ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 :: หนาวนี้
“ พี่ฮุน .... “
“ หืม ?? “
“ จะเบียดเกินไปแล้วนะ “ จีซูยืนตัวลีบอยู่ในลิฟท์คับแคบ แต่ก็กว้างพอที่จะยืนกันสบายๆแทนที่ร่างสูงจะมายืนระยะประชิดอย่างนี้ “ หายใจรดหัวฉันอยู่เนี่ย “ สาวน้อยดุเบาๆ ตาก็เอาแต่มองตัวเลขที่ขยับไล่ไปตามชั้นต่างๆ
เสียงหัวเราะในลำคอคนตัวสูงพลางโน้มใบหน้าต่ำลงมาอย่างขี้แกล้ง “ ไม่ให้หายใจรดหัว ... แล้วจะให้รด ... “
“ ย๊า ๆๆๆ ! ถึงแล้ว ๆ เลทสโก !!
เสียงประตูลิฟท์เปิดออกและเด็กสาวพุ่งตัวออกนำไปทันทีโดยมีเซฮุนเดินอมยิ้มตามหลังไปอย่างชอบใจ
เมื่อต่างถึงหน้าห้องของตัวเอง เซฮุนหยุดยืนมองคนตัวเล็กยืนไขประตูห้องอย่างระแวงหลังเพราะเขา เด็กหนุ่มกลั้นขำพลางส่ายหน้าไปมาก่อนจะหันกลับเปิดประตูเข้าห้องตัวเองไปบ้างอย่างอารมณ์ดี
เซฮุน POV :
แย่แล้วล่ะฮะ ... ผมแม่ง .. เผลอเมื่อไหร่ ฟุ้งซ่านแดกทุกทีเลย นั่นน้องนะ ยัยจีซูเป็นน้องเป็นนุ่งโว้ยย // ทึ้งหัว //
นี่คงเพราะ ... ยัยไอรีนยังไม่ตกลงปลงใจรับรักผมซะที ผมเลยยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนให้รู้สึกอุ่นใจ
หรือผมเป็นจำพวกหนุ่มขี้เหงา ใกล้ใครก็ชอบเขาไปทั่วหรือเปล่าครับเนี่ย!!?? ยังจำประโยคแรกหลังจากผมดันเผลอจูบยัยลูกหมาจีซูไปแล้ว
“ พี่ชอบฉันเหรอ ?? “ เฮ้ยย ใครชอบเธอวะ!? “ ก็ .... ปล่าวนี่ “
“ พี่ชอบฉันเหรอ ?? “ เฮ้ยย ใครชอบเธอวะ!? “ ก็ .... ปล่าวนี่ “
“ ถ้าพี่ไม่ชอบฉัน .. พี่ไม่ทำแบบนี้หรอก “ ยัยตัวแสบหรี่ตามองอย่างจับผิดและคาดคั้นผมเอาเป็นเอาตาย
“ คือ .. จริงๆแล้ว ... ฉัน... เอ่อ .. มันแบบว่า ... “ ผมคิดคำแก้ตัวไม่ทันจริงๆครับ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“ ว่า ? “
“ นั่นมัน .. เพราะว่า .... พี่ของขึ้นง่ายมากต่างหาก บรรยากาศมันให้ด้วย .. เธอ .. อย่าโกรธกันเลยนะ จีซูย่า ~~“
“ .................... “
ครับ ... นั่นล่ะฮะ ด้วยคำแก้ตัวพล่อยๆ ผมเลยกลายเป็นไอ้รุ่นพี่หน้าม่อ หื่นไม่เลือกสถานที่ในสายตาเธอไปทันที
ดูเหมือนหลังจากนั้นยัยแสบจะเกาะติดยัยเจนไว้เป็นปลาหมึกตลอดทริปทันที ไม่ค่อยจะรังเกียจผมเลยฮะ หึหึ ...
นึกถึงปากกระจับนุ่มๆรูปหัวใจนั่นแล้ว .. มันจึ๊กกะดึ๋ยย ผีเสื้อตีปีกในท้องผมกันวุ่นวายไปหมดเลยฮะ แย่จัง ...
จีซู POV :
ฉันรู้สึกเข้าหน้าไม่ติดกับพี่เซฮุนมันยังไงไม่รู้ ... ไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้ชายแบบพี่เค้าจะมีอารมณ์แบบนั้นไม่เลือกแม้กระทั่งเป็นฉัน ... ฟังแล้วมันค่อนข้าง จะน่ากลัวใช่ไหมคะ ..
ถ้าเขาทำแบบนั้นเพราะว่านึกชอบฉันสักนิด ฉันคงไม่รู้สึกแย่ขนาดนี้หรอกค่ะ ...
มันเหมือนกับว่า ... ถ้าในตอนที่เขาต้องการ และเผอิญมีใครอยู่แถวนั้น ก็คงจะโดนเหมือนฉันต่างหาก ใช่มั้ย?
หลังจากตอนเกิดเรื่อง .. ฉันก็ว่าจะปรึกษายัยเจน แต่ว่า .....
“ ว่าไง .... ยังไม่นอนอีกเหรอชิชูว “
“ แกไปไหนมาเจน .. กว่าจะกลับมาห้อง ฉันมีเรื่องจะ ... “ ฉันชะงักและเปลี่ยนใจกะทันหันเมื่อยัยเจนรวบผมขึ้นขมวดและถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกเหลือแต่เสื้อสายเดี่ยวนั้น “ เอาไงดี ... ฉันขออาบน้ำก่อนได้มะ? “
“ อ .. อ่ะ ... เอ่อ ... ตะ ตาม สบายยยย “ ฉันตะกุกตะกักไปไม่เป็น เมื่อลำคอและตามเนินอกขาวๆของยัยเจนมีรอยแดงเป็นจ้ำๆอย่างเห็นได้ชัดจนฉันรู้สึกหน้าร้อนผ่าวไปหมดแล้ว เมื่อนึกถึงที่มาที่ไปของมัน
เสียงฮัมเพลงลอดออกมาจากภายในห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี ... แหม ........ ยัยเจนนี๊~
และฉันยังไม่ลืมภาพพี่ชานยอลตอนเช้ากำลังใส่เสื้อกล้ามอยู่หน้าบ้านพักของเขาพร้อมรอยแดงครูดยาวๆอยู่ทั่วบริเวณหลัง .... ให้ตาย .... ฉันคิดดีไม่ได้เลยค่ะ และพี่เซฮุนที่โผล่ตามออกมาจากด้านในและชะงักไปเมื่อเห็นฉัน
....... หรือว่า ....... เรื่องเมื่อคืน ... จะเป็นแผนถ่วงเวลา ให้เข้าทางพี่ชานกับยัยเจนกันนะ!!
...... ถ้าพี่เซฮุนไม่กันฉันเอาไว้ ยัยเจนก็จะไม่มีเวลาจู๋จี๋ -à อิ๊อ๊ะ กับรุ่นพี่ชานยอล
..... เขาทำงานกันเป็นทีมแบบนี้จริงเหรอ!!!
ฮันบิน POV :
ผมรู้สึกผิดที่ทิ้งยัยจีซูให้ไปเผชิญความเป็นติ่ง เป็นส่วนเกินน้อยๆ ในทริปทะเลของยัยเจนครับ ผมไม่ไหวจริงๆที่จะต้องฝืนทนตามไปคอยเห็นความสวีทหวานของคนที่เอาหัวใจของผมไปย่ำยี อ่า ~ อันนี้ผมพูดเกินไปฮะ ..
ยัยเจนก็อยู่ของมันดีๆนั่นแหล่ะ ... ผมดันไปหลงรักหัวปักอยู่กับมันเองแหล่ะ
“ โทรมามัยวะ ไอ้บ๊อบ “
“ เฮ้ย กูนึกขึ้นได้ มึงอยู่มหาลัยเดียวกับยัยกระต่ายนี่หว่า กูเจอวันก่อนที่ทะเล น่ารักนะโว้ย “
“ เออ มันก็น่ารักอยู่แล้ว “
“ แล้วมึงมีแฟนหรือยัง ไม่จีบมันล่ะวะ เดี๋ยวนี้เทรนด์เอาเพื่อนทำเมียกำลังมานะเว้ย “
“ เอ้า! แนะนำเชี่ยๆ “
“ กูว่ายัยจีมันน่ารักดี อยู่ใกล้กันแค่นั้น รีบเลยมึง เดี๋ยวหมาคาบไปแดกนะ กูเห็นมีคนเล็งอยู่ “
“ ใครวะ ? “
“ ไอ้รุ่นพี่หน้าหล่อๆ ขาวๆ ที่ตามประกบยัยจีซูไง กูว่าไม่ธรรมดา “
“ เออ ช่างแม่งเหอะ แค่นี้นะ กูขี้เกียจคุย “
ผมวางสายไอ้บ๊อบเพื่อนเก่าอย่างครุ่นคิด ... เหลือบตามองปฏิทินแล้วเบิกตากว้าง กับวงกลมสีแดงที่วงไว้
เฮ้ยย พรุ่งนี้วันเกิดยัยตัวเล็กนี่หว่า!!! ตายห่าละ หายโกรธเราหรือยังก็ไม่รู้ อืมม .. จะว่าแคร์มั้ย ก็ .. แคร์มั้ง
“ ฮัลโหล! จีซู พรุ่งนี้มีนัดยังล่ะ ? ถ้าไม่มีใคร ฉันจะไปฉลองกับแกให้ก็ได้นะ “
เซฮุน POV :
ผมนั่งรอยัยเด็กห้องตรงข้ามกลับห้องมาสองชั่วโมงแล้วครับ นี่มันก็สามทุ่มเข้าไปแล้ว เข้าใจว่าวันเกิด แต่นักศึกษาไม่ควรเที่ยวเล่นจนดึกดื่นนะฮะ .. ถูกมั้ย ? โอ๊ะ !!!! เสียงไขกุญแจห้องตรงข้าม และเสียงคุ้นเคยนั่น
“ อืม ... ฉันถึงแล้ว ขอบใจแกนะ วันนี้ฉันสนุกมากเลย “
สนุกอะไรมาวะ ... เชอะ !! เอาล่ะฉันจะให้เวลาเธอเตรียมตัวอีกครึ่งชม.เป็นไง ... คิมจีซู
ติ๊งต่องงงง แอ๊ด~~
“ ค่าาา “ อืมมม ชุดนอนลายมิคกี้ เด็กน้อยมากเลยครับนั่น ...
“ แฮปปี้เบิร์ธเดย์ “
ผมเขินจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วฮะเมื่อยัยจีซูทำหน้าเหมือนถูกผีหลอก จะพูดอะไรก็ไม่พูด จะขอบคุณสักคำก็ไม่มี เอาแต่ยืนอ้าปากค้างอยู่นั่น “ พี่ ... ทำอะไรน่ะ “
ถามบ้าๆนะฮะ สตงสติคงจะหายไปหมด ผมก็พูดไปแล้วว่า แฮปปี้เบิร์ธเดย์ ไม่ใช่เหรอ?
“ ถอยซิ “ ผมบอกให้เธอหลีกทางให้ผมถือเค้กเข้าไปในห้องของเธออย่างเนียนๆ เอ๊ยย! อย่างระมัดระวัง!!
“ เอ้า เป่าสิ เดี๋ยวจะได้กินกัน “ ผมยืนอยู่กลางห้องพร้อมถือเค้กที่จุดเทียนเอาไว้แล้ว พอเธอยิ้มเขินๆมาสำรวจเค้กในมือผม ... โอ้วว ... คงถูกใจสินะฮะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยแฮะ เขินจัง ...
“ ขอบคุณนะ วันนี้พี่เจ๋งมากเลย “ .... ในที่สุดก็ได้ยินคำขอบคุณซะที ... ดีใจมากเลยครับ -_-
และเมื่อเธอทำท่าจะเป่าเทียน ผมก็นึกขึ้นมาได้ “ ย๊าๆๆๆๆ ไปดับไฟก่อน “
....... ไม่มีอะไรทำนองนั้นในหัวผมตอนนี้หรอกครับ แหม .......
“ จะบ้าเรอะ !! เดินไปปิดไฟ แล้วกลับมาเป่าเทียน แล้วฉันจะเดินไปเปิดไฟอีกยังไงล่ะ !! “
โว๊ะะะะะ แค่นี้มีปัญหาด้วยเรอะ ยัยนี่ ?? “ เร็วๆ ฉันจะเป่าเลยตอนนี้แหล่ะ แค่นี้ฉันก็ซึ้งพี่มากแล้ว “
ผมใช้ความคิดและไหวพริบเล็กน้อยก่อนที่จะเดินนำเธอไปยังผนังที่มีสวิทซ์ไฟ “ อ่ะ ไม่มีปัญหาแล้วนะ มานี่! “
นั่น ... ยังจะทำงง หน้าตาก็ฉลาดดีแท้ๆเชียว “ พี่นี่ .. ดันทุรังจริงเชียว “ เอ้า!! เป็นงั้นไปยัยคิมจีซู
แป้ก แป้ก! พรึ่บ! ไฟฟ้าในห้องดับลงเหลือแต่แสงจากเทียนที่ถูกปักอยู่บนเค้กตรงหน้า และดวงตาใสดำขลับของยัยตัวเล็กเจ้าของวันเกิดและรอยยิ้มกว้างขวางที่เล่นเอาผมใจสั่นอีกแล้วว
“ ตลกอ่ะ คึคึ “ ... ยัยนี่แม่ง .....
“ ตลกอ่ะ คึคึ “ ... ยัยนี่แม่ง .....
“ เป่าเถอะ -_- “ รมณ์เริ่มเสียแล้วฮะ
ฟู่วววว ~~~ พรึ่บ!! ความสว่างจากเทียนเล่มน้อยดับลงพร้อมเสียงปรบมือของเธอ “ ว้าววว ขอบคุณนะพี่ฮุน “
“ ..................... “
“ อวยพรฉันสิ “
“ จีซู ..... พี่ ... “
ผมเห็นเลือนๆลางๆในความขมุกขมัวของวิสัยทัศน์ว่ายัยตัวเล็กชะงักไปก่อนจะเหมือนยกมือขึ้นไปยังสวิตซ์ไฟแต่ความไวของผมเหนือชั้นกว่าที่ฉวยมือเธอไว้ “ อย่าเพิ่งเปิด .. พี่เขินนะ “
“ ฉันจะดูหน้าพี่ชัดๆตอนอวยพรฉัน “
“ ไม่เอา .. “ ผมรู้สึกว่าตัวเองใช้ช่องเสียงตะมุตะมิยังไงชอบกล
“ พี่ก็ .... ขอให้เรา ... น่ารักกับพี่ ไม่ดื้อ ... ไม่กวน ตี ... เอ่อ ไม่กวนประสาท “
“ ................... “ โอ๊ยยย เริ่มอึดอัดแล้วครับ ผมควรพอแค่นี้ก่อนดีไหม ..
“ อื้ม .. “ โหยย .... น้องมันรับปากด้วยอ่า พระเจ้า! “ มีอะไรอีกไหม โอป้า?? “ มีความกวนนิดๆในหางเสียงฮะ
“ อยากให้อยู่ตรงนี้ ... อย่าไปไหน .. “ โอ้โห ผมพูดออกไปได้ยังไง ให้ตายครับ ให้ตาย!!!
“ แปลก..จัง .. “ ผมได้ยินเสียงจีซูพึมพำกับตัวเธอเองเบาๆมากกว่าจะตอบผมครับ และเห็นลางๆว่าเธอกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดไฟที่ผนัง ผมรีบร้องห้าม “ อย่าเพิ่งสิ!!!! “
“ สายตาพวกเราจะเสียนะพี่ฮุน .. ฉันอยากกินเค้กแล้วด้วย “
“ ขออีกข้อนึง !!!! “
“ จริงๆ เป็นวันเกิดฉัน... ฉันน่าจะต้องเป็นคนขอไม่ใช่เรอะ “ เรายังคงเถียงกันในความเห็นหน้ากันลางๆแบบนี้ครับ
“ ..................... “
“ อ่ะ ๆๆๆ ว่ามาสิคะ “
ผมยิ้มเลยล่ะฮะ ... โอกาสมันไม่ได้มีมาบ่อยๆนะ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเพราะอะไรทำให้ผมเป็นแบบนี้ แต่ว่า ....
“ เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหม ... “ ตายไปเลยยย ยัยจีซูตายไปเลยกับคำขอหน้าด้านๆของผมฮะ
“ ..................... “
ไม่ครับ .. คนอย่างผม ทำอะไร ต้องทำให้สุด ! ผมยังคงถือเค้ก เอียงแก้มเข้าไปรอไว้อย่างว้อนท์สุดๆ แอบลุ้นกับแววตาสั่นๆของยัยน้องอยู่เหมือนกัน ... แต่ในเมื่อผมกล้าขอ ทำไมน้องถึงจะไม่ให้ล่ะครับ “ ไอกูวววว ~ “
ถึงจะดูลำบากใจ แต่ผมก็เห็นยัยจีซูค่อยๆเคลื่อนหน้าเข้ามาอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนผมจะจับได้ว่าเธอกำลังพุ่งเข้ามาหาแก้มผมเพื่อทำให้มันจบๆไป แต่ผมล้ำลึกและเร็วกว่าเสมอฮะ ผมหันกลับมาใช้ปากรอรับปากด้วยความไวแสง
ได้ยินเสียง เฮือกก อยู่ในลำคอของคนตรงหน้าก่อนที่เธอจะรีบกดสวิตซ์เปิดไฟอย่างอัตโนมัติ
พรึ่บ !!! ไฟสว่างวาบและเห็นใบหน้าซึ่งกันและกันในขณะที่ริมฝีปากยังเชื่อมติดกันอยู่ ผมเห็นจีซูรีบหลับตาปี๋ลง
พรึ่บ !!!! ไฟปิดลงอีกครั้งอย่างอัตโนมัติเพราะยัยจีซูคงจะตกใจและยังไม่พร้อมเผชิญหน้ากัน
และเมื่อไฟดับลงอีกครั้ง ผมถือเค้กเอาไว้ข้างเดียว ส่วนอีกมือรีบคว้ารั้งท้ายทอยของเธอเอาไว้แกมบังคับไม่ให้ถอนริมฝีปากออกไปไหน ได้ยินเสียงประท้วง อื้อ อื้ออยู่ในลำคอ ผมละริมฝีปากออกมาแต่ยังเอาหน้าผากชนกันไว้
“ ไม่ได้เรื่องเลย ... “ แหม ... เสียงยังสั่นอยู่เลยครับน้อง ...
“ ว่าไงนะ ... “ ผมถามกลับและถือว่าเธอกำลังท้าทายผมอยู่นะครับ ผมเลยใช้นิ้วจุ่มครีมหน้าเค้กแล้วป้ายหนาๆลงกับริมฝีปากรูปหัวใจของยัยน้อง ก่อนจะตามประกบทั้งขบทั้งดูด นี่ไม่รวมกับที่ผมพยายามแทรกลิ้นเข้าไปจนสำเร็จ
จนยัยจีซูทุบอกผมถี่ๆ เหมือนกำลังโบกธงขาวยอมแพ้ “ อันที่จริง ... “ ผมลากจูบไปที่ข้างแก้มและกระซิบเบาๆ
“ พี่อยากให้ของขวัญอื่นกับเธอด้วย ... จีซูย่า ~ “
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น