(exo) OH! YES KAIHUN | Dusk Till Dawn

ลำดับตอนที่ #31 : MALINWORLD ♦ | I WANNA FIX YOU

M

I WANNA FIX YOU

KAI x SEHUN

STORY BY MALINWORLD

 

มีคนเคยบอกว่าวันดี ๆ จะเกิดขึ้นได้ต้องเริ่มต้นตั้งแต่ตอนตื่น

แต่ดูเหมือนว่ามันจะใช้ไม่ได้สำหรับเช้านี้ของ ‘โอ เซฮุน’  

ความร้อนที่แผ่กระจายไปทั่วทั้งห้องทำให้คนตกหลับอยู่ต้องตื่นจากฝัน นัยน์ตากระพริบช้า ๆ ก่อนจะถีบผ้าห่มออกอย่างขัดใจ เด็กหนุ่มรู้สึกได้ถึงความเหนียวเหนอะหนะตามตัว ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้เปิดแอร์ก่อนนอน พอหันไปทางหน้าต่างก็เห็นว่ามันถูกเปิดทิ้งไว้ แต่ลมที่พัดเข้ามามันก็ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกเย็นขึ้นเลยสักนิดเดียว

โอเซฮุนถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้าทั้งที่เพิ่งจะลืมตาตื่นจากฝัน อาการหนักอึ้งไปทั้งตัวราวกับว่ามียักษ์มานอนทับนี่มันคืออะไรกัน อ๋อใช่... เมื่อคืนเขาไปดื่มเหล้าจนเมาเหมือนหมาข้างถนนไงล่ะ

ให้ตายเถอะ อารมณ์ไม่ดีแล้ว

ปล่อยให้ร่างอันผุพังนอนคว่ำบนเตียงอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะเพ่งสายตาไปยังผนังห้องสีครีมที่ดูเหมือนว่ามันจะเอนเอียงไปทางน้ำตาลเพราะคราบสกปรกบางอย่างซึ่งเขาก็ไม่ได้มีความพยายามมากพอที่จะเคาะสมองให้ใช้ความคิดตอนที่ปวดหัวตุบ ๆ ว่าไอ้รอยนั่นเกิดขึ้นเพราะอะไร

ที่นี่ไม่ใช่ห้องของเขา

อาการเหนียวตัวเป็นสัญญาณเตือนให้รีบลุกไปอาบน้ำถ้าไม่อยากหงุดหงิดนานไปกว่านี้ เซฮุนยันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะเบิกตาอย่างตกใจทันทีที่เห็นว่าสภาพของเขาตอนนี้มันล้อนจ้อนเปลือยเปล่าแทนที่จะใส่ชุดนอนตัวเก่งที่คนสำคัญซื้อให้

เวรแล้วไง จริงอยู่ที่เมื่อคืนโอเซฮุนเมามากแต่ก็ใช่ว่าจะเรื้อนหนักจนจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เด็กหนุ่มนั่งนิ่งแล้วสั่งการให้สมองช่วยฟื้นความทรงจำ แต่ยังไม่ทันไรอยู่ ๆ ก็มีภาพผู้ชายคนหนึ่งนั่งเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาหวานเยิ้มในระยะใกล้ เซฮุนจำได้ว่าโครงหน้าคนนั้นค่อนข้างดีแล้วก็รู้สึกคุ้นแปลก ๆ คิ้วหนา จมูกโด่ง รูปปากนี่เห็นไม่ชัดเพราะเจ้าตัวกัดปากล่างเอาไว้ แล้วภาพมันก็สั่นมากด้วย เดี๋ยวโยกขึ้นโยกลงเหมือนกำลังอยู่บนเครื่องเล่น

แล้วก็เสียงแปลก ๆ บางอย่าง

บางอย่างที่...

‘อะ... อา... เบาหน่อย แรงมากเดี๋ยวหักกันพอดี... อืม...’

เดี๋ยว

ภาพสั่น โยกขึ้น โยกลง กับเสียงครางนั่นมัน...

เด็กหนุ่มถึงกับตาเหลือกเมื่อภาพนั้นเริ่มชัดขึ้น นัยน์ตาเรียวกลอกมองไปรอบข้างก่อนจะเห็นสภาพห้องอันเละเทะที่คิดว่าคงไม่ได้รับการทำความสะอาดมานานมาก ไหนจะขี้บุหรี่ที่อัดแน่นอยู่เต็มขวดเบียร์บนโต๊ะ ซากถ้วยรามยอนสำเร็จรูปที่ซ้อนทับกันสูงชนิดว่าถ้าเรียงดี ๆ คงเอาไปสู้กับหอไอเฟลได้ไม่ยาก

ในห้องมีเพียงแค่พัดลมเก่า ๆ หนึ่งตัวที่กระตุกส่ายไปมาอย่างน่าสงสาร เซฮุนเสยผมขึ้นแล้วตั้งสติ สมองมันเอาแต่ถามว่า ‘แกนอนกับผู้ชายที่ไม่ใช่แฟนไปแล้วใช่ไหม’

แต่พอนั่งคิดดี ๆ ภาพนั้นมันก็เรือนรางเหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่น แต่ไอ้ความรู้สึกดี ๆ ที่เกิดขึ้นนี่ไม่แน่ใจว่าเป็นผลพวงจากความฝันหรือเพราะมันเกิดขึ้นจริงกันแน่

“ต้องฝันแน่ ๆ”

“คงงั้น”

เด็กหนุ่มหันไปตามต้นเสียงที่ดังมาจากด้านขวามือ ก่อนจะเบิกตากว้างยิ่งกว่าเดิมเมื่อเห็นผู้ชายผิวแทนในชุดช่างซ่อมรถสีกรมท่ายืนพิงกรอบประตูอยู่พร้อมขวดน้ำเปล่าในมือ นั่นเขาเรียกว่าชุดอะไรนะ ชุดหมีใช่ไหม?

“เป็นฝันที่แฟนตาซีสี่มิติด้วย” ชายคนนั้นยังคงเคี้ยวอะไรอยู่ในปากแล้วกระดกน้ำตามเสียอึกใหญ่ เซฮุนไม่แน่ใจว่ามันมีเหตุผลอะไรในโลกที่ทำให้เขาต้องมานั่งทำหน้าซื่อบื้อมองผู้ชายในชุดช่างซ่อมรถดื่มน้ำเหมือนคนตายอดตายแล้วปิดท้ายด้วยการเรอออกมาเสียงดังขนาดนั้น

“คุณช่างซ่อมรถ” หลังจากเรียกสติกลับมาจนครบแล้วโอเซฮุนก็สำเหนียกได้ว่าคนที่ฝันถึงก็คือผู้ชายมอม ๆ คนนั้น ช่างซ่อมรถที่ไปช่วยเขาไว้เมื่อคืนในตอนตกที่นั่งลำบากสุด ๆ

โอเค เข้าใจแล้ว สาเหตุที่ฝันถึงคงเพราะเห็นหน้าก่อนน็อกไปแน่ ๆ

“จำได้ด้วย?”

“จำได้สิ ก็ผมเป็นคนโทรตามคุณไปช่วยดูรถ” พอรู้ตัวว่าอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า เด็กหนุ่มก็ค่อย ๆ เอื้อมไปดึงผ้าห่มที่เพิ่งถีบออกมาคลุมช่วงล่างเอาไว้ เซฮุนเห็นว่าช่างซ่อมรถนั่นยิ้มขำกับท่าทางของเขา

“ก็ดี จะได้ไม่มีใครตึงใส่จนมองหน้ากันไม่ติดเพราะใครคนหนึ่งแกล้งตายว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดอะไรขึ้น พอดีว่าไม่อยากอึดอัดกับคนแปลกหน้าน่ะ” ผู้ชายคนนั้นยิ้มแหยกวนประสาท เซฮุนขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจพร้อมมองไปยังอีกฝ่ายเพื่อขอคำอธิบายเพิ่มเติม

“หมายความว่า...?”

“เมาแล้วคึกนะเรา” มือที่ถือขวดน้ำชี้นิ้วมายังเขาพร้อมสายตาแปลก ๆ ที่จะว่าแซวก็ไม่ใช่ จะว่าโลมเลียก็ไม่ถูก เซฮุนทำหน้าเหวอแล้วหลุบสายตาลง คำพูดของผู้ชายคนนั้นฟังแล้วทำให้รู้สึกถึงหายนะแปลก ๆ “เสื้อผ้าในตู้ อยากใส่ตัวไหนก็เลือกเอา รถคุณผมจัดการให้เรียบร้อยแล้ว”

“เดี๋ยว”

ช่างซ่อมรถนั่นไม่ได้นึกอยากหยุดฝีเท้าเพราะเสียงของเขาเลยสักนิด เซฮุนนั่งนิ่งเป็นไอ้โง่อยู่ตรงนั้นเกือบนาที ก่อนจะกลอกตาไปทางตู้เสื้อผ้าแล้วหอบผ้าห่มปิดบังส่วนล่างไว้เพื่อหาชุดใส่ แต่พอเปิดออกสิ่งแรกที่ทำให้ตกใจนั้นไม่ใช่ความไร้รสนิยมของผู้ชายคนนั้น แต่มันกลับเป็นเสื้อผ้าไม่รู้กี่สิบตัวกองทับเอาไว้เหมือนเตรียมพร้อมซัก

เด็กหนุ่มคว้าเอาเสื้อยืดสีขาวขึ้นมาระดับใบหน้า สาบานให้ตายเลยว่าชีวิตนี้โอเซฮุนยังไม่เคยจับเสื้อยับ ๆ แบบนี้ขึ้นมาใส่เลยสักครั้งเดียว ที่บ้านเขามีคนคอยซักคอยรีดแล้วแขวนใส่ตู้เสื้อผ้าให้อย่างดิบดี แล้วนี่มันคือ...

คนตัวผอมไม่มีเวลากับตรงนี้มากนักเมื่อในหัวของเขามีแต่คำถามอยู่เต็มไปหมด ซึ่งคนที่จะไขข้อสงสัยได้ก็มีแค่ช่างซ่อมรถคนนั้น เด็กหนุ่มใส่เสื้อผ้าอย่างลวก ๆ แล้วพาตัวเองเดินลงไปข้างล่าง ระหว่างทางก็เอาแต่บอกตัวเองว่าภาพในความคิดที่เด่นชัดขึ้นทุกวินาทีในตอนนี้มันคงเป็นความฝัน ซึ่งมันดูเหมือนเป็นการหลอกตัวเอง

สิ่งแรกที่รู้สึกได้คือกลิ่นน้ำมันเครื่องกับเสียงอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่ช่างซ่อมรถในชุดหมีต่างแยกกันทำหน้าที่ของตัวเองอยู่ตามจุดต่าง ๆ บางคนจัดการซ่อมที่หน้ากระโปรงรถ บางคนซ่อมแซมรอยบุบที่เกิดจากอุบัติเหตุเล็ก ๆ เสียงพูดคุยกลั้วหัวเราะของช่างแต่ละคนนั้นสร้างความแปลกใหม่ให้กับเขา คนที่เคยแวะเวียนเข้ามาในสถานที่แบบนี้เพียงแค่ครั้งเดียวตอนรถแฟนเก่าเสียเมื่อคราวนั้น

แฟนเก่าที่เพิ่งเลิกกันไปเมื่อคืน

“พี่จงอิน ลูกค้าวีไอพีตื่นแล้วพี่” เสียงของเด็กวัยรุ่นที่ดูแล้วอายุไม่น่าจะเกินยี่สิบตะโกนบอก ตอนนั้นเซฮุนถึงได้ตกเป็นเป้าสายตาของช่างซ่อมรถในชุดหมีเกือบเจ็ดคน เขายิ้มแหยเป็นการทักทายซึ่งไม่รู้ว่าทำไปเพื่ออะไร แต่ยืนเก้อแค่ครู่เดียวใครอีกคนก็สไลด์ตัวเองออกมาจากใต้ท้องรถ

“นึกว่าจะนอนจนถึงพรุ่งนี้ซะอีก” เซฮุนอยากเอาไม้จิ้มฟันที่ผู้ชายคนนั้นคาบไว้ออกมาทิ่มปากนั่นแรง ๆ สักทีเหลือเกิน

“นอนไม่ไหวหรอก ห้องร้อนขนาดนั้น”

“ฮ่า ๆๆ” เสียงหัวเราะของเด็กในอู่ซ่อมรถดังขึ้นมาพร้อมกันนั้นไม่น่าจะเป็นสัญญาณที่ดีสำหรับคนแปลกหน้าที่นี่ซึ่งสวมชุดคนอื่นอยู่บนร่าง เขาเห็นว่าเจ้าของผิวสีแทนแค่นยิ้มก่อนจะเคี้ยวไม้จิ้มฟัน ให้ตายเถอะ ถ้าผู้ชายคนนั้นหันมาตอกกลับด้วยคำว่า ‘อยากเย็นก็บอกพ่อน้องมาติดแอร์เองสิครับ’ เรื่องนี้คงจบไม่สวยแน่ ๆ

“หรือความจริงแล้วความร้อนมันอาจจะไม่ได้มาจากห้องผม” ชายหนุ่มชุดหมีสีกรมท่ายันตัวลุกขึ้นแล้วตรงมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนตัวผอมพร้อมนิ้วชี้ที่แตะลงกลางอกเขา “แต่มันออกมาจากตัวคุณ”

“เอาแล้วโว้ย!!!”

“กูจะอ้วก!!!”

ในทีแรกเซฮุนคิดว่าเขาคงสร้างความอับอายให้กับช่างซ่อมรถคนนี้ด้วยประโยคก่อนหน้า แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่อย่างนั้นเมื่อตอนนี้คนที่กำลังได้รับผลกระทบเรื่องความอับอายทั้งหมดคือตัวเขาเอง

ชั่วอึดใจเลยทีเดียวกว่าเสียงหัวเราะของเด็กในอู่ซ่อมรถจะเงียบไป เด็กหนุ่มหลับตาแน่นพลางถอนหายใจกับความบ้าบอที่เกิดขึ้นในวินาทีนี้ จะให้กลับบ้านเลยมันก็ได้ แต่ไอ้ความคาใจที่เกิดขึ้นเขาก็ยังต้องการคำตอบอยู่

“ว่าไงหนู ทำหน้าเหมือนคนเกิดมาเพื่อเป็นประโยคคำถาม”

“ผมขอเวลาคุณสิบนาที” เซฮุนมองคนตรงหน้าที่เบ้ปากเล็กน้อยเหมือนกับว่าไม่อยากตกลง

“สองนาที”

“เจ็ดก็ได้”

“สอง”

“งั้นสาม”

“สอง...” ช่างซ่อมรถใจโหดกดเสียงลงต่ำพร้อมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่า ‘จะเอาไม่เอา?’ เซฮุนถอนหายใจหนัก ๆ พยายามสงบสติอารมณ์ เขาไม่ใช่คนขี้โมโหเลยสักนิด แต่ผู้ชายคนนี้ก็กวนประสาทเกินไป

“เมื่อคืนผมนอนกับคุณเหรอ” เสียงนี้เบาหวิวเพราะอยากให้ได้ยินกันแค่สองคน ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วก็ถามออกไปตรง ๆ เลยคงดีกว่าเก็บความสงสัยเอาไว้ ถึงจะดูมึน ๆ งง ๆ เพราะพิษเหล้า แต่โอเซฮุนก็ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะมีอะไรกับคนแปลกหน้าได้

“กว่าจะลงได้ก็ตีสี่เลยล่ะ” ต้องพูดถึงสีหน้าเจ้าของผิวแทนนี้ไหมว่ามันกวนประสาทเขาแค่ไหน

“อะไรคือกว่าจะลงได้” เด็กหนุ่มถามเสียงแผ่วอย่างไม่มั่นใจ พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ซีเรียสที่จะพูดเรื่องนี้เขาเลยคิดว่ามันน่าอายขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“คุณไง กว่าจะลงจากตัวผมได้” ช่างซ่อมรถหนุ่มยิ้มขำก่อนจะเดินกลับไปที่รถยนต์สีดำที่เปิดกระโปรงรถทิ้งไว้

ผู้ชายที่ชื่อ ‘จงอิน’ พยักหน้าเป็นเชิงบอกให้ลูกน้องไปทำอย่างอื่นส่วนเจ้าตัวจะรับหน้าที่นั้นต่อเอง เซฮุนเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างหัวเสียแล้วเดินไปหยุดอยู่ข้างรถ แน่นอนว่าเขารักษาระยะห่างระหว่างผู้ชายคนนี้เอาไว้ได้ดีที่สุดเลยล่ะ

“คุณ”

“รถอยู่ทางนั้น” คนเป็นช่างซ่อมรถไม่ได้สนใจเงยหน้าขึ้นมาถามว่า ‘มีอะไรอีกครับคุณลูกค้า?’ เลยสักนิด ผู้ชายคนนี้เพียงแค่เบือนหน้าไปอีกทางเพื่อบอกพิกัดเป้าหมายที่จอดรถของเขาเท่านั้น

“ผมยังไม่กลับตอนนี้ มาคุยกันให้เคลียร์ก่อน”

“สิ่งเดียวที่ผมต้องเคลียร์กับคุณคือค่าเสียหายทั้งหมดที่เกี่ยวกับรถ ส่วนค่าถุงยางนั่นผมไม่คิด”

“เฮ้ นี่คุณพูดเรื่องนั้นออกมาเหมือนมันเป็นเรื่องง่าย ๆ ได้ไง คือ... เมื่อคืนผมโทรตามคุณให้ไปช่วยเพราะรถเสียถูกไหม แล้วอยู่ ๆ เราก็นอนด้วยกัน พอตื่นมาคุณก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วบอกให้ผมจ่ายค่าซ่อมรถ พอหลังจากนั้นคือจบงั้นเหรอ?” เซฮุนเลิกคิ้วมอง แบมือทั้งสองข้างออกพร้อมยกไหล่ขึ้น

“อะไรคืออยู่ ๆ เราก็นอนด้วยกันในเมื่อคุณเป็นคนรูดซิปกางเกงผมลงแล้วใช้ปากแดง ๆ นี่จัดการจนมันเสร็จไปรอบนึง?” เจ้าของผิวสีแทนกดเสียงลงต่ำแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนเด็กหนุ่มต้องยืนทื่อเป็นก้อนหินอีกครั้ง ไหนจะสายตาที่หลุบลงมองริมฝีปากเขานั่นอีก

ไม่จริงน่า...

“ผมเป็นฝ่ายเริ่มเหรอ”

“ขอโทษถ้ามันทำให้คุณอายกับคำตอบที่ผิดคาด แต่ผมไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้น” ช่างซ่อมรถหนุ่มเท้ามือลงกับกระโปรงรถอีกครั้งเพื่อดูอาการเครื่องยนต์ที่เพิ่งถูกส่งเข้ามาเมื่อชั่วโมงที่แล้ว “แต่เมื่อคืนก็แฮปปี้ดีนะ นอนกับผู้ชายแล้วรู้สึกเหมือนถูกเปิดโลกไปอีกแบบ”

ทำไมพูดออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย...

“คุณจงอิน” ดูถือวิสาสะและอาจถูกย้อนถามกลับว่า ‘คุณรู้ชื่อผมได้ยังไง?’ แต่เซฮุนคิดว่าผู้ชายคนนี้คงไม่โง่หลังจากนึกขึ้นได้ว่าลูกน้องในอู่ตะโกนชื่อตัวเองซะขนาดนั้น

“ว่าไงคุณเซฮุน” ประโยคนี้คล้ายประชด

เซฮุนจำไม่ได้แล้วว่าเขาหงุดหงิดเพราะผู้ชายคนนี้ไปแล้วกี่ครั้งภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมง และตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นเขาเองเสียแล้วที่ต้องการคำตอบว่า “คุณรู้ชื่อผมได้ยังไง”

“ผมถามตอนที่เรากำลัง... อ่า” เจ้าของผิวสีแทนกัดริมฝีปากล่างขณะมองมายังเขาด้วยแววตาหยาดเยิ้มก่อนจะโยกจะโพกใส่กระโปรงรถอย่างคนทะลึ่ง เซฮุนถลึงตามอง ผู้ชายคนนี้จะทะลึ่งเกินไปแล้ว “ทำไมทำหน้าแบบนั้น คุณก็ดูมีความสุขดีออกตอนที่ได้ยินชื่อตัวเอง”

“คุณ?”

“เซฮุนนา...” ใบหน้าคมติดยิ้มทะเล้นยื่นเข้ามาใกล้จนเด็กหนุ่มต้องเอนตัวถอยหลังเล็กน้อย

มันเป็นเรื่องบ้าบอคอแตกที่เกิดขึ้นในเดือนนี้ เมาเหมือนหมา รถเสีย ตัดภาพมาอีกทีก็รู้ตัวว่าเพิ่งได้กับช่างซ่อมรถที่เพิ่งรู้ชื่อเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว เซฮุนยืนมองอีกฝ่ายจัดการเครื่องยนต์ด้วยสีหน้าจริงจัง เขาจะไม่ยอมพูดเด็ดขาดว่าผู้ชายคนนั้นดูดีเวลาไม่กวนประสาท

“ต่อไปเวลารถเสียอีกก็ให้เช็กแบตเตอรี่ก่อน เวลามีปัญหาจะได้ไม่ลั่นกวนชาวบ้านดึก ๆ ดื่น ๆ” จงอินหันไปทางคนที่ยืนขมวดคิ้วอยู่ห่างจากตรงนี้ราว ๆ สองช่วงแขน “มันเป็นตัวจ่ายไฟ ถ้ารถสตาร์ทไม่ติดให้ดูก่อนว่ามันมีประจุไฟครบหรือเปล่า กำลังโวลท์ของมันอยู่ที่สิบเอ็ดถึงสิบสามจุดห้าโวลท์ ถ้ารถมีประจุไฟไม่พอมันก็จะสตาร์ทไม่ติด งงไหม?”

“งง”

“เออ งั้นจบ”

ช่างซ่อมรถหนุ่มส่ายหน้าอย่างเอือม ๆ ตั้งแต่เรียนสายนี้มาเขาก็พอจะทำใจแล้วว่าผู้ชายทุกคนบนโลกคงไม่ได้มีความรู้เรื่องซ่อมรถเบื้องต้นไปเสียทุกคน ถ้าบอกว่าฝาสูบโก่งนี่จะรู้ไหมว่ามันคือส่วนไหน

“ออฟฟิศอยู่ตรงนั้น” ชายหนุ่มผิวแทนหันไปทางห้องแอร์เล็ก ๆ ที่มีชายหนุ่มหน้าตาคล้ายกับเขานั่งก้มหน้าก้มตาวุ่นอยู่กับบัญชี “ของใช้ส่วนตัวของคุณอยู่กับน้องชายผม แล้วก็ไม่ต้องกลัวนะว่าจะมีคนขโมยเงินไป เพราะมันมีน้อยจนไม่มีใครอยากหยิบ”

“คุณค้นดูกระเป๋าเงินผมเหรอ”

“ถ้าไม่ดูแล้วจะรู้ไหมว่าคุณเป็นลูกเต้าเหล่าใคร บ้านอยู่ที่ไหน เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะได้ส่งกลับภูมิลำเนาถูก” ทั้งคู่สบตากัน เซฮุนไม่ได้ซีเรียสเรื่องถูกค้นของใช้ส่วนตัว เพราะจุดเริ่มต้นมันเป็นเพราะเขาปล่อยตัวให้ตกอยู่ในสภาพนั้นเอง ถ้าเป็นคนอื่นอาจถูกปล้นรถ ปล้นเงินไปหมดแล้วด้วยซ้ำ

“หน้าคุณกับเขาเหมือนกันเลย”

“พ่อแม่เดียวกันจะให้เหมือนคนข้างบ้านเหรอ” เซฮุนยืนนิ่ง นี่ชวนคุยไม่ได้เลยใช่ไหม จ้องจะสวนกลับอยู่เรื่อยเลย “รูดการ์ดแล้วก็กลับบ้านไปหาสิ่งดี ๆ ทำซะ อกหักแล้วเมาปลิ้นคนเดียวเมื่อคืนไม่แหกโค้งก็ดีแค่ไหนแล้ว”

“ผมเล่าให้คุณฟังด้วยเหรอว่าอกหัก?”

“ไม่ได้เล่า แต่การที่คุณพึมพำตลอดทั้งทางว่า ‘อยากเลิกก็บอกตรง ๆ สิไม่ใช่แอบไปคบคนอื่น พอมารู้ทีหลังแล้วมันเจ็บนะเว้ย!’ แค่นั้นก็ดูออกแล้ว” จงอินแกล้งเลียนเสียงยานคางเหมือนคนเมา ตอนนั้นเซฮุนถึงได้รู้ว่าเมื่อคืนเขาคงทำเรื่องน่าอับอายไปเยอะพอสมควร

เด็กหนุ่มไม่ได้ถามทำอะไรอีก เขาเพียงแค่เดินเข้าไปในออฟฟิศเพื่อติดต่อชำระค่าเสียหาย ซึ่งในใบเสร็จก็ถูกกว่าที่คิดเอาไว้มาก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ถามคนที่กำลังยุ่งกับเครื่องยนต์ว่าทำไมถึงให้จ่ายแค่นี้ เพราะสิ่งที่เซฮุนทำก็แค่เดินไปหยุดอยู่ข้าง ๆ รถคนนั้น รอผู้ชายผิวสีแทนเงยหน้าขึ้นมาเพื่อบอกว่า...

‘ขอบคุณ’

--------------------------------------

I WANNA FIX YOU

M A L I N W O R L D

--------------------------------------

เด็กหนุ่มวัยยี่สิบเอ็ดเดินเหม่อเข้าไปในบ้าน เซฮุนไม่ได้สนใจหันไปตอบแม่บ้านที่ถามถึงชุดยับ ๆ บนตัวเขา คนตัวผอมทิ้งตัวลงบนโซฟาแล้วปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปไกล เคยเห็นใครต่อใครบอกว่าเวลาอกหักห้ามอยู่คนเดียว ซึ่งเขาคิดว่ามันน่าจะเป็นเรื่องจริง เมื่อตอนนี้ความรู้สึกแย่ ๆ กำลังประดีประดังเข้ามาอีกครั้ง

ได้แต่กัดริมฝีปากล่างเพื่อหวังให้ความเจ็บตรงหัวใจแบ่งมาตรงนี้บ้าง แต่มันกลับไม่ช่วยอะไรเลยสักนิด เซฮุนเอาแขนก่ายหน้าผาก ความเจ็บปวดจากการถูกหักหลังเป็นเหมือนความจริงที่ต้องตื่นขึ้นมาพบเจอเมื่อสร่างเมา ถ้าตอนนี้เป็นช่วงเปิดเทอมก็คงดี อย่างน้อยก็ได้เจอเพื่อนที่มหาลัยให้พวกมันด่าเตือนสติ แต่ตอนนี้ใคร ๆ ก็ไปเที่ยวต่างประเทศแล้วอัพรูปลงอินสตาแกรม ทุกคนบนโลกมีความสุขยกเว้นโอเซฮุน

‘รูดการ์ดแล้วก็กลับบ้านไปหาสิ่งดี ๆ ทำซะ อกหักแล้วเมาปลิ้นคนเดียวเมื่อคืนไม่แหกโค้งก็ดีแค่ไหนแล้ว’

เสียงของผู้ชายคนนั้นยังคงก้องอยู่ในหัว ถึงจะไม่ได้แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใยแถมยังติดเอือมระอานิด ๆ แต่มันก็ทำให้เขาฮึดสู้ลุกขึ้นเดินไปหยุดอยู่ข้างลู่วิ่งออกกำลังกาย แล้วใช้เวลาอยู่กับมันนานเป็นชั่วโมงจนเหงื่อโชก หลังจากนั้นก็แช่น้ำอยู่ในอ่างอีกเป็นชั่วโมงก่อนจะเดินออกมาในสภาพเหมือนร่างที่มีแค่กายหยาบ

สองขาหยุดชะงัก สายตาจับจ้องอยู่กับชุดกรัง ๆ บนพื้นที่เขาใส่ออกมาจากอู่ซ่อมรถก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดู

“...”

--------------------------------------

I WANNA FIX YOU

M A L I N W O R L D

--------------------------------------

สามทุ่มเป็นเวลาปิดอู่แล้วแต่คนที่เพิ่งพักจากการทำงานยังต้องเดินไปเลื่อนบานประตูม้วนขึ้นเมื่อได้ยินเสียงกดกริ่ง ไม่บ่อยนักที่จะมีคนมารบกวนเขาเวลานี้ แม้แต่น้องชายที่ชอบนอนบ้านมากกว่าห้องกรัง ๆ ในอู่ และลูกน้องซึ่งมักจะโทรมามากกว่าถ้าเป็นเรื่องเงิน

ชายหนุ่มไม่ได้แปลกใจเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือลูกค้าวีไอพีที่เขาดูแลเกินหน้าที่ไปเมื่อคืน จงอินปล่อยมือออกจากบานเหล็กม้วนแล้วค้ำมือไว้กับกรอบประตู เขาเห็นว่าเจ้าของใบหน้าขาวนั้นตาแดงก่ำเหมือนคนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาหมาด ๆ ถ้าเดาไม่ผิด... ถุงกระดาษในมือลูกผู้ดีมีเงินอย่างโอเซฮุนคงมีเสื้อผ้าของเขาที่ใส่กลับไปเมื่อบ่ายนี้

“ไง”

คนตัวผอมไม่ได้เอ่ยทักทายกลับ ริมฝีปากที่สั่นเครือกับสีหน้าที่เหมือนว่าพยายามทำให้เป็นปกตินั้นใช่ว่าเขาจะดูไม่ออก ตอนอกหักเป็นยังไงคิมจงอินพอจะจำความรู้สึกนั้นได้บ้างแม้ว่าจะผ่านมานานแล้ว แต่การที่เด็กนี่มายืนจ้องหน้าเขาแล้วทำท่าเหมือนจะปล่อยโฮออกมานี่มัน...

“เพิ่งซ่อมไปนี่เสียอีกแล้วเหรอ?”

เซฮุนไม่ได้ตอบคำถาม เขาเพียงแค่ยืนนิ่งแล้วปล่อยให้ความเงียบตามละแวกนี้ครอบงำ เจ้าของผิวสีแทนในชุดเสื้อแขนกุดสีดำกับกางเกงนอนขายาวเดินเข้าหาอีกฝ่ายแค่ก้าวเดียว จากตรงนี้เขาสามารถได้กลิ่นหอมจากตัวอีกฝ่ายได้ ไม่เหมือนเมื่อคืนที่มีแต่กลิ่นเหล้าอบอวลไปหมด

“แบบนี้เขาเรียกแพ้กลางคืน”

“กลางวันผมก็แพ้ถ้าอยู่คนเดียว”

“ก็เลยมาที่นี่?”

“ขอโทษ แต่ผมคิดอะไรไม่ออก” เซฮุนไม่ปฏิเสธความจริง เขาเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย ถ้าจงอินไล่เขากลับไปแล้วเลื่อนประตูม้วนลงคงได้ร้องไห้มันตรงนี้แน่ ๆ “ถ้าผมมาซ่อมรถ คุณก็จะให้ผมอยู่ด้วยสักชั่วโมงนึงใช่ไหม?”

เขาเหมือนคนโง่ที่ไร้ทางออกเลยต้องพึ่งวิธีนี้ ซึ่งถ้าช่างซ่อมรถที่มีความสัมพันธ์กันแค่ช่วงข้ามคืนจะปฏิเสธแล้วปิดประตูใส่ก็คงไม่แปลก จงอินไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้นตั้งแต่แรก การที่อีกฝ่ายยังอยู่คุยด้วยโดยไม่นึกเหยียดก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว

“ชั่วโมงเดียวจะพอหรือไง?”

“...”

จงอินขยับเข้าใกล้อีกหนึ่งก้าว เซฮุนไม่ได้ถอยหนีเมื่อในวินาทีนี้เขาเป็นคนเลือกเองว่าต้องการอยู่ที่นี่ เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย แววตาคมคู่นั้นไม่ได้ส่อแววรำคาญเหมือนเมื่อตอนกลางวันที่พร้อมจะกำหนดเวลาบทสนทนาได้เสมอถ้าเป็นเรื่องที่ไม่สนใจ

“อยากให้ผมซ่อมอะไรล่ะ” ชายหนุ่มเว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้เจ้าของดวงตาแดงก่ำที่ดูเหมือนว่าต้องการความช่วยเหลือจากเขา

“รถ... หรือว่าความรู้สึกของคุณ?”

--------------------------------------

I WANNA FIX YOU

M A L I N W O R L D

--------------------------------------

ไม่รู้ว่าจะถูกใจกันไหม ยังไงก็ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ

สครีมติดแท็ก #ohyeskaihun ได้เลยน้า

เริ้บ