คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : RE : SF Happy New Year 'อยากให้1ปี มีมากกว่า365วัน' : 2
หมอนั่นเล่นอยากรู้อยากเห็นไปซะทุกเรื่อง ถามนู่นถามนี่ผมตลอด
แถมตอนกลางคืนยังไม่ชอบหลับชอบนอน แต่ชอบลุกขึ้นมานั่งร้องเพลง
อ่า.. แต่จะว่าไปเสียงนายจงฮยอนนั่นก็เพราะอยู่นะ เสียงสวรรค์เลยล่ะ ผมฟังจนเคลิ้มหลับไปทุกคืนเลย..
“จงฮยอน พรุ่งนี้ฉันจะพานายไปซื้อของนะ” ผมบอกกับจงฮยอนในขณะที่เขากำลังนั่งร้องเพลงอยู่
“หืมมม ซื้อของหรอ ที่ไหนอ่ะ”
“บอกไปนายจะรู้มั้ยนะ แถวย่านเมียงดงน่ะ ^^”
“นั่นสิน้า แต่พรุ่งนี้ฉันก็จะได้ไปเที่ยวแล้วตื้นเต้นจัง” จงฮยอนพูดพร้อมกับจับมือผมไว้แน่น
“รู้แล้วน่า หลับได้แล้วจงฮยอน ถ้าพรุ่งนี้นายตื่นสายฉันไม่รอนะ” ผมพูดแล้วล้มตัวลงนอน
จงฮยอนเองก็ล้มตัวลงนอนข้างๆผมอย่างว่าง่าย ผมจะไม่ว่าอะไรเลย ถ้านายนั่นไม่...
“จงฮยอน นายจะกอดฉันไว้ทำไม” ผมพูดแล้วพยายามแกะมือหมอนั่นออก
“กอดไม่ได้หรือไงน่ะ หวงตัวไปได้” ว่าแล้วจงฮยอนก็กระชับอ้อมกอดแน่นยิ่งขึ้น
ความจริงแล้วคืนนี้ก็หนาวใช่เล่น จงฮยอนคงไม่ชินกับอากาศหนาวๆแบบนี้สินะ
อีกอย่างเขาคงคิดถึงบ้าน เอ่อ ผมหมายถึงสวรรค์ของเขานะ
ผมคิดพลางนอนนิ่งให้จงฮยอนกอดจนเผลอหลับไปทั้งคืน..
“แทมินอ่า ~ ตื่นสิ วันนี้จะไปเที่ยวกันไม่ใช่หรอ” ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงกระซิบแผ่วๆข้างๆหู
ใบหน้าหล่อคมโน้มลงมาจนปลายจมูกเราเกือบจะชนกันอยู่แล้ว
ผมเพิ่งจะสังเกตใบหน้าของจงฮยอนดีๆก็คราวนี้เอง คิ้วหนาได้รูป รับกับดวงตาคมกับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม
จมูกโด่งสวย ริมฝีปากหยักลึกสีแดงตามธรรมชาติ ผมสีดำที่ยาวละต้นคอถูกเซ็ตให้ตั้งเล็กน้อย
กับผิวหน้าที่ไม่ได้ขาวอะไรมากมาย แต่แฝงประกายความสดใสเปล่งประกายออกมา
นี่สินะ เทวดาจริงๆ ...'เทวดาจงฮยอน'
“เฮ้ แทมิน นายเป็นอะไรน่ะ”
จงฮยอนถามพร้อมกับเอามือมาโบกๆตรงใบหน้าผมเพื่อเรียกสติ
เพื่อเรียกสติตัวเองอีกที
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว นายบอกฉันว่าวันนี้จะไปซื้อของนะ”
“ห๊ะ หกโมง โอยยยยย ~ แล้วนายจะรีบปลุกฉันไปทำไมกันเนี่ย” ผมบ่นจงฮยอนเล็กๆก่อนจะซุกหน้าลงกับหมอน
“ก็ฉันตื่นเต้นนี่นาเลยนอนไม่ค่อยหลับน่ะ ลุกเถอะแทมิน นะๆๆ”
จงฮยอนอ้อนแล้วเขย่าตัวผมแรงๆ เหมือนเด็กๆไม่มีผิด
“โอเคๆ ก็ได้ ลุกก็ได้”
..
.
“เฮ้ แทมิน เร็วๆสิฉันอยากออกไปจะแย่แล้ว” จงฮยอนร้องเร่งผมขณะที่ผมกำลังปิดประตูแล้วล็อกห้อง
ซึ่งก็ได้ผล จงฮยอนเงียบลงแล้วเดินมายืนยิ้มกว้างอยู่ข้างๆผม
“ปะ ไปกัน” พอผมจัดการล็อกห้องเสร็จเรียบร้อยก็เดินนำหน้าจงฮยอนไป
จงฮยอนเดินตามมาข้างๆผมแล้วคว้ามือผมไปจับไว้แน่น
“จะจับมือทำไม ไม่ใช่เด็กๆนะ” ผมหันไปหาจงฮยอน ความรู้สึกร้อนผ่าวแล่นขึ้นมาถึงใบหน้า
อ่า~ ตอนนี้หน้าผมแดงอยู่หรือเปล่านะ
“ก็กลัวหลงนี่นา แต่แทมิน นายหน้าแดงนะ ไม่สบายหรือเปล่า”
จงฮยอนไม่พูดเปล่า แต่กลับเอื้อมมืออีกข้างมาแตะหน้าผากผมเบาๆเพื่อวัดอุณหภูมิ
“ตัวก็ไม่ร้อนนะ ทำไมหน้านายยิ่งแดงขึ้นๆอ่ะแทมิน”
จงฮยอนเห็นอย่างนั้นแล้วยิ่งไล้มือไปตามแก้ม แล้วก็ลามไปที่ซอกคอของผม
จะไม่ให้ผมหน้าแดงได้ยังไง -///-
“นายแค่เอามือนายออกไป แค่นั้นหน้าฉันก็จะหายแดงแล้วล่ะ” ผมตอบแล้วพยายามทำสีหน้าให้เป็นปรกติที่สุด
“อ่ะจงฮยอน ถึงเมียงดงแล้ว เป็นไงล่ะ ^^ ” ผมพาจงฮยอนเดินมาสักพักก็ถึงย่านเมียงดงแล้ว
ตอนนี้จงฮยอนดูเหมือนเด็กเล็กๆเลยล่ะ หันซ้ายหันขวาอยู่ตลอดเวลาเลย
แต่..... ไม่มี !
จงฮยอนหายไปไหน ผมค่อยหันดูข้างๆอย่างกังวลแต่ก็ไม่เจอจงฮยอน อย่าบอกนะว่าหลงน่ะ
ถ้าหลงไปจะทำยังไง ปีกของเขาก็ยังไม่หายดี แถมยังไม่คุ้นกับแถวนี้ด้วย
เขาไม่มีเงินติดตัวเลย ผมคิดพลางรีบเดินหาเขาไปทั่ว
แดดที่เริ่มแรงกับผู้คนที่พลุ่กพล่านเริ่มทำให้ผมตาลายแล้วก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน
ผมเดินหาอยู่นานก็ยังไม่เจอ ตอนนี้เย็นแล้วนะ ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างผมก็ไม่รู้
คงต้องหิวมากแน่ๆ ผมเริ่มท้อ หรือจงฮยอนจะกลับไปรอผมที่บ้านแล้วนะ
ผมให้กุญแจห้องสำรองกับจงฮยอนไว้หนึ่งดอกแล้วสอนเขาใช้เรียบร้อยแล้วด้วย
วันนี้เขาก็พกติดตัวไปนะ หรือว่าผมควรจะกลับบ้าน...?
ถ้าเปิดประตูแล้วไม่เจอจะทำยังไง
“จงฮยอน !!!!!!!!” ผมรีบเปิดประตูออกแล้วตะโกนเรียกหาจงฮยอน
..แต่ก็ไม่เห็นใคร..
จงฮยอนไม่ได้อยู่ที่นี่ แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน ผมควรจะทำยังไงต่อไปฮะ ผมไม่รู้แล้วจริงๆ
หรือผมควรจะปล่อยเขาไปแบบนี้ อีกเดี๋ยวปีกเขาคงหายดีแล้วบินกลับสวรรค์ไป
ผมคิดพลางเดินไปนั่งที่เตียงหลังจากอาบน้ำเสร็จ แต่ทำไมน้ำตาผมถึงไหลล่ะ ทำไมนะ
ผมร้องไห้เพราะอะไร เพราะเป็นห่วง สงสาร หรืออะไรกันแน่
ผมล้มตัวลงนอนแต่ในใจก็ยังกังวลไม่หาย การที่ไม่มีเสียงของจงฮยอนขับกล่อมตอนนอน
มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ทำไมผมถึงคิดถึงเสียงนั้นนะ ทั้งๆที่ผมก็นอนคนเดียว หลับคนเดียวมาได้เป็นปีๆ
ไม่เห็นจำเป็นต้องมีเสียงเพลงอะไรเลย...
ผมนอนไม่หลับ .. ไม่หลับจริงๆ ผมคิดพลางน้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้ง อะไรกันนะ ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน
หรือว่าผมกำลังทำสิ่งที่ไม่ควรจะทำ
ผมตกหลุมรักจงฮยอนหรอ ? ไม่ได้นะ ผมรักเขาไม่ได้
กึก กึก ! เสียงดังก๊อกแก๊กที่หน้าประตูทำให้ผมต้องสะดุ้ง หรือว่าจะเป็นเขานะ ..จงฮยอน
“จงฮยอน นายกลับมาแล้ว นายเป็นยังไงบ้าง” ผมอึ้งไปสักพักก็รีบโผเข้าหาจงฮยอน
“นาย กินข้าวหรือยังจงฮยอน นายไม่มีเงินติดตัวเลยนะ” ผมถามจงฮยอนอย่างเป็นห่วง
จงฮยอนตอบแล้วลูบหัวผมเบาๆ คนที่ควรจะกลัว ควรจะร้องไห้ ควรจะเป็นเป็นเขา
ส่วนผมก็ควรจะปลอบเขาไม่ใช่หรอ นี่ทำไมมันกลับกันล่ะ ?
“จงฮยอนอ่า ~ นายทำให้ฉันเป็นห่วงแทบแย่” ผมพูดแล้วกอดจงฮยอนเบาๆ จงฮยอนก็กอดตอบผมเช่นกัน
“นายกลับมาก็ดีแค่ไหนแล้วจงฮยอน ไปอาบน้ำนอนเถอะ”
ผมพูดพลางดันหลังจงฮยอนเบาๆให้เข้าไปอาบน้ำ จงฮยอนเองก็ยิ้มให้ผมแล้วเดินไปอาบน้ำอย่างว่าง่าย...
ความคิดเห็น