คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : RE : SF Happy New Year 'อยากให้1ปี มีมากกว่า365วัน' : 4
“จงฮยอน ไหนลองกางปีกให้ฉันดูหน่อยสิ ฉันจะดูแผล”
ผมเรียกจงฮยอนในขณะที่เขาเหมือนจะกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ
“ได้สิ แปปนึงนะ” จงฮยอนยิ้มให้ผมเล็กๆก่อนที่ปีกคู่หนึ่งจะค่อยๆโผล่ออกมาจากหลังของเขา
จงฮยอนขยับปีกของตัวเองดูเล็กน้อย อ่า ~ ดูเหมือนเขาจะไม่เจ็บแล้วนะ แผลที่ปีกก็หายดีแล้วด้วย
ผมยิ้มแสดงความยินดีให้กับจงฮยอน จงฮยอนเองก็หันมายิ้มให้ผมเช่นกัน
แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่ารอยยิ้มนั่นมันมีบางอย่างแอบแฝงอยู่
ผมรู้สึกได้ว่าจงฮยอนกำลัง 'ฝืนยิ้ม'
“จงฮยอน ทำไมนายทำหน้าอย่างนั้นล่ะ” ผมเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“เปล่า ไม่มีอะไร” จงฮยอนตอบแล้วค่อยๆหุบยิ้มลง ก่อนจะพยายามทำสีหน้าให้เป็นปรกติอีกครั้ง
“ฉันดูนายออก มีอะไรนายก็บอกฉันได้นะ หรือว่านายยังเจ็บปีกอยู่”
ผมอดถามจงฮยอนด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ” จงฮยอนตอบแล้วยิ้มบางๆให้ผมอีกครั้ง
“แต่ฉันดูออกว่าเมื่อกี้นายฝืนยิ้ม บอกฉันสิจงฮยอน นายไม่ดีใจหรือไงว่านายจะได้กลับสวรรค์น่ะ”
ผมเริ่มขึ้นเสียงนิดๆ บวกกับน้ำตาที่เริ่มขึ้นมาคลอที่เบ้าตา ผมดีใจที่จงฮยอนหายดี
แต่ผมก็อดรู้สึกใจหายไม่ได้ ถ้าจงฮยอนหายดีเขาก็คงต้องกลับไปยังที่ที่เขาเคยอยู่...
“ฉันเสียใจ แทมิน” จงฮยอนบอกเสียงสั่นแล้วหลบตาผม
“นายจะเสียใจอะไร นายจะได้กลับไปยังที่ของนายแล้วนะ”
ผมพยายามกลั้นน้ำตาก่อนจะปรับระดับเสียงให้กลับมาปรกติอีกครั้ง
“ฉัน...ไม่อยากกลับ” จงฮยอนพูดเสียงแผ่ว
“จงฮยอน.....”
“แทมิน ฉัน..ฉันไม่อยากจากนายไปจริงๆ ได้โปรด อย่าไล่ฉันไปเลยนะ”
“ฉันยังไม่ได้ไล่นายสักหน่อยนะ” ผมพูดแล้วพยายามยิ้มให้จงฮยอน
“แต่ฉันกลัวว่าถ้าฉันหายดีนายจะไล่ฉันกลับ”
“ไม่ จงฮยอน ฉันไม่มีวันไล่นาย นายรู้มั้ย... ว่าฉันก็ไม่อยากให้นายจากไปเหมือนกัน”
“แทมิน ฉัน....” จงฮยอนหยุดไว้แค่นั้นก็จะค่อยๆจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของผม
“.....”
“ฉันรักนาย” จงฮยอนพูดก่อนจะค่อยๆโน้มใบหน้าลงมาจูบที่หน้าผากของผมเบาๆ
และนั่นมันก็ทำให้น้ำตาที่ผมกลั้นไว้นานไหลอาบเต็มใบหน้า
“แทมิน นายบอกฉันสิ บอกว่านายก็รักฉันเหมือนกัน”
“จงฮยอน... เอ่อฉัน..” แต่ผมไม่กล้าพอ
“บอกฉันสิแทมิน จะอ้ำอึ้งอะไรอยู่”
“นายคิดว่าความรักระหว่างคนธรรมดาอย่างฉัน กับเทวดาอย่างนายมันจะเป็นไปได้หรอ”
“.....” จงฮยอนเอาแต่จ้องหน้าผมตาไม่กระพริบ
“ถึงนายไม่ตอบฉันก็รู้ว่ามันคงจะเป็นไปไม่ได้ แต่ความจริงแล้วฉันก็รักนายนะ จงฮยอน..ฉันรักนาย”
ผมพูดพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น
“มันเป็นไปไม่ได้ใช่มั้ยที่เราจะรักกัน” ผมเช็ดน้ำตาแล้วเงยหน้าถามจงฮยอน
“ถึงมันเป็นไปไม่ได้แต่มันก็เป็นไปแล้วนะแทมิน แค่วันนี้เรารักกันก็พอ”
“ฉันจะอยู่กับนายตลอดไปนะแทมิน ตลอดชีวิตของฉันเลย” จงฮยอนบอกผม
“นายหมายความว่ายังไงจงฮยอน” ผมรู้สึกแปลกๆที่จงฮยอนพูดอย่างนั้น
“แทมิน ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกนาย...” จงฮยอนจับไหล่ผมแล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง...
ความคิดเห็น