คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : OFFICIALY
OFFICIALY
All I hear is raindrops
Falling on the rooftop
Oh baby tell me why’d you have to go
Cause this pain I feel
It won’t go away
And today I’m officially missing you
07: 28 AM
มือขาวเรียวดึงเฮดโฟนที่สวมไว้ออก ก่อนจะซุกหน้าลงกับหมอนนุ่มของตนตามเดิม
ชอบจัง... ชอบเสียงฝนตก
อากาศเย็นเยียบด้านนอก ผ้าห่มอุ่นๆ และเสียงฝนตกเปาะแปะ คือตัวการชั้นเยี่ยมที่ดึงไม่ให้ลุกจากที่นอน
ผมเกือบจะหลงรักเช้าวันจันทร์ที่แสนสดใสแล้วล่ะ
อืม...
แค่เกือบ...
ถ้าไม่ติดว่าวันนี้อากาศหนาว
และความรู้สึกบางอย่างที่หัวใจ
หนักๆ...
หน่วงๆ...
และเจ็บหนึบ...
คิดถึง...
คิดถึงอีกแล้ว...
I thought that from this heartache
I could escape
But I fronted long enough to know
There ain’t no way
And today I’m officially missing you
น่าตลก ถึงผมจะหลงใหลเสียงฝนตกจนอยากนอนต่อมากแค่ไหน สุดท้ายผมก็ต้องลุกอยู่ดี
นอนนานกว่านี้ผมอาจจะกลายเป็นโรคประสาท
ทั้งๆที่อุส่าปิดเพลงเพื่อฟังแต่เสียงฝนตกแล้วแท้ๆ
ทั้งๆที่อุส่าจะข่มตานอนให้หลับไปอีกครั้ง
ทั้งๆที่พยายามจะไม่นึกถึง
แต่สุดท้าย...
ทุกอย่างเกี่ยวกับเขาดันถาโถมเข้ามาอย่างหนักหน่วง
หรือต้องโทษเสียงฝนตก ที่ทำให้ผมตกอยู่ในภวังค์ของตัวเอง
ไม่สิ...
ฝนของผมไม่ผิด
อากาศหนาวๆของเขาต่างหาก
ใช่แน่ๆ... ผมไม่ชอบเลย ผมไม่ชอบฤดูหนาว L
Oh can’t nobody do it like you
Said every little thing you do
Hey baby say it stays on my mind
And I, I’m officially...
08: 14 AM
ถ้วยโกโก้อุ่นๆทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย
ผมมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความไม่ชอบใจเท่าไร
อากาศหนาวๆทำให้ฝนของผมเริ่มจะกลายเป็นละอองหิมะ
มันหนาว... แถมยังไม่มีเสียงเปาะแปะให้ฟังเพลินๆ
ผมบอกแล้วว่าผมไม่ชอบ
ฤดูหนาวครั้งที่แล้ว หิมะพัดเขามา
และในตอนนี้ หิมะ...ก็พาเขาไป
ผมถึงไม่ชอบไงล่ะ
จริงๆเลย... L
All I do is lay around
Two ears full tears
From looking at your face on the wall
ผมว่างจนต้องกลับไปนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอน...
เสียงจอแจจากถนนที่เล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่าง
ฟังดูแล้วก็เพลินดี
ผ้าม่านผืนบางสีขาวฉลุลายพลิ้วพองตามแรงลมพัด
มองดูแล้วก็สวยดี
ยิ่งกลิ่นไอดินหลังฝนตกที่ผมโปรดปรานยิ่งแล้วใหญ่
ยิ่งหายใจ ก็ยิ่งหอม ยิ่งรู้สึกดี
แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้
อาจเพราะความหงุดหงิดงุ่นง่านในใจ
ทำให้ผมรู้สึกว่าทุกสรรพสิ่ง ณ ขณะนี้
มัน...
งี่เง่าสิ้นดี
...
ผมคว้าเฮดโฟนคู่หูมาใส่อีกครั้ง
รูปคู่ของเราอยู่ที่เดิม
กรอบลายไม้สีเมล็ดกาแฟแก่ๆ บนวอลล์เปเปอร์สีเขียวอ่อนสีโปรด ลายดอกยิปโซเล็กจ้อยกระจัดกระจาย เหมือนพวกมันส่งให้กรอบรูปที่แขวนอยู่ดูโดดเด่น
เมื่อก่อนผมรู้สึกดีที่เป็นแบบนั้น
แต่ตอนนี้...
เหมือนมันจะโดดเด่นเตะตาผมเกินไปเสียมากกว่า
น้ำตาไหลลงตามแรงโน้มถ่วง
ฟองน้ำที่หุ้มเฮดโฟนที่ผมสวมอยู่เปียกแฉะ
...
ผมเอื้อมมือคว้าละอองอุ่นของอดีตที่ปลิวว่อนอยู่เต็มไปหมด
แต่สิ่งที่ได้กลับว่างเปล่าเสียจนเล็บจิกเข้ากับมือตัวเอง
...
เป็นความอบอุ่นที่ทรมาน...
Just a week ago you were my baby
Now I don’t even know you at all
I don’t know you at all
พี่จงฮยอนยิ้มร่าให้กับผม
ผมยิ้มให้เขาตอบ
...
เขายังยิ้มอยู่
...
ผมก็ยิ้ม
...
เขายังคงยิ้ม
...
ผมเริ่มหุบยิ้ม
...
เขายังยิ้มให้ผมเสมอ
...
และตอนนี้
ผมกัดริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเอง
พี่จงฮยอนในรูป รวมถึงผมด้วย ยิ้มอย่างมีความสุข
มันทำให้ผมเกลียด
ผมเกลียดรูปคู่ของเรา
เกลียดจนอยากให้มันแตกสลายไปให้รู้แล้วรู้รอด
และยิ่งเกลียดมากขึ้นเป็นเท่าตัว
เมื่อพบว่าในความเป็นจริง...
ปัจจุบันเราเหมือนกลายเป็นคนแปลกหน้า
เราเดินผ่านกันอย่างแข็งทื่อบนถนนที่เคยเดินจับมือ
ไร้บทสนทนา หรือแม้คำทักทายสั้นๆ บนถนนที่เคยบอกรัก
สิ่งที่ทำได้คือการใช้หางตาแอบมอง บนถนนที่เคยสบตาแล้วยิ้มให้
มีเพียงแต่อดีตของผม ที่แอบไปทักทายเขาอย่างเงียบเชียบเท่านั้น
แต่เกลียดที่สุด เมื่อผมรู้ตัวเองว่า
ถึงจะเกลียดรูปบ้านั่นมากแค่ไหน แต่แค่การปลดมันออกจากผนัง
ผมยังทำไม่ได้เลย..
Well I wish that you would call me right now
So that I could get through to you somehow
But I guess it’s safe to say baby safe to say
That I’m officially missing you
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปลดล็อก
กดเบอร์โทรที่คุ้นเคย
- พี่จงฮยอน –
…
อย่าเลย ไม่ดีหรอก
...
คราวนี้ผมเข้าไปในเมนูข้อความ พิมพ์เบอร์เจ้าของปัญหาคนเดิม
- พี่จงฮยอน –
คิดถึง
ผมมองมันอยู่ห้านาที
ก่อนจะ...
คิดถึ...
คิดถ...
คิด...
คิ...
ค...
...
พอเถอะแทมิน
เรื่องมันจบไปแล้ว
พอสักที...
Well I thought I could just get over you baby
But I see that’s something I just can’t do
From the way you would hold me
To the sweet things you told me
I just can’t find a way
To let go of you
แต่ความงี่เง่ายังไม่หยุดอยู่แค่นั้น
นิ้วบ้าๆพาผมไปยังกล่องข้อความเข้าที่ไม่เคยลบ
...
‘จะเที่ยงแล้ว อย่าลืมกินข้าวนะครับที่รัก’
‘อยู่ไหน คิดถึงอ่า’
'ทำอะไรอยู่เนี่ย'
‘ฝันดีนะครับ รักแทมินที่สุดเลยนะ’
และอีกมากมาย
ผมอ่านมันซ้ำๆ และในที่สุด
- Delete –
ข้อความนับร้อยนับพัน หายไปในพริบตา
ดีมากแทมิน
เข้มแข็งขึ้นอีกระดับแล้วล่ะ
ผมยิ้มให้ตัวเอง
แต่หัวใจกลับเบาหวิว... ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเลยสักนิด
จะมีประโยชน์อะไร
ในเมื่อผมจำมันได้แทบทุกประโยค
It official
ผมเกลียดตัวเองจริงๆ...
You know that I’m missing you
Yeah yes
ไม่มีใครตอบได้ ว่าผมต้องอยู่กับความทรงจำเดิมๆไปอีกนานแค่ไหน
แถมยังตอบตัวเองไม่เคยได้ ว่าที่ต้องอยู่กับความทรงจำเหล่านั้น
เพราะยังไม่มีทางไป
หรือไม่เคยคิดจะไปไหนกันแน่...
All I hear is raindrops
ฝนเริ่มตกอีกครั้ง
...
คิดถึง
บางครั้ง...
การจำไว้ก็อาจจะดีกว่าการพยายามลืม
การยืนอยู่ที่เดิมอาจจะดีกว่าการพยายามมุ่งไปข้างหน้า...
ทั้งๆที่โซ่อดีตสนิมเขรอะล่ามข้อเท้าไว้อย่างแน่นหนา
วิ่งไปก็รังแต่จะบาดข้อเท้าเป็นแผลเจ็บกว่าเก่า
ในขณะที่คนสูญเสียความทรงจำทั้งหลาย ไขว่คว้าทุกวิถีทางเพื่อได้มาซึ่งความทรงจำครั้งอดีต
โชคดีแค่ไหนแล้ว ที่ความทรงจำพวกนั้นยังอยู่กับเราเสมอ
มีสิ่งที่ทำให้ยิ้ม...
มีสิ่งที่ทำให้ร้องไห้...
มีสิ่งให้คิดถึง...
ถ้าเทียบกันแล้ว ผมว่าดีกว่าความรู้สึกว่างเปล่าขาวโพลนเป็นเท่าตัว...
And I’m officially missing you
คิดถึงนะครับ...
- END -
ขอบคุณ officialy missing you - Tamia ค่ะ
ความคิดเห็น