(exo) OH! YES KAIHUN | Dusk Till Dawn

ลำดับตอนที่ #25 : kokeun ♦ | Fire Trap

BGM: DEV - Kiss It ft. Sage The Gemini (จริง ๆ เป็นเพลงที่เปิดฟังตอนเขียนค่ะ แหะ ๆ)

 

「 Fire Trap 」

Story by kokeun

- - - - - - -

                บนโลกนี้มีอาชีพต่าง ๆ เป็นร้อยเป็นพันอาชีพ ต่างถิ่นฐานให้ความสำคัญในอาชีพต่างกัน แต่ถ้าพูดถึงฮีโร่แล้วล่ะก็ที่นี่ยกให้ ‘นักผจญเพลิง’ เป็นอาชีพที่มีเกียรติและน่ายกย่องเป็นอันดับต้น ๆ ของประเทศ

U.S.A. – Illinois – Chicago.

“นี่เรียกว่าสัญญาณเตือนภัย” ร่างโปร่งในชุดกึ่ง Station Gear* กึ่ง Bunker Gear** นิ้วเรียวจับที่อุปกรณ์สี่เหลี่ยมสีดำที่ห้อยอยู่ตรงไหล่ขวา กวาดตามองเด็กวัย 8-10 ขวบที่สวมหมวกนิรภัยจ้องมาที่เขาอย่างอยากรู้อยากเห็น โอเซฮุน แอบสบถอยู่ในใจหลายครั้งกับการที่จะต้องมายืนบรรยายให้กับคณะทัวร์จากโรงเรียนในเมือง พลางเหลือบมองไปยังคนที่สั่งให้เขามาทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้ ท่าทางไม่เดือดร้อนแถมยังดูชอบใจกับสภาพพี่เลี้ยงเด็กของเขาในตอนนี้ซะเหลือเกิน

“ไอ้นี่น่ะถือเป็นอุปกรณ์สำคัญมากเลยล่ะ” เซฮุนพูดต่อพยายามไม่สนใจเสียงหัวเราะจากคนในทีมที่ท่าทางจงใจจะมานั่งดูการบรรยายของเขาโดยเฉพาะเพราะถ้าเป็นปกติเวลานี้น่ะหรอขลุกกันอยู่แต่ในครัวนั่นแหละอย่าหวังว่าจะได้เห็นนั่งโชว์เบ้าหน้ากันพร้อมเพรียงแบบนี้

“ถ้านักดับเพลิงไม่ขยับตัว ภายใน 18 วินาที ไอ้เครื่องนี้ก็จะดังเตือนจนกว่าเขาจะเคลื่อนไหว”

“ทำไมต้องทำแบบนั้นครับ” เด็กชายคนหนึ่งยกมือขึ้นถาม เซฮุนยกยิ้มก่อนจะเคาะมือลงไปบนหมวกนิรภัยที่เด็กชายคนนั้นสวม

“เพราะเวลานักดับเพลิงได้รับบาดเจ็บหรือติดกับ เราจะรู้ได้ว่าควรหาเขาที่ไหนไงล่ะ” พูดไปก็เปิดสัญญาณเตือนให้ฟังเป็นตัวอย่างดังจนเด็ก ๆ ยกมือขึ้นมาปิดหู รวมทั้งคนในทีมที่ส่งเสียงบอกว่ามันดังเกินไป

สมน้ำหน้าแล้วล่ะ

“สถานีกับเพลิงแห่งนี้พิเศษตรงที่มีหน่วยกู้ภัยด้วย หน่วยกู้ภัย 3 เป็นที่สุดของเมืองนี้ ที่ชำนาญงานกู้ภัยทุก ๆ ด้าน การช่วยเหลือทั้งทางน้ำ และการค้นหาก็ทำได้ เป็นหน่วยที่แข็งแกร่งที่สุดและแน่นอนฉันก็เป็นหนึ่งในสมาชิกหน่วยกู้ภัย 3 เหมือนกัน” เซฮุนตบอกอย่างภาคภูมิใจต่อหน้าเด็ก ๆ ที่ตาเป็นประกายอย่างชื่นชมแต่มันคงจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีเสียงหนึ่งดังแทรกเข้ามา

“พึ่งเข้ามาได้เดือนกว่า ยืดหน้ายืดตาแบบนี้ไม่อายเด็กมันก็อายพวกฉันที่นั่งอยู่บ้าง” คิมจงอิน หรือ หัวหน้าคิม หัวหน้าหน่วยกู้ภัยคนเก่งที่เซฮุนแอบพ่วงตำแหน่งปากหมาดีเด่นให้อย่างลับ ๆ ไม่รู้ว่าหัวหน้าคิมนี่จะมีปัญหาอะไรกับเขามากหรือเปล่า อาจจะเป็นเพราะจบจากโรงเรียนฝึกกู้ภัยที่เดียวกัน เซฮุนคิดว่าตัวเองกำลังโดนรับน้องโดยการโดนมอบหมายหน้าที่ง่อย ๆ มาตลอดตั้งแต่ก้าวเข้ามาอยู่ที่นี่วันแรก

            ให้ตายเถอะ เขานักเรียนตำรวจกู้ภัยที่จบมาได้ในฐานะคะแนนเป็นอันดับที่ 2 ของระดับชั้นเชียวนะเว้ย!

            “อย่าลืมบอกเด็ก ๆ เกี่ยวกับคติของหน่วยกู้ภัยด้วยล่ะ ไปถึงก่อน  ออกเป็นคนสุดท้าย แต่เอ...” จงอินนิ้วขึ้นลูบปลายคางทำเหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่าง “นายออกเป็นคนแรกตลอดเลยนี่นา...”

            สาบานได้ว่าตอนนี้เซฮุนกำลังโกรธจนรู้สึกมีเสียงเปรี๊ยะดังอยู่ในหัว ตาเรียวมองไปยังคนที่ส่งรอยยิ้มกวนประสาทมาให้แต่บอกได้เลยว่าเวลานี้เขาไม่ตลกด้วย ไม่ในใจจะท่องว่าใจเย็น ๆ แต่ขามันก็ก้าวตรงออกไปหาเป้าหมายโดยไม่สนใจเด็ก ๆ ที่ยังคงมองตามมาเป็นตาเดียว ไม่สนเสียงคนในทีมที่เอาแต่พูดว่าโอเซฮุนของขึ้นอีกแล้ว

            ในหัวของเซฮุนตอนนี้มีเพียงความคิดที่ว่าเขาต้องได้ต่อยปากไอ้หัวหน้านี่สักหมัดถึงจะลบล้างความโกรธนี้ได้แต่ไม่ทันที่จะก้าวไปถึงร่างที่นั่งเลิกคิ้วอยู่บนเก้าอี้คงจะตกใจกับท่าทางของเขาอยู่พอตัวเสียงสัญญาณเตือนก็ดังขึ้นซะก่อน

            ตื้ด ตื้ด ~

            ‘เกิดเหตุเพลิงไหม้ บ้านเลขที่556 ถนนคลากส์’

‘เรียกสถานี 58 รถดับเพลิงหมายเลข 88 รถพยาบาลหมายเลข 68’

          เป็นจงอินที่ไหวตัวหยิบชุด Bunker Gear ขึ้นมาหอบไว้ที่แขนอย่างรวดเร็ว ก้าวขายาว ๆ มาเลื่อนหมวกนิรภัยเซฮุนที่ยืนอยู่ห่างไม่ถึงสามก้าวให้บังไปถึงสันจมูก “จำให้ขึ้นใจสิ ไปถึงก่อน ออกเป็นคนสุดท้าย”

            ร่างโปร่งถอดหมวกนิรภัยออกอย่างหัวเสียมองแผ่นหลังของหัวหน้าคิมที่เดินไปหยุดอยู่ที่ประตูรถดับเพลิงแล้วหันมาส่งเสียงเรียกให้คนในทีมที่วิ่งวุ่นกับการหยิบจับอุปกรณ์และชุด Bunker Gear

            “เร็วเข้า!”

            ตอนนี้เซฮุนก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากสูดหายใจเข้าลึก ๆ บอกเด็ก ๆ ให้รอคนบรรยายจากหน่วย 2 อยู่กับที่ แล้วออกวิ่งไปยังรถดับเพลิงหมายเลข 88 ที่เปิดอ้ารอพร้อมกับหัวหน้าคิมที่มองเขาอยู่ไม่วางตา

.

            เสียงไซเรนดังระงมไปทั่วพื้นที่ทีมกู้ภัยทยอยลงจากรถด้วยความเร่งรีบ บ้านเดี่ยวสองชั้นที่ไฟกำลังประทุที่ชั้นล่างแสงสีส้มของเปลวเพลิงบ่งบอกได้ว่าถ้าไม่รีบมันอาจจะไม่หยุดแค่นั้น ควันสีขาวโขมงไปทั่วบริเวณรอบบ้าน จงอินหันไปสั่งให้คนในทีมคนหนึ่งไปกันชาวบ้านที่มุงดูอยู่ออกไปให้พ้นเขตอันตราย แว่วได้ยินเสียงหัวหน้าทีมย่อยสั่งการเรื่องต่อท่อ เขาตรงไปหาผู้หญิงผมยาวกระเซอะกระเซิงที่ยืนอยู่หน้าบ้านด้วยสีหน้าร้อนรน

            “น้องสาว ฉันยังอยู่ในห้องนอนชั้นบน” เธอบอกพร้อมกับดวงตาแดงก่ำ “เธอลงมาไม่ได้”

            “บนนั้นใช่ไหม” ร่างหนาชี้ไปที่ชั้นสองทางด้านซ้าย หญิงสาวพยักหน้ารับเขาไม่พูดอะไรต่อนอกจากบอกให้เธอไปที่หน่วยพยาบาลเพราะเธอเริ่มมีเลือดไหลที่หน้าผาก

            “มีคนติดอยู่ด้านบน เอาบันใดยาวมา ฉันกับจอห์นจะขึ้นไปช่วยพาออกมา ครั้งสุดท้ายเธออยู่ในห้องนอนแต่ถ้าไม่มีก็คงเป็นที่บันใดหรือห้องโถงสักที่” จงอินหันไปสั่งที่รถก่อนจะหันกลับมาสั่งคนในทีมที่ยืนสวมอุปกรณ์รอคำสั่งอยู่ใกล้ ๆ รวมทั้งเซฮุนด้วยเช่นกัน

            “ส่วนเท็ดเข้าไปทางหน้าบ้าน ดูว่าเพลิงไหม้ไปถึงไหนแล้วเลี่ยงจุดเสี่ยงระเบิดหาช่องระบายลม” พูดจบทุกคนก็แยกย้ายไปจัดการส่วนของตน

            ร่างหนาเดินไปจัดการอุปกรณ์ที่รถอีกครั้งระหว่างรอพาดบันใดยาวกับหน้าต่างชั้นสอง ทำทีเป็นไม่สนใจคนที่เดินตามมาแถมยังเรียกชื่อเขาห้วน ๆ ซะจนตอนนี้เริ่มรู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมาบ้างแล้ว

            “เฮ้! แล้วหน้าที่ผมล่ะ! หัวหน้า! เฮลโหล คิมจงอิน!” เห็นว่าอีกฝ่ายแกล้งเมินเซฮุนก็จะเรียกอยู่แบบนี้ไม่ด่าคำหยาบออกมาก็ถือว่าเขามีความอดทนมากโขเลยทีเดียว เดินเข้าไปประชิดตัวร่างหนาที่เอาแต่ง่วนกับอุปกรณ์แล้วก็ต้องชะงักเมื่ออีกคนหันกลับมากะทันหันเราใกล้กันจนเซฮุนเห็นรอยแผลที่หัวคิ้วของอีกฝ่าย

            “ส่วนนายน่ะ ไประบายควันที่ด้านหลัง รู้ใช่ไหมต้องทำยังไง” ว่าเสียงเรียบพร้อมกับขวานซอมซ่อสีแดงที่ปะทะเข้ากับอกจนต้องรีบจับไว้เพราะกลัวมันจะเฉาะหน้าเอา

“หน้าที่กะโหลกกะลาแบบนี้อีกแล้วหรอวะ” เซฮุนพึมพำอย่างหัวเสียมองแผ่นหลังอีกฝ่ายที่เดินจากไปแล้วแน่นอนว่าไม่ใช่แววตาที่รักใคร่ชื่นชมเพราะในหัวของเซฮุนกำลังกลั่นกรองคำหยาบคายที่ทั้งชีวิตนี้จะนึกออกแต่ยังไม่ทันหมด จอห์นที่ยืนอยู่หน้าบันใดก็ตะโกนมา “เร็วเข้าเด็กใหม่ อย่ามัวแต่ยืนอู้เสียการเสียงาน!”

ได้ยินดังนั้นเด็กใหม่อย่างเซฮุนก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินหัวเสียหายไปที่หลังบ้านโดยไม่รู้ตัวเลยว่าหัวหน้าคิมมองการกระทำนั้นอย่างชอบใจทีเดียว

ร่างหนาปีนบันใดขึ้นไปที่ชั้นสองมองรอดหน้าต่างใสเข้าไปด้านในซึ่งเป็นห้องนอนสีขาวโล่ง ดูเหมือนเพลิงไหม้จะยังลามมาไม่ถึงเพราะภายในห้องยังปกติมีแค่ควันจาง ๆ เท่านั้น มือกร้านยื่นไปขอแชลงจากจอห์นที่อยู่ด้านหลังเขาใช้มันทุบกระจกจนแตกกระจายจนจอห์นต้องปรามว่าให้เบาหน่อย จงอินหันไปยกยิ้มเมื่อเปิดหน้าต่างเข้าไปได้ดึงหน้ากากกันควันลงมาปิดหน้าก่อนจะส่งสัญญาณให้เข้าไปด้านใน

“เท็ดข้างล่างเป็นไงบ้าง” จงอินกรอกเสียงผ่านวิทยุสื่อสารสำรวจห้องนอนที่ปกติดีแต่ไร้วี่แววผู้คน เท็ดตอบกลับมาด้วยคำตอบที่ไม่น่าชื่นใจนักแม้จะเจอช่องระบายลมแต่กลุ่มควันและเพลิงไหม้ก็ลุกลามอย่างรวดเร็ว

แน่นอน...พวกเขาต้องรีบแล้ว

เขาส่งสัญญาณบอกจอห์นให้เปิดประตูไปหาผู้ที่ติดอยู่เพราะภายในห้องไม่หลงเหลือใครแล้ว ย่อตัวลงต่ำเมื่อกลุ่มควันจำนวนหนึ่งลอยอยู่ด้านบนตลอดทางเดิน หันสั่งให้จอห์นไปดูตามห้องต่าง ๆ ด้านบนส่วนเขาเดินไปทางบันใดที่ดูเหมือนเปลวไฟสีส้มกำลังกลืนกินเข้ามาทุกที

“นี่ตำรวจดับเพลิง! มีใครอยู่ในนี้บ้าง! ตอบด้วย!” กวาดสายตาไปรอบ ๆ เบื้องหลังควันสีขาวและแสงสลัวจากเปลวไฟด้านล่าง รู้สึกถึงเหงื่อที่ไหลจากใบหน้าภายใต้กรอบหน้ากากกันควันนั้น ส่องไฟฉายไปรอบ ๆ ก็พบบางอย่าง

ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนอนสลบอยู่ที่บันใด

จงอินรีบเข้าไปจับที่ใบหน้าของเธอตบเบา ๆ เพื่อเรียกสติปากก็เรียก ‘คุณ ๆ’ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเธอจะตื่นขึ้นมาเขาจึงหันไปจับชีพจรที่คอก่อนจะโล่งใจเมื่อมันบ่งบอกว่าเธอยังชีวิตอยู่

“อ๊ากกก” เสียงร้องจากด้านล่างเรียกความสนใจของหัวหน้าทีมเขาเอ่ยคำว่า เท็ด ออกมาเบา ๆ ก่อนจะวิทยุสื่อสารให้จอห์นมารับตัวผู้หญิงคนนี้ออกไปก่อน

“เท็ด! เกิดอะไรขึ้นตอบด้วย!”

“คานหลนลงมาทับแขนฉันว่ะ อยู่ที่ห้องโถง ช่วยที”

น้ำเสียงเจ็บปวดของเท็ดทำเอาหน้าหัวหน้าทีมเครียดขึ้นมาทันที จอห์นมีสีหน้าไม่ต่างกันในอ้อมแขนมีหญิงสาวหมดสติอยู่ “นายพาเธอออกไปก่อนส่งให้ถึงมือหน่วยพยาบาลเดี๋ยวฉันจะลงไปช่วยเท็ด ถ้ามีอะไรจะติดต่อไป” จอห์นพยักหน้ารับก่อนจะวิ่งกลับไปทางห้องนอนที่เขาเข้ามาก่อนหน้า

ไม่รอให้เวลาผ่านไปนานร่างหนามองไปยังด้านล่างที่เต็มไปด้วยเศษซากของเฟอร์นิเจอร์เปลวไฟสีส้มเหลืองร้อนระอุจนต้องหรี่ตา บันใดทางลงตอนนี้ที่ไม่สามารถใช้ได้เพราะมันโดนไฟเผากว่าครึ่ง หัวหน้าคิมมองลงไปด้านล่างเพื่อหาทางลงไปก็เห็นโต๊ะอาหารที่ตั้งอยู่พอดีกับราวบันใดและยังไม่โดนไฟไหม้เขาหยิบเชือกกู้ภัยขึ้นมาพันเข้ากับลูกกรงราวบันใดลองดึง ๆ ดูเพื่อสำรวจความแข็งแรงขายาวก้าวข้ามมาอีกฝั่งก่อนจะค่อย ๆ โรยตัวลงไปช้า ๆ เมื่อเท้าแตะลงบนโต๊ะก็ปลดเชือกออกแล้วส่องไฟฉายไปรอบ ๆ ก็พบร่างของเพื่อนในหน่วยที่นอนอยู่กับพื้นพยายามจะดันแผ่นไม้ใหญ่ที่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ทับแค่แขนแต่ทับไปทั้งฝั่งซ้าย

“นายโอเคนะ” จงอินถอดหน้ากากกันควันออกเพื่อจะได้คุยกับอีกฝ่ายถนัด ๆ เท็ดที่ดูเหนื่อยหอบแต่ก็ยังทำหน้ากวนประสาทส่งมาให้

“ช้าแบบนี้ฉันอาจจะกลายเป็นคนพิการ” คำตอบของเท็ดทำให้ความตึงเครียดเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้เบาบางลง มือหนาดันหน้ากากกันควันของเพื่อนให้ปิดลงดังเดิม ก่อนจะลุกขึ้นไปใช้กำลังทั้งหมดกับท่อนคานใหญ่จนมันพ้นร่างสูงใหญ่ของเท็ด

จงอินย้ายตัวออกมาพยุงเพื่อนให้ยืนขึ้นอย่างทุลักทุเลนิดหน่อยเพราะร่างด้านซ้ายของเท็ดคงอ่อนแรงและเจ็บ มองไปรอบ ๆ ทางด้านบนที่โดนไฟกลืนไปทีละนิด ก่อนจะรีบพาร่างของทั้งเขาทั้งเพื่อนออกไปทางประตูที่ก่อนหน้านี้เท็ดคงเคลียร์ไว้ตั้งแต่ตอนเข้ามาทำให้มันไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรนัก

แสงอาทิตย์สีส้มภายนอกบ่งบอกว่าเป็นเวลาเย็นแล้ว จงอินโล่งใจขึ้นมานิดหน่อยที่งานกู้ภัยของเขาสำเร็จไปอีกครั้ง หน่วยพยาบาลเข้ามารับตัวเท็ดให้นอนลงที่เตียงผู้ป่วย ไม่ทันที่เขาจะได้หันไปถามไถ่อะไรเพื่อน ร่างของเขาก็ถูกกระชากอย่างรุนแรงก่อนที่จะ

พลั่ก!!

หน้าของเขาสะบัดไปทางซ้ายเพราะหมัดขวา มึนจนต้องสั่นหัวเรียกสติ ในหัวมีแต่คำว่า นี่มันบ้าอะไรวะ ก่อนที่จะโดนกระชากคอเสื้อให้หันกลับไปอย่างทันอกทันใจ ใบหน้าที่คุ้นเคยพร้อมกับแววตาโกรธเกรี้ยวที่ส่งมาและแน่นอนตอนนี้เขาก็โกรธขึ้นมาแล้วเหมือนกัน ทั้งคู่จ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใครจนเหมือนกำลังเล่นเกมส์ที่ใครกระพริบตาก่อนแพ้ จงอินยกมือขึ้นห้ามเพื่อนที่ทำท่าจะเข้ามาแยกเขาทั้งคู่ออกจากกัน

“นายเป็นบ้าอะไรเซฮุน!” ขึ้นเสียงออกไปด้วยความโมโหความชาที่ข้างแก้มเมื่อครู่ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บ รสชาติคาว ๆ ที่รู้สึกในโพรงปากคงจะเป็นเลือด

“แค่คุณให้ผมเข้าไป! ถ้าคุณให้ผมเข้าไปกับเท็ด! มันก็จะไม่เป็นแบบนี้ทุกคนจะไม่เป็นอันตรายเราจะใช้เวลาไม่นานเลยในการดับไฟ!” เซฮุนกัดฟันระงับความโกรธเขย่าคอเสื้อหัวหน้าอย่างเหลืออดไม่ได้เกรงกลัวว่าอีกฝ่ายอาจจะสั่งปลดเขาได้เมื่อกลับไปถึงสถานี

“คุณมันหัวหน้าเฮงซวย!” เซฮุนสบถเมื่ออีกฝ่ายยังคงเงียบ ใบหน้าขึงขังของคนตรงหน้าเมื่อครู่เปลี่ยนไปเป็นใบหน้าแปลก ๆ ที่มันยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากจะเสยหมัดเข้าที่ปลายคาง

จงอินคลายสีหน้าลงเมื่อรู้ถึงเหตุผลความโกรธของอีกฝ่าย คำว่างี่เง่าผุดเข้ามาในหัวเป็นคำแรก แต่มันคงเริ่มต้นมาตั้งแต่ตอนนี้ที่อีกฝ่ายโดนเขาแหย่ที่สถานีและมันเป็นธรรมดาของเด็กตรงหน้าที่มักจะเก็บอารมณ์ไม่ค่อยอยู่นัก แต่ก็ยอมรับว่ามันเป็นความผิดของเขาอย่างไม่มีข้อแก้ตัว

แต่กับเด็กน้อยที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ โอเซฮุน

มือหนาค่อย ๆ แกะมืออีกคนที่ขยำอยู่ที่คอเสื้อของเขา ยกยิ้มมุมปากขึ้นมาเมื่อเห็นโหนกแก้มที่ปกติแต่งแต้มไปด้วยรอยกระอยู่ประปรายตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยเขม่าสีดำจากควันไฟซึ่งมันเข้ากับได้ดีกับผิวสีขาวนั่น

“ตอนนี้ไฟกำลังไหม้ในใจนาย”

ปรอทความโกรธเมื่อครู่ลดลงมาอยู่ในระดับปกติแล้วมันก็เปลี่ยนมาเป็นความขบขันในที่สุดและไอ้ความรู้สึกอยากแกล้งนี่อีก จงอินถอดถุงมือสภาพเขรอะออกช้า ๆ เดินเข้าไปใกล้ ๆ ร่างโปร่งที่ยังยืนหัวเสียไม่พอใจและท่าทางจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด จงอินโน้มหน้าเข้าไปใกล้ ๆ จนเห็นใบหูขาวชัดเจน แว่วได้ยินเสียงลมหายใจรุนแรงของอีกคน

“เราเป็นนักดับเพลิง แต่นายยังไม่รู้จักวิธีการดับไฟในตัวเองเลย...หรือต้องให้ฉันสอนล่ะ?”

            จงอินสาบานได้...ว่าประโยคที่เขาเอ่ยออกไปไม่ได้ต้องการที่จะโดนอีกหมัด

________________________

FIRE TRAP
TRAILER

_________________________________________

ชอบหรือไม่อย่างไร ช่วยคอมเม้นหรือติดแท็กบอกด้วยนะคะ

♡

#ohyeskaihun

หมายเหตุ

* ชุดหมีหรือชุดยูนิฟอร์มทั่วไปของประเทศนั้น ๆ พร้อมรองเท้านิรภัย

** ชุดทนไฟ ทนความร้อน มีหมวก ชุดถังออกซิเจนต่าง ๆ หน้ากากกันควัน หมวกนิรภัย และรองเท้านิรภัย

Reference : Chicago Fire

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r