THE MYSTERY of CATPIREE

“ม...แมวพูดได้...แมวสีขาวที่กัดมือของฉันตอนนั้นงั้นเหรอ?”

            ใบมิ้นท์ หญิงสาวนักศึกษาปี 3 ผู้สู้ชีวิตที่นอกจากจะต้องเรียนให้จบก็ต้องหาเงินมาใช้จ่ายหนี้สินจำนวนหนึ่ง กิจการครอบครัวของเธอคือร้านค้าโชว์ห่วย เธออยู่กับพ่อที่มีอาการบาดเจ็บที่ขาส่วนแม่นั้นเสียไปเมื่อนานมาแล้ว นั่นจึงทำให้เธอต้องมาช่วยงานที่ร้านค้าโชว์ห่วยที่เป็นมรดกของแม่เธอ 

            แม้จะบอกว่าครอบครัวสองคนเธอกับพ่อจะมีหนี้สิน แต่นั่นก็เป็นหนี้สินที่ไม่ทำให้เธอต้องรันทดขนาดนั้นก็แค่รัดเข็ดขัดนิรภัยนิดหน่อย อย่างไรก็ตามเธอก็จะใช้ชีวิตประมาทไม่ได้

            “ใช่ข้าคือแมวตัวนั้นแหละ...และชื่อของข้าคือแดร็กคูลาจูเนียร์...เมื่อ 4 เดือนก่อน ต้องขอโทษด้วยที่ข้าเผลอสวบ..อืม..กัดเจ้าไป” แมวสีขาว ตาสีแดงทั้งสองข้าง สายพันธุ์ของมัน อาจจะทำให้มนุษย์ชาวไทยเข้าใจผิดและรู้จักในนาม ขาวมณี แต่น่าประหลาดเนื่องจากดวงตานั้นผิดแปลกไป

            “ด..แดร็กคูลาจูเนียร์ ชื่อยังกับแวมไพร์”

            “เรียกข้าว่าท่านแดร็กก็ได้และใช่ข้าคือแวมไพร์”

            “หือ!?” ใบมิ้นท์ยังคงอึ้งและงุนงง นี่มันทำให้เธอปรับตัวไม่ถูก “แวมไพร์ แมวนี่นะแวมไพร์ ม..แมวอะนะ เอ่อ..ถามจริง?”

            “ข้าอธิบายไปเจ้าก็ไม่เข้าใจหรอก....เข้าเรื่องกันเถอะ เห็นเจ้าขัดสนเรื่องเงินจะว่าอะไรไหมถ้าข้าเอาเงินฟาดหัวอืม..ให้เจ้าแลกกับเลือดของเจ้าส่วนหนึ่ง...เจ้ายินดีจะยอมหรือเปล่า” ท่านแดร็กกล่าวพลางหันขวาเพื่อเชิดหัวให้ใครสักตัวเดินเข้ามา

“เอ๋?” ใบมิ้นท์ยังไม่ทันได้ตอบอะไรเพราะเธอเอียงคอตามท่านแดร็กเพื่อดูว่ามีอะไรจะโผล่มาจากความมืดหรือเปล่า “เจ้าแบล็คนี่”

          เจ้าแบล็คเป็นแมวเจ้าถิ่นประจำซอย ความดุร้ายและความขึงขังของมันเป็นที่โจษจันในย่านนี้ ปากของมันคาบเงินแบงค์พันมาปึกหนึ่ง

            “นี่คือจำนวนเงิน 1 แสนบาทสำหรับคำขอโทษเมื่อตอนนั้น”

            “ห..หา!!...หือ” ใบมิ้นท์รู้สึกช็อค “เป็นแค่แมวไปเอาเงินมาจากไหนกันละนั่นและเจ้าแบล็คนี่แกไปเป็นลูกไล่แมวตัวนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ฉันจำได้อยู่เลยว่าวันนั้นแกไล่ตะเพิดเจ้านี่นิ”

            เมี้ยวว.. เจ้าแบล็คเอ่ยร้องเพื่อบอก

            “มันบอกว่า แม่ไม่ต้องห่วงลูกพี่แดร็กโคตรเท่ ก็เลยยอมมาเป็นลูกน้อง เหอะดูมันสิช่างเยินยอจนเกินไปเสียจริง..และดูเหมือนมันจะเรียกเจ้าว่าแม่นะ”

          “อ..เอ๋” เสียงอุทานใบมิ้นท์ได้เอื้อนยาว ใบหน้าของเธอเหม่อลอยและแข็งค้างไปแล้ว ในใจเธอคิดว่า ‘แมวมันฉลาดและตอบคำถามได้ด้วยเหรอ’

            ท่านแดร็กใช้อุ้งมือแมวโบกซ้ายขวาเพื่อเช็คว่าเธอเป็นอะไรไป เพราะใบหน้าของเธอนั้นแข็งค้างไปแล้ว

            เมี้ยว... “ลูกพี่แดร็กดูเหมือนแม่จะอ๊องไปแล้วนะครับ”

            “อ๊องงั้นเหรอ..มนุษย์เนี่ยแค่ครองสติกับเรื่องแค่นี้ก็ไม่ไหวเสียแล้ว”