คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 หวานนิฮ้าาา
Chapter 2 หวานนิฮ้าาา
-Phoo Part-
ผมเตรียมของขวัญที่คิดว่าไอ้ธีร์จะชอบไว้ให้ ซึ่งนั่นก็คือ เกมใหม่ที่มีสิทธิ์เล่นแค่ผมกับมันเท่านั้น ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรหรอก เห็นมันบ่นๆว่าอยากเล่นเท่านั้นเอง แต่ทำไมมีสิทธิ์เล่นแค่ผมสองคน อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน (อ้าว!)
หลังจากที่ผมไลน์ไปบอกไอ้คุณธีร์ เพื่อให้มันมารับของขวัญที่บ้านผมเนี่ย บอกเลยว่า...
จะเที่ยงคืนแล้วมันยังไม่มาอีก นี่มันจะไม่มาจริงๆใช่มั้ยเนี่ย!? ผมเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องอย่างนั้นมาเกือบชั่วโมง ไอ้ธีร์ก็ยังไม่มาซักที โทร.ไปก็ไม่รับ ไลน์ไปก็ไม่ตอบ อยากจะถามจริงๆ มึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย!? แล้วความคิดแผลงๆว่ามันไปเมาหลับบ้านใครรึเปล่าก็แล่นเข้ามาในหัว ฉายชัดยิ่งกว่าภาพสามดี ชิบแล้ว! ไอ้ธีร์มันแพ้เหล้า ไอ้เหี้ยภู! มึงลืมได้ไงเนี่ย?!! ถ้าไอ้ธีร์มัน... โอ๊ย! ไม่คิดแล้ว! ไปหามันเลยดีกว่า
ผมนั่งแท็กซี่ไปบ้านไอ้ธีร์ทันที ที่คิดได้อย่างนั้น อย่าเป็นไรนะมึง ระหว่างทาง ผมโทร.หามันตลอด แต่ผลก็เป็นอย่างเดิม ..มันไม่รับ เป็นแบบนี้ปิดเครื่องไปเลยซะยังจะดีกว่า ทำอย่างงี้ผมแทบบ้า!!
“เชี่ย! ประตูบ้านไม่ได้ล็อค” ด่ายังไม่ทันจบประโยค ผมก็รีบวิ่งเข้าบ้านมันไปทันที
ผลัวะ! ผมผลักประตูห้องนอนมันทันที
ชิบ! เปลืองตังค์นั่งแท็กซี่มาบ้านมัน สุดท้าย.. ไอ้ธีร์มัน...นอนอืดสบายใจสุดๆ เชี่ยแม่ง! คนอุตส่าห์เป็นห่วง ฮะ? ผมพูดอะไรไปเนี่ย บรึ๋ยว่ะ
ช่วยไม่ได้นะ ในเมื่อเกมนั้นมันไม่ได้อยู่ในความคิดว่าจะต้องเอามาด้วย ทีนี้จะให้อะไรมันล่ะ
ผมตัดสินใจถอดแหวนเงินที่นิ้วนางข้างขวาออก มันเป็นแหวนที่ผมใส่ประจำ เอาวะ ไอ้ธีร์มันเคยบอกว่าอยากได้ ผมวางไว้บนโต๊ะข้างเตียงมัน
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะมึง อย่าโกรธกูนะ ที่กูให้ของขวัญมึงช้าอ่ะ กูแค่อยากเป็นคนสุดท้าย..”
เชี่ย! พูดไรไปวะไอ้ภู ไอ้ธีร์คงไม่ได้ยินหรอกมั้ง
ผมห่มผ้าให้ไอ้ธีร์ เสร็จปุ๊บก็กลับบ้าน จะอยู่ต่อไปทำไมล่ะ ธุระเสร็จแล้ว สบายใจจัง
ผมค่อยๆย่องไปเปิดประตูรั้วบ้านตัวเอง เหมือนโจรชะมัดเลย ทำไงได้ ไม่อยากให้แม่เห็น ..เดี๋ยวโดนสอบสวนยาววววว
ชิบ! บ้านล็อค ผมไม่มีกุญแจด้วย ผมจะเข้าบ้านยังไงล่ะทีนี้? เออ!! ไอ้เภาไง!
ผมโทร.เข้ามือถือไอ้เภา รอสายแป๊บนึง แล้วมันก็รับ
[โทร.มาทำไมเนี่ย? มาที่ห้องดิ จะนอนแล้ว]
“อย่าเพิ่งวางนะเว้ย! คืองี้ ลงมาเปิดประตูให้หน่อยดิ”
[ฮั่นแน่! แอบไปหาพี่ธีร์มาอ่ะเดะ]
“ถ้าใช่มึงจะทำไม?”
[ฮะ! นี่..ไปหาพี่ธีร์มาจริงดิ!?]
“ลงมาเปิดประตูให้กูก่อน กูเมื่อย เปลืองตังด้วยเนี่ย..ไอ้เภา ..ไอ้เภา!!”
[ฮะ? อ๋อ อือๆ]
รออีกแป๊บมันก็ลงมาเปิดประตูให้ ฮู่ว! โล่งอก เฮ้ยเดี๋ยว! ทำไมไอ้เภามันมองผมแปลกๆวะ? เออช่างมันเหอะ ง่วงละ ขี้เกียจสงสัย อาบน้ำ นอน
ตื่นเช้ามา ผมก็ทำกิจวัตรประจำวันตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือผมรู้สึกเหมือนคนบ้ายังไงไม่รู้ ยิ้มอู่ได้คนเดียวตลอดเช้า เพียงแค่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่บ้านไอ้ธีร์ ผมก็รู้สึกอยากยิ้มขึ้นมาเฉยๆ นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ยยยยยย >.<
“ภู เป็นอะไรรึเปล่าลูก แม่เห็นเดินยิ้มมาตั้งแต่ลงบันไดและ”
“ฮั่นแน่ คิดถึงเรื่องเมื่อคืนน่ะสิ ทำอะไรอ่ะ อย่าคิดว่าไม่รู้นะ” ไอ้เภาทำหน้าจับผิด ไอ้น้องบ้านี่ จับกดน้ำซะดีไม่เนี่ย ปากสว่างจริงๆ ให้ตายเหอะ
“อะไร??” ผมยังคงตีหน้าซื่อ
“แม่ๆ แม่รู้ป่าว เมื่อคืนพี่ภูอ่ะ..”
“อ่ะไอ้เภา ชอบไม่ใช่หรออันเนี้ย กินเข้าไปดิ เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะเมิง” ผมรีบเอาน่องไก่ยัดปากไอ้ภูก่อนที่มันจะพรั่งพรูคำไม่พึงประสงค์ออกมาอีก
“อะไรกันเนี่ย เจ้าลูกสองคนนี้นี่”
บรรยากาศบนโต๊ะอาหาร เต็มไปด้วยรอยยิ้มของไอ้เภา และสายตาอาฆาตของผมที่ส่งไปให้มันเป็นระยะๆ ไอ้สัสนี่...
-Thee Part-
ผมเตรียมตัวไปโรงเรียนด้วยความสุข เมื่อนึกถึงฝันเมื่อคืน บวกกับหลักฐานที่ปรากฏอยู่บนโต๊ะข้างเตียง >///<
ผมนั่งแท็กซี่ไปโรงเรียนเหมือนทุกวัน ในใจก็คิดถึงแต่คนน่ารักไปตลอดทาง
ไอ้ภู เมื่อคืนใช่มึงรึเปล่าวะ?
ทำไมมึงไม่ให้กูตั้งแต่ตอนแรกล่ะ
ทำไมมึงต้องให้กูรู้สึกไม่ดีก่อนด้วยเนี่ย
แล้วทำไม กูถึงฝันถึงมึงได้เหมือนจริงขนาดนั้นเนี่ย
ถ้ามึงรู้ว่ากูรักมึงจะรับได้มั้ย??
ภู..กูรักมึงว่ะ
ณ ห้องเรียน
“เฮ้ยไอ้ธีร์” ไอ้ภูเรียกผม
“ฮะ??”
“แหวนที่กูให้มึงไปเมื่อคืนอยู่ไหน? ทำไมไม่ใส่เนี่ยฮะ”
“ฮะ!??” ผมเงิบแปป นี่..เมื่อคืนไม่ใช่ฝันหรอ?? คุณพระ!!!
“นี่มึงหูตึงตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?? กูถามว่า แหวนอ่ะ ที่กูให้มึงไปเมื่อคืนอ่ะ ทำไมไม่ใส่??”
“...” ผมเงียบด้วยความเงิบ พร้อมๆกับหยิบแหวนเงินธรรมดาไม่มีลวดลายอะไร (แต่มีค่าทางจิตใจ) ส่งให้ภูดู
มันหยิบแหวนจากมือผมไป แล้วค่อยๆบรรจงใส่มันที่นิ้วของผม น่าบังเอิญที่มันเข้ากับนิ้วนางข้างขวาของผมพอดี
“ห้ามถอดเข้าใจป่ะ?” ไอ้ภูถามผม ตอนนี้ผมรู้สึกถึงเลือดที่ถูกสูบฉีดขึ้นมาบนใบหน้าเลย ไอ้ภู มึงทำไรของมึงเนี่ยยย??? >///.//< เขินอ่ะ
Talk
เป็นไงกันบ้างอ่า อยากสปอยว่า ตอนหน้า แอบดราม่าเบาๆ >.<
ยังไงก็ฝากเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยน้าาาาา รักรีดเดอร์ทุกคนนนนนน ม๊วฟ!
ความคิดเห็น