหม แต่นั่นก็ไม่ใช่สาระสำคัญอะไรนัก สิ่งที่ต้องสนใจคือเรื่องต่อจากนี้ต่างหากละ
ความพยายามของตัวเค้า ที่ฝึกเต้น ฝึกร้องเพลง จนได้มาอยู่ค่ายเพลงเดียวกันกับพี่โดยอง เพื่อที่จะได้อยู่ในสายตาของรุ่นพี่คนนี้ต่างหาก
จังหวะที่เค้าเงยหน้ามาอีกครั้งนั้น ก็เห็นว่าสองคนนั้น นั่งอยู่ที่โต๊ะที่ห่างจากเค้าไป 3 ตัว กำลังคุยหยอกล้อกัน พี่โดยองที่หัวเราะแบบมีความสุขแบบนั้น ทำให้คนที่ได้มองพี่เค้าแบบจองอูยิ้มกว้างเหมือนกัน
ใช่แล้ว...
พี่โดยองที่เค้าแอบมองมาตลอดสองปี ตั้งแต่เค้าย้ายมาอยู่ ม.4 ส่วนพี่โดยองที่อยู่ ม. 5 และเป็นคนดังของโรงเรียน ไม่ว่าจะเดินทางไหนก็เหมือนมี สปอร์ตไลท์ ส่องพี่เค้าตลอดเวลา จนทำให้เค้าละสายตาออกไปไหนไม่ได้เลย
“ เฮ้ ตกลงจะกินอะไร ยังไม่ไปซื้ออีก” ลูคัสเพื่อนคนแรกของเค้าในบริษัท วางจานลงบนเก้าอี้ตรงข้าม ถามเค้าด้วยการพูดสำเนียงการพูดแปร่งๆ
จองอูยังรู้สึกว่ารอยยิ้มติดอยู่บนใบหน้า แบบปิดไม่มิด เลยได้แต่อมยิ้มแล้วตอบเพื่อนตัวเองไป
“ ก็กำลังคิดอยู่ว่า จะกินอะไรดี นายซื้ออะไรมาหนะ” พูดไปสายตาก็มองเลยไปโต๊ะอีกฝั่งที่พี่โดยองกำลังนั่งกดโทรศัพท์อยู่
“ยิ้มอะไรของนาย” ลูคัสกำลังหักตะเกียบแล้วเตรียมกินข้าวที่อยู่ตรงหน้า แต่ก็ยังมองหน้าเค้าแปลกๆ
“ป่าว แค่คิดถึงอะไรดีๆแล้วมันก็เลยอดยิ้มไม่ได้” ตัวเค้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ายิ้มอะไร ไม่ได้คุยอะไรกับพี่เค้าสักคำ แค่ได้เห็นหน้าก็ทำให้อารมณ์ดีแบบบอกไม่ถูก
เอาจริงๆ เค้าก็เป็นแบบนี้มาตลอดสองปีที่แค่ได้มองอยู่ห่างๆ ก็สุขใจแล้ว
เพื่อนพี่เค้าที่ซื้อข้าวเสร็จแล้ว พี่โดยองกำลังจะลุกจากโต๊ะ ไม่รู้ว่าพี่เค้าจะกินอะไรเป็นมื้อกลางวันวันนี้กันนะ ตอนแรกเค้าก็ตั้งใจจะกินร้านที่คิดไว้เหมือนกัน แต่ถ้าตอนนี้จะเปลี่ยนไปกินร้านเดียวกันกับพี่โดยองเหมือนตอนเรียนมันก็ดีใช่ไหม เมื่อก่อนถ้าวันไหนเจอพี่เค้ากำลังต่อคิวซื้อข้าวอยู่ในโรงอาหาร เค้าก็ไม่ลังเลเลยที่จะไปต่อร้านเดียวกัน
แต่วันนี้เป็นเพราะร้านที่พี่เค้ายืนต่อคิว ไม่มีคนเลย ถ้าไปยืนต่อหลังพี่เค้า มันจะดูมีพิรุธเกินไปหรือเปล่า จองอูคิด
เอาเถอะ พี่โดยองคนที่เป็นจุดสนใจมาตลอดชีวิตแบบนั้น เค้าจำนายไม่ได้ จะกินอะไรก็กินไปเถอะ ถึงแม้จริงๆแล้วนายเปลี่ยนร้านเพราะพี่เค้าก็ตาม
ตอนเค้าไปถึง พี่โดยองก็สั่งอาหารเสร็จแล้ว แล้วย้ายไปยืนกดโทรศัพท์รอข้างๆ ต้องทำยังไงให้ดูไม่ประหม่า จองอูคิดในใจ เค้าข่มความรู้สึกตัวเอง พร้อมกับบอกตัวเองในใจซ้ำๆ อย่าตื่นเต้น แค่สั่งอาหารร้านเดียวกับพี่โดยอง นายจะตื่นเต้นอะไรหนักหนา
เค้าเขยิบไปยืนรออีกฝากนึงของเค้าว์เตอร์ เพื่อมีคนอื่นมาสั่งต่อ ตอนนี้ก็กลายเป็นเค้ายืนตรงข้ามกับพี่โดยองที่ยืนพิงสะโพกกับเค้าว์เตอร์ มือข้างนึงสไลด์หน้าจอไอโฟนสิบในมือ ส่วนมืออีกข้างกำลังล้วงกระเป๋ากางเกง
เท่ห์เป็นบ้า....
เค้าคิดเลยนะว่าถ้าพี่โดยองได้เดบิวจะต้องดังมากแน่ๆ พี่เค้าทั้งหล่อ ทั้งเก่ง ตอนเรียนก็ติดอันดับท๊อปของปี ร้องเพลงเพราะมาก และยังเล่นดนตรีเก่งอีกต่างหาก
ในขณะที่เค้ากำลังมองพี่โดยองกดโทรศัพท์พร้อมกับบรรยายสรรพคุณความเพอเฟคของพี่เค้าอยู่ในหัวตัวเอง พี่เค้าก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมที่กำลังอมยิ้มมองพี่เค้าอยู่พอดี มันน่าตกใจจนต้องรีบเงยหน้ามองเมนูที่ติดอยู่ด้านในของกำแพงร้าน แทน เพราะไม่รู้จะเอาตาไปวางไว้ตรงไหน ใจเต้นแรงเหมือนซ้อมเต้นติดกันเป็น ชม. ยังไงอย่างนั้น
“ได้แล้วค่ะ” เสียงจากพี่สาวคนขายอาหารเรียกให้ผมหันไปมองสิ่งที่พี่เค้าสั่งกินตอนกลางวันนี้
“ขอบคุณครับ” เสียงพี่เค้าที่ไม่ได้ยินกับหูมาเป็นปี ทำให้ผมต้องอมยิ้มออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้
“รับอะไรดีคะ”
“เอาแบบจานเมื่อกี้อะครับ”
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”
ผมหันหลังไปมองพี่เค้าที่เดินไปนั่งลงที่โต๊ะ กำลังหักตะเกียบ พร้อมกินแต่ก็ยังไม่หยุดคุยกับเพื่อนสักที
ผมอยากเป็นคนที่ได้นั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกับพี่แบบนั้นบ้าง คุยกับพี่แบบนั้น แล้วก็หัวเราะด้วยกันแบบนั้นบ้าง ผมหวังมากไปไหมนะ
“นายกินไรอะ น่าอร่อย” ลูคัสถามหลังจากกลืนข้าวคำโต ที่ไม่รู้ว่าเคี้ยวละเอียดหรือเปล่า
“เพิ่งเคยสั่งครั้งแรกเหมือนกัน ชิมไหม” จองอูถามพร้อมกันชี้ชวนให้เพื่อนลองชิมเมนูใหม่ที่เพิ่งเคยลองสั่งครั้งแรก ก็ดูน่าอร่อยเหมือนกันแฮะ แต่ถ้าพี่โดยองไม่สั่ง เค้าก็คงไม่คิดจะกินหรอก
เวลากินข้าวแล้ว ได้มองหน้าคนที่ชอบไปแบบนี้ มันคือความสุขชนิดที่หาอะไรมาเปรียบไม่ได้จริงๆ
เป็นมื้ออาหารกลางวันที่ดีที่สุดมื้อนึง ถ้าไม่นับมื้อที่พ่อกับแม่พาเค้าไปเลี้ยงเนื้อย่าง วันที่รู้ว่าเค้าออดิชั่นผ่านเข้ามาในค่ายเพลงดังที่สุดนี้ได้
ไม่ได้มีอาหารเริดหรู ราคาแพงอะไร หรือว่าอร่อยจนขึ้นชื่อ แต่มันเป็นเพราะคนที่เราเห็นเค้าในสายตาตอนที่เรากำลังกินต่างหาก
ผอยากเป็นคนที่พี่ยิ้มให้ อยากเป็นคนที่พี่หัวเราะกว้างๆใส่ อยากเป็นคนที่พี่ฟอลไอจีกับทวิตเตอร์ผมกลับ ผมอยากเป็นคนในสายตาพี่ รอผมอีกนิดนึง ไม่นานหรอก แล้วเราคงได้ทำความรู้จักกันจริงๆสักทีนะครับ
พี่โดยอง
คนที่ทำให้ผมตกอยู่ในห้วงความรู้สึกของชั่วโมงต้องมนต์ตลอดมา
Every love story has a beginning*
/////////////////////////////////////////////////////
PS : ชอบโมเม้นท์ของคู่นี้ จนต้องเขียนฟิคเลย ไว้จะมาแต่งอีก เป็นเรื่องแรกในชีวิตเลย ถามใจดูว่า ฟินหนักขนาดไหน อ่านแล้วชอบไม่ชอบยังไง คอมเม้นท์บอกได้หรือจะไปคุยเล่นกันในทวิตก็ได้นะคะ ขอบคุณค่ะ
Ohwonderwhy
ความคิดเห็น