คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 5 : เป็นแฟนกับพี่นะ
CHAPTER 5
• • • • • on the overpass • • • • •
- 2012.12.27 -
วันนี้โรงเรียนของเราคึกคักเป็นพิเศษ ก็เพราะว่าวันนี้โรงเรียนจัดงานปีใหม่ แล้วก็ไม่มีการเรียนการสอนตลอดวันนั่นแหละครับ
‘น้องครับๆ’
เสียงเรียกจากพี่มินโฮทำให้ผมที่ยืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนต้องหันไป
พี่มินโฮกับเพื่อนอีกคนเดินมาพร้อมกับตุ๊กตาตัวใหญ่..
‘ไอ้จงฮยอนมันฝากมาให้เราแหนะ’
ผมขมวดคิ้วมองเจ้าลิงในมือของพี่มินโฮงงๆ
‘เอ่อ...ไม่เอาได้ไหมครับ’ ผมปฏิเสธอย่างเกรงใจ
‘ไม่ได้ๆ ไอ้จงฮยอนมันอยากให้เรานา’ พี่อีกคนพูดขึ้น
‘อ่า ~ ครับๆ ขอบคุณครับผม’
23:18
ผมกับเจ้าลิงตัวใหญ่นั่งจ้องหน้ากันมาสักพัก...
ดอกไม้สีเขียวบนหัวทำให้มันดูตลกจนผมหัวเราะออกมาเบาๆ
แต่ว่า...มันก็น่ารักดีนะ J
• • • • • on the overpass • • • • •
เจ้าลิงยักษ์นั่น... จนตอนนี้ผมก็ยังเก็บมันเอาไว้อยู่เลยล่ะครับ
มันนั่งยิ้มอยู่ข้างๆผมตลอดเวลาที่ผมนอนหลับ...
พอผมตื่นขึ้นมา มันก็ยั่งคงนั่งยิ้มอยู่ เหมือนกำลังพยายามจะผมบอกว่า
...‘อรุณสวัสดิ์’...
มันยิ้มทุกครั้งที่ผมร้องไห้... คล้ายๆกับจะปลอบใจ
‘ถือว่าไอ้ลิงตัวนั้นเป็นพี่ก็แล้วกัน’
ถ้าเจ้าลิงนั่นเป็นได้อย่างที่พี่จงฮยอนเคยพูดจริงๆ ตอนนี้ผมก็คงจะรีบกลับบ้านมั้งครับ
รีบกลับไปกอดมัน...
กอดแน่นๆ...
นานๆ...
น่าเสียดายที่นี่ไม่ใช่โลกนิทาน พี่จงฮยอนกับตุ๊กตาลิงตัวใหญ่แทนกันไม่ได้จริงๆ
• • • • • on the overpass • • • • •
- 2013.01.13 -
...ไม่คิดหรอกครับว่าชีวิตผมจะต้องมาเจออะไรแบบนี้
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ~
แค่เสียงโทรศัพท์ดัง...หัวใจผมก็รัวกระหน่ำ
ผมหยิบมันขึ้นมา ดูชื่อคนโทรเข้า สูดหายใจเข้าลึกๆ
...แล้วกดรับสาย
‘ฮัลโหลครับ’
(นายอยู่ไหน พี่ถึงแล้วนะ)
‘อ่อครับ พี่จงฮยอนอยู่ตรงไหน เดี๋ยวผมเดินไปหา’
(พี่อยู่ตรงประตูทางเข้าครับ เดินมาเลย พี่รอนะ)
‘ครับผม’
ผมสงบสติอารมณ์แล้วมุ่งตรงไปยังห้างสรรพสินค้าฝั่งตรงข้าม พี่จงฮยอนยืนรออยู่ตรงประตูทางเข้า...
ผมทำอะไรไม่ถูกเลย...
ผมค่อยๆเดินไปที่ประตูนั่น ผู้คนมากมายเดินกันขวักไขว่ แต่เหมือนสายตาผมจะเห็นเพียงคนๆเดียว
ผู้ชายที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวตรงนั้น...
ผมเดินเข้าไป ก่อนจะแสร้งมองไปทางอื่น
ทำยังไงดีนะ...
ผมควรจะทำยังไง
คิดได้เพียงเท่านั้นก็ต้องสะดุ้ง เมื่อเกิดความรู้สึกสัมผัสเบาๆบนศีรษะ
ผมหันหลังกลับไป และ...พี่จงฮยอนยืนยิ้มให้อยู่ข้างหน้าผม
ตึก! ตึก! ตึก!
หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะทะลุออกมาด้านนอก ผมยิ้มให้พี่จงฮยอนก่อนจะเกาคอตัวเองเขินๆ
‘ไปกันเถอะ’ พี่จงฮยอนพูดแล้วเดินนำผมไป ผมเดินตามหลังเขาไปติดๆ
คงไม่แปลกเท่าไรหรอกมั้งที่ผมจะเขินขนาดนี้... ก็นี่มันเป็นครั้งแรกที่เรานัดเจอกันข้างนอกนี่นา
ครับ...เรานัดเจอกันครั้งแรก
และผมก็คงจะไม่เขินขนาดนี้ ถ้าผมไม่รู้ว่าจุดประสงค์ในการจัดเจอกันของเราคืออะไร
แน่นอน มันมีอะไรที่มากกว่าการเจอกันแล้วเดินเที่ยวด้วยกันเฉยๆแน่ๆล่ะครับ
...
แต่ก่อนอื่น ผมควรจะจัดการยังไงกับขาสั่นๆของตัวเองนี่ดีนะ L
13:05
เราเดินวนไปวนมาอย่างไร้จุดหมายกันได้สักพัก ผมเริ่มจะหายเขินแล้วล่ะ
แล้วตอนนี้ผมก็ต้องกลับแล้วด้วย...
‘แทมิน’
พี่จงฮยอนที่เดินมาส่งที่ป้ายรถประจำทางเรียกผมเบาๆ
‘ครับ’
ผมตอบรับนิ่งๆ แต่หัวใจที่สงบลงไปเยอะกลับเต้นรัวอีกครั้ง
‘พี่ยังไม่ได้ขอเลยอ่ะ...’
พี่จงฮยอนพูดหน้าตาย แต่ผมกลับเขินจนต้องหลบตาและทำอะไรไม่ถูก
‘อ่า...~’
‘เป็นแฟนกับพี่นะ’ พี่จงฮยอนยิ้มแล้วมองหน้าผมนิ่งๆ
...หัวใจผมดูเหมือนจะหยุดเต้นไปแล้ว...
‘โอเคไหม’
...เขาถามซ้ำอีกครั้ง
‘ค...ครับ’
...ผมที่ได้แต่ก้มหน้าก้มตา
‘ตกลงแล้วนะ’
...อีกครั้ง
‘คะ...ครับ’
‘คบกันแล้วนะ’
...และอีกครั้ง
‘อื้อ ~ คบแล้วคร้าบ’
...และนี่แหละครับ จุดประสงค์หลักในการนัดเจอกันของเรา J
• • • • • on the overpass • • • • •
21:18
ผมมองนาฬิกาข้อมือก่อนตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออก
‘แม่ครับ วันนี้ผมอาจจะไม่กลับบ้านนะ’
(ทำไมล่ะลูก มีเรื่องอะไรหรือเปล่า)
‘เปล่าครับ คืองานผมยังไม่เสร็จเลย อาจจะนอนค้างที่หอเพื่อน’
ผมพูดก่อนจะกดวางสาย รู้สึกผิดเหมือนกันแฮะที่ต้องโกหกไปอย่างนั้น...
ขาทั้งสองค่อยๆทรุดลงนั่งบนพื้นสะพานลอย ทอดสายตาไปยังถนนด้านล่าง
รถที่แล่นผ่านไปมานั่น...หนึ่งในนั้นมีพี่จงฮยอนอยู่หรือเปล่านะ
แล้วเขาจะรู้หรือเปล่านะ...ว่าผมอยู่ข้างบนนี่มานานแค่ไหนแล้ว
ก็เพราะเขานั่นแหละ
เพราะเขาทิ้งความทรงจำไว้ที่ผมเยอะขนาดนั้น
ผม...ไปไหนไม่ได้เลย
______________________________
ความคิดเห็น