คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : FREE HUG : 1
“เอ่อ.. คือ คือฉันไม่รู้จะเริ่มยังไง ความจริงฉันอยากบอกเรื่องนี้กับนายมานานแล้ว..”
“.....”
“มันอาจจะดูไม่ดีที่ผู้หญิงอย่างฉันจะต้องบอกคำๆนี้กับผู้ชายอย่างนายก่อน.. แต่ฉัน”
“.....”
“ฉันรักนายนะ.. ฉันรักนายจริงๆ”
“ฉันก็รักเธอ..”
ปุ้ป !!!
ทันทีที่ผมได้ฟังบทสนทนาของคนสองคนจบ กล่องช็อกโกแลตรูปหัวใจที่ผมตั้งใจทำและถืออยู่ในมือตอนนี้
ก็ตกลงพื้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว..
คนสองคนหันมาทางต้นเสียงที่เกิดขึ้นเมื่อครู่แทบจะพร้อมกัน และเป้าสายตาที่คนสองคนนั้นมองมาก็คือผม..
ที่กำลังยืนอึ้งอยู่นี่แหละฮะ..
ไวเท่าความคิด ผมรีบยกมือขึ้นบังหน้าและวิ่งออกไปจากที่นั่นทันที วิ่งให้ไว และไปให้ไกลที่สุดเท่าที่ขาทั้งสอง
จะพาไปได้.. ขออย่าให้สองคนนั้นรู้ทีเถอะ ว่าผมคือใคร..
________________________________________________
ป้ายรถประจำทางในกรุงโซล 5.25 PM
ถึงตอนนี้บรรยากาศรอบๆตัวจะวุ่นวายแค่ไหน แต่ในหัวของผมตอนนี้ไม่ได้รับรู้สิ่งเหล่านั้นหรอกฮะ..
ในเมื่อผมมีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่าให้คิด และถึงมันจะเป็นเรื่องที่ไม่ควรไปคิดเท่าไร แต่ผมก็เลิกคิดมากไม่ได้อยู่ดี..
วันนี้พี่ซันนี่บอกรักพี่จงฮยอน.. แล้วยิ่งไปกว่านั้น
พี่จงฮยอนก็บอกว่ารักพี่ซันนี่เหมือนกัน..
ผมตั้งอกตั้งใจทำช็อกโกแลตรูปหัวใจไปให้พี่จงฮยอน แล้วผมก็เตรียมตัวซ้อมบอกรักพี่จงฮยอนมาอย่างดี
แต่มันคงจะไม่มีประโยชน์อะไรแล้วล่ะ ก็ในเมื่อผมเห็นแล้วก็ได้ยินมากับตัวเอง ว่าพี่ซันนี่กับพี่จงฮยอน
บอกรักกัน ผมคงไม่หน้าด้านไปบอกรักพี่จงฮยอนทั้งๆที่รู้ว่าพี่จงฮยอนไม่ได้รักผมหรอกฮะ
นานเท่าไรแล้วก็ไม่รู้ที่ผมนั่งอยู่ที่ป้ายรถประจำทางนี่ ผมรู้แค่ว่าผมมานั่งตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน
จนตอนนี้ท้องฟ้ามืดลงแล้วลมก็เริ่มเย็นแล้วด้วย.. ผมควรจะเดินกลับบ้านก่อนที่จะแข็งตายสินะ
ไม่ต้องห่วงหรอกฮะ.. บ้านผมอยู่ใกล้ๆนี่เอง แปปเดียวก็ถึงแล้วล่ะ
ผมเร่งฝีเท้าแข่งกับลมหนาวที่เริ่มพัดแรงขึ้นทุกที ชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนที่มีแค่เสื้อสูทแขนยาว
ใส่ทับกับเสื้อเชิ้ตตัวบางข้างในก็ช่วยบรรเทาความหนาวได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ในขณะที่ผมรีบเดินกลับบ้านไปตามทางที่เปิดไฟสลัว และมีผู้คนผ่านไปมาบ้างเล็กน้อย พลันสายตาของผม
ก็ไปสะดุดกับสิ่งๆหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าร้านขายดอกไม้
สิ่งๆนั้นใส่ชุดมาสคอร์ดเป็นตัวโดนัลดั๊กสีเขียว ยืนชูป้ายแผ่นใหญ่ๆแผ่นหนึ่งไว้เหนือศีรษะ
และเมื่อผมเพ่งมองดีๆ ก็เห็นว่าป้ายนั้นเขียนเป็นข้อความสั้นๆว่า ‘FREE HUG’
และคงเป็นเพราะแผ่นป้ายเชิญชวนแผ่นนั้นแหละฮะ ทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมามองแล้วอมยิ้ม
ก่อนจะเดินเข้าไปกอดเจ้าโดนัลดั๊กนั่นด้วยใบหน้าที่แสนมีความสุข บางคนตื่นเต้นหน่อยก็ขอถ่ายรูปเลยล่ะ..
และเพราะไม่รู้ว่าเจ้าโดนัลดั๊กนั่นมันมีแรงดึงดูดมากกว่าผิดปกติ หรือว่าเพราะอากาศที่หนาวเกินไป
ทำให้สมองผมเริ่มเบลอกันแน่ เพราะเมื่อผมรู้ตัวอีกทีผมก็กำลังยืนประจันหน้ากับเจ้าโดนัลดั๊กสีเขียวนี่ซะแล้ว
เจ้าโดนัลดั๊กหันหน้ามามอง ก็จะยื่นป้ายฟรีฮักนั่นมาใกล้จนแทบแปะเข้าที่หน้าของผม ..
อา ~ น่ารักจริงๆ
คงเพราะตอนนี้อากาศหนาวมั้งฮะ ผมเลยตัดสินใจกระโดดกอดเจ้าโดนัลดั๊กนั่นแน่นๆเพื่อให้รู้สึกอุ่น
และอยู่ดีๆ คนๆหนึ่งก็ลอยแว๊บเข้ามาในความคิดของผม.. พี่จงฮยอน..
ถ้าเจ้าโดนัลดั๊กที่ผมกอดอยู่กลายเป็นพี่จงฮยอนขึ้นมาก็คงจะดีสินะ ..แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ
พี่จงฮยอนคงไม่มายืนแต่งตัวประหลาดๆแล้วถือป้ายนี่หรอก
แล้วอีกอย่าง ..พี่ซันนี่ก็คงไม่ยอม ฮะๆๆ
แล้วผมจะร้องไห้ทำไมนะ.. งี่เง่าจริงๆเลย แต่ในเมื่อตรงนี้คนน้อย แถมกอดเจ้าโดนัลดั๊กนี่
ก็ช่วยให้หายหนาวได้ดีทีเดียว ถ้าอย่างนั้น..
‘ขอยืมไหล่แปปนึงนะฮะ เจ้าโดนัลดั๊ก’
ผมกอดเจ้าโดนัลดั๊กร้องไห้อยู่นาน จนกระทั่งเจ้าโดนัลดั๊กค่อยๆดันผมออกแล้วเอียงคอมองหน้าผม
ท่าทางเหมือนสงสัย ก่อนจะใช้มือที่อ่อนนุ่มของมันเกลี่ยน้ำตาให้ผมแล้วลูบศีรษะเบาๆ
“ขอบคุณนะ”
ผมพูดยิ้มๆ เจ้าโดนัลดั๊กพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินจากไป แต่ผมแอบสังเกตเห็นเจ้าโดนัลดั๊กหันกลับมา
มองผมบ่อยๆนะ ผมเลยโบกมือบ๊ายบาย เจ้าโดนัลดั๊กหันมาโบกมือให้ผมอีกครั้ง ก่อนที่เราจะแยกกันตรงนั้น
ผมรู้สึกอุ่นใจแปลกๆยังไงไม่รู้สิ..
แต่ตอนนี้ผมรีบกลับบ้านดีกว่า จะสามทุ่มแล้ว ..อา ~ หนาวจังเลย
‘hot !! ซันนี่ สาวสวยประจำโรงเรียน ซุ่มบอกรักหนุ่มหล่อคิมจงฮยอน’
ที่ให้ซันนี่จะเป็นอะไรไปได้ นอกจาก.. (อ่านต่อหน้า 7)’
“ไร้สาระน่า คีย์..”
ผมหันไปเอ็ดคีย์เบาๆก่อนพับและวางหนังสือพิมพ์โรงเรียนที่ถืออยู่อย่างไม่ใยดี ก็แค่ข่าวพี่ซันนี่กับพี่จงฮยอน
บอกรักกันขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์โรงเรียนเอง.. แค่นั้นเอง
“นี่แทมิน อย่าเพิ่งเก็บสิ ฉันอยากรู้ว่าคำตอบจากพี่จงฮยอนจะเป็นยังไง เอามานี่นะ..”
คีย์โวยวายพร้อมทำท่าหยิบเอาหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่มากางอ่านอย่างอยากรู้อยากเห็น
“สวยๆอย่างพี่ซันนี่ พี่จงฮยอนเขาคงปฏิเสธหรอก.. ฉันกลับล่ะ”
ผมประชดแล้วฉวยกระเป๋าเป้เดินออกจากห้องเรียนไปโดยไม่สนเสียงเรียกของคีย์ที่ดังตามมา ..
ทำไมชอบหาอะไรมาทำร้ายจิตใจผมนักนะ..
ตอนนี้ผมอยากเจอเจ้าโดนัลดั๊กจัง.. เจ้าเป็ดสีเขียวตัวเมื่อวานอาจจะเป็นที่ระบายความอึดอัดในใจผมได้อย่างดี
ถึงผมจะไม่รู้ว่าคนข้างในเป็นใคร แต่ผมก็รู้สึกไว้ใจเจ้าโดนัลดั๊กตัวนั้นอย่างน่าประหลาด..
และไม่รู้ว่าพระเจ้าชอบเล่นตลกหรืออย่างไร เพราะเมื่อผมเดินผ่านร้านขายดอกไม้ผมก็พบกับเจ้าโดนัลดั๊ก
เดินถือแผ่นป้ายฟรีฮักเข้ามาหา ..เจ้าโดนัลดั๊กคงจำผมได้แน่ๆ..
“อ๊ะ! คุณโดนัลดั๊ก” ผมยิ้มกว้าง..
“^o^”
“คุณโดนัลดั๊กว่างมั้ยฮะ.. คือพอดีผมมีเรื่องน่าอึดอัดอยากจะระบายจัง แต่ผมไม่รู้ว่าจะไประบายที่ไหน
ผมเล่าให้คุณฟังได้หรือเปล่า”
“(' ') (. .) (' ')”
เจ้าโดนัลดั๊กพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือผมแล้วออกแรงดึงไปนั่งที่ม้านั่งที่อยู่ใกล้ๆ
“เอาล่ะ.. พร้อมจะฟังเรื่องไร้สาระของผมหรือยังฮะ”
ผมถามหลังจากได้ที่นั่งเสร็จสรรพแล้ว
“(' ') (. .) (' ')”
เจ้าโดนัลดั๊กพยักหน้าอีกครั้ง ผมเลยตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดที่อัดแน่นอยู่ในใจมาเป็นเวลานาน..
“คืองี๊นะ ..ผมแอบชอบรุ่นพี่ที่โรงเรียนอยู่คนนึง เค้าชื่อว่า คิมจงฮยอน”
“( ' o ')”
เจ้าโดนัลดั๊กเอียงคอมองผมอย่างตั้งใจฟัง ผมเลยเล่าต่อ..
“ผมรู้จักพี่จงฮยอนมานานแล้วล่ะ ผมกับพี่เขาก็คุยกันอยู่บ่อยๆ พี่จงฮยอนดีกับผมมากๆเลยล่ะฮะ
แต่พี่เขาก็ดีอย่างนี้กับทุกคนนั่นแหละ และพี่เขาก็คงไม่รู้ว่าผมแอบรักพี่เขามาตั้งนานแล้ว”
“เมื่อวานผมตั้งใจจะไปบอกรักพี่จงฮยอน.. แต่คุณโดนัลดั๊กรู้มั้ยฮะ ว่าผมเจออะไร”
“(' ' ) ( ' ' ) ( ' ') ( ' ' )” (ส่ายหน้า)
“พี่ซันนี่ฮะ.. ผมเจอพี่ซันนี่ยืนอยู่กับพี่จงฮยอน”
“แล้วพี่ซันนี่ก็บอกรักพี่จงฮยอนด้วย.. แล้วคุณโดนัลดั๊กรู้มั้ยว่าพี่จงฮยอนตอบว่าอะไร”
“.....”
“พี่จงฮยอนก็บอกว่ารักพี่ซันนี่เหมือนกัน.. ผมช็อคมากเลยล่ะฮะ”
“.....”
“ความจริงวันนั้นผมทำช็อกโกแลตมาให้พี่จงฮยอนด้วย แต่พอผมได้ยินอย่างนั้นมันก็ล่วงหลุดมือไปเลย”
“.....”
“คุณโดนัลดั๊กคิดว่าผมควรจะตัดใจมั้ยฮะ..”
“(' ' ) (' ') ( ' ')”
เจ้าโดนัลดั๊กได้ฟังดังนั้นก็ส่ายหน้าจนหัวใหญ่ๆของมันแทบหลุดออกมา
“ทำไมล่ะฮะ ก็ในเมื่อพี่จงฮยอนเขาไม่ได้รักผมนี่นา”
ผมถามต่อ
“(‘ ‘ ) (‘ ‘) ( ‘ ‘)”
เจ้าโดนัลดั๊กส่ายหน้าอีกครั้ง.. หมายความว่าอะไรกันนะ
“หมายความว่ายังไงฮะ คุณจะสื่อว่าพี่จงฮยอนอาจจะรักผมอย่างนั้นหรอ”
“(. .) (' ') (. .)” พยักหน้างั้นหรอ..
“แต่พี่จงฮยอนเขาบอกรักพี่ซันนี่ไปแล้วนี่ฮะ”
“(' ' ) (' ') ( ' ')” ...ส่ายหน้า
“หมายความว่าไงฮะ อ่า ผมไม่ถามคุณโดนัลดั๊กแล้ว ยิ่งคุยยิ่งงงจริงๆนะ”
ผมบ่น
“(. .)”
“เฮ้อ ~ ขอบคุณนะฮะ ผมจะลองเชื่อคุณดู ผมจะไม่ตัดใจจากพี่จงฮยอนละกันนะ”
“(^o^)”
เจ้าโดนัลดั๊กเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมก่อนจะขยี้ศีรษะผมเบาๆ
“คุยกับคุณโดนัลดั๊กสบายใจเยอะขึ้นเลยล่ะฮะ ขอบคุณมากนะ ผมไปล่ะ บ๊ายบายฮะ”
_____________________________________________________________
(ติดตามตอนต่อไป)
ความคิดเห็น