คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1 : พี่! รอด้วยยยยย!
• • • • • on the overpass • • • • •
CHAPTER 1
นานแล้วล่ะ....
ผมเท้าแขนกับราวสะพานลอยแล้วโน้มตัวลงดูบรรยากาศด้านล่าง ถนนหน้าโรงเรียนตอนมัธยมปลายของผม เจริญขึ้นกว่าในตอนนั้นมาก
ยังหลงเหลือนักเรียนบางกลุ่มที่เพิ่งจะออกจากโรงเรียน...
คงเพิ่งเรียนเสร็จกันสินะ
ทั้งๆที่หน้าโรงเรียนก็มีสะพานลอยให้ข้าม บางคนก็เลือกที่จะขึ้นสะพานลอยเพื่อความปลอดภัย แต่บางคน...กลับเลือกที่จะเสี่ยงข้ามถนน
อาจจะขี้เกียจ อาจจะรีบ หรือด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่ผมไม่อาจจะรู้ได้
แต่...
ผมก็เคยเป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกัน...
...
ทำไมนะ
ทำไมผมรู้สึกเศร้าจัง...
คงเป็นความเงียบล่ะมั้ง... หรืออาจจะเป็นเมฆก้อนใหญ่
ลมเย็นๆที่มาสัมผัสกับใบหน้า...
เด็กนักเรียนชายหญิงคู่นั้นที่กำลังพากันข้ามถนน...
อืม...
อะไรบางอย่างดึงผมกลับไปในวันนั้น
...
..
.
เย็นวันพุธเมื่อ 5 ปีที่แล้ว
เย็นวันพุธที่แสงแดดดูร้อนแรงจนน่าหงุดหงิด...
• • • • • on the overpass • • • • •
- 2012.06.13 -
‘พี่! รอด้วยยยยย!’
ผมตะโกนเรียกผู้ชายที่อยู่บนเกาะกลางถนนด้วยความรีบร้อน
เขาชะงัก แล้วหันหน้ามามอง...
‘เอ้า! เร็วๆ!’
...
..
.
ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงหัวใจเต้นระรัวจากความเหนื่อยหอบ ขณะที่ผมนั่งอยู่บนรถประจำทาง
ไม่ใช่ทุกวันหรอกครับ ปกติผมกลับรถโรงเรียน แต่วันนี้เลิกเรียนช้าผมเลยต้องกลับเอง แถมตอนเดินกลับยังเจอไอ้แฟนเก่าจอมตื๊อเดินตาม...
ผมวิ่งหนีมันมา เหนื่อยแทบแย่
‘แทมินๆ ฉันว่าพี่คนนี้หน้าคุ้นๆ’
คีย์เพื่อนรักที่มาด้วยกันใช้ศอกกระทุ้งเอวผมจึ้กๆ ก่อนจะบู้ยหน้าไปที่รุ่นพี่คนข้างๆ
คนที่รอผมข้ามถนนด้วยกันเมื่อกี้นั่นแหละครับ...
‘ใครอ่ะ ทำไมหรอ’
ผมไม่ค่อยใส่ใจนัก แดดที่ส่องหน้าผมอยู่ตอนนี้มีอิทธิพลเหนือทุกสิ่งอย่าง แสบหน้าจัง L
‘เหมือนจะเป็นเพื่อนพี่รหัสฉันน่ะ ใช่ๆ ฉันจำเขาได้’
‘อื้มมมมม ทักเขาสิ’
ผมตอบส่งๆก่อนจะสาละวนกับการหาอะไรบางอย่างขึ้นมาบังหน้า
‘พี่ๆ พี่ใช่เพื่อนพี่อนยูหรือเปล่าครับ’
คีย์...มันเอาจริง
‘หืม ครับ เราเป็นน้องรหัสมันใช่มั้ย ชื่ออะไรล่ะ’
...
...อะไรบางอย่างทำให้ผมเริ่มสนใจบทสนทนาของคนข้างตัวนี่นิดหน่อย
‘ครับ ผมคีย์ แล้วพี่ชื่ออะไร’
‘ชื่อจงกี้’
สองพยางค์ทำให้ผมที่มองสถานการณ์เงียบๆหลุดขำพรืด คนบ้าอะไรชื่อจงกี้ ฮ่าๆๆ
‘เอ้า! แล้วน้องคนนั้นน่ะ ร้อนมากหรอ’
เสียงนั่นทำให้ผมต้องเอียงหน้าหนีจากพัดเก่าๆของคีย์ที่หยิบมาบังแดด แล้วหันไปหาคนที่ชวนคุยแทน
‘พี่เห็นเราเอาพัดบังหน้าตลอดเลย’
...ยุ่งอะไรด้วยเล่า -3-
‘อ่อ ครับ แดดมันร้อน’ ผมตอบสั้นๆ ยิ้มให้หนึ่งทีตามมารยาท แล้วเอาพัดปิดหน้าตามเดิม
...
จึ้กๆ จึ้กๆ
‘อะไรรรรร!’ คีย์สะกิดอีกครั้ง ผมเริ่มจะหงุดหงิดแล้วนะ แดดนี่ก็ร้อนอะไรนักหนาเนี่ย L
‘นายว่าพี่คนนั้นหล่อป้ะ’ คีย์ปรายตาไปที่รุ่นพี่คนเดิม
‘จงกี้ๆอะไรนั่นอ่ะนะ’
‘อ่าฮะ’
‘ไม่แย่นะ แต่ฉันว่าหน้าเขาเหมือนตัวโกงในละคร’
ตาที่สู้แสงมาเป็นเวลาสักพักทำให้หน้ารุ่นพี่จงกี้อะไรนั่นออกจะมืดไปนิดหน่อย
‘หรอ แต่ฉันว่าเขาหล่อออกนะ ใจดีด้วย’
‘อ่อหรอ’
ผมถามเนือยๆ พยายามหรี่ตาตัวเองเต็มที่เพื่อจะได้มองหน้ารุ่นพี่จงกี้สุดหล่อของคีย์ชัดๆ
‘แต่ถ้านายจะไม่สนใจขนาดนั้นอ่ะนะ ช่างมันเถอะ’
คีย์พูดอย่างหน่ายในพฤติกรรมของผม ทุกอย่างหยุดลงแค่นั้นแล้วเราก็เงียบตลอดทาง...
ถ้าไม่ติดว่าคนชื่อจงกี้จะทำให้ผมรู้สึกคันๆอยู่นิดๆน่ะนะ -_-
‘นายว่าชื่อเขาคือจงกี้ๆอะไรนั่นจริงหรอ ชื่อหมาฉันยังไม่ตลกขนาดนี้เลย’
‘เรียกกันเล่นๆมั้ง ฉันก็ว่าชื่อคนปกติคงไม่ใช่อย่างนี้หรอก’
‘ถามเขาอีกทีสิ’
‘แหนะๆ นายเริ่มจะสนใจเขาแล้วใช่ม้า’ คีย์กระทุ้งศอกใส่เอวผม...รอบที่ล้านของเย็นนี้
‘เปล่านา ฉันก็แค่อยากรู้’
จบบทสนทนา รุ่นพี่จงกี้สุดหล่อนั่นยืนขึ้นเพื่อเตรียมจะลงจากรถ เขายืนอยู่ตรงหน้าผมกับคีย์พอดี
‘พี่ครับๆ พี่ชื่ออะไรนะ’ และคีย์...เอาจริงอีกครั้ง -_-
‘จงกี้ไงครับ ฮ่าๆๆ’
...เห้อ
‘ดีๆสิพี่’ คีย์เริ่มขมวดคิ้ว ผมว่าพี่จงกี้คงเริ่มจะกลัวคีย์แล้วแหละ
‘ไม่เห็นต้องดุ พี่จงฮยอนครับ คิมจงฮยอน J’
แนะนำตัวอย่างเป็นทางการก่อนจะยิ้มหวานหนึ่งที แล้วพี่จงกี้นั่นก็เดินลงจากรถไป
แต่แปปนะ เมื่อกี้ผมเรียกว่าจงกี้หรอ ไม่ใช่สิแทมิน คิมจงฮยอนต่างหาก!
...
• • • • • on the overpass • • • • •
นั่นคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเย็นวันหนึ่งเมื่อห้าปีที่แล้ว สำหรับผม...วันนั้นก็เป็นแค่วันธรรมดาๆที่ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรหรอกครับ
เป็นแค่เย็นวันพุธเหนื่อยๆ ร้อนๆ กระเป๋าหนักๆ
เป็นแค่เย็นวันพุธที่ผมต้องวิ่งหนีไอ้แฟนเก่าบ้านั่น
เป็นแค่เย็นวันพุธที่ผมรู้จักพี่จงฮยอนครั้งแรก...
ครับ...มันไม่ได้สำคัญอะไรสำหรับผม มันไม่ใช่วันพิเศษ และมันก็ไม่ใช่อะไรที่ควรจะจดจำ
แต่ก็แค่ตอนนั้นนั่นแหละครับ J
ส่วนตอนนี้...
ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มจะเปลี่ยนเป็นสีเทาๆ ก่อนจะก้มลงสไลด์หน้าจอไอพอดเครื่องบางเพื่อปลดล็อกและกดเปลี่ยนเพลง เมื่อเริ่มรู้สึกว่าเพลงที่กำลังฟังอยู่ดูเหมือนจะเศร้าเกินไป...
It’s always there, too close, too much.
The shape of something I can’t touch.
I trun, and find the shadow’s grown.
Those empty eyes I begged to stay.
Are watching me from yesterday.
You can leave me, can you leave me alone?
______________________________
ความคิดเห็น