คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 4 : Kim Jonghyun : พี่เห็นเรายิ้ม... น่ารักดี
CHAPTER 4
• • • • • on the overpass • • • • •
- 2012.11.01 -
เรื่องราวประหลาดที่เกิดขึ้นกับชีวิตผมตั้งแต่เปิดเทอมสองมา ทำให้ผมรู้สึกตงิดๆ...
‘แทมินๆ’
คีย์สะกิดยิกๆในขณะที่ผมกำลังนั่งกินข้าวที่โรงอาหาร
‘ว่าไง’
‘นู่นนนน’
คีย์บู้ยปากไปทางโต๊ะด้านซ้ายมือของผมที่อยู่ถัดไปสามโต๊ะ
...
พี่จงฮยอนกำลังมองผมอยู่...
‘ทำไมหรอ?’ ผมที่ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไร
‘พี่จงฮยอนเขามองนายแหนะ!’
‘อ่อ...’
ผมตอบรับเบาๆ ทำเหมือนไม่ใส่ใจ ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวในจานต่อ
ตึก ตึก ตึก
แต่ทำไม...หัวใจต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วยนะ
20.09
เป็นประจำทุกวันที่ผมต้องเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อทำงาน... เปล่าหรอกครับ งานนั่นแค่เอามาบังหน้า ความจริงผมก็เล่นทั้งนั้นแหละ ฮ่าๆๆ ทุกคนก็เป็น ผมรู้นา
ตื๊อดึ่ง ~
เสียงกล่องข้อความใน facebook ดังเป็นประจำอย่างนี้ทุกวัน แล้วผมก็รู้ว่าไม่ใช่ใคร
พี่จงฮยอนไงครับ...
เราคุยกันอย่างนี้มาได้ประมาณ 5 วันแล้วล่ะ
Kim Jonghyun : ดีครับ J
Lee Taemin : คร้าบ ^^
พี่จงฮยอนเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะ...
Kim Jonghyun : แทมิน
Lee Taemin : ครับผม?
Kim Jonghyun : เอ่อ...คือ พี่เป็นคนตรงๆ
ขอโทษนะถ้าพี่พูดอะไรตรงเกินไป
Lee Taemin : อ่า ครับ?
ผมเริ่มรู้สึกหวิวๆในใจ ผมว่าผมพอจะคาดเดาเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ได้นะ
Kim Jonghyun : พี่เห็นเรายิ้ม... น่ารักดี
Lee Taemin : ครับ?
Kim Jonghyun : เราน่ะ คุยสนุกนะ อืม...แรกๆอาจจะยังไม่อะไร
แต่ต่อไปมันอาจจะทำให้พี่คิดมาก
พี่จงฮยอนเว้นช่วงไปพักหนึ่ง และผมก็ไม่ได้ตอบอะไร...
Kim Jonghyun : เราคิดกับพี่ได้แค่พี่ชายใช่ไหม...
ขอตรงๆนะครับ
Lee Taemin : คือ...
Kim Jonghyun : ไม่ต้องกลัวนะ
Lee Taemin : ครับ... ถ้าตอนนี้ก็ใช่
Kim Jonghyun : อ่า...
Lee Taemin : แต่ต่อไปผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
Kim Jonghyun : พูดเหมือนให้ความหวังพี่เลย L
ผมไม่รู้จริงๆนะ ผมไม่รู้อนาคต... แต่ความรู้สึกหวิวๆตอนนี้เหมือนจะย้ำชัดว่าผมกำลังรู้สึกยังไงอยู่
และสำหรับพี่จงฮยอน คงไม่ใช่ตอนนี้...
Lee Taemin : อ่า ~ ขอโทษครับ
Kim Jonghyun : ฮ่าๆๆ พี่ก็ไม่ได้อะไรสักหน่อย
ไปนอนได้แล้ว ฝันดีนะครับ
Lee Taemin : ครับผม ฝันดีเช่นกันครับ J
...
ผมคิดว่ามันเร็วเกินไป
- 2012.11.27 -
‘แทมินๆ’ พี่จงฮยอนที่เดินมาดักหน้าผมตอนไหนไม่รู้
‘ครับ’
‘อ่ะ นี่’
เขายัดปากกาสีหวานสองแท่งใส่มือผมก่อนจะเดินไปทางอื่น
ผมมองปากกาในมืองงๆ
และเสียงแซวจากเพื่อนๆทำให้ผมเขินจนแทบจะไหลไปกับกำแพง
ครับ...ผมเขิน
...
เกือบเดือนแล้วล่ะ ผมกับพี่จงฮยอนยังคุยกันปกติทุกวัน
และผมก็คิดว่า...
Kim Jonghyun : เป็นไง ปากกาใช้ได้หรือเปล่า
เห็นวันนั้นบ่นๆอยู่ว่าปากกาหมึกหมด ฮ่าๆๆ
บางที ผมอาจจะ...
Lee Taemin : อ้อ... ใช้ได้ครับ ขอบคุณนะครับพี่จงฮยอน
หวั่นไหว...มั้ง
• • • • • on the overpass • • • • •
น้ำตาที่เริ่มไหลสวนทางกับเม็ดฝนที่เริ่มซา... มันเป็นความทรงจำที่ดีนะครับ
แต่ทำไม...ผมต้องเศร้าขนาดนี้นะ
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ~
“ครับผม” ผมกดรับสายเมื่อเห็นว่าเป็นแม่ที่โทรมา
(ทำอะไรอยู่ลูก ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก)
ปลายสายที่ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย ทำให้ผมร้องไห้หนักกว่าเก่า
“อ่า...งานยังไม่เสร็จเลยครับ แม่ไม่ต้องรอนะ กินข้าวไปก่อนเลย”
(รีบกลับนะลูก ดึกแล้ว มันอันตราย)
“คร้าบ เดี๋ยวผมก็กลับแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”
เสียงจากปลายสายถูกตัดไป ผมย้อนนึกถึงใครบางคน...
...
ใครบางคน...ที่หายตัวจากหน้าจอโทรศัพท์ของผมไปสักพัก
- พี่จงฮยอน -
ผมชั่งใจนิดหน่อย ก่อนจะตัดสินใจกดโทรออก
...
..
.
ตื๊ด...
‘นี่! วันหลังถ้าโทรหาพี่แล้วพี่ไม่รับ ไม่ต้องถือสายรอนานขนาดนั้นก็ได้นะ’
‘ก็บางทีพี่จงฮยอนอาจจะกำลังรีบวิ่งมารับโทรศัพท์ไง
เสียงสัญญาณดังขึ้นครบสิบครั้ง...
‘เออน่ะ ถ้ามันนานก็วางไป เดี๋ยวพี่โทรกลับเอง’
‘แล้วนานแค่ไหนผมถึงควรจะวางสายล่ะครับ’
เสี้ยวหนึ่งของความทรงจำ ปลิวเข้ามาในสมอง...
‘สิบตื๊ดเป็นไง?’
‘ฮะ?’
‘เสียงสัญญาณดังครบสิบครั้งเมื่อไร แปลว่านายรอนานเกินไปแล้ว’
น้ำตาผมไหลลงมาอีกหนึ่งหยด...
‘อ่อ...’
‘ถึงตอนนั้นให้วางสาย แล้วพี่จะโทรกลับ โอเคนะ?’
ผมกดวางสาย...
หลอกตัวเองว่าไม่ได้หวังให้ใครสักคนโทรกลับ
ครับ...เขาคงไม่โทรมา
...
..
.
คิดถึง
นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เราไม่ได้คุยโทรศัพท์ด้วยกันนานๆ...
คุย...จนต่างคนต่างนอนหลับไปพร้อมกับเสียงหายใจเบาๆของปลายสาย
...ผมคิดถึงช่วงเวลานั้นจัง
______________________________
ความคิดเห็น