คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : FREE HUG : 2 (end)
ผมบอกลาคุณโดนัลดั๊กก่อนจะเดินกลับบ้าน.. อ๊ะ แต่ผมรู้สึกเหมือนมีคนเดินตามมาเลยแฮะ
(‘ ‘ ) ( ‘ ‘) ..ผมหันไปมองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่มีใครเลย อ่า ~ รู้สึกกลัวขึ้นมาแล้วล่ะ นี่มันจะสองทุ่มแล้วนะ
..เมื่อกี้ผมเห็นอะไรแวบๆล่ะ..
เอาใหม่นะฮะ
1 .. 2 ..
3 ขวับ !! ( ' ')/
“อ๊ะ คุณโดนัลดั๊ก !!!!!”
ทันทีที่ผมหันไปก็ต้องอุทานด้วยความตกใจ.. จะไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะฮะ
ก็ในเมื่อคนที่เดินตามผมมามันคือเจ้าโดนัลดั๊กสีเขียวนั่น
“ตามผมมาหรอฮะ” ผมถามงงๆ
“(. .) (' ') (. .)”
“ตามมาทำไมล่ะฮะ เป็นห่วงผมหรือไง”
ผมแกล้งถาม
“(. .) (' ') (. .)”
“ขอบคุณนะฮะ งั้นเดินกลับด้วยกันมั้ย บ้านผมอยู่ใกล้ๆนี่เอง”
“(. .) (' ') (. .)”
เจ้าโดนัลดั๊กพยักหน้าก่อนจะเดินตามผมมาแล้วเร่งฝีเท้ามาเดินข้างๆผม ก่อนจะใช้มือนุ่มๆของมัน
คว้ามือผมไปจับเอาไว้หลวมๆ..
ผมหันไปมองหน้าเจ้าโดนัลดั๊กนั่นอย่างงงๆ เจ้าโดนัลดั๊กก็หันมามองหน้าผมก่อนจะหันกลับไปเดินต่อ
ในขณะที่มือของเราก็ยังจับกันอยู่อย่างนั้น..
มีเจ้าเป็ดเขียวนี่เดินเป็นเพื่อนก็สบายดีนะฮะ ^^
__________________________________________________
‘กริ๊งงงงงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง’
เสียงออดหน้าบานดังติดกันจนผมต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา
อะไรเนี่ย.. นี่มันวันหยุดของผมนะ แล้วพ่อกับแม่ก็ไม่อยู่ด้วย ผมกะจะนอนนานๆสักหน่อย
ผมบ่นกับตัวเองก่อนจะเดินลงไปดูสาเหตุของเสียงออดที่หน้าบ้าน ทั้งๆที่ยังอยู่ในชุดนอนบางๆ
และอยู่ในสภาพหัวยุ่งฟูขนาดหนัก
“มาหา.. อ๊ะ !”
พระเจ้าช่วย.. นี่ผมง่วงขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
เอาล่ะ ขยี้ตาเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองใหม่
...
“เฮ้ยยยยยยยยยย”
ผมค่อนข้างแน่ใจว่าผมไม่ได้ฝันนะฮะ แต่สิ่งที่ปรากฏอยู่ข้างหน้าผมนี่คืออะไร ?
มาสคอดรูปโดนัลดั๊กสีเขียว เจ้าเป็ดเขียวกำลังยืนถือป้ายที่มีคำว่า FREE HUG
..มันมายืนอยู่หน้าบ้านผมได้ยังไงกัน ?
แล้วนั่น..รถจักรยาน อย่าบอกนะว่าเจ้าเป็ดเขียวขับจักรยานมาบ้านผมด้วยสภาพนี้น่ะ ?
...ช่างไม่อายเลยจริงๆ ผมล่ะอายแทน - -
“คะ .. คะ คุณโดนัลดั๊ก มาได้ยังไงฮะ”
“(' ' )~”
เจ้าโดนัลดั๊กเสมองไปที่อื่นแล้วแบมือออกทั้งสองข้างก่อนจะยักไหล่แบบไม่รู้สึกอะไร
“อยู่ดีๆก็มาหาผมตกใจหมดเลยนะฮะ”
ผมบ่นอุบอิบแต่เจ้าเป็ดเขียวนั่นไม่สนใจ แถมยังหันหลังไปทำอะไรกุกกักๆที่จักรยาน
..ฮ้าววววว ~ ง่วงๆจริงเลย ตกลงเจ้าเป็ดเขียวโดนัลดั๊กนี่มาหาผมมีธุระอะไร แล้วมาได้ยังไงนะ..
“แทมิน..”
และในขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆ ก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งเรียกชื่อผม
อ่า ~ เสียงนี้มันคุ้นๆอยู่แฮะ..
คล้ายๆกับ.. พี่...
ผมคิดพลางเงยหน้าขึ้นมองที่มาของเสียง..
.................
.........
....
“พี่จงฮยอน..!!”
“ไง ;D”
“.....”
“^__________^”
“.....”
“เฮ้ ! แทมินอ่า ~ เป็นอะไรไป”
พี่จงฮยอนตบหน้าผมเบาๆเพื่อเป็นการเรียกสติ บอกผมทีว่าผมไม่ได้ฝันไปจริงๆ..
พี่จงฮยอนกำลังยืนอยู่ตรงหน้าผม.. พี่จงฮยอนที่สวมชุดโดนัลดั๊กสีเขียว..
พี่จงฮยอนที่ถือแผ่นป้ายที่มีคำว่า FREE HUG..
และหัวมาสคอดโดนัลดั๊กนั่นก็วางอยู่บนจักรยานคันข้างๆ
....
“พี่จงฮยอนฮะ.. อย่าบอกนะว่าพี่.....”
ผมถามพลางย้อนคิดไปถึงเรื่องในอดีตอย่างเลื่อนลอย..
“ใช่.. พี่เองแหละ คุณโดนัลดั๊กของนาย”
...ที่ผ่านมาผมระบายเรื่องพี่จงฮยอนให้เจ้าโดนัลดั๊กนั่น..
กลายเป็นว่าพี่จงฮยอนรู้ทุกอย่างเลยอย่างนั้นหรอ..
ผมระบายเรื่องพี่จงฮยอนให้พี่จงฮยอนฟัง ..อย่างนั้นหรอ..
“แล้วทำไมพี่ถึงมาใส่ชุดมาสคอดอย่างนี้ล่ะฮะ”
ผมถามในขณะที่อาการช็อคยังคงหลงเหลืออยู่เล็กน้อย
“พอดีพี่ว่างๆน่ะ เลยอยากลองหาอะไรทำดู แล้วพี่ก็เห็นว่างานนี่มันน่าสนุกดี..”
“งานที่ต้องใส่ชุดมาสคอดถือป้ายฟรีฮักน่ะหรอฮะ..”
“ใช่.. แล้วถ้าพี่ไม่ทำพี่ก็คงไม่มีวันรู้หรอก ว่าใครบางคนคิดกับพี่ยังไง”
พี่จงฮยอนว่าพลางยิ้มมุมปากอย่าง..โคตรเท่ห์
“อ่า..~”
ซึ่งผมก็ได้แต่ยืนก้มใบหน้าซ่อนความเขินอายเอาไว้
“แล้วพี่ซันนี่เขายอมให้คนอื่นมากอดพี่อย่างนี้ด้วยหรอฮะ”
ผมถามต่อเมื่อพี่จงฮยอนยังคงยืนยิ้มอยู่อย่างนั้น
“หืม..? ทำไมซันนี่ต้องไม่ยอมด้วยล่ะ”
“ก็... วันนั้น เอ่อ..”
“วันนั้น ?”
“วันนั้นผมได้ยินพี่จงฮยอนกับพี่ซันนี่บอกรักกัน.. พี่สองคนไม่ได้เป็นแฟนกันหรอฮะ!!”
ผมถามรัวเร็วแข่งกับหัวใจที่เต้นราวกับจะปะทุออกมานอกอก
“ห๊า !!! .. อย่างนั้นหรอ”
พี่จงฮยอนถามอย่างตกใจ
“จริงนะฮะ.. วันนั้นผมได้ยินมาจริงๆ”
ผมยืนยัน
พี่จงฮยอนเงียบไปพักหนึ่งอย่างใช้ความคิด ก่อนจะมองหน้าผมแล้วพยายามกลั้นขำอย่างสุดความสามารถ
“หัวเราะอะไรฮะ เห็นผมเป็นตัวตลกหรือไง”
“เปล่าน่า.. คือนายเข้าใจผิดแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ”
พี่จงฮยอนพูดไปขำไป
“ฮะ..?”
“วันนั้นที่นายเห็นพี่กับซันนี่บอกรักกันน่ะ พี่กำลังซ้อมบทละครอยู่”
“ฮะ...?”
“อื้ม ซ้อมบทละครในงานโรงเรียนไงล่ะ”
“..ซ้อมบทละครหรอฮะ..”
“อื้ม ^^”
“งั้นก็แปลว่า พี่จงฮยอนกับพี่ซันนี่...”
“พี่สองคนไม่ได้รักกันอย่างที่นายเข้าใจ ^^”
พี่จงฮยอนพูดขึ้นมาในขณะที่ผมยังพูดไม่จบ และนั่นมันก็ทำให้ผมดีใจจนอยากจะตะโกนออกมาดังๆ
“ถ้าอย่างนั้น ผมก็มีสิทธิ์จะรักพี่.. ใช่มั้ยฮะ”
ผมถามเบาๆ
“ใช่.. และถึงนายจะรักหรือไม่รักพี่ยังไง พี่ก็ต้องทำให้นายรักพี่ให้ได้อยู่ดี”
“ทำไมล่ะฮะ..?”
“เพราะพี่ก็รักนายเหมือนกัน”
“.....”
“พี่รักนาย ..รักอีแทมิน”
“.....”
พี่จงฮยอนพูดก่อนจะยื่นป้าย FREE HUG ที่ถืออยู่ออกมาสุดแขน แล้วพยักหน้าเชิญชวน
เหมือนจะให้ผมทำตามข้อความในป้ายนั่น..
..งั้นผมก็ไม่รอช้าล่ะ..
ผมยิ้มกว้างแล้วโผเข้ากอดพี่จงฮยอนอย่างรวดเร็ว พี่จงฮยอนเอื้อมมือมากอดผมตอบ
ก่อนจะลูบศีรษะผมเบาๆด้วยความเอ็นดู ..
“แทมิน.. พี่ฝากถือนี่หน่อยสิ”
พี่จงฮยอนค่อยๆดันตัวผมออก ก่อนที่จะยัดป้ายฟรีฮักนั่นมาให้ผมถือ
โดยหันข้อความที่มีคำว่า FREE HUG เข้าหาตัวผม..
.พี่จงฮยอนคิดจะทำอะไรนะ..
และทันทีที่ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัว ความรู้สึกอุ่นๆที่ริมฝีปากก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
พี่จงฮยอนรั้งเอวของผมให้เข้าไปใกล้พี่เข้ามากขึ้นๆ
ในขณะที่ริมฝีปากอุ่นร้อนก็ยังคลอเคลียอยู่กับริมฝีปากของผมอย่างเร่าร้อน..แต่อ่อนโยน
“อื้อ~”
นานจนผมเริ่มหายใจไม่ทัน พี่จงฮยอนจึงค่อยๆผละริมฝีปากของตัวเองออกจากริมฝีปากของผมอย่างเชื่องช้า..
“พี่จงฮยอน.. พี่เล่นซะผมตั้งตัวไม่ทันเลย”
ผมบอกอายๆ
“อ่าว.. พี่ก็แค่ทำตามข้อความในป้ายที่นายถืออยู่เองนะ”
พี่จงฮยอนตอบหน้าซื่อ
“ฮะ.. ข้อความในป้ายหรอ”
ผมทวนคำก่อนจะพลิกแผ่นป้ายด้านที่หันออกมาดูอย่างรวดเร็ว
..และแล้วผมก็ต้องอึ้งอีกครั้ง กับสิ่งที่(น่าจะ)เป็นความคิดของพี่จงฮยอนนั่นแหละ..
โอเคฮะ งานนี้ผมพลาดเอง.. ก็ผมน่ะ ดันไปถือป้ายที่มีข้อความๆหนึ่งเขียนเอาไว้
ข้อความนั้นมันไม่ใช่ FREE HUG หรอกฮะ..
แต่มันเขียนว่า ‘FREE KISS’ ต่างหากล่ะ -/////-
พี่จงฮยอนเนี่ยน้า ~ จริงๆเลย !
จบแล้วค่า ~ เรื่องแรกที่ลงนี้เป็นฟิคที่คิดพล็อตไว้นานแล้วล่ะ แล้วก็กะจะอัพลงให้ทันวันเกิดแทม
(ซึ่งก็ไม่ทัน -_________-) แต่เลยมาวันเดียว คงไม่เป็นไรเนอะ(?)
ความคิดเห็น