คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : RE : 'Thank you Santa'
“แทมิน นายเชื่อเรื่องซานต้าครอสมั้ย” ...
เด็กชายคนหนึ่ง ถามเด็กน้อยที่ชื่อแทมินด้วยน้ำเสียงปนตื่นเต้นเล็กๆ
“ซานต้าหรอฮะ อืมมม เชื่อสิ ผมได้ของขวัญจากซานต้าทุกปีเลยนะ”
แทมินทวนคำถามแล้วทำท่าคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบแล้วยิ้มกว้าง
“งั้นหรอ แล้วปีนี้นายอยากได้อะไรจากซานต้าล่ะ”
“นั่นสินะฮะ ผมยังไม่ได้คิดเลย” ....
“ถ้าผมไม่รู้ว่าอยากได้อะไร ซานต้าจะให้ของขวัญผมมั้ยฮะ”
แทมินถามเด็กชายตรงหน้าอย่างเป็นกังวล
“แล้วนายเป็นเด็กดีมั้ยล่ะ แทมิน”
“ถ้าผมเป็นเด็กดี ซานต้าจะให้ของขวัญผมใช่มั้ยฮะ”
แทมินย้อนถามเด็กชายตรงหน้าอย่างใสซื่อ
“ถ้านายเป็นเด็กดี ซานต้าจะต้องให้ของขวัญนายแน่ๆ”
เด็กชายตอบแทมินพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น
“จริงหรอฮะ งั้นผมจะเป็นเด็กดีฮะ” แทมินพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ดีมากแทมิน นายต้องเป็นเด็กดีนะ และถ้าพี่ไม่อยู่นายก็ยังต้องเป็นเด็กดี สัญญามั้ย”
เด็กชายบอกแทมิน สีหน้าของเขาดูเศร้าลงเล็กน้อย
ก่อนจะยิ้มอีกครั้งเมื่อแทมินเงยหน้ามองเขาอย่างสงสัย
“พี่จงฮยอนจะไปไหนหรอฮะ”
“ไม่มีอะไรแทมิน พี่ไม่ได้ไปไหน พี่แค่บอกนายเอาไว้
นายสัญญากับพี่สิว่านายจะเป็นเด็กดี”
“ฮะ ผมสัญญาว่าผมจะเป็นเด็กดี” แทมินตอบ
พร้อมกับยกนิ้วก้อยของตนขึ้นมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของเด็กชายที่ชื่อจงฮยอนเป็นเชิงสัญญา....
............................................................................................................................................................
“พี่จงฮยอนฮะ ไหนพี่บอกว่าจะไม่ไปไหนไง”
แทมินตะโกนเรียกจงฮยอนที่กำลังเดินก้มหน้างุดเหมือนไม่อยากรับรู้อยู่ข้างๆแม่ของเขา
“พี่จงฮยอนฮะ แล้วผมจะเล่นกับใครล่ะ ฮือๆๆ”
แทมินเรียกจงฮยอนอีกครั้งแล้วเริ่มร้องไห้ออกมา
เสียงร้องไห้ของแทมิน ทำให้จงฮยอนอดเหลือบตามองแทมินด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
ก่อนที่จะรีบก้มหน้าแล้วเดินต่อไป เขากลัวว่าถ้าเขาเห็นแทมินร้องไห้แล้วเขาจะใจอ่อน
เขากลัวว่าเค้าจะเผลอร้องไห้ออกมาด้วย
“รีบๆกลับมาเล่นกับผมนะฮะ พี่จงฮยอน ผมจะรอพี่นะ ฮือๆๆ”
แทมินตะโกนบอกจงฮยอนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จงฮยอนจะรีบเดินขึ้นเครื่องบินไป
“แทมินจ๊ะ ไม่ต้องร้องไห้นะ เดี๋ยวพี่จงฮยอนก็กลับมาหาหนูแล้ว”
แม่ของจงฮยอนหันมาพูดกับแทมินก่อนที่จะรีบเดินตามลูกชายตัวเองไป
“ฮือๆๆ พี่จงฮยอนทิ้งผม พี่จงฮยอนใจร้าย ฮือๆๆ”
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
กริ๊งงงงงงงงงงงงง !!! เสียงแหลมทะลุโสตประสาทของนาฬิกาปลุกดังขึ้น
ก่อนที่ร่างบางบนเตียงจะสะดุ้งตื่นแล้วเช็ดน้ำตาตัวเองอย่างลวกๆ
“เฮ้ออ อีกแล้วหรอเนี่ย” ร่างบางบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะจัดแจงลุกขึ้นเปิดไฟในห้องนอน
นี่ไม่ใช่คืนแรกที่แทมินฝันถึงภาพของเด็กชายอายุสิบขวบที่ชื่อจงฮยอนกำลังเดินจากเขาไป
และเขาที่อายุเพียงเจ็ดขวบกำลังยืนร้องไห้แล้วเรียกชื่อพี่จงฮยอนซ้ำไปซ้ำมา
จนถึงตอนนี้ แทมินอายุสิบเจ็ดแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ลืมความทรงจำในวันนั้น
ความทรงจำเลวร้ายที่คอยตามหลอกหลอนเขา
ทั้งในความฝันและความจริงตลอดเวลาสิบปีที่ผ่านมา
...............................................................................................................................................................
24 / 12 / 25xx
“ซานต้าฮะ ผมขอของขวัญปีนี้เป็นพี่จงฮยอนได้มั้ย”
ผมพูดแล้วแขวนถุงเท้าไว้บนหัวเตียง
เพื่อรอรับของขวัญจากซานต้า ถึงวันนี้ผมจะรู้ว่าซานต้าไม่ได้มีอยู่จริง
แต่ผมก็มักจะทำอย่างนี้ทุกปี เพราะอาจจะมีสักวันที่ผมตื่นมาแล้วพบกับของขวัญของผม
แต่มันคงเป็นไปไม่ได้
“ถ้านายเป็นเด็กดี ซานต้าจะต้องให้ของขวัญนายแน่ๆ”
คำพูดของพี่จงฮยอนลอยเข้ามาในความคิดของผม ครับ ผมรู้ซานต้าไม่มีจริง
แต่พระเจ้าก็น่าจะได้ยินผมไม่ใช่หรอ หรือว่าผมยังเป็นเด็กดีไม่พอ ..พี่จงฮยอนเลยยังไม่กลับมา
25/ 12 / 25xx
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมตื่นมาพร้อมกับความฝันเดิมๆ
ผมเอื้อมมือไปคลำที่หัวเตียงก็พบแต่ความว่างเปล่า ฮะๆๆ ผมมันน่าสมเพชดีนะ
รู้ทั้งรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ก็ยังเฝ้ารอ พี่จงฮยอนจะโผล่ออกมาจากถุงเท้าได้ยังไง
ผมคิดพลางหยิบเสื้อกันหนาวแล้วเดินออกจากห้อง ผมกะว่าจะออกไปเดินเล่นสักหน่อย
บางทีมันอาจทำให้ผมไม่ต้องจมปลักอยู่กับอดีตมากเกินไป
ผมเดินตากหิมะไปเรื่อยๆก็พบกับมานั่งยาวตัวหนึ่งที่มีที่นั่งให้หันหลังชนกัน
อีกฟากหนึ่งของม้านั่งมีคนนั่งอยู่แล้ว ผมเลยเดินไปนั่งอีกฟากหนึ่ง
พลางหยิบตุ๊กตาหุ่นยนต์ตัวจิ๋วที่ผมพกติดตัวไว้ตลอดขึ้นมา
มันเป็นของขวัญวันคริสต์มาสที่พี่จงฮยอนก็มีเหมือนกับผมอีกตัวหนึ่ง
พี่จงฮยอนให้ผมเมื่อสิบปีที่แล้วก่อนที่เราจะจากกัน...
“พี่จงฮยอนฮะ พี่ยังเก็บมันอยู่หรือเปล่านะ” ผมคิดพลางมองตุ๊กตาหุ่นยนต์ตัวนั้น
“ไหนพี่บอกว่าถ้าผมเป็นเด็กดีซานต้าจะให้ของขวัญผมไงฮะ..
ผมเป็นเด็กดีมาตลอดทำไมพี่ถึงยังไม่กลับมา”
“ตอนนี้พี่อยู่ไหนครับพี่จงฮยอน ผมรอพี่อยู่พี่รู้มั้ย เมื่อไรพี่จะกลับมาหาผม”
ผมพูดพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหล
“หรือว่าพี่ลืมผมแล้ว” ผมเริ่มสะอึกสะอื้นแล้วก็ร้องไห้อย่างไม่อายใคร
พักหนึ่งผมก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ฝ่ามือ แต่ผมยังไม่กล้าหันไปตอนนี้
ขอเช็ดน้ำตาก่อนนะ
“แทมิน” เสียงเรียกชื่อผมกระซิบอยู่ข้างหู ผมไม่รู้ว่าเสียงนี้เป็นเสียงของใคร
แต่ทำไมผมถึงรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกนะ
ผมรีบเช็ดน้ำตาออกจนหมดแล้วหันไปหาเสียงเรียกนั้น
“........” ใครกันนะ ผมรู้สึกว่าหน้าเขาคุ้นมาก เหมือนเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน
“แทมิน จำพี่ได้มั้ย” ผู้ชายตรงหน้าเรียกชื่อผมเสียงสั่น
“เราเคยรู้จักกันหรือเปล่าฮะ ทำไมผมคุ้นหน้าคุณจัง”
ผมตอบออกไปพร้อมกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
ผมภาวนาขอให้เป็นคนๆนั้น คนที่ผมรอมาตลอดสิบปี
“แทมิน นายจำพี่ไม่ได้หรอ” ผู้ชายคนนั้นพูดหน้าเศร้า
ก่อนจะก้มหน้าหยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตัวเองแล้วยื่นมาให้ผม
.................ตุ๊กตาหุ่นยนต์....................
“..... พี่จงฮยอน” ผมพูดแล้วน้ำตาที่เพิ่งเช็ดหายไปเมื่อครู่ ก็ไหลลงมาอีกครั้ง
“แทมิน นายจำพี่ได้ใช่มั้ย” พี่จงฮยอนถามผมพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ผม
ผมรู้ พี่จงฮยอนก็กำลังกลั้นน้ำตาอยู่เช่นกัน
“พี่จงฮยอนฮะ พี่กลับมาหาผมแล้วใช่มั้ย” ผมพูดพร้อมโผเข้ากอดพี่จงฮยอน
ผมกอดพี่เขาได้ มันไม่ใช่ความฝัน
“พี่กลับมาหานายแล้วแทมิน พี่คิดถึงนายนะ”
พี่จงฮยอนตอบเสียงสั่น ผมสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นบนไหล่ของผม
......พี่จงฮยอนร้องไห้..........
“ผมก็คิดถึงพี่ คิดถึงมากๆ คิดถึงมากที่สุดเลยพี่รู้มั้ย”
ผมพยายามกลั้นสะอื้นแล้วระบายความรู้สึกที่อัดอั้นมาตลอดสิบปีออกไป
พี่จงฮยอนค่อยๆดันผมออกแล้วเช็ดน้ำตาให้ผมอีกครั้ง
แต่รอยยิ้มอบอุ่นที่ผมเฝ้ารอนั่นมันทำให้ผมไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้เลย
“ปีนี้นายขออะไรจากซานต้าล่ะ แทมิน” พี่จงฮยอนถามผม
“ผมขอให้พี่กลับมาหาผม แล้วซานต้าก็ทำให้พี่กลับมาจริงๆ”
“ฮะๆๆ พี่บอกนายแล้วใช่มั้ย ว่าตราบใดที่นายเป็นเด็กดี ซานต้าก็จะให้ของขวัญนาย”
พี่จงฮยอนบอกแล้วส่งยิ้มกว้างให้ผม
"พี่จงฮยอนรู้มั้ย ตลอดเวลาสิบปีที่พี่จากผมไป ผมก็ขอให้พี่กลับมาหาผมตลอด
แต่พี่ก็ยังไม่มา.. ฮึก. ผมนึกว่าพี่จะไม่กลับมาหาผมอีกแล้ว"
ผมร้องไห้สะอึกสะอื้น
"นายไม่ต้องร้องไห้นะแทมิน พี่ก็กลับมาหานายแล้วนี่ไง... พี่รักนายนะ"
ยังไม่ทันที่ผมจะบอกรักพี่จงฮยอนตอบ
ริมฝีปากของผมก็ถูกปิดไว้ด้วยริมฝีปากของคนตรงหน้าจนผมเกือบตั้งตัวไม่ทัน.
ผมจูบตอบพี่จงฮยอนไปแทนคำบอกรัก...
ท่ามกลางหิมะที่ตกลงมารอบๆตัวผมกับพี่จงฮยอน ผมกลับไม่รู้สึกว่ามันหนาวสักนิด
หรือว่าผมกำลังได้รับไออุ่นจากริมฝีปากร้อนของพี่จงฮยอน.. ผมมีความสุขจังฮะ.
ซานตาคลอส.. ผมรู้ว่ามันเป็นเพียงเรื่องเพ้อฝันของเด็กๆ
แต่มันก็สามารถทำให้ผมมีความหวัง ผมเฝ้ารอของขวัญจากซานต้าทุกวันคริสต์มาส
ของขวัญที่ผมขอให้พี่จงฮยอนกลับมา. แล้ววันนี้ ซานต้าก็ให้ผมจริงๆ
..แค่มีพี่จงฮยอนอยู่ตรงนี้ แค่นี้ผมก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว..
__________________________________________________________________________________
ฟิคฮยอนมินต้อนรับวันคริสต์มาส คิดแทบตายสุดท้ายได้มาแค่นี้ = =’
ความคิดเห็น