คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 ฝัน(หรอ?)
Chapter 1 ฝัน(หรอ?)
“ความฝัน มันก็เป็นได้แค่ความฝัน ผมคิดอย่างนั้นเสมอ
แต่ใครจะรู้ ความฝันของผม มันดันเป็นจริงขึ้นมา
แบบไม่ทันตั้งตัวซะด้วยสิ
แหม่ จะเรียกว่าไงดี?? ฝันค้าง? ฝันกลางวัน? ฝันลมๆแล้งๆ? ฝันหวานนน?
จะฝันอะไรก็ช่างเหอะ ขอแค่คนในฝันเป็นคนคนนั้น..ก็พอใจละ”
-Phoo part-
หงุดหงิดจริง ผมรู้สึกอยากจะจับมันบีบคอให้ตายคามือซะเดี๋ยวนี้เลย มีอย่างที่ไหน ลากผมมาตรงนี้ แล้วก็ทิ้งผมไปคุยกับคนอื่น เออ เข้าใจว่านี่วันเกิดมึง แต่แม่ง! เชี่ย! กูอยู่ตรงนี้นะ ไอ้สัส..ช่างมัน!!
“ไป ไอ้ภู กลับบ้านกัน” คนตัวสูงเดินมาหาผม หลังจากคุยกับไอ้ไผ่เสร็จ
“ไม่ไปกะไอ้ไผ่ล่ะ?”
“มึงเป็นไรเนี่ย?”
“เปล่า แค่เผื่อว่ามึงจะอยากกลับกับไอ้ไผ่มากกว่าไง”
“มึงหึงกูหรอออ?” ไอ้เชี่ยธีร์ลากเสียงยาวกวนประสาท
“พูดเชี่ยไรมึงเนี่ย ขนลุก” แล้วผมก็เดินหนีมัน
“ไอ้ภู รอกูด้วยดิวะ” มันวิ่งเหยาะๆตามผมมา
“ไปคุยกับไอ้ไผ่ไป”
“เชี่ย กูขอโทษษษษ”
เราเดินง้องแง้งกันไปจนถึงรถแท็กซี่ ผมไปส่งไอ้ธีร์ก่อน แล้วค่อยมาที่บ้านผม มันเป็นกิจวัตรไปละ
ครืด!
ลงจากแท็กซี่ได้ ผมก็รีบวิ่งไปเปิดประตูเข้าบ้านทันทีที่เท้าแตะถึงพื้น
“แม่หวัดดีครับ พ่อหวัดดีครับ”
แล้วผมก็รีบวิ่งขึ้นห้องตัวเองทันที เพื่อจัดการ เอาแผ่นซีดีวางไว้บนโต๊ะคอม ก่อนที่มันจะแตกคากระเป๋า นึกถึงซีดี ก็นึกขึ้นได้ ว่ายังไม่ได้ให้ของขวัญวันเกิดคนในซีดีเลยนี่หว่า ไลน์ไปบอกละกัน
มาบ้านกูหน่อยดิ
ไม่ไปได้ป่ะล่ะ?
ไม่ได้
กูไม่ไป
มึงต้องมา
อยากเจอกูก็มาบ้านกูดิ
แล้วมึงจะเสียใจ
-Thee Part-
แม่งอย่างเซ็ง ของขวัญผมที่ได้วันนี้นะ ไอ้ไผ่ให้แล้ว ไอ้ต้าให้แล้ว ไอ้วินให้แล้ว ไอ้นัทให้แล้ว เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ในวงโยก็ให้กันหมดแล้ว จะเหลือก็แต่ไอ้คุณภูเนี่ยแหละ ยังไม่มาซะที แค่ส่งไลน์มา เพื่อให้ไปหา วันนี้วันเกิดผม พ่อกับแม่ที่ไปดูงานที่เยอรมันยังส่งคลิปมาเบิร์ดเดย์ผมแล้วเลย ไอ้คุณภูมันนึกว่ามันเป็นใครเนี่ย ถึงได้มาสั่งให้ผมไปบ้านมัน ขอตามใจตัวเองซักวันเหอะ... วันนี้เหนื่อย ง่วงด้วย นอนเลยละกัน
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะมึง อย่าโกรธกูนะ ที่กูให้ของขวัญมึงช้าอ่ะ กูแค่อยากเป็นคนสุดท้าย..”
แล้วมันก็ถอดแหวนมัน วางไว้บนโต๊ะข้างเตียงผม สุดท้าย มันก็ห่มผ้าให้ผม
~ติ๊ดๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆ~
แล้วเสียงนาฬิกาปลุก ก็ทำลายความฝันผมอย่างสิ้นเชิง เฮอะ! อยากได้ของขวัญจากไอ้ภูขนาดนี้เลยหรอวะธีร์? เพ้อเป็นบ้า!
แต่ก็นะ มันอดไม่ได้ที่จะหันไปมองบนโต๊ะข้างเตียง เผื่อว่ามันจะมี
‘มันจะไปมีได้ไงวะ?’ ในใจก็คิดอย่างนั้น แต่ก็ยังหันไปมอง
“เฮ้ย! มีแหวนได้ไงวะ?”
ความคิดเห็น