คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : RE : SF Happy New Year 'อยากให้1ปี มีมากกว่า365วัน' : 5
“ฉันสามารถอยู่กับนายได้แค่หนึ่งปีเท่านั้น ...หนึ่งปีเท่านั้นแทมิน”
“หนึ่งปีงั้นหรอ...” ผมทวนคำของจงฮยอนช้าๆ แค่หนึ่งปี
แสดงว่าตอนนี้ก็เหลือแค่ไม่กี่เดือนแล้วสินะ น่าใจหายจริงๆ
“ถ้าหนึ่งปีแล้วฉันยังไม่กลับ...” จงฮยอนพูดแล้วหยุดไว้แค่นั้น
“ถ้าไม่กลับนายจะทำไม” ผมร้อนรนถามจงฮยอน
“ถ้าฉันไม่กลับร่างของฉันก็จะสลาย” จงฮยอนตอบเสียงค่อย
“จงฮยอน งั้นนายก็ต้องจากฉันไปสักวันสินะ ฉันไม่อยากให้นายไปเลย”
“ใช่แทมิน สักวันเราก็ต้องจากกัน แต่ไม่ใช่วันนี้แน่ๆ” จงฮยอนตอบแล้วยิ้มให้ผมนิดๆ
แต่ผมยิ้มไม่ออกจริงๆ ผมไม่อยากนึกถึงภาพวันที่เราต้องจากกันเลย
“แต่ยังไงมันก็ต้องมีสักวันหนึ่งไม่ใช่หรอ เราไม่มีทางเลือกอื่นแล้วใช่มั้ย”
“ไม่มีแล้ว” จงฮยอนพยายามกดเสียงไม่ให้สั่น
“...จงฮยอน เรา... เราไม่น่ามาเจอกันเลยจริงๆ” ผมพูดก่อนที่น้ำตานับร้อยนับพันหยด
จะไหลทะลักออกมาจากดวงตาของผมอีกครั้ง จงฮยอนใช้มือเกลี่ยน้ำตาของผมอย่างอ่อนโยน
“แต่ฉันดีใจนะที่ได้เจอนาย อย่างน้อยเราก็ได้รักกันไม่ใช่หรอ” จงฮยอนยิ้มให้ผมอีกครั้ง
“ทำไมพระเจ้าใจร้ายกับเราจังเลยนะ ทำไมต้องทำให้เรามาเจอกันแล้วจากกันในเวลาสั้นๆอย่างนี้ด้วย”
“อย่าเพิ่งคิดถึงอนาคตที่ยังมาไม่ถึงเลยนะแทมิน”
“.....”
“วันนี้ฉันก็ยังอยู่กับนาย เรายังอยู่ด้วยกัน เรายังมีเวลาเหลืออีกตั้งหลายเดือนนะ
ทำไมเราไม่รักกันให้มากที่สุดเท่าที่เวลาจะให้เราได้ล่ะ”
จงฮยอนพูดแล้วจับมือผมมาแนบไว้กับใบหน้าของเขา
“นั่นสินะ ฉันจะใช้เวลาที่เหลือของเราอยู่กับนาย รักนาย …
“ฉันสัญญา” จงฮยอนสัญญาก่อนจะรั้งตัวผมเข้ามาในอ้อมแขนอบอุ่น
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
นับตั้งแต่วันนั้นมาเป็นเวลาหลายเดือน ผมกับจงฮยอนก็รักกันมาตลอด ครับ เรารักกันมาก
ผมไม่เคยคิดเลยเหมือนกันว่าจะรักใครได้มากขนาดนี้..
ผมคงชินไปแล้วล่ะ ชินกับการที่มีเสียงเพราะๆของจงฮยอนคอยขับกล่อมก่อนนอน
ทั้งๆที่ผมอยากจะให้เวลาแต่ละวินาทีผ่านไปอย่างช้าที่สุดเท่าที่จะมากได้
“จงฮยอน ถึงเวลาที่เราต้องจากกันแล้วสินะ” ผมถามจงฮยอนน้ำตาคลอเบ้า
“นายกะจะให้ร่างนายสลายไปเลยหรือยังไงกัน”
“นายไม่อยากให้ฉันอยู่กับนายนานๆหรอ” จงฮยอนถามผมเสียงเศร้า
“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่ฉันคงทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นนายสลายไปต่อหน้าต่อตา”
ผมบอกพร้อมน้ำตาที่เริ่มไหลลงมาอีกครั้ง
“แต่ไม่ว่ายังไงนายก็ต้องเห็นฉันจากไปอยู่ดี อย่าร้องไห้เลยนะ” จงฮยอนตอบแล้วเช็ดน้ำตาให้ผม
“ให้ฉันเห็นนายบินขึ้นไปบนฟ้า ยังจะดีซะกว่าให้ฉันเห็นนายค่อยๆสลายไปต่อหน้าฉันนะ”
“แต่ให้ฉันได้อยู่เห็นหน้านายชัดๆ ได้สัมผัส ได้บอกรักนายจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต
ยังจะดีซะกว่าให้ฉันค่อยๆไกลจากนายไปทุกทีๆ อย่างนั้นฉันก็ทนไม่ได้เหมือนกัน”
จงฮยอนตอบผม ใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้มอยู่เสมอ ผมรู้ว่าจงฮยอนก็คงจะเสียใจไม่ต่างจากผม
“นายคงไม่ได้คิดอะไรบ้าๆอยู่นะ...” ผมถามจงฮยอนสีหน้าเป็นกังวล
“แทมิน ฉันขอให้นายเชื่อใจฉันได้มั้ย ทุกการตัดสินใจของฉันฉันคิดดีแล้ว
และฉันก็เป็นคนเลือกที่จะให้มันเป็นอย่างนี้เอง”
“จงฮยอน นายจะยอมให้ร่างของนายสลายไปอย่างนั้นหรอ”
“ฉันยอม ถ้านั่นมันจะทำให้ฉันได้อยู่ข้างนายจนวินาทีสุดท้าย”
“ไม่นะ ฉันไม่ยอมให้นายทำอย่างนั้น” ...ผมทนไม่ได้
“แทมิน ฉันบอกนายแล้วไม่ใช่หรอ ว่าฉันจะอยู่กับนายไปตลอดชีวิตของฉันน่ะ”
xxx 23.59 xxx
“จงฮยอน อีกหนึ่งนาที ... หนึ่งนาทีเท่านั้น นายยังมีเวลากลับไปนะ”
“อีกแค่หนึ่งนาที ขอให้ฉันได้อยู่กับนายเถอะนะ”
…10…
จงฮยอนไม่ตอบแต่กอดผมเอาไว้แน่นๆ ราวกลับว่าไม่อยากแยกจากกัน
ผมร้องไห้สะอึกสะอื้นกับอกจงฮยอนที่ยังกอดผมแน่นอยู่อย่างนั้นราวกับกลัวว่าผมจะหายไป
จงฮยอนตอบก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม
...6...
“นายต้องอยู่ได้นะ สัญญากับฉันสิ ว่านายจะต้องใช้ชีวิตที่ไม่มีฉันอย่างมีความสุข อย่าร้องไห้
อย่าเศร้า ได้มั้ยแทมิน สัญญานะ”
แต่ผมก็สัญญาไปเพื่อความสบายใจของเขา
“สัญญา...”
ไม่ได้อยากเห็นน้ำตาของนายนะ ยิ้มสิครับ”
จงฮยอนเช็ดน้ำตาก่อนจะเอามือมาแตะที่ริมฝีปากของผมเบาๆ เป็นเชิงบอกให้ผมยิ้ม
366 วัน 400 วัน 500 วัน 1000 วัน ตลอดไปเลย”
“ตลอดไปเลยก็ดีสินะ เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่หัวใจของนายน่ะ จะต้องอยู่กับฉันตลอดไปเลย เชื่อสิ”
…2…
“ฉันรักนายนะ จงฮยอน” ผมกระซิบบอกข้างหูจงฮยอนเป็นครั้งสุดท้าย
ก่อนที่ผมจะไม่มีวันได้บอกกับจงฮยอนอีกแล้ว
จงฮยอนก้มหน้าลงมาบอกรักที่ข้างหูผมเช่นกัน
ผมไม่รู้ว่าต่อจากนี้ไปจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง บางทีจงฮยอนอาจจะไม่หายไปไหน
อาจจะอยู่กับผมตลอดไป หรือบางทีผมอาจจะหายไปพร้อมๆกับจงฮยอน
หรือผมอาจจะต้องนั่งร้องไห้คนเดียวในห้องที่ไม่มีจงฮยอนอีกต่อไป...
ผมพยายามซึบซับทุกสัมผัสของจงฮยอนให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้
ใบหน้าหล่อคมที่ผมเห็นทุกวัน เสียงไพเราะของเขาที่ผมฟังทุกคืน สัมผัสอบอุ่นที่ผมได้รับ
และความรักมากมายที่จงฮยอนมอบให้ผมตลอดเวลา
ผมค่อยๆใช้แขนทั้งสองโอบคอคนตรงหน้าเอาไว้ พร้อมๆกับจงฮยอนที่ค่อยๆรั้งตัวผมเข้าไปหา
จนอากาศไม่สามารถแทรกผ่านระหว่างเราสองคนได้
พระเจ้าฮะ... ต่อเวลาให้เราอีกสักนิด แค่นาทีเดียวแล้วผมจะไม่เรียกร้องอะไรอีกเลย
ได้โปรด ให้ผมได้ซึบซับสัมผัสของคนที่ผมรักมากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้
ให้ผมได้เก็บทุกความทรงจำระหว่างเราให้ฝังลึกลงไปในหัวใจ
ขอผมจดจำใบหน้านี้เป็นครั้งสุดท้าย กับชื่อนี้ 'จงฮยอน'
ขอผมเก็บทุกอย่างที่เกิดขึ้นในหนึ่งปีที่ผ่านมา และมอบความรักให้กับคนตรงหน้าจนหมดหัวใจ
ผมขอเพียงแค่นี้เองจะได้มั้ยฮะ ได้โปรด…
เราสองคนกอดกันแน่นยิ่งขึ้น
“ฉันรักนาย” จงฮยอนพร่ำบอกรักผมก่อนจะเคลื่อนริมฝีปากของเขา
เข้ามาสัมผัสกับริมฝีปากของผมอย่างเชื่องช้า...
แต่ก่อนที่ริมฝีปากของเราสองคนจะได้สัมผัสกัน พลันก็มีแสงสว่างวาบออกมาจากตัวจงฮยอน
..ร่างที่ผมคุ้นเคยยิ้มให้ผมบางๆก่อนจะค่อยๆสลายไปต่อหน้าต่อตา..
..ร่างนั้นกลายเป็นเพียงฝุ่นผงเล็กๆล่องลอยไปมาในอากาศ และผมพยายามจะคว้าเอาไว้..
..แต่ก็สัมผัสได้เพียงความว่างเปล่า ก่อนที่ฝุ่นผงเหล่านั้นจะค่อยๆหายไปจนหมดสิ้น...
หมดแล้วสินะ ทุกอย่างมันจบลงแล้ว จงฮยอนสลายไปต่อหน้าต่อตาผมจริงๆ
ทำไมพระเจ้าไม่เข้าใจผม ทำไมทุกคนใจร้ายกับผมได้ขนาดนี้นะ..
ผมคิดพลางน้ำตาที่ไหลลงอาบสองแก้ม ผมทรุดตัวลงนั่ง ณ ที่นั้น
ที่ที่ผมได้เห็น คนที่ผมรักที่สุด เป็นครั้งแรก และครั้งสุดท้าย..
คงจะไม่จางหายไปง่ายๆ
'แทมิน ฉันรักนาย'
'แทมิน ฉันรักนาย'
'แทมิน ฉันรักนาย'
นับจากวันนี้ผมคงต้องใช้ชีวิตตัวคนเดียวอีกเช่นเดิม ชีวิตที่ไม่มีจงฮยอนอีกต่อไป...
ความจริงผมไม่มีอันจะทำอะไรเลย แต่ผมสัญญากับเขาไว้แล้ว
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน และจนถึงตอนนี้ผมก็ยังรอเขาอยู่เสมอ.. สักวันผมอาจจะได้ผมกับผู้ชายคนนั้น
ผู้ชายที่ชื่อจงฮยอน... ผมเชื่อนะว่าสักวันกาลเวลาจะต้องทำให้เราได้พบกันอีกครั้ง..
และถ้าผมได้พบเขาจริงๆล่ะก็ ผมจะไม่ยอมให้เขาจากผมไปเป็นครั้งที่สองอีกเด็ดขาด
ต่อให้ต้องรอนานแค่ไหน อาจจะเป็น 1ปี 2ปี 10ปี หรือตลอดไป ผมก็จะรอ…
...เพื่อคนที่ผมรักที่สุด...
แล้วคุณล่ะ ถ้าคนๆนั้นเป็นคนที่คนรักที่สุด ..คุณพร้อมจะรอเขาเหมือนผมมั้ย?...
------------------------ (end) ------------------------
ความคิดเห็น