คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER TWO
THE PHOTOBOOK
CHAPTER TWO
________________________________________________________________________________________
๊อ ๊อ!
๊อ ๊อ ๊อ! “นี่อ้วนน้อย ื่นไ้แล้วว”
โอ้ยยยย เาะะัเลย ผมนึในใ่อนะยหัวึ้นมาาหมอนมอูนาฬิา “7 โมเ้าเอนะแม่ ออีแปปนึิ” ผมพูออไปทั้หลับาอย่านั้นแหละ อะไรันเพิ่ะเ็โมเอ แ่เี๋ยวนะ .....อ้วนน้อย(?) เฮ้ยานยอลลลลลลลลล!
“อ้วนน้อย ันไม่ใ่แม่นายนะ ื่นเี๋ยวนี้!” เาเรียเสียัึ้นเรื่อยๆ ใ่แล้วานยอลริๆ้วย ผมรีบลุาเียไปเปิประูให้เา
โอว ทำไมเาแ่ัวีอย่านี้หละ เสื้ออเ่าสีเลือหมูาเาสั้นสีรีมับผมที่เมาเป็นอย่าี มันัะแปลๆ ปิเ้าไม่อบอะไรแบบนี้นี่นา..
“นายมาทำไม - -“ ผมถามออไปามที่ผมิ เามาทำไมันหละ
“นายลืมแล้วหรอ วันนี้ันวนนายไปไหน แล้วนาย็บอเอให้ันมารับนายที่บ้าน ีนะที่ันมา่อนเวลานั ันิอยู่แล้วว่านาย้อยัไม่ื่น..” านยอลี้บ่นริๆเลย เาเินบ่นเ้ามาในห้อผม่อนะปิประูแล้วลมานั่ที่เียอผม ผมไ้แ่ยืนรับะารรมอยู่ หน้าประู อ่า...ผมลืมไ้ยัไัน
“โอเ นายลไปรอ้าล่า ันอาบน้ำแปปเียว เี๋ยวามไป” ผมรีบว้าผ้านหนูมาพาบ่า่อนะเินไปันหลัานยอลให้รีบๆออไปาห้อผม
ผมไม่อบให้ใรเ้าห้อนัหรอ เพราะห้ออผมมันมีแ่รูปอ.....อิน
.
.
.
.
“นี่ๆ มีอะไรให้ินบ้าเนี่ย” ผมเินลมา้าล่า็เอานยอลนั่อยู่บนโ๊ะอาหารับแม่อผม ที่ผมบ่นไปอย่าั้น็เพราะท้อผมมันร้อแล้วหนะสิ
“นี่ยอลลู แม่ะทำยัไีให้ลูแม่หุ่นีแบบยอลบ้า ฮ่าๆๆ” ุแม่แวผมอีแล้ว ุแม่อบเอาผมับานยอลไปเปรียบเทียบ ันอยู่เรื่อย
“แม่็เอาานยอลมาเป็นลูายแทนผมสิ” ผมพู่อนะั้าวผัิมิเ้าปา เี้ยวมันอย่า้าๆแล้วเบ้หน้าใส่านยอล
ผมอ้วนแล้วมันไม่ีรไหน อย่าน้อยผม้น่ารั(?)
“ะยาหน่อยนะรับแม่ เพราะยอูินุะนานี้” พูเหน็บไม่พอ มันยัะมาลูบหัวผมเล่นอี ไอโย่านยอล ฝาไว้่อนนะ
“เอาหละ ยอูแ็ินให้มันน้อยๆหน่อย แม่ไม่เิม้าวให้แแล้วนะ ินแ่นี้พอ” พูบแม่็ยหม้อ้าวผัิมิที่มันวระเป็นอผมทั้หม้อเ้ารัวไป
แม่ใร้ายะมัเลย
เพราะนายแท้ๆเลย ไอโย่ ผมัะหุหิแล้วนะรับ ทำไมแม่้อทำแบบนี้้วย เพราะานยอลแท้ๆ แ่็่าเถอะเห็นว่า รีบนะเนี่ย
ไม่ั้นันะระโทับแแน่ไอโย่ ิน้าวเสร็แล้ว านยอล็ไปเอารถ เาบอให้ผมยืนรอหน้าบ้าน ผมอยารู้ัว่าเาเอารถ อะไรมา
“โอโห นี่รถนายเหรอ” เบน์ เอสแอลเสีาว ับนับสุหล่อำลัเิวนให้ผมนั่อยู่รหน้า โอ้วานยอลนายสปอร์มา
“ึ้นมาเร็วๆเถอะ รีบ” มันพูะผมหมอารม์เลย แ่็่าเถอะ ผมสายเอนี่นา
"น้อยอล มานี่เร็ว" พี่ยุนอาผู้ัารอานยอลพูึ้น พี่ยุนอานนี้แหละที่วิ่ามานยอลั้นาน อนนั้นผมับานยอล เราไปเินเล่นันที่เมีย
พี่สาวนสวย็เ้ามาทัทายานยอล เธอยื่นนามบัรให้านยอลแล้ว็บอว่าะเอาานยอลไปถ่ายแบบ แ่านยอลมันิว่าเป็นพวมิาีพ มันเลยพาผมวิ่หนี แ่สุท้าย
็พี่สาว็วิ่ามมา้อานยอลนมันใอ่อนยอมเื่อนไ้
เมื่อถึสูิโอ พี่ๆสไล์ลิสับานยอล ไปแ่หน้าทำผม แล้ว็เปลี่ยนเสื้อผ้าันให่ ผมไม่สนใานยอลับนพวนั้นหรอ ที่ผมสนใือ ่าภาพนนั้น
่าหา เาถ่ายรูปสวยมาเลย เพราะผมนั่อยู่ในำแหน่มอนิเอร์พอี ึเห็นภาพที่เาถ่ายออมา ในอนาผมะเ่ แบบนี้ไหมนะ อยารู้ั...
“อ้วนน้อย ลับันเถอะ” เสียอานยอลปลุผมึ้นมาานิทรา อ่า..ผมหลับไปอนไหนันนะ
“อือออ แ่ันหิวอะ” ผมทำหน้าอ เพราะผมเริ่มหิวึ้นมาแล้วหละ
“ื่นมา็ะินเลยนะ นายนี่ ั้นวันนี้ันเลี้ยเอ เพราะันไ้านแล้ว” เาพูพร้อมันอออย่าภาภูมิใ
“ริหรอ เย่! ีใ้วยน้า” ผมระโออมันเลยรับ ลืมัวไปหน่อยมันะหนัน่าู ผมเลยรีบปล่อยออมา
“แ่นายไม่้อเลี้ยันหรอ เ็บเินนายไว้ใ้เถอะนะ” ผมพูพร้อมับยิ้มให้เา ผมรู้รับว่าเามีเรื่อำเป็นเยอะแยะ
ทุเรื่ออเามันสำัว่าเรื่อปาท้ออผม
“น่ารัริๆอ้วนน้อย” เาลูบหัวผมอีแล้ว ผมไม่ใ่เ็นะ
“ั้นลับันเถอะ” ผมเินนำไปที่รถอันสปอร์อเา ผมอบรถันนี้ัเลย แ่ผมไม่ไ้อบานยอลนะ ฮ่าๆๆ
“นิานยอล นายว่าไหม” ผมถามเาึ้น อนนี้เราออมาาสูิโอไ้ัพัแล้ว
“ว่า ไมหรอ”
“พาันไปหาพี่ยฮวาหน่อย”
สูิโอสีาวล้วนนาพอเหมาะ ที่เ็มไป้วยรูปถ่ายอผู้นมามายเรียรายอยู่บนผนั ไม่บอ็รู้ว่าเ้าอ้ออบถ่ายรูป มาแน่ๆ ผมเินมาหยุอยู่หน้าห้อที่เียนว่า STAFF ONLY ไม่รอ้า ผมผลัประูเ้าไป นที่ำลันั่อยู่หน้าออม หันเหสายาออมาที่ประู่อนะยิ้มออมาเพราะพบว่าเป็นผม
“โฟโ้บุ๊อยู่บนนั้น ไปหยิบสิ” พี่ยฮวาพูึ้น เานี่รู้ใผมั ผมเินไปหยิบโฟโ้บุ๊ แล้วเปิมันูเ็วามถู้อทุหน้า ระาษ อ่า..อินเาหล่อั
“นี่ นนี้ใรหรอ” พี่ยฮวาถามผม
“ิม อิน” ผมอ้าปาำลัะพู แ่านยอลที่เินามหลัผมมาอบแทนผมะ่อน
“นายถ่ายรูปีึ้นเยอะเลย ไปอบุเาหน่อย็ี” พูบพี่ยฮวา็หันไปทำานอเา่อ
“ั้นผมไปแล้วนะรับ อบุมานะรับพี่” ผมและานยอลโ้ให้พี่เา่อนเราะเินออมาาสูิโอ
“นายะเอาไปให้มันหรอ” านยอลถาม
“ใ่” ผมอบ พลาเปิหนัสือ้ำไป้ำมาอยู่อย่านั้น
“ถ้าะให้ นาย็วรปิมันไ้แล้ว ่อนที่มันะยับ” านยอลปิโฟโ้บุ๊อผม่อนะเินนำไปที่รถ เาเป็นอะไรอเานะ..
“อี 15 นาที ารมอบประาศนียบัรอเราเริ่มแล้ว อให้นัเรียนทุนอยู่ในวามสบ” รูยุนโฮพูเือนเ็ที่อนนี่ำลัุย ันเสียัลั่นห้อประุม
เพราะใล้เวลาเริ่มแล้ว เป็นโีอผมริๆที่ที่นั่อผมมันอยู่ใล้อินเพราะเลประำัวอเราห่าันแ่10อันับ แล้วมัน็ทำให้ผมนั่้าหลัเาพอี
วันนี้ผมไม่ไ้พเ้าินัมา้วยเพราะแม่ะเอามันไปใ้ แม่ผมะเอาไปถ่ายรูปาราเพราะวันนี้ฮยอนบินะมาที่ทำานอแม่ แม่ผมน่ารัใ่ไหมละ ไม่เป็นไรใ่ไอโฟน
ถ่ายแ้ัไป่อน็ไ้
ผ่านไปว่า 1 ั่วโม อนนี้็หมพิธีารเรียบร้อยแล้ว เป็น่วเวลาแลอับเพื่อนๆ อนนี้ที่ที่อินอยู่นมุเ็มเลยหละ เพราะรนั้นมันุรวมัว
อแ๊์โมินัมหนะสิ อ้า..นเยอะะมั วันนี้ผมะไ้ให้เาไหม
“ะเ้อนอะหลุแล้ว มอเห็นไหมละ” ไอานยอลมันแวผมรับ ไอบ้านี่
“็ันเี้ย นาย็น่าะมอให้ันสิ มอเห็นเารึเปล่า” ผมอวาม่วยเหลือาานยอลสุหล่ออผม
“ันว่าเรานั่รอนนหม่อนีว่า ูท่าทาอีนาน” านยอลพูพร้อมับนั่ลแล้วุให้ผมนั่ มันะริอย่าที่านยอลว่าแหละรับ เพราะอนนี้
ทุนูะไปรวมันอยู่รนั้น เห็นะมีแ่ผมับานยอลที่นั่อยู่ที่เิม
“อ้วนน้อย นไปหมแล้ว รีบเอาไปให้มันสิ” านยอลสะิผมที่ำลัเพลินับารูรูปอินในมือถือให้หันไปมอทานั้น นน้อยแล้วริๆ้วยหละ
ผม้อรีบแล้ว เพราะริสับเทาเินล่วหน้าไปแล้ว แ่อินยัยืนอยู่ับออวัอพวเาทั้สามน
“ให้ันหรอ” อินี้นิ้วไปที่นเอ่อนะถามผม ผมพยัหน้าสอสามที ่อนะยื่นไปใล้เาอีนินึ ห่อระาษสีน้ำาล ธรรมาที่ไม่เียนอะไรเลย
มีน้ำหนัพอสมวร ให้ับเา
“อบุมานะ” เายิ้มให้ผม ่อนะรับมันไป ผมยิ้มลับให้เาเล็น้อย่อนะรีบหันหลัเินออาห้อนี้ไป หาานยอลที่รออยู่้านอ
ผมไ้ยินเสียระาษที่ถูีออแล้วผม็รีบเินให้เร็วึ้นอี อ่า...อินแะมันแล้ว
ผมเินออมาที่ที่นัับานยอลไว้ แ่ผมันเห็นอะไรบาอย่าเ้า
“ปาร์ านยอล” ผู้ายัวเล็นหนึ่ยืนอยู่้าหน้าเา
“ให้ันเหรอ” านยอลถามอย่าสสัย ิ้วอเาผู้ันเป็นโบว์ เมื่อมีหนุ่มนิรนามเอาล่ออวัใบให่ยื่นให้เา
“อื้ม” นัวเล็ยิ้มบาๆให้านยอล อ่า.. เาน่ารััเลย
“อบุมาๆเลย” านยอลยิ้มว้าเียว เาีใน่าู ผมไม่ยืนูีว่า มันเป็นเรื่อส่วนัวอานยอล เินออมาัพั ผม็ปวี่ึ้นมา
อ้า..ไปห้อน้ำีว่า
.
.
.
.
“นั่นอะไรอะ โห โฟโ้บุ๊ รูปสวยๆทั้นั้นเลย นี่ๆๆแอบเาหรอยิ้มให่เลยอะไอำ” ผมไ้ยินเสียัออมาาห้อน้ำ อ่า.. นั่นเสียอื่อเทา
แ๊์โมินัมอยู่ในนั้นบาทีผมยัไม่วระเินเาไป
“ันเห็นนะว่าใรให้มา ไออ้วนนั่นอะ แอบมันหรอ ั้แ่ไ้มายัไม่ไ้ปิเลยนะ” นี่เสียอริส ผมำไ้นะ แ่ที่เาพูถึ นี่มันผมนี่นา อินอบ
โฟโ้บุ๊อผม้วยหละ น้ำาะไหลแล้วรับ ีใริๆ
“อบอะไรัน ไออ้วนนั่นเป็นใร ันไม่เห็นะรู้ั แล้วรูปเนี่ย็ไม่เห็นะสวยรไหนเลย ็แ่ไอพวโริที่วันๆไม่ั้ใเรียน เอาแ่แอบถ่ายรูปัน แฟนลับแบบเนี่ยันไม่อยามี อ้อ แล้ว็อ้วนๆแบบนั้นอะนะ หน้า็ไม่อยาะมอ!”
"ฮึ !" เหมือนโนลูบอลนับสิบทุ่มใส่หัว เหมือนหูอผมับไม่ไ้ยินเสียใๆนอาเสียอหัวใที่มันำลัเ็บปว วาลมโที่เยสใสอผม
อนนี้ถูบบัไป้วยม่านน้ำา ผมรีบเอามือปิปาัวเอ่อนที่เสียสะอื้นอผมะัไปมาว่านี้ น้ำาผมมันไหล มันไหลออมาแล้วรับ แ่ไม่ใ่เพราะอินเาอบ
โฟโ้บุ๊อผม แ่เพราะเาเลียมัน เาไม่อบแฟนลับอย่าผม อนนี้สมอมันื้อไปหม ริอย่าที่เาว่า ไอโริอย่าผมไม่น่าเป็นที่ื่นอบเท่าไหร่ ผมหยุ
สะอื้นแล้วปาน้ำาที่ยิ่ปา็เหมือนยิ่ไหล ผมรีบเินออมาารนั้นแล้วลับไปที่ที่ผมวระไปั้แ่แร
.
.
.
.
ไปหา ปาร์ านยอล
อยาะบอีอิน หมั่นนนนนนน
5555555
อบุที่เ้ามาอ่านันนะ สวัสี
:) Shalunla
ความคิดเห็น