คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 This kiss
Chapter 6…This kiss..
“เอ่อ...จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าบรรยากาศเป็นใจ
อารมณ์พาไป ไม่มีอุปสรรคใดใด
มาทำลายความรู้สึกของผมสองคน
...#บนเตียง...”
-Phoo Part-
วันนี้ผมพาไอ้ธีร์ที่สภาพเมาไม่รู้เรื่อง..มานอนที่บ้านผม เรื่องมันเกิดขึ้นหลังจากที่ซ้อมวงเสร็จ ไอ้ธีร์กับเพื่อนๆในวงโยก็พากันไปแ_กเหล้า สิ่งที่ผมเห็นเนี่ย ก็คือ ทุกคนหลับหมด ยกเว้นไอ้ธีร์ มีมาชวนผมด้วยนะ แต่ผมไม่กินและไล่มันไปนอน
แต่รู้มั้ยครับ มันจะกลับบ้าน ทั้งสภาพอย่างเนี้ย เกิดพ่อแม่มันมาเห็น เค้าได้ว่าผมพาลูกเค้าไปเสียคนกันพอดี ด้วยเหตุนี้ ผมเลยลากมันกลับบ้านด้วย พร้อมกับลูบหลังมันมาตลอดทาง แม่ง มันเข้ากับนิยามของคำว่า “เมาเละ” ได้ดีเกินบรรยายจริงๆ
พอมาถึงบ้าน ก็เจอกับสายตาหวาดๆ ของไอ้เภาเหมือนทุกครั้งที่ไอ้ธีร์มาบ้าน แล้วก็เจอแม่ที่เริ่มจะเป็นไปกับไอ้เภาอีกคน ขอร้องล่ะทุกคน อย่างเพิ่งใช้สายตาแบบนั้นกับผม ผมอารมณ์ไม่ดีอยู่ครับ
ผมลากไอ้ธีร์ขึ้นห้องนอน แล้วทิ้งมันไว้ที่เตียง ผมเองก็รีบไปอาบน้ำทันที ทั้งเหนื่อย ทั้งร้อน
ออกมาจากห้องน้ำ ก็พบว่า ไอ้คุณธีร์ยังไม่เสด็จลงจากเตียง ผมเลยเรียกให้มันไปอาบน้ำ
“ไอ้ธีร์ ไปอาบน้ำ”
มันงัวเงีย
“ไปอาบน้ำได้แล้ว” ผมโยนผ้าขนหนูสีขาวไปให้มันที่นั่งอยู่บนเตียง
มันลุกขึ้นมา แต่ไม่มีท่าทีว่าจะไปอาบซักนิด
“แดงไปหมดทั้งตัวเลยอ่า” มันลุกจากเตียง เดินเซๆ และบ่นแบบเมาๆ
ผมเดินไปข้างหน้ามัน มันถอยหลังหนีจนหลังมันชนกับตู้เสื้อผ้าของผม ผมเอามือยันตู้
“หยุดบ่นแล้วไปอาบน้ำได้แล้ว ..รู้ว่าแพ้เหล้ายังจะแดกเยอะอีก” ผมทำเสียงดุ
“ทำไมต้องดุด้วยอ่า~” ไอ้ธีร์พูดเสียงยานคางเหมือนคนเมา เออว่ะ มันเมา
แล้วมันก็ลุกไปอาบน้ำได้ซะที ผมล่วงหน้าไปนอนก่อนมัน
ไม่นาน ผมรู้สึกได้ถึงความยวบของเตียง เสร็จแล้วสินะ ไอ้คุณธีร์
ผมนอนหันหลังให้ไอ้ธีร์ รู้สึกว่าไอ้ธีร์มันพลิกตัวสองสามครั้ง ผมรู้สึกนอนไม่หลับ ไม่รู้ทำไม สงสัยไม่ชินมั้ง ก็ปกติผมนอนคนเดียวนี่ แต่วันนี้มีไอ้ธีร์มานอนข้างๆ ข่มตาหลับซะไอ้ภู
...แค่มีไอ้ธีร์นอนข้างๆแค่นั้นเอง (หรอ แต่นอนติดกันมากเลยนะ)
...ไอ้ธีร์มันเพื่อนเรา (สาบานคิดแค่นั้น)
...มันไม่มีอะไรหรอก (แน่ใจหรอ)
...ผ่านคืนนี้ไปได้อย่าสวยงามแน่นอน (ให้มันจริง)
ความรู้สึกข้างในเริ่มจะต่อต้านกันเอง โว้ย!! เป็นไรวะไอ้ภู!? ผมพลิกตัวกลับมา ปรากฏว่าผมคิดผิดมากที่ทำอย่างนั้น เพราะตอนนี้ หน้าผมกับหน้าไอ้คุณธีร์ใกล้กันมาก จนผมได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากลมหายใจมันได้เลยทีเดียว ผมพยายามห้ามใจตัวเอง กับปฏิกิริยาของผมเมื่ออยู่ในสถานการณ์นี้
ผมห้ามใจตัวเองไม่ได้ เข้าใจนะ ว่านี่เพื่อน แต่อะไรบางอย่างในตัว ก็ส่งผลให้ใบหน้าของผม ขยับเข้าไปใกล้ๆหน้าไอ้ธีร์มากขึ้นเรื่อยๆ..เรื่อยๆ..และเรื่อยๆ.. จนในที่สุด
กลีบปากของผมกับคนตรงหน้าสัมผัสกันอย่างแผ่วเบา ผมเริ่มรุกขึ้น ตักตวงความหวานจากริมฝีปากคนตรงหน้าให้ได้มากที่สุด ..ไอ้ธีร์จูบตอบผม เราเริ่มจูบกันหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่ได้ใช้ลิ้นในการจูบกัน เราจูบกันเนิ่นนานจนผมรู้สึกว่าไอ้ธีร์เริ่มจะหายใจไม่ออก ผมจึงละความหวานจากกลีบปากธีร์อย่างอ้อยอิ่ง ณ วินาทีนั้นผมมีความสุขมาก ..มากจนลืมไปว่า ธีร์เป็น ‘เพื่อน’ ผม และเป็น .. ‘ผู้ชาย’...
“กูขอโทษว่ะไอ้ธีร์” ผมผละออกจากธีร์
คำที่ได้รับจากคนตรงหน้า มีแค่..
“อืม..แจ๊บๆ”ละเมอใส่กูอีก..ไอ่สัส
ก็หวังแค่มันจะจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊ไม่ได้นะ คิดว่ามันเป็นแค่ฝันละกันนะไอ้ธีร์
-Thee Part-
ถึงผมจะเมา สติเริ่มเรือนราง แต่..ผมก็รับรู้ได้ถึงทุกการกระทำของมันนะ ทั้งเรื่องที่มันพาผมมาที่บ้าน(มัน) ทิ้งผมลงบนเตียง ไล่ผมไปอาบน้ำ รวมถึง..จูบผม
โอเค ผมคิดว่าตัวเองอาจจะฝันก็ได้ คนเมา มันก็เพ้อเจ้อได้เรื่อยๆ แหละ ถ้าไม่ติดว่า..พอตื่นขึ้นมา มันรับรู้ความรู้สึกที่ติดปากจากเหตุการณ์เมื่อคืนได้นี่สิ จะให้ผมคิดว่าไงดีล่ะ
ผมลืมตาอย่างสะลึมสะลือ รู้สึกหนักๆ หัวนิดหน่อย คงแฮงก์จากเมื่อคืน
ภาพแรกที่ผมเห็นตอนตื่น คือภาพไอ้ภูยืนยั่วผมอยู่หน้าห้องน้ำในห้องนอนมัน ที่ผมบอกว่ายั่วเนี่ย จริงๆนะ คือมันอยู่ในสภาพ มีผ้าขนหนูสีขาวพันเอวอยู่ผืนเดียว(ที่พร้อมจะหลุดแค่เพียงปลายนิ้วสะกิด) มีหยดน้ำเกาะอยู่ทั่วร่าง อืม..เพิ่งอาบน้ำเสร็จสินะมึง
รู้ตัวมั้ย มึง..โคตรยั่วเลย
“ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทัน” ไอ้ภูโยนผ้าเช็ดตัวสีขาวอีกผืนมาให้ผมที่นั่งอึน มึน แฮงก์ อยู่บนเตียง
“กูใช้แปรงมึงนะ” ผมลุกไปเข้าห้องน้ำ
ไอ้ภูพยักหน้าเป็นคำตอบ
อยากรู้จัง..มันคิดไรของมันอยู่
แต่ผมจะทำเป็นลืมๆเรื่องเมื่อคืนก็แล้วกัน เพื่อความสบายใจของไอ้ภูมัน
-Phou Part-
อย่านึกนะพี่ภูพี่ธีร์ ว่าเมื่อคืนพี่ทำไรกันแล้วผมจะไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ได้ยินอ่ะ
หึๆๆ.. เออ ผมไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ได้ยิน อะไรเลย นั่นแหละ ที่ทำให้เครียด เลยไม่มีหลักฐานอะไรให้แม่เลย ฮึ่ย! แล้วทีนี้ผมจะทำไงต่อไปดี จะหาหลักฐานจากไหนให้แม่ดี
ผมเดินกลับไปที่ห้องนอน พลางคิดถึงเรื่องที่ทำให้จรรโลงใจกว่าเรื่องพี่สองคนนั้น พี่ส้ม..นางฟ้าของผม ^///^
พอถึงห้อง ผมก็จัดการอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะไปโรงเรียน
แต่ในระหว่างที่ผมยังแต่งตัวไม่เสร็จนั้น
ก๊อกๆ
“แม่หรอครับ?” ผมตะโกนถามออกไป ก็ปกติมีแม่คนเดียวที่เข้าออกห้องผมบ่อยพอๆ กับผม
“เปล่า กูเองอ่ะ”
“มาทำไมอ่ะ?”
“มาถ่ายรูปมึงอ่ะ”
“รูปเภาอ่ะนะ? เอาไปทำไร”
“นี่ไม่คิดจะเปิดประตูให้กูเข้าไปหน่อยหรอ?”
“แป๊บนึงๆ” ผมรีบใส่เข็มขัด และเดินไปเปิดปะตูให้ภู
...
“อ่ะ ตกลงจะเอารูปเภาไปทำไม”
“เออน่า ไม่เอาไปทำของใส่มึงหรอกน่า”
“ก็จะเอาไปทำไมเล่า บอกมาก่อนดิ”
“ก็..”
“เภา! ภู! เสร็จรึยังเนี่ย ทำไมวันนี้ช้าอย่างงี้ล่ะลูก”
แม่ตะโกนจากข้างล่าง
ด้วยความเกรงใจแม่(ที่มีอยู่น้อยนิด) ทำให้ผมตัดสินใจให้ภูถ่ายรูป มันจะได้จบๆ ไปซักที
“พร้อมนะ หนึ่ง สอง..”
talk
เป็นไงกันบ้าง คิดถึงรีดเดอร์ทุกคนจังเลย ช่วงนี้แอบว่าง เลยมาอัพฟิค ฮิ! ^^
เอาเป็นว่า ไรต์ม่านต้องขอโทดรีดเดอร์ทุกคนโด้ยนะที่ให้รอนาน แอมโซซอรี่ Y.Y
ขอให้อ่านกันให้สนุกนะคร๊าาาาาาาาา
ความคิดเห็น