คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่5
เด็กหนุ่มผมฟูเดินเรียบไปทางถนนคนเดินอย่างอารมณ์ดี เนื่องจากเจ้าครูจอมโหดตัวจิ๋วของเขาไม่อยู่ให้วุ่นวายใจเพราะต้องไปหารุ่น ที่9 แห่งวองโกเล่เพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับพิธีสืบทอดที่กำลังจะถึงอีกไม่กี่วัน และพอคิดถึงเรื่องนี้ทีไร ใจก็ห่อเหี่ยวทุกที
เฮ้อ บอสมาเฟียรุ่นที่10... ไม่อยากเป็นเล้ย
จะต้องทำยังไงนะ ถึงจะเป็นคนธรรมดากับเขาได้
สึนะคิดอย่างละเหี่ยใจ พลันเมื่อสายตาไปเจอะกับเด็กสาวหน้าตาน่ารักที่ดูดุ้นตากำลังเดินเหม่อลอย อยู่ทางเดินตรงข้ามกับเขา ใจที่กำลังห่อเหี่ยวอยู่ก็แฮปปี้ขึ้นมาทันที
สรุปนี่คนหรือกิ้งก่าเนี้ย เปลี่ยนสีได้เร็วเหลือเกิน...
เด็กหนุ่มมองเคียวโกะอย่างห่างๆ เหตุผลคือไม่กล้าทัก และดูเหมือนคนที่เขาอยากจะคุยด้วย กำลังอยู่ในสภาพที่ไม่สามารถคุยได้ เพราะขนาดกระถางต้นไม้ที่อยู่ตรงระเบียงของบ้านใครคนึงตกตรงหน้า แม่คุณเขาก็ยังเดินต่อไปอย่างไม่สะดุ้งสะเทือน...
ช่างน่าชื่นชมเสียนี่กระไร....
แต่เขาก็ต้องหยุดการเป็นสตอล์กเกอร์ (?) ไว้เพียงเท่านี้ เพราะคนที่เขากำลังเฝ้ามองอยู่กำลังจะเดินชนเสา!
"เคียวโกะจัง!" สึนะส่งเสียงเรียกให้ร่างบางรู้สึกตัว แต่เธอก็ยังเดินต่อไปเรื่อยๆ ราวกับไม่ได้ยินเสียงเรียก สึนะตัดสินใจวิ่งตัดถนนไป พร้อมกับเสียงบีบแตรรถและเสียงก่นด่ามากมายนับไม่ถ้วน หากแต่เด็กหนุ่มไม่สนใจ
"เคียวโกะจัง!" ส่งเสียงไปอีกรอบ แต่ก็เหมือนเคย ร่างเล็กไม่หยุดตามเสียงเรียก สึนะรีบวิ่งให้ทันเคียวโกะ และรีบดึงข้อมือเคียวโกะเอาไว้อย่างรวดเร็ว
"อะ... เอ๋? สึนะคุง มาทำอะไรเหรอ" เคียวโกะหันไปถามคนที่กำลังจับข้อมือเธออย่างเหนื่อยแรง เหมือนวิ่งมาตลอดทาง
"เอ่อ สึนะคุงไหวมั้ยจ้ะ? ดื่มน้ำก่อนมั้ย" เธอว่าพลางหยิบขวดน้ำที่อยู่ในกระเป๋าและส่งให้สึนะ เขารีบรับไปพร้อมกับกระดกมันด้วยความเร็วสูง
"ฮ้า! ชื่นใจ" ยิ้มกว้าง
"ดีแล้วล่ะจ้ะ ว่าแต่สึนะคุงวิ่งตามฉันมาทำไมเหรอจ้ะ" เคียวโกะถามด้วยความใสซื่อ
จนถึงขนาดนี้ก็ยังไม่รู้อีกหรอกเนี้ย สุดยอดจริงๆ สึนะคิดในใจ
"เอ่อคือ... ฉันเห็นเคียวโกะจังเดินเหม่ออยู่ แล้วกำลังจะเดินชนเสาพอดี เลยตะโกนเรียกแต่เคียวโกะจังก็ยังไม่ยอมหันสักที เลยวิ่งมาน่ะ" สึนะตอบ พร้อมกับมองใบหน้าตกตะลึงของเคียวโกะ
"นี่ฉันเหม่อขนาดนี้เลยเหรอเนี้ย... ขอบคุณนะจ้ะที่อุตส่าห์วิ่งมาเพื่อช่วยฉันน่ะ" เธอพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันไปก้มหัวขอบคุณสึนะอย่างสุดโต่ง คนถูกก้มหัวให้หันรีหันขวาพลางนึกในใจ อายชาวบ้านเขาจัง...
"มะ ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่เคียวโกะจังคิดอะไรอยู่เหรอ ถึงได้เหม่อซะเกือบจะชนเสาแน่ะ" ร่างบางสะดุ้งกับคำถาม
"ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ฉันขอตัวกลับก่อนนะ" ว่าเสร็จก็รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็วโดยที่สึนะยังไม่ทันได้บอกลา สึนะมองแผ่นหลังของร่างบางตามไปอย่างงงๆ
"อะไรของเขาหว่า..."
ร่างบางที่วิ่งหนีออกจากบทสนทนาที่เธอได้คุยกับสึนะไว้เมื่อกี้ เธอวิ่งไปเรื่อยๆ โดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ในหัวก็คิดเรื่องที่เอนมะได้พูดไว้กับเธอเมื่อตอนกลางวันอย่างไม่ค่อยเข้าใจ
'เอ๋ จะให้ปิดเรื่องที่เราคบกันเป็นความลับเหรอจ้ะ'
'อืม...'
'ทำไมถึงอยากให้ปิดไว้ล่ะจ้ะ เปิดเผยกับคนอื่นก็ได้นี่'
'เพราะว่า...'
เพราะว่าเมื่อถึงเวลาที่บอสวองโกเล่รุ่นที่10 รู้ความจริง จะได้เจ็บปวดมากกว่าบอกตอนนี้ไงล่ะ...
'เพราะฉันไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเธอคบกับไอ้ห่วยอย่างฉันน่ะ'
ใบหน้าหวานหน้าหงิกทันที นึกในใจอยากจะเอ็ดตะโรคนที่บอกว่าตัวเองห่วย นี่เขาตั้งใจจะยั่วโมโหเธอหรืออย่างไรกัน คนเขาก็บอกไปแล้วนะว่าไม่ได้ห่วยน่ะ!
'ไม่ต้องบอก ฉันก็พอรู้นะว่าเธอต่อว่าฉันอยู่ในใจน่ะ' ร่างบางสะดุ้งเมื่อคนตรงหน้าเดาใจเธอถูก เคียวโกะตอบอ้อมแอ้ม
'ก็มันจริงมั้ยล่ะ หรือว่าเอนมะคุงไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด' เอนมะยิ้มมุมปาก ก่อนลูบหัวของคนตัวเล็ก
'ฉันไม่ได้ไม่เชื่อเธอ แต่ฉันไม่อยากให้คนอื่นมองเธอไม่ดี'
'ทำไมต้องสนใจคนอื่นด้วยล่ะ ใครเขาอยากมองยังไงก็ช่างเขาสิ' เคียวโกะหันไปว้ากใส่ แต่เอนมะกลับส่งยิ้มให้
'ฉันดีใจนะ ที่เธอเป็นเดือดเป็นร้อนแทนฉัน แต่ยังไงฉันก็ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่บอกใคร เก็บไว้เป็นความลับเถอะ' เมื่อเด็กสาวเห็นเขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก็อดไม่ได้ที่จะต้องเงียบลง แต่ก็ยังพยายามให้เด็กหนุ่มคิดใหม่
'แต่ว่า...'
'อะไรที่ฉันตัดสินใจแล้ว ก็คือไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้' เขายังยืนกรานคำเดิม เคียวโกะมองเขาอย่างอึ้งๆ ก่อนจะถอนหายใจและยิ้มออกมา
เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่เห็นเขาตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว
'เอนมะคุงอยากจะให้เป็นอย่างไหน ก็ให้เป็นอย่างนั้นไปก็แล้วกันจ้ะ'
ร่างบางเปิดประตูรั้วเข้าและเดินเข้ามาในบ้านอย่างเริงร่า ก่อนจะหน้าแดงเป็นมะเขือเทศสุกเมื่อนึกถึงตอนที่เอนมะได้บอกรักกับเธอ เคียวโกะรีบวิ่งไปห้องนอนของตัวเอง และล้มตัวนอนกับเตียง พลางกลิ้งตัวไปมาอย่างเขินจัด
นิสัยเขินๆ อย่างนี้ไปเอามาจากใครเนี้ย
ต้องเป็นชินจังแน่เลย...
ไม่ใช่เฟ้ย!
ในขณะที่ร่างบางนอนดีดดิ้น (?) อยู่บนเตียงไปมาอยู่คนเดียว เสียงแมสเซสข้อความก็ดังขึ้น เคียวโกะสะดุ้งก่อนจะลุกขึ้นไปดูข้อความว่าใครส่งมาหาเธอกัน ก่อนจะยิ้มออกมาเพราะเป็นแฟนหนุ่มของเธอนั่นเองที่ส่งมา
เคียวโกะเปิดเนื้อหาข้อความอ่าน ก่อนจะทรุดลงกับพื้นพร้อมกับปิดปากตัวอย่างตกใจ
ถึง เคียวโกะ
เอ่อ สวัสดีตอนเย็น กลับถึงบ้านรึยัง ถ้ายังก็รีบกลับเร็วๆ ล่ะ เดี๋ยวจะมืดค่ำเสียก่อน
อาจจะกระทันหันไปหน่อย แต่วันเสาร์นี้เธอว่างมั้ย?
ถ้าว่างงั้นเราไปสวนสนุกกันเถอะ เห็นว่ามีขบวนพาเหรดมาตอนเย็นๆ ด้วยนะ คงจะสวยน่าดู
แค่นี้ล่ะ ฝันดี
เขาชวนเธอไปเดทแรก!!
_________________________________________
จบไปอีกตอนแล้วค่ะ ตอนนี้อาจจะสั้นๆ ไปหน่อย แต่ไม่ว่ากันนะคะ แฮ่ๆๆ
ตอนนี้เอนมะได้ชวนเคียวโกะไปเดทแล้วล่ะค่ะ เหตุการณ์ในสวนสนุกจะเป็นอย่างไร ต้องติดตามกันนะคะ
บทนี้หนูทูน่ามีบทมานิดนึงแล้ว หลังจากที่ไม่ได้ออกโรงมานาน ไม่น้อยใจเค้าแล้วนะตัวเอง~
ความคิดเห็น