คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 เปลี่ยนไป
Chapter 5 เปลี่ยนไป
“เทเลอร์ สวิฟท์ ได้เคยกล่าวไว้ว่า
ทุกอย่างมีการเปลี่ยนแปลง
ผมคิดว่าประโยคนี้ ใช้ได้กับทุกอย่างบนโลก
โดยเฉพาะ...ความรู้สึก...”
-Phoo Part-
“แล้วมึงก็เอาตรงนี้มาแทนค่า เสร็จแล้วก็ตรวจคำตอบ” ไอ้ธีร์อธิบาย ผมก็โคตรจะตั้งใจฟังเลย มองหน้าคนสอนตลอด =U= จะรอดมั้ยวันนี้ เริ่มจะเมื่อยมือและ ผมเลยเปลี่ยนตำแหน่ง จากวางที่โต๊ะ มาวางที่ไหล่คนช้างๆแทน
ไอ้ธีร์หันมาตรงจังหวะที่ผมมองหน้ามัน..ไม่สิ จังวะที่ผมหลบหน้ามันไม่ทัน สายตาของผมกับมันประสานกัน ผมรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ
แกร็ก!
“ภู แม่ให้ขึ้นมาตามไปกินข้าว..” ไอ้เภาเห็นจังหวะนั้นพอดี ผมสองคนรีบผละสายตาออกจากกันทันทีเลยฮะ
“เดี๋ยวตามลงไป”
เราห้าคนซึ่งประกอบไปด้วย ผม ไอ้ธีร์ ไอ้เภา พ่อ แล้วก็แม่ แอบเซ็งนะ ตอนแม่คุยกะไอ้ธีร์ หมั่นไส้ขึ้นมานิดๆ แฮะ อยากตะโกนบอกแม่มาก ว่า ‘แม่ ลูกชายสุดหล่อของแม่นั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคนนะ!’ แต่ก็ทำได้แค่อยากแหละ ขืนพูดอะไรไป แม่ก็ว่าผมอยู่ดี เอาเลยแม่ คุยกับลูกรักคนใหม่ตามสบายเลย ไม่ต้องสนใจลูกชายสุดหล่อคนนี้หรอก
“เฮ้ยไอ้ธีร์ ข้าวติดปากมึงอ่ะ” ผมบอกไอ้ธีร์ตอนที่เห็นว่าข้าวติดปากมันพอดี
“ไหน ตรงนี้หรอ?” ไอ้ธีร์ถามแล้วเอามือคลำไปทั่วปาก
เห็นมันคลำไปทั่วปากแล้วไม่เจอซักมี ผมเลยยื่นมือไปแกะข้าวที่ปากไอ้ธีร์
แกร๊ง!~
ไอ้เภาทำช้อนร่วง ด้วยสีหน้าอึ้งๆ
มีอะไรให้อึ้งวะ?
“เอ้าเภา กินดีๆ สิลูก” แม่หันไปดุไอ้เภา
แล้วเราก็กินข้าวกันต่อไปเรื่อยๆ
กินข้าวกันเสร็จ ผมก็ไปล้างจาน ผมโคตรรีบอ่ะ ล้างสะอาดไม่สะอาดไม่สนและ เดี๋ยวไม่ทันไปส่งไอ้ธีร์หน้าบ้าน
“หวัดดีครับแม่” ไอ้ธีร์ไหว้แม่
ผมรีบวิ่งมาหาไอ้ธีร์ ที่ตอนนี้กำลังใส่รองเท้าอยู่
“กูกลับก่อนนะ”
“กลับดีๆ นะมึง แล้วเจอกัน” ผมตบบ่าไอ้ธีร์เหมือนที่เคยทำบ่อยๆ
“เจอกัน”
แต่รู้สึกเหมือนแม่มองผมกับไอ้ธีร์แปลกๆ บ้านผมเป็นไรกันมากป่ะเนี่ย จากไอ้เภา ก็แพร่เชื้อมาให้แม่ เออ ตลกดี
-Phou Part-
บอกเลย ผมไม่ค่อยชอบเลย เวลาภูพาเพื่อนมาบ้าน แล้วรู้สึกว่าเพื่อนคนนี้จะสนิทกันมากกกกก เลยมาบ่อยเกิ๊น บอกตามตรง ผมระแวง ก็ผมสงสัยน่ะสิ ว่าพี่สองคนนี้เค้าต้องมี ซัมติงรอง ชัวร์! ผมยังไม่อยากมีพี่เขย อีกอย่าง ผมก็เป็นผู้ชายที่หล่อมากซะด้วย เกิดพี่ธีร์คิดอะไรกับผมขึ้นมาก็ซวยดิ ผมยังไม่อยากมีแฟนเป็นเพศเดียวกันนะ
วันนี้รู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อย เลยไม่ไปโรงเรียน หลังจากที่แม่ลงมาตามผมไปกินข้าว ผมก็นึกขึ้นได้ ว่าภูยืมซีดีผมไปและยังไม่คืน ผมเลยว่าจะไปหาดูซะหน่อย
ระหว่างที่ผมหาซีดีไปเรื่อยๆ ก็บังเอิญไปเห็นซีดีน่าสงสัยอันนึง เขียนว่า P&T <3 <3 ผมลองเปิดดู
มันจะเป็นเสียงเป่าแซ็กโซโฟนก่อน
“เฮ้ยไอ้ธีร์ คอมึงมีอะไรติดตรงนี้ด้วยอ่ะ” แล้วก็ตามด้วยเสียงภู
“ไม่มี ฮะๆ ไม่มีเว้ย” แล้วก็เสียงพี่ธีร์
~แกรก~ แล้วก็เสียงที่ไม่รู้ว่าเกิดจากอะไร
“แม่!!! แม่!!” ผมตะโกนเรียกแม่ แล้ววิ่งลงไปหาแม่ที่ชั้นล่างแบบไม่คิดชีวิตเลย
“แม่ เภามีหลักฐานเด็ด คราวเนี้ย พี่ภูดิ้นไม่หลุดแน่”
ผมหวังดี รีบเปิดให้แม่ฟัง แต่คำที่ได้กลับมาจากแม่คือ...”เพ้อเจ้อ” เชอะ ซักวันถ้าพี่ภูเป็นเกย์ขึ้นมาจริงๆ แล้วแม่จะเสียใจ
ผมไม่คิดว่าผมจะเพ้อเจ้อหรือคิดไปเองอย่างที่แม่บอกนะ หลักฐานชัดเจนขนาดนั้น เป็นใคร ก็ต้องคิด เพื่อนที่ไหนเค้าเอาข้าวออกจากปากให้กัน ทำเองก็ได้หรอก แล้วก็ติวหนังสืออีก มันต้องมองหนังสือป่ะ ไม่ใช่คนสอน แต่ที่ผมเห็นนี่ จ้องกันชนิดที่เรียกได้ว่า ถ้าเป็นปลากัดคงท้อง อะไรแบบนั้นเลยนะ เห็นแล้วก็ขนลุกชะมัด
จะมีซักวันมั้ย ที่ผมไม่เห็นภูกับพี่ธีร์อยู่ด้วยกัน ตัวติดกันขนาดนั้น แอบได้ยินมาจากพี่ก้อยแล้วก็พี่แอลว่า พี่ดาว ม.4 หรืออะไรเนี่ยแหละ ถึงกับแต่งนิยายจิ้นพี่สองคนนี้กันแล้วนะเนี่ย ถ้าเกิดสองคนนี้เค้ารักกันจริง ผมว่า ผมกับภู คงอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้วล่ะ
-Thee Part-
ผมเกือบจะจูบไอ้ภูอยู่แล้วตอนติวหนังสือ บรรยากาศแบบ เป็นใจมาก อยู่ในห้อง สองคน ย้ำ แค่ผมกับมันสองคน ตอนนั้นไม่รู้ผมคิดอะไรอยู่ สอนๆไป แล้วก็รูสึกเหมือนมีอะไรมาพาดบ่า เลยหันมา แต่ปรากฏว่า เจอหน้าไอ้ภูกำลังมองผมอยู่พอดี และปากนั่น..สีชมพูธรรมชาติ
แกร๊ก!
“ภูแม่ให้มาตามไปกินข้าว..”
ดีนะที่เภาเข้ามาซะก่อน ไม่งั้น..
โชคดีไป ไอ้ธีร์ เกือบเสียความเป็นเพื่อนกับไอ้ภูไปซะแล้ว
แต่โชคก็ไม่เข้าข้างคนแอบรักอย่างผม เมื่อไอ้ภู เอาข้าวออกจากมุมปากให้ผมตอนกินข้าว ใจผมเต้นโคตรแรง เกือบจะจับมือไอ้ภูออกแล้วจับจูบซะให้รู้แล้วรู้รอด
เกิดเป็นคนที่ มีความรู้สึกที่บอกใครไม่ได้อย่างผมนี่มัน..น่าอึดอัดจริงๆ
ผมควรจะเปลี่ยนความคิดความรู้สึกนี้..ที่มีกับไอ้ภู..ดีมั้ยนะ?? L
Talk
งือออออๆๆ แชปนี้ไม่มีคำบรรยาย โนคอมเม้นนนน T^T #ไรต์ป่วยย
โอเค ฝากด้วยนะคะ ไรต์รักทุกคนน ม็วฟค่ะม๊วฟ =3=
ความคิดเห็น