exo blackpink ÷÷÷ เธอน่ารำคาญ (HunSoo)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 :: ห้ามล้ำเส้น

O W E N TM.

 

กลางห้องนั้น คิมจีซู นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดโดยมีรุ่นน้องแต่เรียนปีเดียวกันอย่างลิซ่าและแชยองงี่ประกบซ้ายขวาด้วยใบหน้าจริงจังและสายตาที่รีดเค้น บรรยากาศอึมครึมจนจีซูรู้สึกอึดอัด แต่พอจะลุกขึ้นก็โดนทั้งสองแสบกดไหล่ไว้ให้นั่งลงเช่นเดิม


 

เกิดอะไรขึ้นน่ะเหรอ ... อืม มมมม ย้อนกลับไปเมื่อสักสิบห้านาทีก่อนหน้านี้ได้ ..
 

หลังจากที่สองเพื่อนรักแนบหูกับกำแพงประตูฟังจนมั่นใจว่าใช่เสียงของยัยรุ่นพี่ตัวเปี๊ยกของพวกเธอแน่ๆ ความอยากรู้อยากเห็นพุ่งเข้ากระแสเลือดจนต้องช่วยกันเคาะประตูรัวๆโดยไม่เกรงใจเจ้าของห้องอย่างเซฮุนแม้แต่น้อย

 

ปึง! ปึง ปึง ปึงง !!!!!

 

แกร๊ ก ก .... ใบหน้าซีดเจื่อนที่โผล่แง้มมาด้วยแววตากลัวความผิดนั้น รีบใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากตัวเองและพุ่งออกมาจากห้องด้วยความเร็วแสงและวิ่งนำไปเข้าห้องตัวเองที่อยู่ตรงข้ามนั้นอย่างร้อนรน

 

“ พวกแกรู้ได้งัย ว่าฉันอยู่ห้องโน้น “

“ ฉันได้ยินเสียงโหยหวน “

“ โหยหวนอะไร?? “

“ ก็นั่นแหล่ะที่อยากรู้ เมื่อคืนพี่นอนห้องรุ่นพี่เซฮุน ???? “

“ ก็เออสิ .... โอ้ยยยยย ตีทำไมเนี่ยยย “ จีซูคลำแขนตัวเองป้อยๆ ยัยแชยองมือหนักโคตรๆ

“ ทำไมพี่ยอมรับง่ายๆแบบเนี้ย?? แล้วมีอะไรเกิดขึ้น พี่ถึงกรี๊ดลั่นห้องอย่างนั้น รุ่นพี่เซฮุนทำอะไร ?! “

“ ทำอะไร .. ไม่มี๊ “

“ หรือว่า ... พี่ทำอะไรพี่เซฮุน? “ ลิซ่าเขย่าจีซูประหนึ่งกำลังกินยาต้องเขย่าขวด
 

จีซูเหลือบตามองขึ้นไปบนเพดานอย่างประมวลคำตอบ .... จะให้พูดยังไงล่ะเนี่ย ....
 

จะให้บอกออกไปว่า นอนกอดไอ้พี่ตัวแสบทั้งคืนเลย แบบเนี้ยเหรอออ ฮื่ยยย ไม่เอานะ!! ฉันไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย

เอาไงดี ... เอาไงดี ... งั้นตอบเท่าที่จำเป็นละกันวุ้ย T_T
 

“ พี่ฮุนมันป่วย .. ฉันไปนอนเฝ้าไข้ ตื่นมา ... ไข้ยังไม่ลด ... ฉันเลย .... ตกใจโวยวายซะเลยไง “
 

“ ...................... “
 

“ ...................... “

 

 

จีซู POV :
 

“ น้องเจนอยากจะทานอะไรไหม เดี๋ยวพี่ตักให้นะคะ “ รุ่นพี่ไอรีนยิ้มซะหวานเชียว .. ยัยเจนมันจะกินลงมั้ยเนี่ย

“ เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเจนตักเองก็ได้ “

“ ยอลอ่า .. อยากทานอะไรเพิ่มพิเศษไหม เดี๋ยวฉันสั่งเพิ่มให้นะ “

 

หูยย ฉันต้องไม่ชินแน่เลย ถึงได้รู้สึกเลี่ยนๆเป็นพิเศษ ถึงจะเลิกกันแล้วทำไมยังต้องมองกันตาหวานเยิ้มอย่างนั้นด้วยนะ พี่ชานยอลนี่มันโคตรเลี้ยงไข้เลยเหอะ ..
 

“ ไม่เป็นไรรีน .. ว่าแต่รีนเถอะ ตักอาหารถึงไหม ให้เราตักให้รึเปล่า “ ฉันแอบมองหน้านิ่งๆของยัยเจน ดูแค่นั้นก็รู้แล้วว่ามันกำลังด่าพี่ชานยอลอยู่ในใจ ฮ่าฮ่าฮ่า ....
 

 ถึงฉันกับฮันบินจะนั่งอยู่ปลายแถวก็เห็นสถานการณ์ชัดเจนพอสมควรเลยนะคะกับรักหลายเส้าบนโต๊ะอาหารนี้
 

ส่วนพี่เซฮุนนั้น ก็สู้ขาดใจตามสไตล์พี่เขา เอาอกเอาใจพี่ไอรีนทุกอย่างแทบจะประเคนน้ำใส่ปากให้เลยก็ว่าได้

พี่ไอรีนจึงไม่มีเวลาหันไปสนใจพี่ชานยอลเท่าไรนักเพราะเจอลูกตื้อของพี่ฮุนนี่เอง
 

บรรยากาศทุกคู่ดูเหมือนจะลงตัว ยกเว้นแต่ คนที่นั่งหน้าซังกะตายเขี่ยจานข้าวไปมาอย่างวิญญาณหลุดจากร่าง
 

“ ฮันบิน ... แกโอเคนะ? “

“ ไม่โอเคเว้ย! “ ค่ะ ... มันตะคอกเบาๆออกมาโดยไม่ได้หันมองหน้าฉัน ... เกือบไปแล้ว .. ฉันเกือบยกมือขึ้นโบกมันซะแล้วท่านผู้ชม ... นี่ถ้าไม่ติดว่าฉันรู้ถึงความช้ำในของหมอนี่ ก็จะไม่สนใจมันหรอกนะ ...
 

เหล่มองพี่เซฮุนที่วุ่นวายเอาใจพี่ไอรีน ฉันก็แอบกลอกตาขึ้นมองบนโดยไม่รู้ตัวเลยค่ะ พอรู้สึกตัวอีกทีฉันก็ถือช้อนที่ตักอาหารจ่อรออยู่ที่ปากของเจ้าฮันบิน พร้อมเสียงที่เปล่งออกมาโดยไม่ทันตั้งใจ

“ อ้ามมม ~~ “
 

เจ้าเพื่อนตัวดีดันเม้มปากแน่นสนิท สบตาฉันอย่างเอาเป็นเอาตายในเชิงปฏิเสธแต่คงยังไม่อยากฉีกหน้าฉัน ..

แต่ดูเหมือนมันอยากจะด่าฉันอยู่หรือเปล่าคะนั่น .. ท่าทางคงจะอาย หรือไม่ก็ .. เกรงใจยัยเจนอยู่แน่ๆ
 

เอาไงดี ... ดันพลาดไปแล้ว ... พี่เซฮุนมันต้องแอบหัวเราะเยาะอยู่แน่ๆ ถ้าฉันโดนนายฮันบินปฏิเสธตรงนี้
 

“ อ้าปาก ... ถ้าไม่กินนะ .. “ ฉันลดเสียงลงแล้วกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน “ เดี๋ยวจะป้อนด้วยปากเลย คอยดู “
 

ได้ผล! ฮันบินเหมือนจิตหลุดไปแล้ว ตาเหลือกอ้าปากค้างให้ฉันได้สบโอกาสยัดช้อนกับข้าวเข้าปากไปแบบชิลๆ
 

อืมมม .... สำเร็จ!

 

 

เซฮุน OPV
 

คนอะไร ... ไม่มีอายเลยเหอะ ผู้คนนั่งกันอยู่เต็มโต๊ะ เห็นเพื่อนมีแฟน ก็คงอยากจะมีบ้างล่ะสิท่า .... เหอะ!
 

ผมคันปากอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่ติดที่ไอรีนดันมองยิ้มละมุนละไมแถมชมยัยลิงเปี๊ยกออกมาซะอย่างนั้น
 

“ น่ารักอ่ะ .. น้องจีซูน่ารักจังเลย “

“ อืมม .. ก็นะ... น้องเจนไม่ต้องกลัวเพื่อนเหงาแล้วนะครับ เห็นไหม “ แหม .. ไอ้ยอลไปเข้าทางอะไรมึงครับนั่น..

“ เจนห่วงสองคนนั้นจะตีกันตายซะก่อนน่ะสิ “ น้องเจนผู้น่ารักหัวเราะจนตาหยีเลยครับ ไอ้ยอลหลงตายห่าไปเลยย

 

ฟรึ่บบบ !! ไอ้ฮันบินหน้าเหี้ยมนั่นลุกพรวดพราดขึ้นมา ตกใจหมดเลยครับ ...
 

“ ผมคงทานของหวานมากไป ... เลี่ยน ... ปวดหัว ขอตัวนะครับ “ หน้าตาแม่งบอกบุญไม่รับสุดๆไปเลยฮะ
 

 ผมพยักหน้าส่งๆ เออ ไปเหอะมึง ก่อนจะขมวดคิ้วข้องใจเมื่อหมอนั่นมันกระตุกแขนเสื้อยัยลูกหมาให้ตามไปด้วย
 

.. ผมชักไม่พอใจซะแล้วสิ แต่พอเห็นยัยจีซูรั้งตัวเอาไว้และหันมองมาทางผม ... หึหึ ... ให้รู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร ..

 

“ พี่ฮุน ... วันนี้ฉันไม่กลับกับพี่นะ บัยย “
 

“ ....................... “

 

 

เซฮุนกดกระจกรถลงรับลมจากด้านนอก มีบางสิ่งบางอย่างที่เริ่มจะก่อกวนความสงบในใจ .. แต่มันคืออะไร เขาเองยังไม่กล้าที่จะคิด

อารมณ์สนุกสนานก่อนหน้านี้ค่อยๆจางหายเปลี่ยนเป็นความไม่สบายใจมาแทนที่..
 

.... อยู่ๆก็หงุดหงิด ...

 

วันนี้ ... ขับรถกลับคอนโดคนเดียว ... แล้วไงอ่ะ? เฮ้ออออ เงียบจัง


 

 

เซฮุน POV :
 

ตอนนี้ .. ขับรถอยู่คนเดียวนี่มันก็รู้สึกแปลกอยู่นะฮะ .. ทุกที จะไปไหนมาไหน ก็มักจะมียัยตุ๊กตาหน้ารถจำเป็นติดสอยห้อยตามอยู่แทบจะตลอดเวลา ..

. ก็ไอ้ด้วยความคุ้นเคยที่ทำมาเป็นปีๆ พอกลายมาอยู่คนเดียวแบบนี้ผมก็เลยรู้สึกแปลกๆนิดหน่อยครับ ถ้าจะให้อธิบาย ..ก็คงคล้ายๆกับเวลาที่เราไม่มีน้ำดื่ม ลูกอม หรือหมากฝรั่งไว้บนรถน่ะฮะ
 

มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ .. ไม่มี ผมก็ขับได้ ... มันแค่รู้สึกแปลกๆ เท่านั้นเอง

 

 

“ จีซูย่า .... จีซู ...“
 

รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากของฮันบินพร้อมสายตาที่จับจ้องมายังร่างที่หลับไหลอยู่นั้น ก่อนที่เขาจะช้อนร่างเล็กขึ้นวางบนเตียงขนาดใหญ่บนคอนโดของเขา สายตาจับจ้องพิจารณาไปทั่วใบหน้าที่ออกจะติดหวานนิดๆของเพื่อนสาว
 

แพขนตาดำยาวเรียงตัว จมูกเล็กๆรั้นๆนั้นตัดรับกับริมฝีปากรูปหัวใจ ... “ หลับง่ายจริงๆนะเธอ ... “
 

นิ้วไล้ไปตามใบหน้า ดวงตาและปลายจมูก ลากผ่านริมฝีปากก่อนจะลงมาที่ลำคอ ... กระดุมเสื้อเชิ๊ตค่อยๆถูกปลดออกทีละเม็ดจนเผยให้เห็นผิวที่ขาวเนียนนั้น
 

“ หึหึหึ ... ซ่อนรูปเหมือนกันนี่หน่า .. “ ว่าแล้ว เขาก็โน้มตัวลงไปอย่างช้า ๆ .... ค่อย ๆ อย่างช้า ช้า ~~

 

“ เฮ้ยย อย่านะโว้ยยย !!!!!! “

 

ตุบ ตุบ ตุบ ตุบบ ตุบตุบตุบ ... ร่างสูงของเซฮุนสะดุ้งตื่นขึ้นมาร้องเสียงดังพร้อมกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ

เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นทั่วใบหน้า ... เมื่อกี้เขาฝัน ! เป็นฝันที่มันไม่เกี่ยวกับเขาแม้แต่น้อย ..
 

“ โอ๊ยยย ฝันเชี่ยรัยวะเนี่ยยยย โคตรดูดพลังเลย “ เซฮุนที่เผลองีบหลับไปกับโซฟานั้นนั่งสะบัดหัวไล่ภาพติดตาออกจากหัวพลางเหล่มองโทรศัพท์มือถือที่เงียบกริบของตัวเองอยู่นั้น ... เขาหยิบมาเช็คดูให้แน่ใจว่าเครื่องยังเปิดและแบตมือถือก็ยังมีเกือบเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ แล้วไงอ่ะ ?? รออะไรเหรอ ??
 

เขาลุกขึ้นเดินไปแง้มประตูมองจ้องไปยังห้องตรงข้ามที่ถูกล็อคอย่างเงียบกริบไร้วี่แววของเจ้าของห้อง
 

“ ไม่ว่ายังไง ... ก็ต้องกลับมาห้องนะยัยเปี๊ยก ไม่งั้นล่ะน่าดู! “

เขาปิดประตูอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงกับโซฟาอีกครั้งอย่างเต็มไปด้วยความขุ่นมัวในใจ

 

ตี๊ด ตี๊ด ๆๆๆๆๆ
 

“ ฮัลโหล ... เธออยู่ไหน ฉันสั่งไก่มากินเยอะแยะเลยนะ รีบกลับมาเร็ว!! “