คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ชีวิตปกติของคนไม่ปกติ ? .....
“ เขามันสูงไปสำหรับฉันใช่ไหม ทำไมมีแต่คนมองเค้า ทำไมมีแต่คนชอบเค้า และทำไมฉันต้องเป็นหนึ่งในนั้นด้วย ช็อกโก แกว่าไง ”
เสียงปูเป้รำพึงรำพันกับตัวเองแต่ประโยคสุดท้ายหันกับมาพูดกับช็อกโก หมาแสนรู้ที่ปูเป้เก็บมาเลี้ยง
“บ็อก”
แต่ก็ได้ยินแค่เสียงเห่าน่ารักของช็อกโกตอบกลับมาเท่านั้น
“ทำไมไม่ตอบอ่าช็อกโกไม่เอาบ็อกอ่าช็อกโกเร็วซิ ”
“บ็อก”
แต่ก็ยังคงเป็นเหมือนเคย(ก็หมาจาไปพูดอาไรได้เล่า)
“ไม่เอาแล้วไม่พูดกับช็อกโกแล้วช็อกโกอ่าไม่ตอบอย่างอื่นเลยบ็อกอยู่นั่นแหละ ”
พูดจบก็ทำแก้มป่อง กอดอก งอนๆ ตามฉบับเด็กใสๆ
“เธอๆดูยัยนั่นสิคุยกับหมาได้ด้วยท่าจาบ้าเนอะ ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น “เออๆ บ้าปล่าวงอนหมาด้วยอ่า 55 ” เสียงยัยผู้หญิงอีกคนพูดขึ้น
“เฮ้ย! พวกเธอว่าไรเพื่อนฉันว่ะไม่มีไรทำกันรึไงมีไรก็ไปทำดิ!!”
เสียงเฟิร์นดังขึ้นพร้อมกับยืนทำหน้ายักษ์ใส่ยัยสองตัวนั่นอยู่ ฉันรักเฟิร์นอ่า
“นั่นดิมายืนนินทาคนอื่นอยู่ได้ว่างมากนักรึไง แต่ด่าไครก็ด่าเหอะแต่อย่ามาด่าเพื่อนฉัน รึอยากลองดี!”
เสียงมดพูดขึ้นแต่เฮ้ยเพื่อนฉันแมร่งแรงว่ะ
“เออหน้าด้านด้วยว่าแล้วยังไม่ไปอีก” เสียงฟ้าดังขึ้นสมทบ เฮ้ยมันมากันตอนไหนน่ะ “ยืนเซ่ออยู่ได้ไปดิ!” เสียงหมวยพูดขึ้นอย่างรำคาญที่เห็นยันนี่ยังยืนเอ๋ออยู่กับที่ไม่ยอมขยับ ทำไมวันนี้เพื่อนฉันเข้าสู่หมวดโหดกันอ่ะ และพอยัยสองตัวนั่นกลับไปไอ้เพื่อนที่รักฉันแทบตายก็กลายร่างกันหมด
“เป้! มึงบ้าป่ะเนี่ยไปนั่งคุยกับหมาเนี่ยแมร่งกูอายเค้าน่ะโว้ย! ” เสียงฟ้าพูด นังบ้าม่ะกี้ยังรักฉันอยู่เลย
“เออ อีบ้าแมร่งงอนหมาอีก โอ้ยปวดหัว ! ” เสียงเฟิร์นดังขึ้นสมทบรักฉันกันจัง
“เอองั้นพวกมึงคงไม่อยากลอกการบ้านคนบ้าอย่างกูหรอกเนอะ ” ฉันพูดอย่างงอนๆ
“โอ้ยไครว่ามึงว่ะเพื่อนรักเดี๋ยวกูจะไปตบมัน” เฟิร์นและฟ้าว่าเสร็จก็นั่งลงแล้วเอาหัวมาไถกับแขนฉันขึ้นลง และตามมาด้วยการบรรยายสรรพคุณฉันอย่างโน้นอย่างนี้ อะไรบ้างก็ไม่รุ สงสัยทำการบ้านไม่เสร็จ ฮ่าๆ
“เออๆ พอแล้วทำตัวอย่างกับหมาเลย ฮ่าๆ ” ฉันขำพร้อมกับทำท่ายอมแพ้
“เออ ฟ้าแล้วพี่เจมส์ไปไหนอ่ะ ” ฟ้าทำท่าคิดนิดนึงก่อนตอบว่า
“อ๋อไปเตะบอลน่ะ วันนี้โรงเรียนเราแข่งกับโรงเรียนอะไรไม่รุครูเลยนัดประชุมด่วน ทำไมเหรอ ? ” ฟ้าถามแล้วเอียงคอน้อยๆ
“ปล่าวก็เห็นวันนี้ที่รักมึงเค้าไม่ได้มาส่งนี่ ” ฉันตอบพร้อมกับทำหน้ากวนสุดๆเท่าที่จาทำได้
“บ้า.............. หิวแล้วอ่ะไปกินข้าวกันยัง” ฟ้าทำหน้าเขินนิดนึงก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
“ไม่รอไอ้ โบว์ กวาง พิมพ์ พราว ก่อนหรอ” เฟิร์นพูด “เออๆแมร่งมาช้ากันจังว่ะ” ฟ้าพูดแล้วทำหน้าหงุดหงิด(อาการโมโหหิว)
“เออเดี๋ยวก็มามั้ง.........โน่นไงพูดไม่ทันขาดคำไอ้พราวกับไอ้พิมพ์มาโน่นแล้ว ” มดพูดแล้วชี้มือไปที่พราวกับพิมพ์ที่กำลังเดินจูงมือเข้าโรงเรียนมา
“เหลือไครอ่ะ” ฉันพูด “โบว์กับกวางอ่ะดิแมร่งทำไมมาสายจังว่ะ” เฟิร์นพูดพลางทำหน้าไม่สบอารมณ์
“แมร่งตายยากเนอะเพื่อนเรา นั่นไงรถมันมาแล้ว” หมวยพูด
“เออตายยากจริงๆด้วย” ไอ้ฟ้าพูดขึ้น “ครบแล้วไปกันยัง” เฟิร์นพูดพลางทำหน้าตาดีใจสุดขีด
“อือไปดิ” ฉันตอบ
แล้วเราทุกคนก็เดินไปโรงอาหารกันตามปกติ
.
.
.
.
.
.
.
.
จบแบ๊วค่ะ
ขอบคุณที่อ่านนะคะ
ความคิดเห็น