All Short Fic - Special Fic 'SHINee

ลำดับตอนที่ #6 : RE : SF Happy New Year 'อยากให้1ปี มีมากกว่า365วัน' : 3

 3

[jonghyun say]... ตั้งแต่วันนั้น วันสิ้นปี ผมได้พบกับแทมิน คนที่ผมพบเจอโดยบังเอิญ 
บังเอิญมากจริงๆครับ โอเค..ผมเล่าให้ฟังใหม่ก็ได้ ผมบินเล่นอยู่เพลินๆก็ชนกับอะไรไม่รู้
ทำให้ผมตกลงไปในห้องของแทมิน ผมบาดเจ็บครับ ปีกผมหักแล้วที่ขาผมก็เจ็บด้วย 

ครับ.. ผมเป็นเทวดา

ผมขออาศัยอยู่กับแทมินด้วยเพราะว่าผมไม่มีที่ไป ก็ในเมื่อปีกผมหัก จะให้ผมบินกลับสวรรค์ไปได้ยังไง                  
ซึ่งแทมินก็ใจดีให้ผมอาศัยอยู่ด้วย 

ตลอดเวลาที่ผมอยู่กับแทมินผมรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่ผมควรจะเหงา
ทั้งๆที่ผมควรจะคิดถึงที่ๆผมเคยอยู่ ทั้งๆที่ผมควรจะอยากกลับไป 

แต่มันไม่ใช่..

ตอนนี้ผมก็อยู่กับแทมินมาประมาณสามเดือนได้แล้ว และผมรู้สึกผูกพันกับคนๆนี้มากมายจริงๆครับ 

หลายวันที่ผ่านมา แทมินพาผมไปซื้อของแถวๆเมียงดงอะไรสักอย่าง 
จำได้ว่าตอนนั้นผมตื่นเต้นมาก เพราะมันเท่ากับว่าผมได้ไปเที่ยวในโลกมนุษย์อย่างนี้ครั้งแรก  
แต่ผมก็ยอมรับว่าผมตื่นเต้นเกินไป ผมมองนู่นมองนี่เพลินจนลืมมองแทมิน พอผมรู้ตัวอีกที                                     
แทมินก็หายไปซะแล้ว ผมตกใจมาก ผมไม่รู้เลยว่าผมควรจะทำอะไรยังไง 

ผมไม่คุ้นเคยกับโลกมนุษย์ที่ไหนเลยสักที



เอ่อ.. ยกเว้นห้องแทมินน่ะนะ =.,= 

ผมเลยเดินหาแทมินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ..ผมเดินหาจนมืดค่ำเลยล่ะ 
แต่ผมก็ไม่เจอ ตอนนั้นผมคิดว่าผมคงจะไม่มีวันได้เจอแทมินอีกแล้วแน่ๆ

แต่ผมก็นึกขึ้นได้ว่าผมเป็นเทวดา ฮ่าๆ ผมใช้กระแสจิตสื่อถึงแทมินได้นะครับ 
ถึงแทมินจะไม่รู้ก็เถอะ ผมเลยลองทำดูถึงจะไม่แน่ใจว่ามันจะได้ผลหรือเปล่า 

ผมก็แค่นึกถึงหน้าแทมิน นึกถึงห้องของแทมิน เพียงแต่ว่าตอนที่ผมกำลังใช้กระแสจิตนั้น                    
แทมินก็ต้องนึกถึงผมอยู่ด้วยเหมือนกันมันถึงจะได้ผลน่ะ

ซึ่งผมก็ไม่คิดว่ามันจะได้ผลจริงๆด้วย !!
ผมดีใจมากที่ผมสามารถกลับไปหาแทมินได้ 

แต่ดีใจยิ่งกว่าที่มันทำให้ผมรู้ว่าแทมินเองก็กำลังคิดถึงผมอยู่เหมือนกัน...



ภาพแรกที่ผมเห็นตั้งแต่กลับมาถึงห้องคือแทมินรนรานออกมาเปิดประตู
ด้วยใบหน้าที่มีน้ำตาเอ่อคลออยู่เต็มเบ้าตา แล้วสักพักหนึ่งมันก็ค่อยๆไหลพรากออกมา 

ผมทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่ปลอบแทมินแล้วบอกซ้ำๆว่าผมไม่ได้เป็นอะไรแล้ว 


เพราะเหตุการณ์นั้นผมถึงได้รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับแทมิน

ผมคิดว่า.. ผมรักแทมินเข้าแล้วจริงๆ 

คืนนั้นผมเลยนอนกอดแทมินเอาไว้ทั้งคืนแบบไม่คิดที่จะปล่อย 
และผมก็จะไม่มีวันปล่อยแทมินให้ไปจากอ้อมกอดของผมตลอดเวลาที่เรายังคงอยู่ด้วยกันเด็ดขาด 

แต่ผมก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าถ้าเป็นอย่างนี้แล้วผมจะทำยังไงในวันที่เราต้องจากกัน
ผมรู้ว่าเราอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่ได้ และเราก็คงต้องจากกันไปสักวันหนึ่ง 

อาจจะเป็นวันที่ปีกผมหายดีแล้วผมสามารถบินกลับสวรรค์ได้ 

อาจจะเป็นวันที่แทมินเบื่อแล้วไล่ให้ผมไปไกลๆ 

หรืออาจจะเป็นวันนั้น.. วันครบรอบหนึ่งปีที่ผมได้เจอกับแทมิน

อ้อ ! ยังมีเรื่องหนึ่งที่ผมยังไม่ได้บอกพวกคุณใช่มั้ย ? 

ผมเป็นเทวดาทุกคนก็รู้ แทมินเองก็รู้.. 
ที่ที่เทวดาอย่างผมควรจะอยู่ก็คือสวรรค์ ไม่ใช่โลกมนุษย์

เฮ้อ ~ ผมจะบอกแล้วนะ .. ความจริงไม่อยากพูดถึงมันเท่าไรเลย

แม่บอกผมตั้งแต่ตอนที่ผมยังเป็นเทวดาเด็กๆอยู่ว่า เทวดาทุกองค์สามารถลงไปเที่ยวเล่นที่โลกมนุษย์ได้
แต่ไม่สามารถอยู่ได้ตลอดไป.. เทวดาห้ามอยู่ในโลกมนุษย์เกินหนึ่งปี !  

ครับ.. หนึ่งปีเท่านั้น

หนึ่งปีเท่านั้นที่ผมสามารถใช้ชีวิตและเวลาอีกไม่กี่เดือนที่เหลืออยู่กับแทมิน
และถ้าผมใช้เวลาบนโลกมนุษย์ครบหนึ่งปี ผมก็ไม่สามารถกลับมาที่โลกมนุษย์ได้อีก
ถ้าเกินหนึ่งปีแล้วผมยังไม่กลับสวรรค์ร่างของผมก็จะสลาย

แต่ถ้าจะให้ผมตัดใจแล้วจากแทมินไปผมก็คงทำไม่ได้.. 

ผมควรจะทำยังไงดีครับ ? แล้วผมควรจะบอกให้แทมินรู้หรือเปล่า ?
 ...

..

.

 “จงฮยอน ไหนลองกางปีกให้ฉันดูหน่อยสิ ฉันจะดูแผล” 
เสียงเจื้อยแจ้วของแทมินทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์

“ได้สิ แปปนึงนะ” ผมรับคำก่อนจะค่อยๆกางปีกออกมา แล้วลองขยับปีกดูเล็กน้อย 
แต่ทันทีที่ผมขยับปีกก็ทำให้ผมใจหายวาบ ปีกของผมขยับได้ดีเหมือนเดิม 
ผมไม่เจ็บ แสดงว่าหายดีแล้วสินะ 

ครับ.. ผมกลัว ผมกลัวว่าเมื่อถึงเวลาที่ปีกของผมหายดีผมจะต้องกลับ ไปที่ๆผมควรอยู่
..แล้ววันนี้มันก็มาถึงจนได้.. 

ผมหันไปมองหน้าแทมินก็เห็นแทมินกำลังยิ้มให้ผมคล้ายๆกับว่าแสดงความยินดีกับผมด้วย 
ผมได้แต่ยิ้มตอบแทมินไปอย่างฝืนๆ ซึ่งนั่นก็ทำให้แทมินผิดสังเกต !