ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 :: ลังเล vs โลเล
เซฮุน POV :
ผมผงกหัวหนักๆขึ้นจากหมอน ดวงตายังปรับแสงได้ไม่เต็มที่ ผมกระพริบตาถี่ๆ ลำคอแห้งผากเลยเชียวครับ
ลมหายใจเบาๆของใครบางคนกระทบเข้าข้างแก้ม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใครครับ ... ไม่ใช่ไอ้ยอลแน่นอน!
ผมหันมองใบหน้ายัยตัวเล็กตอนหลับ จมูกโด่งเป็นสันน้อยๆ รับกับริมฝีปากนุ่มอิ่มที่ผมสัมผัสมานับครั้งไม่ถ้วนภายในระยะเวลาไม่ถึงสิบชั่วโมงมานี้...แล้วถ้าตอนนี้ผมขยับองศาใบหน้าอีกเพียงนิดเดียวก็จะสัมผัสกันพอดิบพอดี
รู้สึกอับอายแบบแปลกๆ เมื่อนึกถึงความออดอ้อนของตัวเอง ทั้งวิงวอน ร้องขอความกรุณาจากยัยจีซู ...
แม้น้องทำท่าจะยอมผมแค่ครั้งเดียว แต่ด้วยความใจสู้และแรงอ้อนหนักๆของผม (ถ้ากราบได้ผมคงกราบแล้วครับ)
จำได้ว่าบนเตียง ต่อในห้องน้ำ แล้วไปจบที่โซฟา (หรือเปล่า?)
ผมเห็นแผงขนตาคนที่นอนหลับอยู่กระพริบถี่ๆเหมือนเริ่มจะตื่น...เขินจัง... แต่ผมก็เตรียมรอยยิ้มแสนอบอุ่นไว้รอรับ
“ เช้านี้ ... เป็นยังไงบ้าง .. “ หางเสียงของผมนุ่มละมุน ใบหน้าผมก็ละมุนเข้ากันกับเสียง คึคึ ^^
“ เจ็บ “ น้องตอบสั้นๆ ได้ใจความครับ คิ้วขมวดกันยุ่งเหยิงเชียว แถมเบนหน้าหนีไปอีก แน่ะ! ดูเค้าทำ
“ เจ็บตรงไหน? เดี๋ยวพี่เป่าให้ไหม “ คำพูดเหมือนดูดี แต่หน้าตาผมคงจะไม่ให้ เพราะยัยจีซูผลักหน้าผมออกทันที
น้องค่อยๆลุกขึ้นเดินงัวเงียเพื่อเข้าห้องน้ำ ผมลุกขึ้นนั่งมองพลางอมยิ้มขำคนที่เรียกได้ว่ากำลังคลานเข้าห้องน้ำนั้น
เพราะกว่าที่จีซูจะก้าวแต่ละก้าวนี่โคตรเชื่องช้า จนผมคิดว่าหอยทากยังจะเดินเร็วกว่าหรือเปล่า ...
แต่ผมจะไม่ว่าหรือแซวอะไรเธอหรอกครับ เพราะที่ทำให้ยัยตัวเล็กเป็นแบบนี้ก็ฝีมือผมเองไง..จะใครล่ะ!
จีซู POV :
แกร๊กก ... ฉันยืนเกาะอ่างล้างหน้าไว้ พลางคิดว่า ตัวเองเกือบจะตายตั้งแต่เมื่อคืนไปซะแล้วค่ะ ...
“ เหนื่อย .. “ จำได้ชัดเจนค่ะ ว่าฉันถูกดูดกลืนพลังงานมากแค่ไหน แต่พี่ฮุนตอบกลับฉันทันที
“ อย่าเพิ่งเหนื่อยสิ นี่รอบแรกเองนะ “
“ มันเหนื่อยจริงๆนะ พี่ฮุน ... “ ฉันตอบพร้อมหลบตาพี่เขา แต่พี่ฮุนก็ใช้ใบหน้าตามต้อนให้ฉันเงยขึ้นสบตา
พี่เซฮุนยิ้มหวานก่อนจะช้อนตัวฉันขึ้นลอยหวือจนตกใจ “ ไปต่อที่ห้องน้ำ “ ฉันดิ้นขลุกขลักเป็นการประท้วง
“ ไม่ๆๆ พี่คะ! ฉันไม่ไหวแล้ว “ แต่พี่เขาก็ฝืนจับฉันหันหน้าเข้าหากระจกอย่างที่ฉันกำลังยืนมองตัวเองอยู่นี่ล่ะค่ะ
...... ฉันคิดว่า .... ฉันกำลังจะตายค่ะ ...
ภาพในกระจกคือฉันหอบจนตัวโยน พยายามไล่งับอากาศให้ได้มากที่สุด ภาพสะท้อนนั้นฉันแทบไม่อยากจะมอง
ทุกอย่างมันออกเป็นสีชมพูทั้งตัวของฉันและพี่ฮุน เห็นทั้งใบหน้าและเนื้อตัวชุ่มเหงื่อ เอาง่ายๆคือเห็นทุกอย่างค่ะ
ภาพทุกอย่างฉายซ้ำจนฉันเข่าอ่อน ทรุดลงไปนั่งทึ้งหัวตัวเองอยู่กับพื้นห้องน้ำ ขนาดว่าที่นี่ห้องใครฉันยังลำดับแทบไม่ได้อยู่เลยค่ะ ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดี ต่อไปนี้จะมองหน้าพี่เซฮุนมันยังไง
ออกไปเรียนจะมีใครรู้ไหมว่าฉันเสียจิ้นไปแล้ว หน้าของฉันจะฉาบไว้หรือเปล่าว่าโดนพี่เซฮุนเปิดซิงเรียบร้อยแล้ว ยัยเจนจะจับได้ไหม .. ฮันบินมันจะได้กลิ่นฉันหรือเปล่า !!!!
ออกไปเรียนจะมีใครรู้ไหมว่าฉันเสียจิ้นไปแล้ว หน้าของฉันจะฉาบไว้หรือเปล่าว่าโดนพี่เซฮุนเปิดซิงเรียบร้อยแล้ว ยัยเจนจะจับได้ไหม .. ฮันบินมันจะได้กลิ่นฉันหรือเปล่า !!!!
ฮันบิน POV :
ผมยืนมองจีซูที่ลงมาจากรถไอ้รุ่นพี่เซฮุนตามปกติ .. แต่ที่สะดุดก็คือท่าทีลนลานของยัยนั่นที่มันต่างไปจากปกติ
จีซูโบกมือมาให้ทันทีที่เห็นผมยืนรออยู่เพื่อเข้าคลาสเรียนด้วยกัน ผมพยักหน้ารับและขมวดคิ้วงงๆเมื่อเห็นนายเซฮุนรีบเดินจ้ำตามหลังเธอมาติดๆ
“ เดี๋ยวสิ .. เธอ ลืมผ้าเช็ดหน้าไว้น่ะ “
ก่อนที่จีซูจะถึงตัวผม ไอ้รุ่นพี่มันรั้งเธอเอาไว้และแกว่งผ้าเช็ดหน้าไปมาต่อหน้าเธอด้วยหน้าตาเรียบเฉยของมัน
ยัยจีซูทำหน้าตาเหวอสุดๆ พลางหันมองผมอย่างเก้ๆกังๆ
“ มันไม่ใช่ของฉันสักหน่อย! “
“ มันไม่ใช่ของฉันสักหน่อย! “
“ พี่เจอมันบนพื้นในห้องของพี่ มันจะไม่ใช่ของเธอได้ไง ในเมื่อมันไม่ใช่ของฉันเหมือนกันอ่ะ “
“ มันไม่ใช่ของฉัน!!! “ เสียงยัยจีซูเริ่มแข็งขึ้นทุกที ผมเอียงคอมองอย่างรู้สึกถึงความผิดปกติของไอ้สองคนนี้
นายเซฮุนใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มพลางตวัดเก็บผ้าเช็ดหน้าสีขาวนั้นลงกระเป๋ากางเกงด้วยมาดเหลือแดกนั่น
“ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ ... อยากได้เมื่อไหร่ก็ค่อยมาเอาคืนไปล่ะ หึหึ “
ผมรู้สึกได้ถึงรังสีแปลกๆถึงแม้จะแยกมาจากไอ้รุ่นพี่หน้าหล่อนั้นมาแล้วก็ตาม ผมพยายามจับสังเกตุยัยจีซูที่เอาแต่หลบสายตาอย่างกับไปฆ่าใครตายมาแล้วเผอิญมีคลาสต้องมาเข้าเรียน
“ เอ่อ ... จีซู “
“ อ่อ .. ว่าไง? “
“ คือเธอ ... กับนายเซฮุน .. “
“ ไม่มีอะไร !.. ไม่ใช่เด็ดขาด!! “
ยัยจีซูตะคอกผมซะทั้งคลาสแทบหันมามองเป็นตาเดียว ผมด่าฝากไปทางสายตาเล็กน้อยก่อนที่ยัยตัวแสบจะทำท่าขอโทษขอโพยแล้วไม่ขยายความอะไรต่อจากนั้น ทำเอาผมเริ่มครุ่นคิดขึ้นมาอย่างรู้สึกผิดปกติ
ต้องมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างยัยจีซูกับไอ้เซฮุนนั่นแน่นอน ... แต่มันคืออะไรกันนะ ? ผมเบนสายตาจากอาจารย์ด้านหน้าคลาสหันมาจ้องมองคนข้างๆ ... เธอน่ะ ... จะเล่าออกมาดีๆ หรือจะให้ฉันตามสืบเอง คิมจีซู!
ไอรีน POV :
“ ฮัลโหล ฮุน .... อืม ฉันมีไข้นิดหน่อยเลยไม่ได้ไปเรียน โอ๊ะ! ไม่ต้องหรอกนะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก “
ฉันวางโทรศัพท์มือถือพลางยิ้มน้อยๆอย่างอ่อนใจกับน้ำเสียงโวยวายผสมวิตกกังวลเมื่อเซฮุนรู้ว่าฉันไม่สบาย
ฉันกับเซฮุน ..ยิ่งเราใกล้ชิดกันมากเท่าไหร่ การเปลี่ยนสถานะจากเดิมไปยังสถานะ “ขั้นกว่า” มันจึงแลดูจะยากซักหน่อย หรืออาจเป็นเพราะเราเป็นเพื่อนสนิท ใกล้ชิดกันเกินไป จนแยกไม่ได้ระหว่าง .. รัก กับ คุ้นเคย ...
ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่นี้มันเป็นอย่างไหนกันแน่ และไม่รู้ว่า...ฉันจะเอาอะไรมาพิสูจน์กับความรู้สึกนี้
และภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชม. เซฮุนก็มาปรากฏตัวอยู่ที่บ้านของฉันพร้อมของเยี่ยมเต็มไม้เต็มมือ ..
จะว่าไป .. ฉันก็ .. ไม่เคยรังเกียจเซฮุนเลยสักครั้ง ดูเหมือน .. ฉันจะชอบซะด้วยกับการที่มีเขาคอยซัพพอร์ตเสมอ
ในตอนที่ฉันยังมีชานยอล .. ฉันกลับมีความสุขเป็นสองเท่าเมื่อกลายเป็นคนสำคัญของทั้งชานยอลและเซฮุนไปพร้อมๆกัน ถึงแม้ฉันจะรักแค่ชานยอลก็เถอะนะคะ แต่เซฮุนก็เป็นอะไรที่ฉันคุ้นเคย และเริ่มจะขาดไม่ได้แล้วล่ะค่ะ
“ อ้าปากสิรีน .. เราป้อนให้นะ “
ฉันอ้าปากน้อยๆ และ เซฮุนค่อยๆป้อนข้าวต้มเครื่องให้อย่างระมัดระวัง “ ฮุน ... นาย .. จริงใจกับเราหรือเปล่า “
“ เราจริงใจกับเธอเสมอ ไม่รู้รึไง “
“ ถ้าหาก ... ฉันตกลงเป็นแฟนนาย ตอนนี้.... “
ฉันเห็นแววตาที่เบิกกว้างของเซฮุน ดูเหมือนเขาจะตกใจ และประกายในตาเปลี่ยนเป็นความยินดี ฉันยกมือขึ้นแตะที่ข้างแก้มของเขาเบาๆ ใบหน้าของเราถูกดึงดูดเข้าหากัน จนริมฝีปากจูบสัมผัสเข้าด้วยกันในที่สุด ...
ชานยอลอ่า ... ฉันจะตัดใจจากนายแล้วล่ะนะ ...
บ๊าย บาย ... จบกันเสียที ปาร์คชานยอล ..
เซฮุน POV :
ผมกลับคอนโดมาเกือบสว่างเลยครับ ถึงจะง่วงจะเพลีย แต่ความอิ่มเอมใจมันฝังกลบ ลบทุกสิ่งได้เป็นอย่างดี
ผมเดินผิวปากออกมาจากลิฟท์และตรงเข้าไขกุญแจห้องพลางคิดในใจว่าโชคดีที่วันนี้มีเรียนช่วงบ่ายเท่านั้น
และเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้กะทันหัน ผมหันกลับไปมองประตูห้องตรงข้ามแล้วต้องขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ
เมื่อเห็นว่าประตูถูกคล้องไว้ราวกับเจ้าของห้องไม่อยู่ในนั้น ใจผมหล่นวูบโดยไม่ทันตั้งตัวเลยฮะ
ผมเดินประชิดตัวประตู และอดไม่ได้ที่จะเอาหูแนบฟังเสียงด้านในด้วยใจเต้นรัว..ไปไหนวะ นี่มันเพิ่งหกโมงนะโว้ย?
“ เฮ้ย ไอ้ยอล เอาเบอร์น้องเจนมาดิ๊ “ เช้าตรู่ก็จริง แต่ผมรีบกดหาไอ้เพื่อนรักโดยไม่ได้คำนึงถึงมารยาทใดๆทั้งสิ้น
“ เชี่ยไรแต่เช้าเนี่ย ไอ้ฮุนนน!!!! กูยังไม่ตื่นโว้ยย “
“ เฮ้ยมึง ยัยจีซูไม่ได้กลับห้อง ไปหายัยน้องเจนป่าววะ? “ กลัวเหลือเกินครับ ว่ามันจะให้เบอร์ไอ้ฮันบินกลับมา
“ ไม่มีหรอก เชื่อกู “
“ เอาเบอร์มา ! “
“ โอ้ยยย ! น้องมึงอ่ะ ร้องไห้ขี้มูกโป่ง หนีกลับบ้านนอกไปแล้วมั้งป่านเนี้ย “
“ พูดอะไรของมึง??? “ ใจคอเริ่มไม่ดีแบบอัพอีกเลเวลนึงเลยฮะ
“ ก็เมื่อวานมึงหนียัยน้องไปโอ๋ยัยรีนไม่ใช่เหรอ? ยัยจีซูมาถามหามึง กูกลัวน้องรอเก้อ เลยบอกไปแล้วว่ะ “
“ ...................... “ ผมเหมือนโดนตบบ้องหูแต่เช้าตรู่ทำเอาหน้าชาดิกไปเลยฮะ
“ เฮ้ย กล้าทำกล้ารับดิวะ “
“ มึงบอกอะไรยัยจีซู “ รู้สึกว่าเสียงตัวเองเบาโหวงเลยเชียวครับ
“ กูบอกยัยน้องว่า .. มึงต้องรีบ .... ไปฉีดยารักษาคนป่วย “
“ ไอ้เชี่ยยอล !!!!!!!! “
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น