คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 ขอโทษนะครับ
Chapter 4 ขอโทษนะครับ
“ตอนนี้ความรู้สึกที่มันจุกอยู่ในใจ
มันเริ่มจะทะลักออกมาจนไม่สามารถอธิบาย
ออกมาเป็นคำพูดได้
รู้แต่เพียงว่า..ให้อภัยกูได้มั้ย??
เชื่อกูได้มั้ย??..ไอ้ธีร์”
-Thee Part-
ผมกลับมาที่แคนทีน และกำลังจะไปนั่งกับพวกไอ้ไผ่ โดยไม่รอคนที่วิ่งตามมา
เหอะ! เพิ่งนึกได้หรอ ว่าต้องตามมา
“เดี๋ยวไอ้ธีร์ ฟังกูก่อน” ไอ้ภูวิ่งมาดึงข้อมือผม
“เท่าที่กูเห็นมันก็เคลียร์แล้วนี่ ขอโทษนะ ที่ไปขัดจังหวะ ขอตัว” พูดจบก็สะบัดข้อมือออกจากพันธนาการของไอ้ภู
“แต่มันไม่มีอะไรจริงๆนะ กูต้องทำไงมึงถึงจะเชื่อกูอ่ะ? ..เออ! กูผิดก็ได้ กูขอโทษ พอใจมึงยังอ่ะ” ไอ้ภูเริ่มจะเสียงดัง
ผมกลั้นยิ้มแล้วเก๊กหน้านิ่ง มันจะรู้ตัวมั้ย ว่าเวลาที่มันเริ่มจะงอแง แม่ง โคตรน่ารัก! เอิ่ม..แล้วอย่าไปบอกมันนะ ว่าผมคิดอย่างนั้นน่ะ ..ไม่อยากเสียความเป็นเพื่อนไปหวังว่าคงเข้าใจนะครับ
“...” ผมทำท่าจะเดินหนีไป แต่ผมก็รู้สึกถึงสัมผัสเย็นๆที่ข้อมือ ...ไอ้ภูรั้งมือผมไว้ ตลกชะมัด เวลาไอ้ภูมันตื่นเต้นทีไร มือมันจะเย็นทุกที J
“กูขอโทษจริงๆ ต่อไปนี้กูจะไม่ทิ้งมึงแล้ว กูจะลากมึงไปกะกูทุกที่เลย กูสัญญา หายโกรธกูเหอะนะ นะๆๆๆๆ”
“ห้องน้ำด้วย?”
“อืม” ไอ้ภูเริ่มยิ้มได้
“แคนทีน?”
“อืม แล้วถ้ามึงไม่ตามกูมานะ กูจะจับมึงล่ามโซ่แล้วลากมาด้วยเลย”
“ฮ่าๆๆ ปากเก่ง มึงอ่ะ” ผมหลุดหัวเราะ
“มึงแกล้งกูหรอไอ้เชี่ยธีร์!” มันยิ้มและทำหน้าบึ้งไปพร้อมๆกัน ฮ่าๆ ทั้งตลก ทั้งน่ารัก
“เออ โทษฐานที่มึงทำให้กูอารมณ์ไม่ดีก่อนกินข้าว”
แล้วเราก็เดินไปกินข้าวร้านประจำ แล้วก็เดินไปนั่งที่โต๊ะว่าง
-Phoo Part-
“เออ ไอ้ธีร์ มึงรู้ป่ะ..”
“หึ ไม่รู้”
“ยังเว้ย!”
“อ่ะๆ ว่ามา”
“ไอ้เภาแม่งโคตรทำตัวแปลกๆ ตอนที่กูอยู่กับมึงอ่ะ”
“ปกติมั้ง”
“ปกติบ้านป้ามึงดิ มึงไม่เห็นหรอ เวลาที่มันมองเราสองคนสลับไปมาอ่ะ กูงี้ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษเลยว่ะ เหมือนแม่งโดนจับผิดทั้งๆที่ไม่ผิดอ่ะ มึงเข้าใจป่ะ?”
“ฮ่าๆๆ มึงอ่ะ คิดมาก เอ้าๆ กินนี่” มันตักกับข้าวในจานมันให้ผม
ในจังหวะนั้น ผมก็เหลือบไปเห็นเต้ย ที่มีเพื่อนๆแกงค์เฟอร์บี้ (เมย์ ผึ้ง หญิง กานต์) เดินมานั่งรุมล้อม เม้าท์อะไรก็ไม่รู้กรี๊ดๆ แล้วก็เดินจากไป
ผมโบกมือทักทายเต้ย
เต้ยโบกมือยิ้มแหยมาให้
‘อะไรของเค้าวะ?’
เวลา 17.00น. ณ บ้านผม
“แม่หวัดดีครับ พ่อหวัดดีครับ” ผมไหว้พ่อกับแม่
“คุณพ่อคุณแม่สวัสดีครับ” ไอ้ธีร์ไหว้พ่อกับแม่ ทำเอาไอ้เภาที่กำลังเล่นไอโฟนอยู่ถึงกับชะงัก แล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองผมสลับกับไอ้ธีร์ ทำอย่างกะเห็นผี ไอ้สัส
“หวัดดีจ้ะ วันนี้อยากทานไรดีเรา เดี๋ยวแม่จัดให้ ธีร์อยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าลูก?”
“คุณแม่ทำอะไรก็อร่อยหมดแหละครับ” คำพูดของมัน ทำให้ผมสงสัยว่า มันรู้ว่าแม่ผมบ้ายอเลยชม หรือพูดจากใจจริงกันแน่(วะ?)
“ปากหวาน งั้นเดี๋ยวแม่ทำต้มยำกุ้ง ผัดผัก หมูทอด แล้วก็ต้มจืดให้แล้วกัน”
“โห่แม่อ่ะ ไม่ถามภูเลย” ผมทำปากเบะอ้อนแม่
“เอ้า? ทำไมต้องถามด้วยล่ะ? อย่าเรื่องมากเลย หัดว่าง่ายอย่างธีร์เค้าซะบ้าง”
“เอ้า? ภูผิด? ใช่ซี้ เดี๋ยวนี้มีลูกใหม่แล้วลืมลูกชายสุดหล่อคนนี้แล้วดิ”
“เฮ้ยไอ้ภู ไปติวกันก่อนเหอะ เถียงแม่บาปนะ”
“ธีร์นี่น่ารักจริงๆ” แม่ยิ้มให้ไอ้ธีร์
แหม ได้ทีประจบแม่ผมใหญ่เลยนะไอ้คุณธีร์
ระหว่างเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องผม ผมก็จัดการถามคำถามที่อยากรู้ และในใจก็หวังว่าจะได้คำตอบที่พอใจ
“เฮ้ยไอ้ธีร์ คืนนี้จะกลับบ้านหรือนอนนี่”
“คงกลับบ้านแหละ ให้นอนนี่กับมึง เดี๋ยวกูต้องรับผิดชอบ”
“รับผิดชอบอะไรวะ?”
“ก็เผื่อมึงท้องไง”
“ไอ้สัส!”
ผมต่อยมันที่ไหล่เบาๆ พร้อมกับความรู้สึกประหลาดที่ก่อตัวขึ้นในใจ มันรู้สึกเหมือนมีดกไม้ทั้งสวนเบ่งบานอยู่ในใจเลย ไม่ได้เว่อร์นะ แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
ผมเดินไปส่งมันที่หน้าบ้าน
“กลับบ้านดีๆ นะ เจอกัน” ผมบอกขณะส่งมันขึ้นแท็กซี่
“ครับ ฝันดี” ไอ้ธีร์บอกลาผมและส่งยิ้มตาปิดมาให้ ก่อนจะเปิดประตูรถและขึ้นไป
ผมโบกมือให้มันอีกครั้ง และรอจนรถหายไปจากรัศมีสายตา
....ไม่รู้ทำไม ผมนึกถึงมันทีไร ใจมันเต้นแรงแปลกๆ ..ผมเป็นอะไรนะ??
ยิ่งพอรู้ว่า..มันไม่ได้โกรธผมจริงๆ ผมยิ่งดีใจจนแทบบ้า ดีใจกว่าสอบได้คะแนนเต็มอีกนะเนี่ย >[]<
ผมเดินกลับเข้าไปในบ้านพร้อมรอยยิ้มแห่งความสุข
“เป็นอะไรรึเปล่าภู?”
“J แม่เคยรู้สึกเหมือนมีดอกไม้ทั้งสวนมาพร้อมกันออกดอกบานสะพรั่งในใจป่ะแม่?”
“ฮะ?? ดอกม้งดอกไม้อะไร เพ้อเจ้อใหญ่ละ ไปๆๆ นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า”
“ครับ” :) ผมรับคำแม่แล้วเดินยิ้มขึ้นห้องไป
“ท่าจะบ้า ไอ้ลูกคนนี้”
-[Special] Phou Part-
ผมสงสัยในพฤติกรรมแปลกๆของพี่ชาย ..ดอกไม้ทั้งสวนบานสะพรั่งในใจ.. มันเหมือนความรู้สึกตอนที่ผมจีบพี่ส้มใหม่ๆรึเปล่า?? ..ถ้างั้น
“แม่ๆ”
“อะไร ขึ้นไปนอนได้แล้วไป”
“แม่ว่าที่พี่ภูพูดอ่ะ มันหมายความว่าไง?”
“โอ๊ย ช่างพี่เค้าเถอะ ปัญหาวัยรุ่น แม่ไม่รู้หรอก”
“แต่เภารู้นะ ..เภาว่า พี่ภูกำลังอินเลิฟอยู่แน่เลยเนี่ย”
“...”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Talk
เหอะๆ ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆทั้งสิ้นกับการอัพช้า ขออภัยรีดเดอร์ทุกคนมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ T^T
เอาเป็นว่า ขอให้อ่านให้สนุกนะคะ
ปล. มีรีดเดอร์บอกว่าสั้นไป เลยเพิ่มมานิดนึง เพิ่มให้แล้วน้า รักรีดเดอร์ทุกคนค่าาาาา ^3^
ความคิดเห็น