คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : gincha ▲ | Manner Hacker
Manner Hacker
story by gincha
ผมเชื่อว่าทุกคนที่อยู่บนโลกใบนี้ คงไม่มีใครไม่รู้จักกับคำว่า ‘เกม’ เพราะไม่ว่าใครก็ต้องเคยมีชีวิตวัยเด็กกันทั้งนั้น เด็กทุกคนต้องเล่นเกม... เริ่มแรกเดิมทีเด็กๆ ก็เล่นได้แค่อะไรที่มันธรรมดาอย่าง โกะ ว่าว เป่ายิงฉุบ พัฒนาขึ้นมาหน่อยก็เป่ายิงฉุบแก้ผ้า แต่เกมนี้อายุต่ำกว่า 25 อย่าเล่นเลยนะ เพราะทำตัวแบบนั้นเดี๋ยวแม่จะว่าเอา
แต่ในเจเนเรชันนี้ผมว่าเกมที่กำลังฮอตฮิตติดกระแสโลกที่สุดก็คงจะเป็น ‘เกมออนไลน์’ ผมจะขออธิบายสั้นว่ามันคือเกมที่เล่นบนเครือข่ายอินเตอร์เน็ตหรือเกมที่สามารถเล่นกับผู้อื่นได้เพียงแค่มีอินเตอร์เน็ต ซึ่งผมคิดว่ามันเป็นกิจกรรมแก้เหงาที่เวิร์คมากสำหรับเด็กที่ไม่ค่อยชอบออกไปเผชิญโลกกว้าง การอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าทั้งวันจะไม่เป็นปัญหาที่หน้าเบื่อระดับชาติอีกต่อไป เมื่อเรามีสิ่งที่เรียกว่าเกมออนไลน์เข้ามาในชีวิต
ก็แหม่... ไม่มีคนคุยผมก็ล็อกอินเข้าเกม ไปยืนคุยกับ NPC ประชดชีวิตแม่งทุกวันนั่นแหละ มีหมดแหละครับหมูหมากาไก่ อยากคุยกับใครก็เลือกได้หมด ถึงบางทีมันจะเรื่องมากไปหน่อยเวลาที่ต้องทำเควส จะเอานู่นจะเอานี่ แต่ก็ไม่เรื่องมากเท่าคนหรอก แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมไม่พูดคุยกับคนเลยนะครับ ก็ไม่ได้เป็นคนที่มีมนุษย์สัมพันธ์แย่แบบนั้น เพื่อนที่เล่นเกมด้วยกันนี่มีเยอะเลยครับ เพราะผมค่อนข้างจะหมดเวลาไปกับการเล่นเกมเยอะพอสมควร เพื่อนเล่นเกมผมก็เลยมีจนเต็มลิสต์ไปหมด
“จงอินทำได้ยังวะ”
“ยัง แม่งยากว่ะพี่ ในเพจอธิบายอย่างกาก โคตรจะงงทักแอดมินเพจไปแม่งก็ไม่ตอบ หลอกแดกตังค์ชัวร์!”
“เอ้า! งั้นกูไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้กูมีเรียนเช้า”
“ไรอะพี่ ไม่เอาดิ”
“เออ กูไปละ ได้แล้วบอกกูด้วยนะ”
...PARKCHANYEOL HAS LEFT THE GAME...
กรรม... หนีไปนอนเฉย ปล่อยให้ผมจมปลักกับความสมหวังที่มองไม่เห็นคนเดียว
เรื่องนั้นเกิดจากการที่ผมกับพี่รวมเงินกันสองคนซื้อบัตรทรูมันนี่มาแลกกับบอทเกมเก็บเวลเกมหนึ่งที่ชื่อว่าเกม ‘How to claim your Dragon’ กะว่าคืนนี้จะได้ปล่อยตัวเก็บเวลยาวๆ แล้วไปนอน แต่หลังจากซื้อมาได้สามจะสี่ชั่วโมงแล้วก็ยังเสือกรันโปรแกรมไม่ผ่านสักที เงินก็เสีย ยังต้องมาเสียสติกับความร่ำไรของโปรแกรมที่ได้มาอีก
แล้วมันใช่หน้าที่ของผมไหมนะที่ต้องมานั่งงมหอยในมหาสมุทรอยู่คนเดียว ตามหลักการแล้วมันไม่ใช่ แต่ในความเป็นจริงแล้วมันใช่ไง กลัวโดนแบนก็กลัว กลัวโดนไวรัสก็กลัว! แต่ก็ยังทำไง ลูกผู้ชายกล้าได้ก็ต้องกล้าเสีย... พอคิดได้แบบนั้นผมก็เลยลบโปรแกรมแล้วลงใหม่ เวลาทำอะไรไปถึงทางตันเราต้องเริ่มใหม่ครับ เริ่มต้นใหม่มีชัยไปกว่าครึ่ง!
ตึง!!!!
ERROR 9992 : ตรวจจับพบโปรแกรมโกง
ไม่นะ!!! ปรากฏการครั้งใหม่ที่ยิ่งใหญ่ได้เกิดขึ้นแล้ว!!!!
ผมพยายามจะกดปิดโปรแกรมไม่ให้มันอินสตอลจนเสร็จ... ไม่งั้นไอดีเกมผมถูกแบนแน่!! แต่แม่งปิดไม่ได้!!! ชิบหาย... ลนชิบหายเลยตอนนี้ ทำอะไรไม่ถูกก็กดปิดเครื่องครับ
พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วย TT__TT
ตอนนี้ในใจผมได้แต่ภาวนาไม่ให้ไอดีโดนแบน ร้อนรนจนเหมือนจะตาย เล่นมาตั้งนาน เลเวลจะตันอยู่แล้ว ไม่น่าซนเลยกู... ผมกดเปิดคอมอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่ปวดร้าว ทรมานไปทั้งหัวใจ... หัวใจเต้นเร็วและแรงประมาณ 9.7 ริกเตอร์ แต่เมื่อหน้าจอคอมติดขึ้นมาหัวใจผมนี่หยุดเต้นไปเลยครับ ผมว่าใครเขาก็รู้จักสิ่งนี้ที่มันกำลังเกิดขึ้นกับผม
มันคือ ‘BLUE SCREEN’
ที่ขึ้นข้อความภาษาส้นตีนอะไรไม่รู้ลากยาวจากบนสุดของจอสู่ล่างสุดของจอ สิ้นสุดทุกความเคลื่อนไหวครับ เพราะนี่มันคือปัญหาชาติหมาที่สุดสำหรับผู้ใช้คอมพิวเตอร์ทุกคน
ไม่อยากจะหายใจอีกแล้ว... เวลาจากนี้... ไม่มีความหมาย...
รู้เรื่อง... ผมทิ้งตัวพิงเก้าอี้อย่างปวดร้าว ได้แต่นั่งมองไปที่บลูสกรีนบนจอแบบคนอกหัก จ้องอยู่ได้พักใหญ่ ความเคลื่อนไหวใหม่ก็เกิดขึ้นเมื่อหน้าจอนั้นมันดับมืดไปก่อนจะมีความสว่างใหม่ขึ้นมา... จากจอน้ำเงินมันได้กลายเป็นจอขาวแล้วเรียบร้อย... และความตื่นเต้นครั้งใหม่ก็ได้เกิดขึ้นเมื่อมีวงกลมสีดำอยู่กลางจอ นี่มันใช่เลย... ถ้าใครเคยดูหนังผีในตำนานเรื่องหนึ่งคุณจะรู้สึกคุ้นเคยกับมันเหมือนที่ผมกำลังรู้สึก ผมรีบสไลด์เก้าอี้ออกห่างจากคอมพิวเตอร์แสนรักทันที ด้วยความที่กลัวว่ามันจะเป็นแบบที่ผมคิด
และมันก็เป็นแบบที่ผมจินตนาการไว้จริงๆ!!!
มันคือฉากที่ฮือฮามากที่สุดในหนังชื่อดังอย่าง ‘THE RING’ ผีซาดาโกะคลานออกมาจากทีวี แต่นี่มันจอคอมแอลซีดีนะเห้ย ไอ้#@#@#$... ผมสาบานว่าผมไม่เคยดูดใบชาหรือเล่นยาอะไรทั้งสิ้น เพราะฉะนั้นมั่นใจได้เลยครับว่าผมไม่ได้กำลังประสาทหลอน นี่คือเรื่องจริงเหตุการณ์จริงไม่ใช่สลิงไม่ใช่สตั๊น... เคยอ่านในเน็ตเจอว่าท่ากัดปากเป็นอะไรที่เซ็กซี่ที่สุดและตอนนี้ผมเองก็กำลังรู้สึกเซ็กซี่ขั้นสุด เพราะกัดปากจนมันจะขาดติดฟันอยู่แล้ว
เฟดเฟ้! มันคลานออกมาแล้ววววววววววว T_T
อยากจะหลับตาแต่ก็ไม่กล้ากลัวลืมตามาอีกทีแม่งยืนอยู่ตรงหน้าแบบในหนังสยองขวัญหลายๆ เรื่องที่เคยนั่งดู เลยต้องทำเป็นใจแข็งจ้องไปที่มัน คอยสังเกตว่ามันจะขยับเขยื้อนเคลื่อนย้ายไปทางไหน และอีกประเด็นคือเป็นเหน็บที่ตีนอยู่ด้วย ลุกขึ้นวิ่งทีมีไข่สั่นแน่ๆ
ขอสัญญาว่าถ้าผ่านเหตุการณ์นี้ไปได้แบบปลอดภัย จะเป็นเด็กดี จะตั้งใจเรียน จะกินน้ำวันละสิบยี่สิบลิตรเลยแม่ง เวลาเกิดเรื่องที่คาดไม่ถึงจะได้ไม่ต้องมานั่งง่อยเหน็บแดกตีนอยู่แบบนี้
“สวัสดี...”
“...” ดีที่หน้ามึงอะสัด มือควานหาอุปกรณ์ป้องกันตัวรอบกาย แต่สิ่งที่ได้มามันก็แค่ไม้ช็อตยุง ชีวิตอัปรีย์กว่านี้ไม่มีอีกแล้ว... ผมไม่รู้ว่าควรจะเรียกไอ้สิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้ว่าอะไรดี ดูๆ ไปมันก็คล้ายคน แต่คนประเทศไหนออกมาจากมอนิเตอร์คอมวะ คิดแล้วคิดอีกมันก็ไม่ใช่อะ ยังไงมันก็ไม่ใช่
“ที่นี่ที่ไหน...”
ผมต้องตอบคำถามนี้ไหมใครก็ได้บอกที
“บ้านผม” ในเมื่อไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนคู่คิด ผมเลยคิดว่าผมตอบมันไปก่อนหน้าจะดีที่สุด
หลังจากผมตอบคำถามไป วัตถุปริศนาค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะ... กลิ้งขมำลงมาที่พื้น จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ทำให้ผมรู้สึกว่าบรรยากาศความหน้ากลัวที่เกิดขึ้นเมื่อก่อนหน้านี้ลดลงไปกว่า 80% ... ผมเอาไม้ช็อตยุงชี้หน้ามันไว้แล้วค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ร่างที่แน่นิ่งอยู่ที่พื้นกระเบื้องและก็ต้องร้องเหี้ยในใจดังๆ เพราะไอ้วัตถุปริศนานี่มันทำกระเบื้องบ้านผมแตก แต่พอเงยหน้าไปมองที่มอนิเตอร์คอมหลังจากมีสติก็ต้องร้องเหี้ยหนักกว่าเดิม!
เจ็ดแสนวอนของกู!!!!!
ผมขว้างไม้ช็อตยุงทิ้งไปบนหัวมัน เปลี่ยนความสนใจไปที่คอมทันที... มึงทำแบบนี้กับจอคอมกูได้ยังไง มึงคลานออกมาทำกูตกใจ กูโอเค... แต่นี่มึงทำจอคอมกูเป็นรู้
มึงทำกล่องดวงใจกูเป็นรู
“มึง... มึงรู้ไหมว่ามึงทำอะไรลงไป มึงลุกขึ้นมาไอ้สัด”
ความสุภาพที่เกิดจากความกลัวในตอนแรกหายไป ไม่มีการแทนตัวเองว่าผมหรืออะไรอีกแล้ว ต่อไปนี้จะมีแค่กูกับมึง…
ผมขอสถาปนาไอ้วัตถุปริศนานี้ว่า ‘ตัวทำลายล้าง’ แห่งประวัติศาสตร์ชาติหมา
เอาตีนเขี่ยมันแรงๆ แต่ก็ต้องเจ็บเองเพราะแม่งช็อตกลับ... ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าตามร่างกายนั้นมีกระแสไฟฟ้าประกายเล็กน้อยอยู่ทั่วตัว แต่มันก็ไม่ทำให้ผมรู้สึกถึงความมหัศจรรย์อะไรใดๆ ทั้งนั้น เรื่องนี้ต้องมีคนรับผิดชอบและคนรับผิดชอบที่ว่าคือมันนี่แหละ
“ที่นี่ที่ไหน” หลังจากที่ลุกขึ้นมามันก็ถามผมอีกครั้งด้วยคำถามที่ผมตอบมันไปแล้ว
“บ้านกู!” หัวเสียสัดๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ยิ่งเห็นหน้าโง่ๆ ของมันตอนถามยิ่งหงุดหงิด
“บ้าน?”
“เออ บ้าน!! มึงเลิกถามสักที กูขอเป็นคนถามบ้าง”
ไอ้ตัวทำลายล้างค่อยๆ ยันตัวเองลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูงที่ดูจะสูงกว่าผมซะด้วย ดูๆ ไปแล้วมันก็เหมือนคนปกติถ้าไม่นับประกายไฟฟ้าที่ยิบยับๆ อยู่ตามตัวนั้นทำให้มันดูแตกต่างจากความปกติไป ถ้าจะนึกภาพให้ออกก็เหมือนปิกาจูที่อยู่ในร่างคน แต่ตอนนี้ผมไม่สนอะไรทั้งนั้น ถ้าแม่งเป็นปิกาจูก็จะเก็บแม่งลงโปเกบอลแล้วเอาไปถ่วงน้ำให้ดู
“มึงเป็นอะไร”
“เป็นอะไรหมายถึงอะไร”
“ก็หมายถึงมึงเป็นตัวอะไรไง” แค่นี้มันยังไม่เข้าใจ ถ้าไม่ติดว่าหน้ามันดูโง่จริงๆ ผมคงคิดว่ามันกวนตีน
“อิมมอทอลอ็อบเจค”
“มึงช่วยตอบแบบเป็นประโยคได้ไหม มึงบอกแค่นี้กูไม่เข้าใจ กูจะไปรู้เรื่องกับมึงไหม แล้วอิมมอทอลอ็อบเจคที่มึงบอกนี่อะไร มึงดูสวอดอาร์ตออนไลน์มาใช่ไหม”
“ผมคือผู้ดูแลระบบเกม How to claim your Dragon”
“ดูแลระบบเกม?”
“ใช่ ผู้ดูแลระบบเกมคือผู้ดูแลระบบเกม”
“ขอบคุณสำหรับคำตอบนะไอ้สัด”
“สัตว์คืออะไร”
“มึงยังไม่มีสิทธิ์ถาม!! ตอนนี้กูคนเดียวที่มีสิทธิ์ถาม!!!”
“ตกลง”
“...” เออดี ตกลงง่ายจริง ทำกูไปต่อไม่ถูกเลยนะมึง
“คุณไม่ถามหรอ” แหนะ... เร่งกูอีก
“มึงมาจากไหน มาได้ยังไง” ผมถามออกไป ไอ้ตัวทำลายล้างมันจึงยกมือขึ้นชี้ไปที่จอคอมที่ผมมองทีไรก็สะเทือนใจ
“แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าผมออกมาได้ยังไง ก่อนหน้านี้ผมพยายามที่จะป้องกันการแฮคระบบเกมจาก Player ท่านหนึ่ง แต่รู้สึกตัวอีกทีผมก็มาอยู่ที่นี่แล้ว”
Player ท่านหนึ่ง = ผมเอง = คิมจงอิน ... สินะ Orz
“งั้นมึงก็มาจากดิจิตอลเวิลด์อะดิ”
“ดิจิตอลเวิลด์คืออะไร”
ผมไม่น่าถามเลย ลืมคิดไปว่ามันคงไม่เคยดูดิจิมอน น่าสงสารจริงๆ... มึงผ่านชีวิตวัยเด็กมาได้ยังไง
“ช่างมัน แล้วมึงจะรับผิดชอบยังไงกับสิ่งที่มึงทำ กูว่ามันเกินไปหน่อยนะ แค่กูจะแฮคเกม มึงถึงกับทำลายของรักของหวงของกูเลยหรอ”
“ผมทำอะไร”
“ก็นี่ไง มึงทำจอคอมกูเป็นรู มึงไม่รู้ตัวเลยหรอ! ทำไมมึงไม่เลือกออกมาจากอย่างอื่นวะ เครื่องซักผ้า ไมโครเวฟ หรือเห้อะไรก็ได้ เสือกเลือกออกมาจากจอคอม จิตใจมึงทำด้วยอะไร ยังมีความเป็นคนอยู่ไหม”
“คนคืออะไร”
“คนคือกู! กูนี่แหละคน มึงไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย มึงต้องรับผิดชอบ มึงทำให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ผมออกคำสั่งที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม จอที่แตกก็คงเหมือนใจที่แตก มันจะกลับมาประสานกันดังเดิมได้ยังไง...
“ตกลง”
เมื่อเอ่ยตกลงเสร็จ ร่างโปร่งก็ก้าวเท้าเดินไปจับที่จอคอมที่เป็นรู พร้อมกับพูดว่า ‘RESET’
จอคอมผมมีกระแสไฟฟ้ากระพริบระยิบระยับอยู่ทั่วจนน่ากลัวว่ามันจะระเบิด แต่มันกลับให้ผลตรงกันข้าม หน้าจอที่เป็นรูค่อยๆ กลับมาประสานกันดังเดิม!
OMG เจ็ดแสนวอนของผมกลับมาแล้วครับทุกคน!
“มึงทำได้ยังไงวะ”
“ผู้ดูแลระบบมีความสามารถในการรีเซ็ท สามารถรีเซ็ททุกอย่างไม่ว่าจะเป็นค่าสเตตัสตัวละคร ดันเจี้ยน เวลาเกิดมอนเตอร์หรือ...”
“พอๆๆ กูเข้าใจแล้ว”
“ตกลง” ง่ายไปอีก ดูมันจะโง่ๆ ง่ายๆ ยังไงก็ไม่รู้ ตกลงไปซะทุกอย่าง
“แล้วมึงมีชื่อไหม”
“...”
“แล้วมึงจะเงียบทำไม”
“ตอนนี้ผมมีคำถาม ผมมีสิทธิ์ถามไหม” ... นี่มึงจะกวนตีนกูใช่ไหม
“เออ! ถามมา มึงได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้”
“ชื่อคืออะไร”
“...”
“คุณเงียบทำไม”
“กูไม่รู้จะอธิบายว่าอะไร กูคิดอยู่” อยากจะร้องไห้ นี่ผมกำลังคุยกับสิ่งมีชีวิตอยู่หรือเปล่า หมามันยังรู้จักชื่อ แต่ไอ้เหี้ยนี่ชื่อคืออะไรมันยังไม่รู้เลย OMG
“ชื่อคืออะไร”
“ชื่อคือสิ่งที่เขาเอาไว้เรียกกัน... มึงจะให้กูเรียกมึงว่าอะไร”
“คุณสามารถเรียกผมด้วย ID ได้”
“เออ นั่นแหละ”
ผมทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้โดยที่ยังคงจ้องหน้าไอ้ตัวประหลาดนี่อยู่ แบบนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกกันว่าคนไม่ใช่คน มีความเหมือนคนทุกอย่างแต่ก็ไม่ใช่คน ในปี 2015 แบบนี้ ใครมันจะไปคิดว่า NPC จะออกมาจากเกมได้!
“...”
“แล้ว ID มึงอะไรล่ะ” ผมถาม
“...”
“...”
“ID ของผมคือ ‘โอเซฮุน’ ”
________________________
Manner Hacker
TRAILER
_________________________________________
ชอบหรือไม่อย่างไร ช่วยคอมเม้นหรือติดแท็กบอกด้วยนะคะ
#ohyeskaihun
ความคิดเห็น