คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1#
Chapter1#
Intro: กู ซึ่งอยู่ในความมืด
ไง...เจอกันครั้งแรก(เหรอ)สินะ ผมชื่อเดลต้า แต่คนอื่นมักจะเรียกผมสัินๆว่าเดล ปกติผมเป็นคนอิตาลี่นะ... แต่ย้ายมาอยู่ที่ไทยกับพี่สาว แต่พี่สาวของผมเรียนจบแล้ว(จบแบบไม่จบ มีเรื่องตอนม.6แล้วไม่อยากเรียนต่อ เลยขอเรียนข้ามรุ่นจนจบมหาลัยเลย...ถ้านับกันจริงๆแบบนักเรียนนักศึกษาปกติตอนนี้พี่ผมก็น่าจะอยู่ปี2เพราะผมกับพี่ห่าง4ปี <พี่ผมเข้าเรียนตามเกณฑ์นะ>) เลยกลับไปทำงานกับพ่อที่อิตาลี่ และจะกลับมาเยี่ยมผมเป็นครั้งคราว ตอนนี้เลยเหลือแต่ผมคนเดียวที่อยู่ในบ้านหลังนี้ จะมีแม่บ้านที่ลุงผมจ้างไว้มาอยฺ่ทำความสะอาด และจะกลับไปในตอนเย็น
บางครั้งลุงของผมก็จะมาค้างด้วยเพราะกลัวผมเหงา แต่...คงไม่หล่ะ ก็...ผมชอบอยู่คนเดียวอยู่แล้ว และผมก็อยู่คนเดียวมานานแล้ว บ้านที่ผมอยู่ก็ค่อนข้างใหญ่ แต่มีแม่บ้านมาทำความสะอาดให้ผมก็สบายหน่อย ส่วนเรื่องไปไหนมาไหน ผมก็ขับรถเองได้นะแต่ไม่ขับ เพราะผมยังไม่ได้ทำใบขับขี่ คือผมอายุ17...แต่ขึ้นปี1แล้วนะ
ครืดดๆๆ..เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมจึงเดินไปรับ
"ครับ"
"เดลเหรอ"
"ครับ"
"ฉันแอลนะ อีก2อาทิตย์เจอกัน"
"อือ=_=;"
"อ๋อ ละ"กึก!
ผมวางสายโทรศัพท์ลง ขี้เกียจฟังพี่ผมร่ายยาว ถึงมองภานนอกพี่ผมจะดูเงียบๆ ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าวัย แต่จริงๆแล้วทำตัวเด็กยิ่งกว่าอายุตัวเองซะอีก=__= นี่ก็เย็นมากแล้ว เมื่อวันก่อนผมไปรายงานตัวที่มหาลัยมา ผมสอบได้แต่แรกแล้วหล่ะ แต่วันที่โรงเรียนเขากำหนดรายงานตัวหน่ะผมยังนอนพะงาบๆอยู่โรงพยาบาลอยู่เลย ก็วันนั้นโรคประจำตัวผมกำเริบ เลยต้องไปรายงานตัวกันใหม่ โดยใช้เส้นลุงผมกับพ่อผมอ่ะนะ
ผมทานข้าวเย็นแล้วเลยมานั่งอ่านกำหนดการในห้องนอนของตัวเอง ตอนนี้ก็เพิ่งจะปิดเทอมไปได้ไม่นาน อีก1อาทิตย์ต้องไปเข้าค่ายเตรียมความพร้อมอะไรสักอย่าง=__=;
"อีกตั้งอาทิตย์นึง"
ผมเดินเข้ามาอาบน้ำได้สักพัก ก็เดินออกมาใส่ชุดนอนแล้วนั่งเอาไดรฟ์มาเป่าผมที่หน้าโต๊ะวางของ แต่สายตาผมที่มองออกไปข้างนอกก็สะดุดกับอะไรบางอย่าง
"มีคน...ย้ายมาใหม่?งั้นเหรอ"
คือห้องนอนผมติดกับระเบียง ซึ่งระเบียงทางห้องผมเนี่ย ถ้าคนที่ก้าวยาวๆหน่อยก็จะสามารถมาถึงห้องผมได้ง่ายๆโดยผ่านคุณปฺ่ต้นไม้ ผมหมายถึง ต้นไม้ต้นใหญ่ที่โตอยู่ข้างบ้านผมมาตั้งแต่ผมและพี่ยังไม่เกิด(ลุงผมเล่าให้ฟัง) ผมเดินไปเปิดหน้าต่างบานใหญ่แล้วไปนั่งเอนหลังนอนดูดาวที่หน้าระเบียง ผมทำแบบนี้บ่อยมาก เพราะผมชอบที่มืดๆ ไม่รู้สิ ผมคงชินกับความมืดแล้ว ไฟจากห้องที่บ้านตรงข้าผมยังเปิดอยู่ เหมือนจะบอกว่ามีคนอยู่ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร เลยเอนหลังแล้วหลับตาคนเดียว
...ใช่ ผมอยู่คนเดียว
...ชอบอยู่คนเดียว
หรือ...ต้องอยู่คนเดียว
น่าสมเพศชะมัด
"นายท่านครับ ระ..ระวังนะครับ"
"เออน่า พวกมึงกลับบ้านไปได้แล้ว กูอยู่คนเดียวได้"
"ตะ...แต่นายท่านครับ พวกผมเป็นห่วงความปลอดภัยของนายท่าน..."
"ถ้าพวกมึงไม่กลับไป กูจะเอาปืนไล่ยิงพวกมึงเรียงตัว เอามะ?"
"กะ..ก็ได้ครับนายท่าน แต่ถ้ามีเรื่องอะไร โทรหาพวกผมได้ตลอดเลยนะครับ"
"เออ"
เสียงอะไรนักหนาเนี่ย คนจะหลับ จะนอนโว้ยย!! ผมก่นด่าในใจ พร้อมกับขยับพลิกตัวนอนหงายอยู่บนเก้าอี้หวายตรงระเบียง กูขี้เกียจย้ายครับ กูจะนอน
แต่สิ่งที่ทำให้ผมแทบจะถลาตกเก้าอี้ก็เพราะไอ้ลมหายใจอุ่นๆที่รดอยู่ตรงปลายจมูก และ เสียงเข้มแต่ฟังแล้วรื่นหูที่เอ่ยขึ้นตามมา
"นี่ คนสวย มานอนตรงนี้เดี๋ยวเป็นหวัดนะ"
"อะ.."ผมเหลือกตาขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะอ้าปากค้าง
คนตรงหน้าผมตอนนี้หน่ะ โคตรเหมือนเทวดา...ไม่สิหน้าตาเจ้าเล่ห์เหมือนปีศาจมากกว่า... ใบหน้าของคนตรงหน้าผม อยู่ห่างจากผมไม่ถึงนิ้ว ปลายจมูกเกือบชนกัน จมูกเขาโด่งมาก เป็นสันสวยมาก ริมฝีปากสีซีดที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่ที่ผมไม่อาจละสายตาไปทางอื่นได้ก็เพราะดวงตาสีเทาเข้มเกือบดำที่ล้อมรอบไปด้วยขนตาที่ล้อมกรอบเป็นแพรอบดวงตาคู่นี้...ผมเคยเห็นดวงตาคู่นี้นะ...แต่ผมจำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหน แต่มันให้ความรู้สึกว่าไม่อยากละสายตาออกจากดวงตาคู่นี้เลย...
"มะ...มึงเป็นใคร"
"...กูชื่อเคียนติ เรียกกูคินก็ได้สั้นดี...ตั้งแต่วันนี้จะมาอยู่ข้างบ้านมึงไง...รู้มาจากแอลฟ่าว่ามึงเป็นรุ่นน้องกู2ปีที่มหาลัย กูอยู่ปี3หน่ะ แต่กูไม่ถือหล่ะนะ วันนี้กูแค่มาทักทายเพื่อนบ้านเฉยๆ"เขาว่าแล้วไปยืนพิงระเบียงบ้านผมแล้วเอาแขนพาดตัวระเบียงไว้ ส่วนขาก็ไขว้กัน หล่อไปละมึง! แต่ก่อนที่เขาจะตอบคำถามเมื่อกี้ เหมือนเขาจะทำหน้าเศร้าแปลกๆนะ...
"แล้ว...ทำไม ไม่เข้าหน้าบ้าน"ผมถามออกไปพลางเลิกคิ้วเป็นเชิงว่า กูงงมาก!!
"ก็กูก็ว่าจะเข้าหน้าบ้านหล่ะนะ แต่พอดีขึ้นมาดูห้องนอนตัวเองแล้วเห็นมึงนอนตากยุงอยู่เลยข้ามมาปลุก"
"..."ผมพยักหน้ารับ
"ที่มึงถามแบบนี้...แอลไม่ได้บอกอะไรมึงเหรอ??"
"แอล...พี่กูเหรอ"
"ใช่"
นั่นทำให้ผมนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็น เหมือนแอลฟ่า(พี่สาวผม)อยากจะบอกอะไรสักอย่าง แต่ผมวางสายไปก่อน คงตอนนั้นหล่ะมั้ง
"อืม เหมือนจะบอก"
"กูติดว่า พี่มึงยังไม่ได้บอกมึงแน่นอน=*=;"
"มึงคิดถูกแล้ว เข้ามาก่อนสิ"ผมว่าแล้วเดินเข้ามาในห้องนอนตัวเอง
"..."มันกระพริบตาปริบๆแต่ก็เดินเข้ามาแต่โดยดี
"มึง ย้ายมานานรึยัง"ผมว่าแล้วยื่นแก้วที่มีนมอยู่เกือบเต็มให้แขก ตัวเองก็ยกแก้วขึ้นดื่มด้วย
"ขอบใจ ก็ย้ายมาวันนี้เอง บ้านหลังนี้เป็นของพ่อกูอยู่แล้ว กูขี้เกียจขับรถจากคอนโดฯไปมหาลัยเลยย้ายมาอยู่ที่นี่"
"แล้วพ่อมึงหล่ะ?"
"...พ่อกับแม่กูตายหมดละ"มันว่าแล้วนั่งไขว่ห้างมองออกไปนอกหน้าต่างครับ
"...เสียใจด้วย แล้วก็ขอโทษที่ถาม"
"อืม...ไม่เป็นไรหรอก กูชินละ กูยังมีลูกน้อง แต่รุ่นแก่กว่าพ่อที่ดูแลกูดีเหมือนลูกหล่ะนะ หึ"
"ลูกน้อง?"
"เออ ลูกน้อง"
"มึง...?"
"กูเป็นมาเฟียหน่ะ แก๊งพ่อกู"มันว่าแล้วยักไหล่ ถ้าเป็นคนอื่น ผมว่าถ้ามาได้ยินแบบนี้คงตกใจ หรือไม่ก็คิดว่ามันล้อเล่น...แต่สำหรับผม
"เปิดบ่อน ไม่ก็พับบังหน้าหล่ะสิ" ก็คงไม่ต้องตกใจอะไร มึงอาชีพเดียวกับพ่อแล้วก็พี่สาวกูหนิ!!มิน่า...แอลถึงยอมคุยด้วย
"โรงแรมต่างหาก=*= พวกลุงๆเพื่อนพ่อกูดูแลให้"มันว่าพร้อมกับกระดกนมในแก้วจนหมดแล้วเลียริมฝีปากตัวเอง
"..."ผมไม่ตอบอะไร เพียงแต่ยกแก้วนมขึ้นดื่มอีกรอบระหว่างที่ผมกำลังดื่มนม มันก็ลุกขึ้นยืนกอดอกแล้วพูดกับผม
"อ๋อ ใช่ กูจะบอกว่ากูไม่ได้อายุเท่าพี่มึงหรอกนะ กูอายุมากกว่าพี่มึง และกูก็อยู่มหาลัยเดียวกับมึง แต่ปี3 เพราะฉะนั้น เวลาไปมหาลัย กูจะมารับมึงตอนเช้า โอเคนะ"
"กูไม่แปลกใจที่มึงกล้าเรียกพี่กูห้วนๆ"
"วงการเดียวกันหน่ะ หึ พี่มึงไม่เคยเรียกกูพี่สักครั้ง"
"มึงบอกมึงไม่ถือ"
"กูให้เฉพาะมึงนะ!"
"..."
"งั้นกูกลับบ้านกูละ ไปหล่ะ ฝันดี...มึงนี่กินเลอะเหมือนเด็ก3ขวบเลยนะ"
หลังจากคำว่าฝันดีของมัน มันก็ยื่นหน้ามาเลยนมที่เลอะตรงริมฝีปากผม เลีย!เลีย! แล้วมันก็วิ่งข้ามคุณปู่ต้นไม้กลับบ้านมันไปครับ
"..."ผมยกมือขึ้นลูบริมฝีปากตัวเอง...นี่กูรู้สึกดีเหรอ...แล้วเปลี่ยนมาลูบแก้มตัวเองที่ตอนนี้ร้อนมาก...
"...อะไรวะ"ผมว่าแล้วเดินไปแปรงฟันแล้วเข้านอนครับ...แต่เหมือนผมจะลืมอะไรบางอย่างไป แต่ช่างเหอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจำได้เอง
จิ้มๆ
จิ้มๆ
..อะไรเนี่ย
ผมเหลือกตาขี้นพร้อมกับงับนิ้วของคนที่กำลังจิิ้มแก้มผมอยู่ ไอ้คนที่จ้ิมก็ชำตัวชิลๆมากครับ มัน
ยังคงนั่งยิ้มทำหน้าแป้นแล้นมองหน้าผมอยู่
"เอ้าอาไอ้อังไอ"(เข้ามาได้ยังไง)
"ก็มึงไม่ล็อคระเบียงมึงเองอ่ะ"
"..."ผมปล่อยนิ้วมันออกจากปาก เออ กูผิดเองแหล่ะ=_=;
"มึงอ่ะ ตื่นได้แล้ว ลุงมึงฝากให้กูพามึงไปดูเครื่องแบบนักเรียน"
"ลุงร็อบ(โรเบิร์ต)เหรอ"
"ใช่ สงสัยแอลจะบอกประวัติกูกับลุงมึงแล้วเลยฝากมึงไว้กับกูเพราะติดงาน"
"อือ"งานอีกแล้วเหรอ...
"ลุกไปอาบน้ำเลย เดี๋ยวรถจะติดนะ"
"..."
ผมลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกมาเห็นร่างสูงร่างหนึ่งกำลังนอนเอกขเนกอยู่บนเตียงผมครับ ผมกำลังจะเดินไปด่ามันสักหน่อย แต่เสียงมือถือผมขึ้นก่อน
ครืดดๆ..ครืดดๆ
...Alfah...
พี่สาวตัวดี
"อือ"
(มาองมาอืออะไรหล่ะ เจอคินรึยัง)
"เจอแล้ว กำลังจะไปซื้อของ"
(อือ กูจะบอกมึงว่า ตลอดเวลาตั้งแต่ตอนนี้ ป๊าฝากให้คินดูแลมึงแล้ว เชื่อฟังเขาหน่อยแล้วกัน)
"ป๊าไว้ใจมันหรอ"
(อือ พ่อคินกับป๊าเคยเป็นเพื่อนสนิทกัน และป๊าก็เป็นคนดูแลคินตั้งแต่ตอน พ่อแม่เขาตายด้วย)
"อืม"
(กฺมีงานเข้าหว่ะ แค่นี้ก่อนนะ ตรู๊ดๆๆ...)
"เสร็จแล้วเหรอ"ร่างสูงบนเตียงว่าพร้อมกับดึงตัวขึ้นมาจากเตียงครับ
"อือ จะไปกันเลยมั้ย"
"หิวข้าว..."
"เดี๋ยวกูพาไปกิน ไปเหอะ"
มันว่าแล้วเดินออกไปก่อนครับ ...บ้านกูนะครับ เดินชิลเลยนะมึง มันเดินกลับเข้าไปในบ้านมันสักพัก ก่อนจะออกมาพร้อมกันรถสปอร์ตเบนซ์สีดำสนิทที่ตอนนี้มาจอดหน้าบ้านผม
"ขึ้นมาสิ"
"อือ"ผมเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งข้างคนขับ ก่อนที่มันจะเอื้อมมือมาคาดสายเบลท์ให้ผมครับ
"กูทำเองก็ได้" มันไม่ตอบแล้วเหยียบคันเร่งออกไป
สักพัก พวกผมก็มาถึงศูนย์การค้าแห่งหนึ่ง คิน ชื่อนี้รึเปล่านะ มันก็ลากผมมาที่ร้านอาหารสไตล์อิตาเลี่ยนร้านหนึ่ง ผมจะไม่บ่นเลยถ้าไม่มีคนต่อแถวรอเข้าไปกินยาวเป็นกิโล...มันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ!!
"หิวแล้ว"ผมพูดเสียงเบาๆแต่จงใจให้ไอ้คินมันได้ยิน แล้วกระตุกชายเสื้อมันด้วย วันนี้มันแต่ตัวดีเว่อร์นะ เสื้อเหมือนจะเป็นเสํ้อกล้ามนะเพราะมันเป็นสายๆโยงไปมาสีดำๆเหลือบเทา กางเกงขาเดฟสีเดียวกัน แต่งตัวดาร์กมากครับมึง
"ครับๆรออยู่ตรงนี้นะ^^"มันว่าแล้วเอามือมาลูบหัวผมสองสามทีแล้วเดินเข้าไปในร้าน มึงจะเอาปืนจ่อตัวเจ้าของร้านแล้วขู่เผาบ้านแม่มันรึไง=_=;
"นี่เดล มานี่สิ"
"..."ผมเลิกคิ้วใส่มัน แต่ก็ยอมเดินตามไปแต่โดยดี
"อะไร"
"มาอะรงอะไรหล่ะ ไปกินกัน หิวแล้วไม่ใช่เหรอ"
"แล้ว...?"ผมเหลือบตาไปมองคนที่ต่อคิวอยู่
"ไม่ต้องห่วง เข้ามาเหอะ"มันว่าแล้วเอื้อมมือมาจับต้นแขนผมแล้วลากไปครับ
"มึงทำอะไร"
"หือ?อะไรหล่ะ"มันนั่งลงที่ที่มุมอับ ที่หนึ่งในร้านที่พนักงานจัดไว้ให้ แล้วหันมาแสไะิ้มตอบคำถามผมครับ
"..."ผมเงียบแต่ก็ยังทำหน้าเหมือนเมื่อกี้
"โอเคๆกูก็แค่เอาปืนเก็บเสียงจ่อตัวผู้จัดการแล้วคู่เผาบ้านพ่อมันแค่นั้นแหละ"น่าน กูเดาผิดตรงบ้านพ่อบ้านแม่มัน=_=; ทำไมผมจะไม่รู้ ไอ้แอลมันทำมาแล้วทั้งนั้นแหละ
"อือ.."
"แล้วจะกินอะไรอ่ะ"
"ขอดูก่อน"ผมว่าแล้วหยิเมนูมาเปิดดูครับ มีพนักงานหญิงคนนึงมายืนรอรับออร์เดอร์ เธอมองพวกผมแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"เอา มักกะโรนีกุ้ง กับ...มึงชอบสปาเก็ตตีิใช่มะ"
"อือ"ผมพยักหน้า มันรู้ได้ไง=___=
"แล้วก็สปาเกตตี้กุ้งด้วยครับ"
"เครื่องดื่มรับเป็นอะไรดีคะ"
"น้ำส้ม2แก้ว"
"ค่ะ รอสักครู่นะคะ"
พวกผมนั่งกินข้าวกันประมาณ20นาทีมันก็เดินออกมาจ่ายเงิน ซึ่ง...
"ขะ...ขอบพระคุณมากนะครับอะ...โอกาศหน้าเชิญใหม่นะครับ"
"อื้อ^^"
ผู้จัดการร้าน กับ พวกพนักงานนี้แทบจะปูพรมแดงให้มันเดิน เหอๆ มันยังมีหน้ายปแสยะยิ้มใส่เขาอีกนะ น่ากลัวจริงๆ=_=;
"ไปดูเครื่องแบบนักเรียนก่อนแล้วกันนะ"มันว่าแล้วเอื้อมมือมาตบหัวผมดังปุ๊ๆสองสามครั้งแล้วเดินนำไป เออ!กูเตี้ยดว่ามึง อย่าให้กูสูงกว่านะ
"..."
ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าห้องแต่งตัวของร้านตัดเสื้อร้านหนึ่ง เพราะมันหมดช่วงเทศการซื้อของแล้ว เครื่องแบบของมหาลัยผม
เลยขาดตลาด ต้องมาตัดเอา
"รอบเอว24นะคะ คุณน้องเอวเล็กจังเล้ย พี่หล่ะอิจฉ๊าอิจฉา"
"..."พี่ที่วัดตัวผมว่าแล้วเดินไปจยอะไรสักอย่างในกระดาษแผ่นเล็กแล้วส่งให้ผู้ช่วย
"รอสักครู่นะคะ ชุดวองห้องคงต้องเอาไซท์ของผู้หญิงหน่ะคะ"
"..."ผมพยักหน้าแล้วเดินไปเดินมาอยู่ในร้าน ซึ่งไอ้คินมันก็เดินไปเดินมาดูโน่นดูนี่อยู่หน้าร้าน
"คุณน้องคะ ชุดได้แล้วนะคะ จะลองเลยมั้ย^^"
"อือ"ผมครางในลำคอเบาๆแล้วเดินไปลองเสื้อ คือห้องลองเสื้อเป็นลักษณะห้องสีเหลี่ยมไม่ค่อยกว้างเท่าไหร่แล้วมีผ้าม่านสีฟ้าล้อมรอบ ผมเดินเข้าไปกำลังถอดเสื้อแล้วใส่เสื้อที่ให้ลอง แต่ยังติดกระดุมไม่สนิทเลย แต่ก็...
"เดล แอลถามว่าได้ชุดรึยะ...เฮ้ย!!"เหมือนมันจะไม่รู้ว่านี่คือห้องลองชุดมันเลยทำท่าจะเปิดม่านเข้ามา ผมเลยยื่นขาไปกันไว้ แต่ที่ไหนได้ มันดันสะดุดขาผมแล้วล้มลงมาหาผม
"เฮือกก!!!"
ตอนนี้ สภาพอนาจมาก ผมซึ่งยังใส่เสื้อไม่เรียบร้อย ตอนนี้หลังติดพนังเพราะไอ้คินมันล้มใส่ แล้วแขนสองข้างของมันก็คล่อมผมไว้ ปลายจมูกมันแนบอยู่ที่คอผม เวลามันหายใจทำให้ผมขนลุก!
"นะ...นี่ลุกไปได้แล้ว มันหนักนะ"
"อะ อือๆ ขอโทษๆ เอาเป็นว่าได้แล้วละกันนะ!" มันว่าแล้วเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ห่อนจะลุกขึ้นไปยืนคุยโทรศัพท์ต่อ
ผมรีบลองเสื้อรีบเสร็จก่อนจะเดินออกมาที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน พนักงานเข้าก็เอาไอใส่ถุงแล้วยื่นให้ผม ผมเลยยื่นบัตรเครดิตของผมให้
"อ๋อ ไม่ต้องหรอกค่ะ พี่ชายคนนั้นเขาจ่านให้แล้วค่ะ" พี่คนนั้นว่ลก่อนจะชี้มือไปที่คินซึ่ชกำลังคุยโทรศัพท์อยู่
"อ๋อ ครับ"
พี่พนักงานเขาบอกขอบคุณแล้วพูดอะไรสักอย่างผมขี้เกียจฟัง ผมเลยเดินออกมาตรงที่คินมันคุยโทรศัพท์อยู่
"ก็ดี เออ กูไม่ทำอะไรน้องมึงหรอก แค่นี้หล่ะ หวัดดี"มันว่าก่อนจะตัดสายไป
"คุยกับแอลเหรอ"
"ใช่ งั้นเรากลับกันเถอะ"
"อือ คราวหลัง"
"อะไร"
"ไม่ต้องจ่ายให้นะ"
"หึ มึงคนเดียว กูยินดีเลี้ยงทั้งชาติหน่ะแหนะ"มันว่าแล้วยักคิ้ว แล้วแย่งถุงที่ผมถืออยู่ไปถือเองครับ
"ถือเองได้"
"กูอยากถือให้อ่ะ"
"...ตามใจ"ผมกับคินเดินมาถึงลานจอดรถ แส้ว
"ไปห้องน้ำนะ เดี๋ยวมา"ไอ้คินว่าก่อนจะเปิดรถให้ผม
"อือ"
ไอ้คินวิ่งไปแล้ว สงสัยคงจะปวดมาก=_=;หล่ะนะ ผมกลับหลังหันแล้วเปิดประตูจะขึ้นไปนั่งบทรถ แต่ยังไม่ทันได้ขึ้นไปนั่ง ก็มีเสียงบุคคลหลายคนที่ไม่พึงประสงค์พูดขึ้น
"น้องสาว มาคนเดียวเหรอจ๊ะ"...สาวพ่อง=__=
"..."ผมไม่ตอบแต่ลงจากรถมายืนเต็มความสูง(อย่าทำหน้าเอือมนะ ถึงผมจะสูงไม่ถึง175แต่ก็สูงอยู่นะ!)
"โอ๊ะ โอ๋ เป็นหนุ่มน้อยนี่นา...ไม่เป็นไรหรอก ไปสนุกกับพวกพี่กันดีกว่าน่า^^"
"ไสหัวไปไกลๆ"ผมว่าแล้วหันไปปรายตามอง พวกมันมีประมาณ6-7คน ตัวถึกๆทั้งนั้นแฮะ=_=;
"เฮ้ย อย่าเล่นไปหน่อยเลย ไปกับพวกพี่ดีกว่าน่า..."มีไอ้ถึกตัวหนึ่ง ตัวคล้ำๆ เจาะหน้าเต็มเลย มันเดินมาจับต้นแขนผม ก่อนจะออกแรงกระฉาก
"กูเตือนแล้วนะ..."ผมพูดเบาๆ ก่อนจะขัดขามันให้ล้มลงแล้วเตะซ้ำให้ไปพ้นๆ
"เฮ้ย!มึงทำเพื่อนกูเหรอ เฮ้ย พวกเรา จัดแม่ง!"พวกมันอีกคนเดินเข้ามาข้างหลังผมก่อนจะล็อคแขนผมไว้ ผมเลยขยับแขนไม่ได้ แต่ไม่ใช่จะสู้ไม่ได้หรอกนะ ไอ้คนหัวสกินเฮด เจาะจมูกสามสี่อัน ใส่สนับมือแล้วพุ่งมาหาผม ผมกระโดดยกตัว แล้วเตะเข้าที่บ้องหูมันจนมันลงไปนอนกับพื้นแล้วเตะเสยหลังเข้ากลางจุดยุธศาสตร์ของไอ้คนที่มันจับผมไว้มันร้องลั่นก่อนจะล้มลงไปนอนพะงาบๆกับพื้น เหลืออีก4คน พวกมันคนนึงชักปืนออกมาจากกระเป๋า
"หึ มึงเจอไอ้นี่ก็สิ้นฤทธิ์แล้วเว้ย! เอาหล่ะ ยอมมากับพวกกูดีๆดีกว่าหน่า...จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว"มันว่าพร้อมกับกระดิกมือให้ผมเดินไปใกล้ๆมัน
"ปืนปลอม มันจะยิงได้อยู่หรอ"ผมว่าเสียงเรียบ ผมไม่รู้ว่าหน้าผมตอนนี้เป็นยังไง ไม่ค่อยจะรู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าทำอะไรอยู่ ผมรู้สึกแค่ว่า กำลังสนุกที่ได้อัดพวกมัน ปากผมก็แสยะยิ้มไปโดยไม่ได้ตั้งใจ พวกมันตัวสั่นจนปล่อยปืนของเล่นเด็กนั่นลงพื้น...ดูปราดเดียวก็รู้ ว่าของเล่น... ผมคลุกคลีกับอาวุธมาเยอะ ทำไมจะไม่รู้ว่านั่นหน่ะของปลอม...หึ
"มะ...มึง !ฝากไว้ก่อนเหอะ เฮ้ย พวกเรา กลับ!"ไอ้คนที่ย้อมผมทองแสบตานั่นว่าก่อนจะวิ่งหนีไป เหอะ... ผมไม่ได้อ่อนถึงขนาดเจอแค่นี้แล้วสู้ไม่ได้หรอกนะ ผมหน่ะ เจอมาเยอะแล้ว...
ตึก ตึกๆ ๆ
"เฮ้ยๆๆ ใจเย็น กูเอง"ผมเตะขาไปข้างหลัง ก่อนจะลดขาลงเมื่อรู้ว่าเป็นไอ้คิน
วูบ...
ก่อนสติทั้งหลายของผมจะหายไป แล้วมืดสนิด...
TBC...
รอคอมเมนต์เสมอ จุ๊ฟๆ
ความคิดเห็น