คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เเฟนเก่า
“ความคิดเห็นของคุณครูในโรงเรียนส่วนใหญ่ให้ความเห็นว่าโรงเรียนของเรานั้นมีการพัฒนาสูงขึ้นเมื่อ พ.ศ. 2538”
////////////////////////////////// เสียงปรบมือดังสนั่นลั่นห้อง ที่เมื่อกี้นี้ฉันเพิ่งนำเสนอรายงานเรื่องประวัติโรงเรียนไปหมาดๆ
“เลขที่ 26ค่ะ”
“นั่งที่ได้”
“กลุ่มต่อไปเชิญได้ค่ะ”
“เฮ้ยโฟมแกไปทำรายงานตอนไหนวะ ตอนนั้นยังบอกขี้เกียจทำนั่งเล่นเกมอยู่เลย”
“แหม? คนเราก็ต้องมีมุมขยันกันบ้างแหละจะให้ขี้เกียจตลอดได้ยังไง เที่ยงนี้เราไม่กินข้าวนะเว้ยไม่หิวอ่ะ”
“ทำไมไม่หิวล่ะ?”
“ก็เมื่อเช้ากินหนักไปหน่อยอ่ะ กลัวว่ากินตอนเที่ยงทับเข้าไปอีกมันจะปวดท้องเอา”
“ปวดท้องขี้อ่ะนะ?”
“นั่นแหล่ะ คนกินข้าวก็ต้องขับถ่ายสิ”
จินนี่เพื่อนสาวไฮโซของฉันแสนพูดมากพูดไม่หยุดปาก สักพักหลังจากที่มันเงียบปากไปได้ มันก็ทำท่าทางรื้อค้นใต้โต๊ะ และ หยิบสมุดเล่มหนึ่งขึ้นมาและก็เขียนอะไรสักอย่างอย่างขยันขันแข็ง และ จริงจังเป็นที่สุด
“จินแกเขียนอะไรใต้โต๊ะอ่ะ เดี๊ยวโดนอาจารย์ยึดหรอกเราไม่ช่วยหรอกนะ”
“ปากเสียยัยโฟม เนี่ยฉันกำลังเขียนจดหมายบอกรักว่าจะเอาไปให้รุ่นพี่ม.2อยู่เหมือนกันเส้นทางรักของฉันจะได้สบายขึ้นสักที”
“เอางี้เลยหรอ เราว่า......ถ้าพี่ไม่ชอบใจเอาเค้าจะโกรธแกมากกว่านะ”
“บ้า......... ผู้หญิงเขียนจดหมายรักให้เนี่ยนะจะโกรธถ้าโกรธก็เป็นเกย์แล้ว”
“เฮ้ย? จำคำนี้เอาไว้ให้ดีนะเว้ย ถ้าเค้าโกรธแสดงว่าเค้าเป็นเกย์”
“เค้าต้องชอบอยู่แล้วจ๊ะ”
“จ้า.........จะคอยดูนะสาวจินนี่”
ตึ้ง .....ตึง......ตึ่ง.......ตึง....ตึ่ง......ตึง....ตึ๊ง......ตึง ////////// เสียงออดดังขึ้นยังไม่เกรงใจใครขนาดฉันเองอยู่โรงเรียนนี้มาเป็นเดือนแล้วนะยังไม่ชินเสียงบ้านี่สักที
“นักเรียนไปทานข้าวได้ค่ะ”
“สวัสดีค่ะ/ครับ”
ทุกคนต่างกรูเดินออกมาจากห้องทีละนิดแต่รู้สึกยัยจินนี่มันจะรีบไปตามหารักแท้ของมันเป็นพิเศษ ฉันเดินออกมาจากห้องเป็นคนสุดท้ายเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องโดนเบียดจนเกินไป ฉันเดินออกมาก็มีแต่เพียงความเงียบและฉันเอง
“โฟม ไม่ไปกินข้าวหรอ”
“อ้าวซิน ทำไมไม่ลงไปข้างล่างล่ะ”
“ตอบคำถามเราก่อนสิ”
“ก็ไม่หิวอ่ะ”
“ส่วนเรานั่งทำงานอยู่เพิ่งเสร็จเมื่อกี้”
“งั้นเราไปเดินเล่นกันมั๊ย”
“ไม่อ่ะ พอดีเราไม่มีแรงอ่ะไม่สบายด้วยกลัวว่าถ้าไปเดินเล่นกลางแดดอย่างนั้นแล้วจะเป็นลมเอา”
ฉันรีบเดินหันหลังให้หลังจากที่ซินเพิ่งชวนฉันไปทำอะไรแบบที่มันไม่ควรจะทำ
“เอาตรงๆ โฟมลำบากใจใช่มั๊ยที่จะเดินร่วมกับเรา เราจะมาคบกันใหม่อีกครั้งไม่ได้หรอ”
“มันผ่านมานานแล้วนะซิน แล้วนี่เราก็ขึ้นมัธยมกันแล้ว ลืมเรื่องพันธุ์นั้นไปสักทีเถอะแล้วไม่ต้องถามนะว่าเพราะอะไร เราไม่ตอบ ความสัมพันธ์ของเพื่อนเท่านั้นที่เรายังเหลือให้ซินได้ ถ้าซินไม่คิดจะมีคนใหม่ก็อย่ามายุ่งกับเรา แล้วไม่ต้องมาทำอะไรที่ซินทำแล้วเราจะกลับไปชอบซิน.........มันไม่มีวันนั้นอีกแล้ว”
ฉันรีบเดินออกมาจากที่ตรงนั้น ซินเริ่มเดินตามมาแล้วเขาก็จับแขนข้างซ้ายของฉันแล้วใช้แรงดึงตัวฉันหันหน้าไปทางเค้าซินเริ่มดึงหน้าเข้ามาใกล้ๆ.....................แล้ว .....แล้ว...........แล้ว ?
ความคิดเห็น