ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 :: คนคุ้นเคย
ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ๊ตขาวรองเท้าผ้าใบหยุดยืนเคาะประตูห้องตรงข้ามในคอนโดเดียวกัน ส่วนภายในห้องนั้นร่างเล็กที่นั่งทำหน้าง่วงอยู่บนเตียงนอนนั้น นั่งนิ่ง ... นิ่งมาก ... มากจนเหมือนหลับไปอีกรอบ
ก๊อก ๆๆๆ .... ก๊อกกๆๆๆๆ ก๊อก ๆ ๆ ๆ !!!!!!!
“ เฮ้ !! ยังไม่เสร็จอีกเหรอ “ ร่างสูงหน้านิ่วคิ้วขมวดถามทันทีที่ร่างเล็กเปิดประตูแง้มหน้าง่วงๆ ตาปรือๆของเธอมา
“ ใกล้แล้ว “ ..... สภาพนี้คือใกล้ตายแล้วต่างหากมั้ยล่ะ ยัยเปี๊ยก !
“ ใกล้อะไร ? นี่หน้าก็ยังไม่ได้ล้างเลยใช่ป้ะ!? “ ถ้าเขาทำเสียงให้แก่ๆหน่อย ก็กลายเป็นพ่อเธอได้เลยนะเนี่ย
“ ขอยี่สิบนาทีนะพี่ฮุน “
“ งั้นไม่รอแล้วนะ ฉันรีบ “
“ ................. “ ยัยลูกหมาตรงหน้าไม่ได้ตอบอะไร ส่งมาเพียงสายตาเชิงถามว่า ... จะไม่รอจริงๆเหรอ
เมื่อดูท่าเด็กหนุ่มเซฮุนจะชิ่งไปก่อนเข้าจริงๆ เด็กสาวจึงรีบกระวีกระวาดอาบน้ำแต่งตัวแต่ก็ดูเหมือนจะช้าเกินไป
“ เฮ้ย ... ไม่รอจริงอ่ะ???? ว้อยยยย ไอ้พี่เฮงซวย !!! “
กดโทรหาแต่ปลายสายก็ไม่รับ ก่อนจะเดินตรงไปยังลิฟท์พร้อมบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างฮึดฮัดขัดใจ
~~ ปิ๊งงง ~~
เสียงสัญญาณลิฟท์ดังขึ้นก่อนจะเปิดประตูเมื่อลงมาถึงชั้นล่างของคอนโด และทันทีที่ลิฟท์เปิดออกเด็กสาวก็เจอหนุ่มน้อยนั่งไขว่ห้างกอดอกเอียงคอมองมาขวางๆนั้น “ ชักช้าอยู่นั่นอ่ะ “
“ อ้าว ไหนว่าจะไม่รอแล้วไง เหอะ ไม่แน่จริงนี่หว่า “ คำพูดคำจาช่างขัดกับหน้าตาไร้เดียงสาน่าเอ็นดูนั้นจริงๆ
“ โอ้โหเธอ ... พูดงี้ไปเรียนเองเลยไป “
“ ฉันก็ว่าจะไปเองอยู่หรอก แต่เห็นว่าพี่อุตส่าห์รอ ก็ไม่อยากให้เสียน้ำใจนิ ^^ “
“ ..................... “
เซฮุน POV :
อะแฮ่ม ! สวัสดีฮะ ผม .. เซฮุนรูปหล่อคนเดิม ส่วนยัยคนที่นั่งจ้อคุยโทรศัพท์มือถือหัวเราะเอิ๊กอ้ากข้างผมอยู่นี่ คุณแน่ใจเหรอ ว่าอยากรู้จัก? ปล่อยเธอคุยโทรศัพท์ไปเถอะครับ ผมจะได้ยินเธอพูดจาดีๆแบบคนปกติทั่วๆไปก็ตอนที่ฟังยัยนี่คุยกับคนอื่นนั่นแหล่ะฮะ ส่วนกับผมน่ะเหรอ? อย่าให้เล่าเลย อารมณ์เสีย ....
ยัยบ้านนอกคนนี้ คือ คิมจีซู ลูกสาวของเพื่อนสนิทสมัยเรียนของแม่ผมอีกทีครับ เผอิญว่าสอบติดมหาลัยในโซล
และเผอิญว่าเป็นมหาลัยเดียวกับที่ผมเรียนอยู่ และผมเป็นรุ่นพี่เธออยู่หนึ่งปีครับ
นิสัยของเธอน่ะเหรอครับ เท่าที่รู้จักมาหนึ่งปีที่ผ่านมานั้น ..... มันค่อนข้างที่จะ .... หึ หึ หึ หึ ...
“ ยิ้มไร? บ้าป่ะเนี่ยย นั่งยิ้มอยู่คนเดียว “
นั่นไงครับ ... วางโทรศัพท์ปั๊บก็หาเรื่องผมปุ๊บเลย เธอออกจะ .. เกรงอกเกรงใจคนอื่นเสมอ ยกเว้นผมนี่แหล่ะฮะ!
พอจอดรถที่มหาลัย ยัยจีซูก็ดิ่งลงจากรถตัวปลิวไปอีกตามเคย โดยไร้มารยาทที่จะเอ่ยขอบอกขอบใจกันซะหน่อยก็ไม่เคยมี โอ๊ะ นั่น! ไอ้เชี่ยยอลกับน้องเจน ... แหะ ๆ ก็น้องเค้าน่ารักดี ไอ้ยอลหันมาอมยิ้มยักคิ้วน้อยๆอย่างภาคภูมิใจในการจีบติดดาวปีหนึ่งอย่างน้องเจนนี่ที่โคตรน่าร๊ากก ผมก็ยักคิ้วตอบและยิ้มหวานเผื่อไปให้น้องเจนซึ่งพอผมหันไปมองไอ้ยอลอีกที ถึงกับต้องสะดุ้งเฮือก !
สายตาที่ดุดัน หึงหวงไม่เว้นแม้แต่เพื่อน ไอ้ห่า กุกลัวแล้ว ..
สายตาที่ดุดัน หึงหวงไม่เว้นแม้แต่เพื่อน ไอ้ห่า กุกลัวแล้ว ..
มันไม่ได้พูดอะไร แต่จับกระชับมือที่กุมน้องเจนแน่นเลยเว่ยย แล้วลากไปอีกทางซะเลย เหอ ~~ เป็นมากนะมึง
จีซู POV :
มันเป็นเรื่องปกติใช่ไหมคะ ที่คนเรามักจะหนังตาหนักและแพ้แรงดึงดูดของโลกในเวลาเรียน และไอ้อาการนี้มันจะหายไปเองโดยอัตโนมัติเมื่อจบคาบเรียน ... อืม ... ใช่แหล่ะ ฉันว่ามันปกตินะ ..
แต่ฉันที่ต้องฝืนนั่งคั่นกลางระหว่างเพื่อนรักทั้งสอง ฮันบิน และ ยัยเจนของฉัน ... ก็ตั้งแต่ยัยเจนเริ่มคบกับรุ่นพี่ชานยอล หรือไอ้หล่อเพื่อนเลิฟของไอ้พี่ตัวแสบห้องตรงข้ามนั่นแหล่ะ นายฮันบินเงียบขรึมลงจนน่าใจหาย รู้สึกได้ถึงคลื่นใต้น้ำที่ดูสงบนิ่งหากแต่อันตรายถึงชีวิต มันเหม่อลอย ไม่เรียน ไม่สนใจ สายตาที่ดูเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลาเห็นแล้วก็อยากบอกให้มันกลับไปขังตัวเองอยู่ที่บ้านเงียบๆดีกว่ามั้ย .... ลำบากคนอื่นเขา -_-
“ ฮันบิน ... “
“ อะไร ? “ เสียงขานรับห้วนซะจนใจหาย .. ใช่สิ ฉันไม่ใช่ยัยเจนนิ่ “ แกมาคบกับฉันเอาไหม “
“ เป็นบ้าอะไรวะ! “ มันตะคอกถามเบาๆ แต่หน้าตาตื่นเสียยิ่งกว่าเห็นผี ดูท่ามันคงจะเข้าไม่ถึงเสน่ห์ของฉันจริงๆ
“ ก็ถามดู .. เผื่อฉันจะช่วยคลายเฮิร์ทให้แกได้ “ ฉันมีน้ำใจกับเพื่อนเสมอค่ะ ...
“ อย่าดีกว่า สนใจเรื่องตัวเองเหอะ “
“ เออ ... อย่ามาง้อฉันทีหลังนะ จำไว้เลย “
จริงๆแล้ว ... ฉันก็ชอบมันนิดๆค่ะ ... แต่พอรู้ว่ามันแอบชอบยัยเจน ฉันก็เลยเฟลหน่อยๆ แต่ก็อดสงสารไม่ได้เวลาเห็นนายฮันบินหงอยๆ ตอนเห็นคู่รักใหม่เขาสวีทกัน
แต่กับไอ้พี่เซฮุน ในเคสเดียวกัน แต่ฉันกลับรู้สึกหมั่นไส้มากกว่าสงสารอีกค่ะ ทำไมน่ะเหรอ เพราะว่าพี่มันแอบชอบรุ่นพี่ไอรีนที่เป็นแฟนเก่ารุ่นพี่ชานยอลน่ะสิ ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!
ทุกวันนี้รุ่นพี่ไอรีนก็ยังอาลัยอาวรณ์รุ่นพี่ชานยอล ส่วนไอ่พี่ฮุนก็รอเสียบท่าเดียว แต่ดูเหมือนพี่ไอรีนก็ยังไม่ใจอ่อน
“ ตื่นซะทียัยขี้เซา “ เสียงโวยวายเบาๆ พร้อมมือหนาๆของคนข้างๆผลักมาที่หัวของฉันเต็มแรง
ฉันงัวเงียเดินลงจากรถตามหลังขึ้นคอนโดไปตามความเคยชิน แต่ดูท่าทางพี่มันแปลกๆแฮะ ดูเหนื่อยๆพิกล
“ แอมโซฮอททท .. I need a FAN .... ไอด้อนว้อนท์อะบอยย I Need a MANNNN “
“ รำคาญ ... “
ฉันดึงหูฟังที่ตัวเองกำลังร้องตามอยู่นั้นออกข้างนึง “ อะไรนะ ? “ แต่มองหน้าซีดๆของพี่ฮุนมันแล้วก็เปลี่ยนใจขี้เกียจต่อล้อต่อเถียง “ เป็นอะไร หาหมอม๊ะ ? “
หืมมมม ... มองจ้องงี้ กวักมือเรียกอีก .... ฉันเดินเข้าไปหาและพี่มันก็คว้าคอฉันไว้ทันที “ เหวออออออ “
ที่ตกใจกว่านั้นคือพี่เซฮุนดันลากฉันทรุดลงไปกองกับพื้นพร้อมๆกันด้วยน่ะสิ!!
เซฮุน POV :
ผมมีไข้สูงเลยฮะ ... สงสัยอุณหภูมิห้องเรียนทำพิษแหงๆ กลับมาแล้วทานอะไรก็อาเจียนออกมาตลอด
อ้อ ... ไม่ได้เกี่ยวกับว่า ยัยเปี๊ยกจีซูเป็นคนทำให้ทานหรอกนะครับ ยัยนี่ก็แอบดูแลผมดีอยู่ ดูแล้วก็ไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร ถึงจะดูไม่ค่อยเอาไหน ... แต่ฉุกเฉินก็พอจะพึ่งพาได้ ...
ถึงแม้จะเอาแต่เปิดหนังดูและกินขนมนมเนยสบายใจในขณะที่ผมนอนแหม่บอยู่นี้ ก็ยังพออุ่นใจที่มีคนอยู่เป็นเพื่อน
“ โอ๊ะ ! พี่ลงมานอนกับพื้นทำไมน่ะ ??? “ เธอใช้มือยันหัวผมออกห่างครับ ... ยัยนี่แม่ง ....
“ เออน่า ... ฉันตาย เธอจะได้รู้ “ ขี้เกียจจะเถียงด้วยฮะ .. ผมไม่มีแรงจริงๆนะ
“ โฮ่ .. คนเราอ่ะเนอะ “ และต้องขอบคุณที่เธอไม่ได้สนใจผมอีกต่อไปเมื่อหนังเข้าสู่ฉากตื่นเต้นเร้าใจอยู่ตรงหน้า
กลางดึกที่เซฮุนกำลังหลับสบาย ... ถึงจะหลับๆตื่นๆ ก็รับรู้ว่ายัยเปี๊ยกจีซูก็เผลอหลับไปหน้าทีวีอยู่ข้างๆกัน
เขานอนตะแคงหันหน้าเข้าหาสาวน้อยคนสนิทที่ยังคงนอนหงายอยู่ท่าเดิม .. เซฮุนยิ้มบางๆก่อนจะผล็อยหลับไป
แต่แล้วความสุขในการนอนของเขาก็ถูกรบกวนจากการรุกรานของอะไรสักอย่างที่ทิ้งน้ำหนักลงบนช่วงสะโพกของเซฮุนและยังมีแรงดึงที่บริเวณไหล่อีกด้วย ..
ถึงจะอยู่ในความมืด ... แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาดูก็พอจะเห็นได้จากแสงของพระจันทร์ที่ส่องผ่านผ้าม่านมาได้ว่า คนที่กำลังระรานการนอนหลับของเขาอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจากยัยเปี๊ยกที่นอนเผยอปากอย่างหลับลึกอยู่ข้างตัวเขานี่เอง
ร่างเล็กก่ายขาข้างหนึ่งขึ้นพาดลำตัวของเขาแล้วเกี่ยวเข้าที่ช่วงสะโพก ส่วนมือก็ไม่อยู่เฉย พยายามดึงไหล่ของเซฮุนเข้าไปหาตัว ... ทั้งแขนและขาออกแรงเกี่ยวดึงร่างสูงให้เข้าไปหาตัวเอง
เซฮุนได้แต่นอนนิ่งๆขืนสู้แรงคนหลับพลางสงสัย .... นี่มันละเมออะไรของเธอวะเนี่ย ... “ ย๊า ~~ คิมจีซู “
ลองเรียกดูก็ไม่ได้รับปฏิกิริยาอะไรจากคนหลับ มีเพียงเสียงอู้อี้ในลำคอและเสียงหายใจที่เป็นจังหวะสม่ำเสมอ
เด็กสาวยังคงหลับไม่รู้เรื่อง ... แต่ตัวเขาเองเนี่ยสิกลายเป็นนอนไม่หลับไปซะงั้น ใครยังจะเฉยได้ก็บ้าแล้ว!!
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ใกล้ชิดกับร่างเล็กขนาดนี้ .. ใกล้ขนาดที่ว่าสามารถได้ยินเสียงของหัวใจเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอกับจังหวะการหายใจเข้าออก ... ผิดกับตัวเขาที่ตอนนี้ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ หายใจแรงและรู้สึกคอแห้ง
เซฮุนวางแขนไม่ถูก ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหน ใจหนึ่งก็ลังเลว่าจะพาดไปบนเอวของเธอดีไหม แต่อีกใจก็รู้สึกแปลกๆที่จะทำแบบนั้น แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจวางพาดลงไปบนตัวคนที่ใช้เขาเป็นหมอนข้างอยู่ตอนนี้
........ อืมม .... ท่านี้ก็สบายดีเหมือนกันนะ .... ยัยเด็กคนนี้ มีกลิ่นวานิลลาติดตัวอยู่สินะ ... อืมม ...
ตริ๊ง ตริ๊ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ ๆ ๆๆ
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นในตอนเช้าทำให้ร่างเล็กหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความรำคาญและละแขนออกจากร่างสูงแล้วเอี้ยวตัวไปคว้ามือถือทั้งๆที่ตายังปิดสนิทอยู่ทั้งสองข้าง ..
“ ฮา... โหล ... “ เสียงยานคางของจีซูกรอกใส่โทรศัพท์เหมือนใกล้จะขาดใจ
“ โหลๆ เฮ้ พี่อยู่ไหนเนี่ยย “ เสียงใสๆของรุ่นน้องสุดที่เลิฟในคณะอย่างลิซ่านั่นเอง
“ ห๊ะ ?? “
“ เฮ้ พี่จีซู ฉันเคาะประตูตั้งนานแล้ว ทำไมไม่ยอมมาเปิด! “ นั่น ... เสียงยัยแชยองงี่!
“ เหวออ นี่มันกี่โมงแล้ว! โอย ยังเช้าอยู่เลย มาทำไมกันเนี่ยยย “
“ เอ้า! มาไม่ได้ ? “
“ ไม่ช่ายย หมายถึงจะมาทำไมกันแต่เช้า ฮ้า ? “
“ ก็พวกฉันคิดถึงพี่ไง พี่บ่นว่าพวกฉันไม่ค่อยมาเยี่ยม วันนี้เลยมาไง “
“ มาตอนนี้เนี่ยนะ! “
“ เร็วๆดิ่ เปิดประตู ฉันยืนเมื่อยแล้วน๊า “
“ อืมๆ ... แป๊บบบ นะ “ สาวน้อยกดวางสายและขยับบิดขี้เกียจก่อนจะสะดุดกับอะไรบางอย่างที่พาดพิงอิงซบอยู่กับตัวของเธอเต็มที่ เมื่อลืมตาดูให้เต็มตาก็ .......
“ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก “
ลิซ่าและแชยองที่ยืนอยู่หน้าห้องรุ่นพี่สาวถึงกับต้องสะดุ้งกับเสียงโวยวายที่ดังออกมาจากห้องฝั่งตรงข้าม..
.... . เสียงคุ้นๆนะ .......
ทั้งสองคนมองหน้ากันสลับกับมองประตูห้องตรงหน้า “ เสียงมาจากไหนวะ ไอ้แช “
“ ฉันว่า ... มาจากห้องนี้ว่ะ “ สาวน้อยชี้ไปยังห้องตรงข้ามกัน
“ แต่นั่นมันห้องรุ่นพี่เซฮุนนะโว้ยยย “
“ ไม่รู้อ่ะ .. ก็ได้ยินมาจากห้องนี้นะ “
สองสาวน้อยค่อยๆย่อง หันพยักหน้าให้กันและแนบหูเข้ากับประตูห้องของผู้ต้องสงสัย และเบิกตากว้างอย่างตกใจ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น