ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : การทดลองที่ผิดพลาด
บทนำ
"การทดลองที่ผิดพลาด"
"การทดลองที่ผิดพลาด"
ในสถานะของประเทศที่เกิดวิกฤติความตายมากกว่าความเป็น!
บริษัท "Medicine for Life"
จึงเร่งผลิตยาอายุวัฒนะ
โดยที่หารู้ไม่ว่ามันเป็นจุดเริ่มต้นแห่งหายนะ!!..
"คริสโตเฟอร์ นายเตรียมงานไปถึงไหนแล้ว?" อชิรัฐ เจ้าของบริษัทไวกลางคนไถ่ถามเมื่อเห็นเหล่าผู้คน
ในบริษัทนับร้อยชีวิตต่างรีบเร่งกับการเตรียมงาน
"ตอนนี้ด้านยาอายุวัฒนะที่สร้างขึ้นพร้อมแล้วครับ ส่วนคนที่ทดลองทางเราก็ได้เตรียมไว้ที่ห้องแล็บเรียบร้อย
แล้ว เหลือแต่รอให้ท่านอชิรัฐไปควบคุมครับ" คริสโตเฟอร์ เลขาหนุ่มตอบอย่างไร้อารมณ์ราวกับหุ่นยนต์
ที่ถูกใช้มาเนิ่นนาน ผมอันดกดำบวกกับใบหน้าอันหล่อเหลาทำให้เขาดูอ่อนกว่าวัยและไม่เหมาะกับงาน
ด้านวิจัยเป็นอย่างมาก
"ได้เลย เตรียมบอกกับซินดี้ได้เลยว่าไม่เกิน 5 นาทีผมจะไป เตรียมแพท์ผู้เชี่ยวชาญให้พร้อม"
"ครับผม"
..................................................................................................................................................................................................................
"ซินดี้! แพทย์ผู้เชี่ยวชาญที่ต้องเตรียมการทดลองมากันพร้อมหรือยัง?" อชิรัฐพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
อีกไม่นาน..ถ้าการทดลองครั้งนี้สำเร็จไม่ล้มเหลวหรือไม่พรากชีวิตผู้คนที่เหมือนกับหนูทดลองแบบครั้งที่ผ่านมา
เขาจะได้กลายเป็นเศรษฐีอย่างแน่นอน!!
"เรียบร้อยแล้วค่ะ เชิญท่านเซ็นสัญญากับทางรัฐบาลและเข้าไปที่ห้องแล็บได้เลยค่ะ" ซินดี้ หญิงสาววัยกลางคน
ตอบกลับพร้อมส่งแฟ้มงานเอกสารให้กลับหัวหน้าหนุ่ม
"เรียบร้อย แพทย์ที่เตรียมมาอยู่ในห้องแล็บแล้วค่ะ" ซินดี้ยิ้ม
"ขอบคุณครับ" ชายหนุ่มยิ้ม รีบเร่งฝีเท้าเข้าไปในห้องก่อนจะเจอแพทย์ผู้เชี่ยวชาญที่ถูกจ้างวานมา
ด้วยยอดเงินที่สูงริบลิ่วสมกับความเป็นมืออาชีพของพวกเขาทั้ง 7 คน กับ 1 หนุ่มวัยกลางคนที่สภาพซูบผอม
หน้าตาไม่รับแขกที่นอนหายใจพงาบๆ อยู่บนเตียงนอนผู้ป่วย โดยมีสายรัดพันธนาการตั้งแต่ต้นแขนไปถึงข้อเท้า
แสงไฟสลัวๆ จากเพดานด้านบน บวกกับอุปกรณ์ทางการแพทย์รอบๆช่างทำให้อชิรัฐรู้สึกหวาดหวั่นมากกว่า
ครั้งไหนๆ
"สวัสดีครับนายแพทย์ภูมินทร์ใช่มั้ยครับ?" อชิรัฐกล่าวด้วยถ้อยคำยิ้มแย้มด้วยเพราะความเห็นแก่ตัว
มนุษย์ทุกคนก็ล้วนแล้วแต่มีความเห็นแก่ตัว!..
ขณะนี้สิ่งที่เขาต้องทำคือเสแสร้งมีมิตรภาพกับพวกแพทย์เห็นแก่เงินก่อนมิเช่นนั้นเขาจะทำการทดลองนี้
ไม่สำเร็จแน่นอน
"ครับผม ทุกอย่างเตรียมพร้อมหมดแล้วครับ คุณแอนดรูวห์ นักวิทยาศาสตร์จากสหรัฐก็มาแล้วครับ"
"งั้นเรามาเริ่มกันเลยนะครับ"
"ได้เลยครับ ปิยะพงษ์เตรียมเครื่องมือได้" นายแพทย์ภูมินทร์หันไปกล่าวกับหมอลูกมือของเขาเพื่อให้การ
ทำงานเป็นไปอย่างรวดเร็วก่อนที่เหล่าบุคคลในห้องทั้งหมดจะเข้าประจำที่ เข็มฉีดยาถูกส่งมายัง
นายแพทย์ภูมินทร์ และแน่นอน...ทุกอย่างอยู่ในสายตาของอชิรัฐ
"ไม่ต้องกลัวนะครับ เจ็บเหมือนมดกัดเท่านั้นเอง" คำพูดปลอบปละโลมที่เด็กอนุบาลฟังก็รู้ว่ามันไม่จริงออกมาจาก
ปากของแพทย์หนุ่ม เขาค่อยๆ ฉีดยาเข้าไปในกระแสเลือดผ่านทางข้อมือของหนูทดลอง บุคคลข้างถนนที่อยู่
บนเตียงทำสีหน้าไม่สู้ดีนัก เขาป่วยด้วยโรคร้ายแรงและยากที่จะรักษา แถมยังเป็นคนจรจัด การที่เขาจะถูกลาก
เข้ามาเป็นหนูทดลองนั่นก็ช่างง่ายดาย เพราะอะไรถึงต้องนำบุคคลประเภทนี้มาน่ะหรอ? ก็เพราะอชิรัฐคิดไำว้แล้ว
ว่าการที่บุคคลขี้โรคประเภทนั้นมีสุขภาพที่แข็งแรงและอายุยืน เขาจะได้รับการยอมรับจากทั้งประเทศ และเงินที่
ทางรัฐบาลต้องนำมาจ่ายเป็นค่าลิขสิทธิ์จะมากมายก่ายกอง
"เรียบร้อยแล้วครับ" นายแพทย์ภูมิทร์ยิ้มกับอชิรัฐ ก่อนจะค่อยๆ สังเกตและเริ่มบันทึกผลที่เกิดขึ้นลงบนแฟ้มที่เขา
หยิบขึ้นมา
"เอ๊ะ! นั่นมันอะไรหรอครับ?" ปิยะพงษ์สังเกตเห็นพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของมนุษย์ทดลอง ดวงตาของเขาเริ่มแข็ง
และแดงก่ำ ใบหน้าเริ่มมีเส้นเลือดปูดโปน ริมฝีปากแห้งหยาบ ตามร่างกายเริ่มมีเส้นเลือดขึ้น เล็บยาวขึ้นอย่าง
รวดเร็วจนผิดปกติ
"หมอภูมินทร์คะ ชีพจรของคนไข้หยุดเต้นแล้วค่ะ" ณัฐกานต์ นางพยาบาลฝีมือดีกล่าวกับนายแพทย์มืออาชีพ
ด้วยท่าที่ร้อนรน
"จะเป็นไปได้ยังไง? ในเมื่อเขายังลืมตา และ....และ...ขยับตัว"
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นภูมินทร์!! ทำไมไอ้เจ้านี่มันผิดปกติ" อชิรัฐต้องการคำอธิบายด่วน
แฮ่กกกกกกก!!
มนุษย์ข้างถนนฉีกสายรัดตัวเองออกด้วยความแข็งแรง ก่อนที่ดวงตาเริ่มรุกรี้รุกรน เขา...หรือมัน!! ผลักนายแพทย์
ภูมินทร์และอชิรัฐล้มลงก่อนจะรีบวิ่งหนีออกจากห้องแล็บ
"ผู้ทดลองหนีไปแล้ว" อชิรัฐตะโกนลั่น ยามหนุ่มหลายคนเตรียมพร้อมด้วยอาวุธข้างกายรีบวิ่งไปจับตัวของมนุษย์
คนนั้น แต่แล้วยามคนหนึ่งก็ถูกมนุษย์คนนั้นกัดเข้าที่บริเวณลำคอก่อนที่มันจะฉีกศีรษะของเขาออกมาอย่าง
เลือดเย็น ร่างของยามคนนั้นกระตุกไปครั้งสองครั้งก่อนจะแน่นิ่งลง ยามที่เหลือหันมามองกันเป็นตาเดียว
"จะรออะไรล่ะ? รีบวิ่งไปจับตัวมันมาสิ!" ทุกอย่างหยุดลง ไม่มีใครกล้าทำอะไรมันได้ พวกเขาทั้งหมดจึงรีบวิ่งตาม
มันไปก่อนจะเห็นมันปีนรั้วเข้าไปในโรงเรียนมัธยมที่ติดกับตัวบริษัท
"ซวยแล้ว! ซินดี้ คริสโตเฟอร์โทรหารัฐบาลด่วน!!"
.............................................................................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น