>>[[เนเมซิส]]<<

ลำดับตอนที่ #3 : พบเจอสาว(ไม่)น่ารัก

    “นี่น่ะหรอโรงเรียน....”เซน่อนเอ่ยอย่างตื่นเต้น  เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ข้างหน้า 

    กำแพงอิฐสูงใหญ่ล้อมรอบ “เมือง” เล็กๆเมืองหนึ่ง  ซึ่งดูผิวเผินใกล้เคียงกับค่ายทหารเสียมากกว่า  เพียงแต่มีสิ่งมีชีวิตลักษณะคล้ายมนุษย์แต่ไม่ใช่มนุษย์เดินป้วนเปี้ยนเหมือนชาวบ้านทั่วไปในเมืองที่เคยอยู่...

    ด้านหลังหมู่บ้านเหล่านั้นมีเขตกำแพงสูงใหญ่กว่าเดิม  โอบล้อมพระราชวัง  หอคอยมากมายและที่ยอดหอคอยมีธงสีขาวและสัญลักษณ์ของมังกรพิโรธอยู่ที่ยอดหอคอย   น่าแปลกที่อิฐทุกๆก้อนเป็นสีขาวนวล ตัดกับยอดหอคอยที่เป็นสีแดงสด

    ฉับพลันที่มือของเพื่อนร่างสีดำรีบดึงเด็กหนุ่มหลีกหนีอะไรบางอย่าง 

“กรี๊ดดดดดดด”เสียงของหญิงสาวจากไหนซักแห่งดังขึ้น  แต่แล้วก็ได้คำตอบเมื่อร่างบางของหญิงสาวปรากฏขึ้นกลางอากาศ...

‘พลัก!’  ร่างนั่นหล่นลงตามแรงโน้มถ่วง แต่เสียงนั่นไม่ได้ดังเพราะกระแทกกับพื้นแต่ดังเพราะมันหล่นกระแทกใส่เพื่อนของเขาจังๆ

“เสียงดังฟังชัดดีนะ”เซน่อนหัวเราะร่า  หญิงสาวผมสั้นซอยสีน้ำตาล  นัยน์ตาสีม่วงสดใสนั่งบ่นเจ็บไปตามระเบียบ

“เจ็บๆๆๆๆๆๆ  ส่งมาโรงเรียนแค่นี้ทำไมต้องปล่อยลงจากฟ้าล่ะเนี่ย!
- -*” เธอบ่นอุบอิบ  เซน่อนยืนมองเพื่อนสนิทที่นอนกองอยู่กับพื้น  กำลังมองหญิงสาวที่ดูเหมือนว่าจะยังไม่รู้ตัวว่าเธอนั่งทับอะไรบางอย่างอยู่...

“จะลุกได้หรือยัง”เสียงเย็นชาเอ่ยออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจนักดังขึ้น

“หืม~  ว๊าย!  กรี๊ดดดดดดดดด!!!  ไอ้โรคจิต!”

‘เพี๊ยะ!’ เด็กสาวรีบลุกขึ้น พร้อมกับฟาดฝ่ามือน้อยๆลงกับใบหน้าของเด็กหนุ่ม

“แอบดูใต้กระโปรงฉันหรอยะ ไอ้โรคจิต!  ไอ้บ้ากาม! ไอ้...”

“เธอต่างหากโรคจิต  ลอยอยู่บนฟ้าฉันก็เห็นอยู่แล้ว  แถมหล่นลงมานั่งทับฉันไม่ยอมลุก  คิดจะปล้ำฉันรึไง”เควินลุกขึ้นปัดฝุ่นที่ติดชุดคลุมสีดำของเขา    เด็กสาวยืนหน้าแดงก่ำ  ไม่รู้ว่าเพราะอารมณ์โกรธหรืออาย 

“นาย!”

    ร่างสีดำไม่พูดอะไร  รีบเดินให้พ้นเสียงกรี๊ดอันน่ารำคาญให้เร็วที่สุด  เขารู้เพียงว่า  เสียงกรี๊ดของผู้หญิงมักจะทำให้กระจกแตกได้เสมอ

“จะผ่านเข้าไปหรอ  พวกท่านเป็นนักเรียนใหม่สินะ  ไหนล่ะเข็มกลัด” ทหารเฝ้าประตูเมืองสูงกว่า2เมตร  ยืนใส่ชุดสีแดง  มองร่างของเด็กหนุ่ม2คน  เมื่อเห็นเข็มกลัดจึงยิ้มแล้วเปิดทางให้เข้าไปอย่างง่ายดาย

“พวกท่านเดินทางเข้าไปในวังได้เลยขอรับ  แล้วท่านจะพบนักเรียนคนอื่นๆนั่งรวมอยู่ที่ห้องโถง  พวกท่านนั่งรอเวลาสอบให้หมดลงแล้วอาจารย์จะมาพบพวกท่านขอรับ”พวกเขาโค้งคำนับให้เด็กหนุ่ม  แล้วเปิดทางให้ทั้งสองเข้าไป

    เมื่อก้าวถึงห้องโถงเซน่อนก็แทบช็อค  เมื่อคนที่อยู่ในนี้มีคนไม่ถึง20คน  ทั้งๆที่ก่อนพวกเขาทดสอบ  มีนักเรียนเกินร้อย  สายตาทุกๆสายตาจับจ้องมายังบุคคลใหม่ที่มาถึง 

“ใช้เวลาเกือบ4ชั่วโมงเลยนะ”หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น  เธอมีเรือนผมหยักศกสีน้ำตาลแดง  ตาสีเดียวกับเส้นผม

“แต่ฉันว่า4ชั่วโมงพอดีเลยต่างหาก เอทานา”เด็กสาวอีกคนหันไปพูดด้วย ผมของเธอสีดำขลับ  ดวงตาสีแดงเพลิงราวไฟที่ลุกโชนตลอดเวลา

“เอมิก้า เอทานาจ๊ะ  นี่มันผ่านมาแค่ 3ชั่วโมงครึ่งเองนะ  นั่นไงนาฬิกา”เด็กสาวผมทอง  ตาสีฟ้าชี้ไปยังนาฬิกา...

“เซลิเซีย!!!”