คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 006 - ' HANSIC ' ❤ Say love aloud - fin. 7/01/2014
แค่บอกว่ารักเพียงคำเดียวทำไมไม่พูดกันถ้าอยากได้ใจ
ก็แค่ตะโกนว่า ‘รัก’ ให้ดังๆแค่นั้นก็เอาใจไปเลย -//////-
ในชีวิตของการเป็นเด็กมัธยมเคยมั้ย? ที่แอบชอบรุ่นพี่ในโรงเรียนไม่ว่าจะเป็นนักกีฬาหรือนักร้องประจำโรงเรียน
และมีคนเคยพูดกันเอาไว้สินะ...ว่าถ้าอยู่ในวัยนี้ถ้าไม่เคยชอบรุ่นพี่คงจะเชยน่าดู
แต่ที่แน่ๆฉันไม่ใช่ส่วนนั้นแล้วล่ะ >/////<
เพราะว่าฉันแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่งที่เป็นนักร้องประจำโรงเรียนแถมยังเป็นคนที่ป๊อปปูล่าที่มีนักเรียนในโรงเรียนที่ชื่นชอบกันเป็นอย่างมากแต่ฉันน่ะโชคดีกว่าคนอื่นตรงที่ฉันเป็นเพื่อนกับน้องสาว ‘พี่ลูฮาน’ ทำให้ฉันมีโอกาสเจอหน้าพี่เขาได้บ่อยที่สุด
“มัวแต่ยืนมองพี่ลูฮานอยู่นั่นแหละยัยแว่นแล้วแบบนี้แกจะสมหวังได้ยังไงล่ะ?”
เสียงของแทยอนน้องสาวของลูฮานเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดเล็กน้อยที่เห็นฉันเอาแต่ชะเง้อมองพี่ลูฮานที่กำลังร้องเพลงบนเวที
“ก็ฉันไม่กล้านี่อีกอย่างนะพี่เขาก็แฟนแล้วนี่ฉันจะไปหวังอะไรได้ล่ะ”
ฉันบอกแทยอนอย่างน้อยใจเล็กน้อยเพราะเมื่อเดือนที่แล้วฉันได้ยินข่าวมาว่าพี่ลูฮานกำลังคบหาอยู่กับพี่ซูยอง
“แกไปอยู่หลุมไหนมาเนี่ยยัยเจสสิก้าไม่รู้ข่าวเลยรึไงว่าพี่ลูฮานเพิ่งเลิกกับพี่ซูยองไปเอง”
แทยอนบอกแกมด่าฉันเล็กน้อย
“ตอนไหน?” ฉันถามแทยอนอย่างสงสัย
ทั้งที่พี่ลูฮานกับพี่ซูยองเพิ่งคบกันได้เดือนเดียวเองแล้วมาเลิกกันเนี่ยนะ?
มันดูเร็วเกินไปมั้ย
“อาทิตย์ที่แล้วไงอะไรกันเนี่ยเพื่อนในห้องก็ออกจะพูดกันให้แซ่ด”
แทยอนบอก
“แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะฉันก็ไม่กล้าอยู่ดีนั่นแหละแกดูฉันสิสวยตรงไหนกันล่ะ?”
ฉันบอกแทยอนแล้วชี้มาที่หน้าตัวที่มีแว่นหนาเตอะเพราะว่าฉันสายตาสั้นแถมกระโปรงก็ยาวเหมือนพวกคุณป้าแก่ๆคนหนึ่ง TT
“แทยอนพี่ฝากของหน่อยดิ” ระหว่างที่ฉันกับแทยอนกำลังคุยกันเสียงของพี่ลูฮานก็ดังขึ้นผมกับของที่ถืออยู่เต็มมือ
“ของพี่พี่ก็ถือเองดิมาเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?”
แทยอนย้อมถามพี่ชายของตัวเอง
“เออน่าฝากหน่อยไม่ได้รึไง?” ลูฮานตอบแบบปัดๆพลางทำหน้าน้ำเสียงอ้อนๆ
“เอ่อ...เดี๋ยวหนูถือให้ก็ได้ค่ะ :)” ฉันเอ่ยขึ้นพลางส่งยิ้มไปให้พี่ลูฮานซึ่งพี่ลูฮานก็ดูงงๆเล็กน้อย
“ดีเลย! งั้นเอาไปให้ยัยแว่นถือไป”
แทยอนบอกก่อนจะโบ้ยมาให้ฉันอย่างสนับสนุนคำพูดของฉัน
“ชื่อแว่นเหรอ?” พี่ลูฮานถามฉันอย่างสงสัย
“ชื่อเจสสิก้าค่ะ - -“ ฉันบอกก่อนจะรับของในมือของพี่ลูฮานมากอดไว้อย่างทะนุถนอม
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ” พี่ลูฮานบอกก่อนจะเดินออกไปส่วนฉันก็ยิ้มตามหลังพี่ลูฮานไป
“มีความสุขสิท่า” แทยอนบอกเชิงแซวๆฉันเล็กน้อย
“อะไรของแกเล่า” ฉันพูดอย่างเขินๆแต่ตาก็ยังจ้องมองพี่ลูฮานที่เพิ่งขึ้นไปบนเวที
“ฉันว่าความจริงแกน่าจะเปลี่ยนไปใส่คอนแทคเลนส์นะฉันดูแล้วรำคาญแว่นแกชะมัด”
แทยอนบอกเชิงให้คำแนะนำ
“ก็ฉันชอบใส่แว่นมากกว่านี่ให้ทำยังไงเล่า” ฉันบอกแทยอนพลางทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย
ก็ฉันใส่แว่นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยประถมมันเลยเกิดความเคยชินที่จะต้องใส่แว่นตา
“เอาจริงๆนะฉันว่าถ้าแกลองใส่คอนเทคเลนส์แล้วก็ตัดกระโปรงให้สั้นถึงเข่าหน่อยแล้วก็ถักเปียหน่อยนะหวังว่าพี่ลูฮานอาจจะหันมาชอบแกก็ได้”
แทยอนแนะนำ
“ไม่มีทางหรอกน่า” ฉันบอกปฏิเสธไป
“เอาเถอะฉันว่าเราไปเข้าเรียนกันเถอะได้เวลาแล้วนี่”
แทยอนบอก
“แล้วขอนี่ล่ะ?” ฉันถามแทยอน
“เอามานี่เดี๋ยวฉันจะเอาไปฝากไว้กับพี่แบคฮยอนเองแกรอนี่แหละ”
แทยอนบอกก่อนจะเอาของของพี่ลูฮานไปจากมือฉันแล้วเดินเอาไปให้พี่ผู้ชายอีกคนที่เป็นเพื่อนกับพี่ลูฮาน
เมื่อแทยอนเอาไปให้เสร็จทั้งฉันและแทยอนก็เดินกลับไปที่ห้องเรียน
#วันต่อมาในห้องเรียน
“เจสสิก้าตกลงแกจะปักรูปอะไรเหรอ?” แทยอนถามฉันอย่างสงสัยหลังจากที่คุณครูประจำวิชาการงานอาชีพและเทคโนโลยีสั่งงานให้ปักรูปอะไรก็ได้ 1 ชิ้นงาน
“ไม่รู้ดิฉันยังคิดไม่ออกเลยแล้วแกจะปักรูปอะไร?”
ฉันตอบแทยอนก่อนจะถามกลับ
“ฉันว่าจะปักรูปดาวมันง่ายสุดแล้วล่ะ” แทยอนบอกพลงนั่งวาดรูปเล่น #มีประโยชน์มาก - -!
“อืม...แทยอนฉันขอยืมไม้โปรแกหน่อยดิ :)”
ฉันที่เพิ่งคิดอะไรดีๆออกก่อนเอ่ยปากขอยืมไม้โปรแทรกเตอร์ของแทยอน
“ของแกก็มี” แทยอนบอกพลางพยักเพยิดให้ฉันดูไม้โปรแทรกเตอร์ที่อยู่ในกระเป๋าดินสอของฉัน
ฉันจึงหยิบมันขึ้นมาแล้วหักมันทิ้งเป็นสองท่อน
“มันหักแล้วล่ะฉันขอยืมของแกหน่อย :)” ฉันบอกแทยอนพลางส่งยิ้มไปให้
“แกบ้าป่ะเนี่ย? อ่ะเอาไป”
แทยอนบอกแกมว่าฉันนิดหน่อยก่อนจะหยิบไม้โปรแทรกเตอร์ให้ฉันส่วนฉันก็รับมันมาพลางอมยิ้มเล็กน้อย
#ช่วงพักกลางวัน
เมื่อถึงช่วงพักกลางวันฉันก็ขอปลีกตัวจากแทยอนมาโดยไม่ลืมจะหยิบไม้โปรแทรกเตอร์(
ของแทยอน
)มาด้วยเพื่อที่จะเอาไปให้กับพี่ลูฮานที่มักจะชอบไปนั่งอยู่ที่โต๊ะในแถวตึก A
“สิบเอ็ดนาฬิกาผู้หญิงคนนั้นแมร่งสวยเป็นบ้า!”
เสียงของพี่แบคฮยอนดังขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่แสดงถึงความถูกอกถูกใจ
“สิบสามานาฬิกาดาวโรงเรียนคนใหม่น่ารักเป็นบ้าเลยอ่ะ >
<” พี่แบคฮยอนบอกพี่ลูฮานพลางจ้องมองผู้หญิงคนนั้นแน่นอนฉันก็หันไปมองด้วย
เชอะ! ไม่เห็นจะสวยเลยก็แค่เป็นดาวโรงเรียนคนล่าสุด #แล้วมันจะไม่สวยได้ไง - -
หลังจากที่ทำใจอยู่นานที่จะเข้าไปหาพี่ลูฮานฉันจคงสูดหายใจเข้าออกแรงๆอีกครั้งแล้วก็ย่างก้าวออกจากต้นไม้ใหญ่ที่ฉันหลบซ่อนตัวอยู่(?)แล้วเดินไปหาพี่ลูฮานใกล้
“เก้านาฬิกาน้องม.2 ที่กำลังเดินมา..เฮ้ยๆๆมันเข้ามาใกล้มากเกินไปแล้วนะ”
พี่แบคฮยอนบอกด้วยน้ำเสียงตกใจเล็กน้อยซึ่งคนที่พี่เขาหมายถึงก็ไม่ใช่ใครหรอกมันคือฉันเองแหละ -
-
“บอกน้องด้วยนะฉันเป็นสิวไม่รับถ่ายรูป” พี่ลูฮานกระซิบบอกพี่แบคฮยอนแต่ฉันก็สามารถได้ยินมันชัดเจน
“เอ่อ...น้องครับเพื่อนพี่วันนี้มันเป็นสิวไม่ให้ถ่ายรูปนะครับ”
พี่แบคฮยอนบอกฉันอย่างสุภาพ
“เอ่อ..ปะ..เปล่าค่ะหนูไม่ได้จะมาถ่ายรูปหนูแค่จะเอาของให้พี่ลูฮานเอาไปฝากแทยอนหน่อยน่ะค่ะ”
ฉันบอกพี่แบคฮยอนเสียงตะกุกจะกักเล็กน้อยแต่พี่ลูฮานก็ยังคงนั่งหันไปมองทางอื่น
“ของอะไร?” พี่แบคฮยอนถามฉันอย่างสงสัย
“ไม้โปรแทรกเตอร์น่ะค่ะหนูคิดว่าคืนนี้แทยอนต้องใช้หนูฝากไปคืนด้วยนะคะ :)”
ฉันบอกพลางยื่นไม้โปรแทรกเตอร์ให้กับพี่ลูฮานพลางส่งยิ้มไปให้
“วางไว้เลยครับ” พี่ลูฮานบอกฉันด้วยน้ำเสียงเบื่อๆเล็กน้อยนั่นทำให้ฉันรีบหุบยิ้มทันที
“วางไว้แล้วก็รีบไปเถอะครับเพื่อนพี่มันกำลังจะโมโหแล้วนะ”
พี่แบคฮยอนบอกฉันจึงวางไม้โปรแทรกเตอร์เอาไว้ข้างๆพี่ลูฮานก่อนจะเดินออกไปแต่ก็ไปวายแอบหันไปมองแป๊ปนึงแล้วเดินออกมาทันที เฮ้อ! ทำไมฉันไม่เกิดมาสวยนะ T_____T
“ไปไหนของแกมาเนี่ยนานเชียว?” เมื่อเดินมาถึงโต๊ะที่แทยอนนั่งรออยู่เจ้าตัวก็เอ่ยถามขึ้น
“ไปเข้าห้องน้ำมาน่ะพอดีห้องน้ำตึกใกล้ๆมันเต็มน่ะฉันเลยต้องเดินไปเข้าที่ตึกอื่นน่ะ”
ฉันตอบโกหกแทยอนออกไปก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงตรงข้ามกับแทยอน
“แน่ใจนะว่าไปห้องน้ำมาหน้าตาแกดูไม่ค่อยดีเลย”
แทยอนบอกเชิงถามอย่างเป็นห่วง
“ก็ใช่น่ะสิฉันจะไปโกหกแกทำไมล่ะ” ฉันตอบแทยอน
“งั้นไปเรียนเหอะได้เวลาแล้วนะ” แทยอนบอกก่อนที่ฉันกับแทยอนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปขึ้นชั้นเรียนโดยไม่ลืมหยิบกระเป๋าเป้สะพายหลังไปด้วย
#ที่บ้านของเจสสิก้า
เมื่อกลับมาถึงที่บ้านฉันก็วางกระเป๋าไว้ที่โซฟาก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ลงมาข้างล่างอีกครั้งพลางเปิดโทรัทศน์ไปด้วย
แล้วก็หยิบผ้าสำหรับปักครอสติสขึ้นมานั่งร่างเป็นรูปหัวใจก่อนจะลงมือปักทีละนิดโดยมีรอยยิ้มเผยขึ้นมาเมื่อนึกถึงหน้าของพี่ลูฮาน > <
“โทรไปหายัยแทดีกว่า” เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันจึงเอื้อมมือไปยกหูโทรศัพท์ก่อนจะกดเบอร์บ้านของแทยอนแล้วนั่งรอให้ปลายสายรับ
( ตู้ดดดดดด...ตู้ดดดดดด...สวัสดีครับ )
ไม่นานเสียงตอบรับของปลายสายก็ดังขึ้น พี่ลูฮานเป็นคนรับแหละ อ๊ายยยยยย > <
“อะ...เอ่อ...ขอสายแทยอนหน่อยค่ะ” ฉันบอกด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อยด้วยความเขินปนดีใจที่คนรับสายเป็นพี่ลูฮาน -///-
( แป๊ปนะครับ...แทยอนมีคนโทรมา! )
พี่ลูฮานบอกกับฉันอย่างสุภาพก่อนจะตะโกนเรียกแทยอนและฉันก้ได้ยินแทยอนตะโกนมาแว่วๆว่า ‘อาบน้ำอยู่บอกให้รอก่อน’
( แทยอนอาบน้ำอยู่รอก่อนนะครับ ) ปลายสายบอก
“อ๋อค่ะ..ว่าแต่พี่ลูฮานสิวหายรึยังอ่ะคะ?” ฉันตอบรับก่อนจะเอ่ยถามแล้วบิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย
( นั่นใครอ่ะครับ? ) พี่ลูฮานถามฉันด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความงุนงงระคนสงสัย
“เจสสิก้าค่ะ” ฉันตอบปลายสาย
( อ๋อ! ยัยแว่นน่ะเหรอ? ) พี่ลูฮานร้องอ๋อก่อนจะถามต่อเพื่อความแน่ใจ
“เจสสิก้าค่ะไม่ใช่แว่น - -“ ฉันบอกปลายสายพลางทำหน้าเซ็งๆนิดหน่อยแค่ใส่แว่นหนาเต๊อะนิดหน่อยทำไมต้องเรียกว่ายัยแว่นด้วยนะ #อ้าว?
(
งั้นน้องรอก่อนแล้วกันนะครับเดี๋ยวแทยอนก็จะมารับแล้ว ) พี่ลูฮานบอกอย่างสุภาพ
“เอ่อ...พี่ลูฮานยังไม่ตอบสิก้าเลยนะว่าสิวพี่หายรึยัง?
ถ้าสิวไม่หายพี่คงแย่เลยเนอะแต่ถึงพี่มีสิวพี่ก็ยังหล่ออยู่นะ..”
ฉันบอกด้วยน้ำเสียงเขินอายอย่างที่สุด
( ขอบคุณครับสาวน้อย )
เสียงของแทยอนที่ดัดเสียงเป็นผู้ชายดังขึ้นด้วยน้ำเสียงแซวๆ
“อะไรกันยะ” ฉันถามปลายสายเชิงเอ็ดเล็กน้อย
พี่ลูฮานนะหลุดจากสายไปตั้งแต่ตอนไหนไม่บอกกันเลยไร้มารยาทชะมัด TT
( มีอะไรรึป่าวถึงได้โทรมาหาฉันเนี่ย? ) แทยอนถามฉันอย่างสงสัย
“ตอนแรกกะว่าจะโทรมาถามเรื่องการบ้านแต่ไม่ต้องแล้วล่ะแค่นี้นะ”
ฉันบอกปลายสายก่อนจะวางหูโทรศัพท์ลงแล้วนั่งปักรูปหัวใจต่ออย่างมีความสุขแค่ได้ยินเสียงพี่ลูฮานก็มีความสุขแล้ว >
<
#วันต่อมาในห้องเรียน
“วันพรุ่งนี้จะมีนักเรียนรุ่นพี่ขึ้นเล่นคอนเสิร์ตครูอยากให้นักเรียนช่วยไปให้กำลังใจและช่วยกันให้พี่ๆร้องเพลงไทยให้เยอะเพื่อรักษษวัฒนธรรมไทยของประเทศเรานะคะเอาล่ะวันนี้หมดเวลาแล้วครูขอตัวนะคะ”
เสียงของอาจารย์ประจำวิชาคณิตศาสตร์เอ่ยขึ้นก่อนจะบอกลาแล้วเดินออกจากห้องเรียนไป
“พี่ลูฮานจะขึ้นเล่นด้วยป่ะ?” ฉันหันไปถามแทยอนอย่างสงสัย
“จะเหลือเหรอ? ไอพี่ลู่มันต้องขึ้นร้องอยู่แล้วล่ะเป็นถึงหนุ่มฮอตของโรงเรียนนี่”
แทยอนตอบฉันพลางเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า
“งั้นเดี๋ยววันนี้ฉันไปทำป้ายเพื่อมาเชียร์พี่เขาดีกว่า :)”
ฉันบอกแทยอนพลางส่งยิ้มไปให้
“เอาเถอะถ้าแกทำแล้วมีความสุข..ไปกินข้าวกันดีกว่าฉันหิวจนท้องร้องหมดแล้วเนี่ย”
แทยอนบอกเชิงแนะนำ
“โอเค” ฉันตอบแทยอนพลางเก็บหนังสือเข้ากระเป๋าก่อนที่ฉันกับแทยอนจะลุกขึ้นจากที่นั่งและสะพายกระเป๋าเป้แล้วเดินออกจากห้องเรียนไป
หลังจากที่ฉันกับแทยอนไปกินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยฉันก็มานั่งที่โต๊ะประจำของฉันกับแทยอนตรงหน้าตึก C โดยแทยอนจะนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนส่วนฉันก็นั่งมองคนเดินไปเดินมาเพลินๆ
“แทยอนฉันขอยืมสมุดจดการบ้านหน่อยดิ” ฉันบอกแทยอน
“วิชาคณิตศาสตร์ใช่ป่ะ..แป๊ปนะ” แทยอนบอกก่อนจะละสายตาจากหนังสือการ์ตูนแล้วหันไปหยิบสมุดการบ้านในกระเป๋าให้กับฉัน
“สวัสดีค่ะนักเรียนทุกคนวันนี้มาพบกับครูมินอาอีกแล้วนะคะในรายการรับปรึษาปัญหาคาใจโดยวันนี้พิเศษหน่อยนะคะเพราะครูไม่ได้อยู่คนเดียวซึ่งคนที่อยู่กับครูก็คือนายลูฮานนั่นเองทักทายน้องๆเพื่อนๆพี่ๆหน่อยสิ”
เสียงของครูมินอาดังขึ้นตามเสียงประกาศจากห้องจัดรายการของโรงเรียน
“สวัสดีครับ” เสียงของพี่ลูฮานเอ่ยทักทายทุกคนในโรงเรียน
อ๊ายยยยยย ! ผู้ชายอะไรแค่เสียงของยังหล่อเลย >
<
“เอาล่ะวันนี้ครูงดปรึษาเรื่องการเรียนนะแล้วเรามาฟังเพลงสบายๆกับลูฮานกันดีกว่าเนอะ”
ครูมินอาบอกซึ่งทุกคนที่อยู่รอบๆตัวฉันต่างก็เลิกทำกิจกรรมที่ทำในตอนแรกแล้วหันมาสนใจฟังเพลงที่พี่ลูฮานจะร้องให้ฟัง
“พี่ลูฮานยังร้องเพลงพราะเหมือนเดิมเลยเนอะ” ฉันบอกแทยอนที่ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจจะฟังเพลงที่พี่ลูฮานร้องเลย
“ฉันฟังมันร้องจนเบื่อแล้วล่ะตอนอยู่ที่บ้านก็เอาแต่ซ้อมร้องอยู่นั่นแหละ”
แทยอนบอกแต่สายตายังคงจดจ้องไปที่หน้าหนังสือการ์ตูนนั่น
“เป็นแกนี่ดีจังเลยเนอะได้อยู่บ้านเดียวกันกับหนุ่มฮอตของโรงเรียน”
ฉันบอกด้วยน้ำเสียอิจฉาแทยอนน้อยๆ
“ฉันบอกเลยนะว่าอยู่บ้านเดียวกับไอพี่ลู่ไม่ใช่ว่าจะดีหรอกนะตอนดึกกำลังนอนอยู่ก็ต้องตื่นเพราะเสียงซ้อมร้องเพลงของไอพี่ลู่นั่นแหละ”
แทยอนบอก
“แต่ถึงยังไงแกก็น่าอิจฉาล่ะนะ” ฉันบอก
“เอาเถอะแล้วตกลงแกปักรูปอะไรอ่ะงานของครูโบอาอ่ะ?”
แทยอนบอกแบบปัดๆก่อนจะถามฉันต่อ
“ฉันแกรูปหัวใจน่ะมันง่ายดี” ฉันตอบแทยอนพลางส่งยิ้มบางๆไปให้
“ดีอ่ะง่ายกว่าดาวที่ฉันปักอีก” แทยอนบอก
“ฮ่าๆๆๆยังไงแกก็ทำไปนะจะเปลี่ยนก็ไม่ทันแล้วมั้ง”
ฉันหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
“ย่ะ..ถึงเวลาเข้าเรียนยัง?” แทยอนตอบก่อนจะถามต่อ
“อืม..ไปเถอะ” ฉันตอบแทยอนก่อยที่พวกฉันสองคนจะเก็บของแล้วเดินไปที่ห้องเรียน
#วันต่อมา
วันนี้เป็นวันที่พี่ลูฮานจะขึ้นเล่นคอนเสิร์ตล่ะ
และแน่นอนที่ฉันจะไม่พลาดมารอก่อนเพื่อที่จะได้อยู่ข้างหน้าและเห็นพี่ลูฮานชัดๆ >////<
“ยัยสิก้าแกเว่อร์ไปป่ะเนี่ยทำป้ายไฟมาเลยเหรอ?”
แทยอนถามฉันอย่างอึ้งๆที่ฉันเตรียมป้ายไฟที่ไปสั่งทำเมื่อวานเพื่อพี่ลูฮานโดยเฉพาะ
“ทำไมอ่ะ? ก็พี่ลูฮานจะได้เห็นไงล่ะ :)”
ฉันตอบแทยอนพลางส่งยิ้มไปให้
“แล้วไอ้ตุ๊กตาหมีนั่นล่ะจะเอามาให้ไอพี่ลู่เหมือนกันเหรอ?”
แทยอนถามต่อพลางชี้ไปที่ตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลที่ฉันอุตส่าห์บรรจงเลือกซื้อมาอย่างดีเพื่อพี่ลูฮานจะได้เอาไปนอนกอด
“ใช่แล้วล่ะฉันอุตส่าห์ไปเลือกเองเลยนะ” ฉันบอกแทยอนพลางส่งยิ้มบางๆไปให้
“ฉันว่าแกอาการหนักแล้วนะเนี่ย - -“ แทยอนบอกพลางทำหน้าเอือมๆ
“สักครั้งเถอะน่าแค่พี่ลูฮานรับตุ๊กตาตัวนี้ไปฉันก็มีความสุขแล้ว >
<” ฉันบอกพลางพลางหยิบตุ๊กตาหมีขึ้นมากอดเพื่อระบายความเขินอาย
“เออๆแล้วนี่มารอตั้งแต่งานยังไม่เริ่มเนี่ยนะ?”
แทยอนถามฉันพลางกวาดสายมองรอบๆที่คนว่างเปล่าไม่มีใครมาเลยสักคน
“ก็ถ้ามาช้าฉันก็ได้อยู่ข้างหลังอ่ะดิคงมองพี่ลูฮานไม่ชัดแน่ๆ”
ฉันตอบแทยอน
“ไม่เป็นไรหรอกน่าเดี๋ยวเบียดๆเข้าก็ได้ไปที่อื่นก่อนเถอะพอใกล้ถึงเวลาค่อยมาก็ได้”
แทยอนบอกก่อนจะลากตัวฉันไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อนใกล้ๆกับเวทีที่จะแสดงคอนเสิร์ตในวันนี้
หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมงคนเสิร์ตก็เริ่มขึ้นส่วนฉันที่ได้ยินเสียงดนตรีก็รีบตาลีตาเหลือกวิ่งมากับแทยอนแล้วก็พบว่ามีคนมายืนดูกันเต็มไปหมดเลยล่ะ
รู้งี้ไม่น่าเชื่อแทยอนเลยจริงๆ T v T
“ทำไงดีอ่ะแทยอนฉันได้มาอยู่หลังแบบนี้แล้วจะเอาตุ๊กตาให้กับพี่ลูฮานได้ยังไงล่ะ?”
ฉันถามแทยอนพลางชะเง้อหน้ามองพี่ลูฮานที่กำลังร้องเพลงอยู่บนเวทีแถมยังมีแฟนเซอร์วิสไปจับมือกับน้องๆผู้หญิงด้านหน้าอีกเห็นแล้วอิจฉาชะมัด
“งั้นเดี๋ยวฉันเอาไปให้เอง!” แทยอนบอกก่อนจะแย่งตุ๊กตาหมีไปจากมือฉันแล้วเดินเบียดผู้คนเข้าจนถึงด้านในส่วนฉันก็ทำได้แค่ชะเง้อหน้ามองตามแทยอนไป
“พี่ลู่!...พี่ลู่!!” เมื่อเข้าไปถึงแทยอนก็ตะโกนเรียกชื่อพี่ลูฮานทำให้สียงดนตรีเงียบลง
“มีอะไร?” พี่ลูฮานถามแทยอนอย่างสงสัย
“เพื่อนแทมันฝากนี่ให้พี่อ่ะ” แทยอนบอกก่อนจะยื่นตุ๊กตาหมีไปให้กับพี่ลูฮานส่วนพี่ลูฮานก็รับมันไปด้วยสีหน้างงๆ
“เพื่อนแก? คนไหน?”
“ก็ยัยแว่นไงเล่าอยู่โน่นน่ะ! มันน่ะชอบพี่มากเลยนะรู้ป่าว!?” แทยอนบอกเชิงตะโกนแล้วชี้มาทางฉันทำให้นักเรียนผู้หญิงหันมามองฉันเป็นตาเดียวฉันจึงรีบหันหลังหนีหน้าทันที
“ไปบอกเพื่อนแกเหอะว่าให้เลิกชอบพี่เถอะยังไงก็ไม่สมหวังหรอก”
ลูฮานบอกแทยอนด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
“แล้วก็ไปถามเพื่อนแกหน่อยนะว่ารู้หวีรึป่าว?
ที่ปล่อยให้ผมฝูได้แบบนั้นน่ะ :)” พี่ลูฮานบอกพลางหยิบหวีของเพื่อนตัวเองชูให้แทยอนดูแล้วยิ้มเยาะๆมาทางฉัน
“สรุปไม่ชอบไม่เอาจบป่ะ!! หลีกหน่อยดิ๊!” แทยอนตะโกนใส่หน้าของพี่ลูฮานพลางกระชากตุ๊กตาหมีกลับคืนมาแล้วแหวกผู้คนเดินออกมาส่วนฉันที่ได้ยินคำพูดที่ตัดเยื่อใยแบบนั้นก็เผลอร้องไห้ออกมาแต่ฉันไม่ต้องการให้ใครเห็นจึงรีบวิ่งออกไป
“เฮ้ย! เจสสิก้าเดี๋ยวดิรอฉันด้วย!”
แทยอนตะโกนเรียกฉันก่อนจะวิ่งตามหลังมาตอนนี้ฉันไม่อยากจะทำอะไรแล้ว
ฮึก..ผู้ชายนิสัยไม่ดีไม่ชอบแล้วมาพูดทำลายน้ำใจกันทำไม T^T
หลังจากผ่านไปสามเดือนก็เปิดเทอมใหม่โดยช่วงที่ฉันหยุดไปนั้นฉันก็พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่างให้สวยขึ้นทั้งเปลี่ยนจากใส่แว่นไปใส่คอนแทคเลนส์แม้จะไม่ชินในตอนแรกแต่ตอนนี้ก็เริ่มชินแล้วล่ะ
ส่วนกระโปรงที่ยาวเป็นคุณป้าฉันก็ไปตัดให้สั้นเท่าหัวเข่า และสุดท้ายฉันก็ไปยืดผมให้ผมที่ฝูมันเรียบตรงสวยมากขึ้น
“คิดถึงแกจังเลย” เมื่อมาถึงที่ห้องเรียนฉันก็เอ่ยทักทายแทยอนพลางสวมกอดซึ่งแทยอนก็มีหน้าที่ดูงุนงงเล็กน้อยนะ
“เอ่อ...เธอเป็นใครเหรอ?” แทยอนถามฉันด้วยสีหน้าที่สงสัยจริงๆ
“จำฉันไม่ได้จริงๆเหรอ?” ฉันถามแทยอน
“แล้วตกลงเธอเป็นใครล่ะถึงได้มาสวมกอดฉันแบบนี้อ่ะ?”
แทยอนถามฉันอย่างคะยั้นคะยอ
“เจสสิก้าไงยัยแว่นเพื่อนแกไงเล่า :)” ฉันบอกแทยอนพลางส่งยิ้มไปให้
“เจสสิก้าเหรอ? โกหกน่า O_O”
แทยอนร้องออกมอย่างตกใจพลางเบิกตากว้างเหมือนเจอเรื่องที่น่าตกใจ
แต่ก็คงไม่แปลกไปหรอกมั้งก็จากผู้หญิงที่ไม่มีอะไรดีเลยกลายมาเป็นอีกคนแบบนี้อ่ะนะ
“ฉันจริงๆแล้วก็เลิกตกใจได้แล้ว :)” ฉันบอกเชิงย้ำให้แทยอนมั่นใจพลางส่งยิ้มไปให้
“แกไปทำอะไรมาน่ะ?” แทยอนถามฉันพลางกวาดสายตาสำรวจร่างกายของฉันทันที
“ก็ไปยืดผมมาน่ะแล้วก็บำรุงผิวหน้าและผิวกายนิดหน่อยทำไมเหรอ?
มันไม่ดีขึ้นเลยเหรอ?” ฉันตอบแทยอนก่อนจะถามต่อด้วยน้ำเสียงที่เริ่มไม่มีความมั่นใจ
“มันดีขึ้นจนฉันจำไม่ได้ต่างหากไม่น่าเชื่อว่ายัยแว่นของฉันจะสวยขึ้นได้มากขนาดนี้อ่ะ! อีกอย่างแกถักเปียแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบนะ :)” แทยอนบอกด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความตกใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยชมฉันจนฉันแทบทำตัวไม่ถูก
“ค่อยโล่งหน่อยนึกว่าพอเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้วจะแย่กว่าเดิม”
ฉันบอกแทยอนด้วยน้ำเสียงที่ดูโล่งมากขึ้นและเขินอายเล็กน้อย
“แบบนี้เชื่อฉันเถอะต้องมีคนมาจีบแกเยอะแน่ :)”
แทยอนบอกด้วยน้ำเสียงมั่นใจพลางส่งมาให้ฉัน
“แทยอนนี่ใครอ่ะ? เด็กใหม่เหรอ?”
เสียงของดีโอเพื่อนห้องเดียวกับฉันเอ่ยถาม
“ยัยสิก้าไงเล่า! ยัยแว่นที่แกเคยเรียกไง ^^”
แทยอนบอกดีโอให้หายสงสัย
“จริงดิ! O_O” ดีโอถามพลางทำหน้าอึ้งๆเหมือนเจออะไรที่น่าตกใจอย่างนั้นแหละ
“ทำไมเหรอ? ไม่สวยขึ้นรึไง?”
ฉันถามดีโอต่อ
“ใครบอกแกสวยจนน่าตกใจมากกว่าถ้ารู้ว่าแกจะสวยแบบนี้จีบไปตั้งแต่ตอนอยู่ม.1 ไปแล้วล่ะ!” ดีโอบอกด้วยน้ำเสียงที่คงช็อคไม่หาย
“เว่อร์ไปแล้วฉันก็ไม่ได้สวยขึ้นขนาดนั้นหรอกน่า”
ฉันบอกดีโอพลางส่งยิ้มบางๆไปให้
“โอ๊ะ! ได้เวลาไปกินข้าวแล้วไปก่อนนะแล้วเจอกันคาบต่อไป :)”
ฉันพูดขึ้นเมื่อยกนาฬิกาขึ้นมาดูก็พบว่าถึงเวลาพักกลางวันแล้วฉันจึงเอ่ยลาดีโอโดยไม่ลืมส่งยิ้มให้แล้วฉันกับแทยอนก็เดินออกจากห้องเรียนไปแล้วก็เดินไปที่โรงอาหารทันที
#ที่โรงอาหาร
ในขณะที่ฉันกับแทยอนยืนต่อแถวซื้ออาหารฉันก็เห็นความผิดแปลกไปผู้ชายที่ส่วนใหญ่พอเห็นฉันก็แทบอยากจะเดินออกไปทันทีแม้จะทั่งเดินมาแทรกในแถวต่อซื้ออาหารก็มีแต่วันนี้มันแปลกไปมากตรงที่พอฉันจะเข้าต่อซื้ออาหารผู้ชายที่ต่อแถวอยู่ก็เสียสละให้ฉันกับแทยอนซื้อก่อนแม้ว่าจะมีคนมาต่อค่อนข้างมาก
“ตั้งแต่เปลี่ยนแปลงตัวเองจนสวยเนี่ยผู้ชายมองเยอะเลยนะ”
แทยอนบอกแกมแซวฉันเล็กน้อย
“จะมาแซวอะไรเล่า” ฉันบอกปัดๆพลางวางจานข้าวลงบนโต๊ะก่อนจะเลื่อนเก้าอี้แล้วทิ้งตัวนั่งลงพร้อมกับแทยอนที่นั่งตรงข้ามแล้วฉันกับแทยอนก็เริ่มลงมือทานอาหารทันที
“เฮ้ยๆๆสองนาฬิกาพี่ยุนโฮเดือนโรงเรียนปีที่แล้วกำลังมองแกว่ะ”
แทยอนบอกส่วนฉันก็เหล่ตามองตามเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าทานอาหารต่อ
“โอ้โห! เก้านาฬิกาผู้หญิงคนนั้นกำลัวมองแกตาเป็นมันเลยว่ะ”
เสียงของแบคฮยอนเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นส่วนลูฮานก็ยังคงนั่งทานข้าวเหมือนเดิมไม่ได้สนใจอะไร
“เจ็ดนาฬิกาๆมีคนมองแกเว้ย” แทยอนบอกฉันส่วนฉันก็เหล่มองเล็กน้อยก่อนจะเลิกสนใจไป
“สิบสี่นาฬิกาน้องม.3 เข้าใหม่น่ารักชะมัดสุดยอดเลยว่ะ!”
แบคฮยอนบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นราวกับว่าตัวเองเป็นคนโดนมองเสียเอง
“สอบสองนาฬิกาพี่ม.4 เข้าใหม่มองแกใหญ่เลยว่ะ”
แทยอนบอกด้วยน้ำเสียงเขินอายเล็กน้อยส่วนฉันก็แอบหันไปมองนิดหน่อยก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากินข้าวเหมือนเดิม
“โอ้โห! สิบเอ็ดนาฬิกา...”
เสียงของแบคฮยอนบอกแต่ก็เงียบไปแล้วก็ทำหน้าตาเคลิ้มๆเหมือนเจอสาวในฝัน
“ทำไมวะ? เขามองกูเหรอ?”
ลูฮานถามเพราะเห็นแบคฮยอนเงียบไป
“อะ...เอ่อ...ไม่ใช่ว่ะน้องเขาไม่ได้มองแกหรอกแต่แบบน้องคนนั้นน่ารักเป็นบ้าเลยว่ะ!!”
แบคฮยอนบอกด้วยน้ำเสียงเพ้อๆเหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์
“เฮ้ย! สิก้าสิบนาฬิกาพี่แบคมองแกตาค้างเชียว >
<” แทยอนบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นทำให้ฉันเงยหน้าจากการที่ตั้งหน้าตั้งตาทานอาหาร
“พี่แบคอยู่คนเดียวป่ะ?” ฉันถามแทยอนเพื่อความแน่ใจ
“เปล่า...อยู่กับไอพี่ลู่นั่นแหละ” แทยอนบอกพลางอมยิ้มน้อยๆ
“เฮ้ย! น้องคนนั้นนั่งกับน้องมึงด้วยว่ะ!”
แบคฮยอนบอกอย่างตื่นเต้น
“น้องกู? ยัยแทยอนไม่มีเพื่อนน่ารักเลยนะเว้ย”
ลูฮานทวนคำพูดของแบคฮยอนก่อนจะพูดต่อ
“จะไม่มีได้ไงวะก็นั่งอยู่ด้วยกันอ่ะ!” แบคฮยอนบอกเชิงเถียง
และจังหวะนั้นเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เจสสิก้ากับลูฮานหันมาสบตากันพอดิบพอดีทำให้ทั้งสองคนรีบหันหน้าหนีกลับมาเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว
“แมร่ง! นั่นมันยัยแว่นเพื่อนน้องแกนี่หว่าไปทำอะไรมาวะน่ารักโคตรเลยว่ะสงสัยคงเป็นเพราะหวีที่มึงให้น้องเขาไปแน่เลยว่ะ”
แบคฮยอนบอกอย่างอึ้งๆที่เห็นเจสสิก้าในวินาทีแรก
ส่วนลูฮานก็แอบอมยิ้มน้อยๆพลางแอบหันไปมองเจสสิก้าก่อนจะหันกลับมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนเดิม
ซึ่งก็ไม่ได้ต่างไปจากเจสสิก้าเท่าไหร่
#ที่บ้านของลูฮาน
หลังจากที่ผมเลิกจากที่โรงเรียนผมก็กลับบ้านมาพร้อมกับแทยอนโดยวันนี้ดูแทยอนจะใช้งานได้ง่ายเป็นพิเศษเพราะปกติเวลาผมใช้ให้มันมานวดไหล่มันไม่เคยจะทำให้หรอกนอกจะมีค่าจ้าง !
“ไอแท...คือเพื่อนแกคนนั้นสวยขึ้นเยอะเลยว่ะ”
ผมเอ่ยปากบอกแทยอน ความจริงตอนที่ผมเห็นยัยแว่น เอ้ย! เจสสิก้าในตอนแรกผมแทบจะช็อคไปเลยล่ะในความคิดของผมคือนั่นใช่ผู้หญิงคนที่ใส่แว่นหนาเตอะ
ใส่กระโปรงยาวเป็นคุณป้าแก่ๆ แถมยังหัวฝูจนดูไม่ได้คนนั้นจริงๆน่ะเหรอ?
“เพื่อนแท? คนไหนล่ะ?” แทยอนเอ่ยทวนคำถามของผมอย่างสงสัย
“ยัยแว่นของแกไง” ผมบอกแทยอน
“อ๋อ! พอดีตอนปิดเทอมยัยสิก้ามันไปยืดผมแล้วก็ไปซื้อคอนแทคเลนส์มาใส่แล้วก็เปลี่ยนมาใส่กระโปรงสันขึ้นน่ะ...ทำไมเกิดชอบยัยสิก้าขึ้นมาเหรอ?
ทีเมื่อก่อนทำเป็นไม่สนใจ” ยัยแทยอนบอกเชิงอธิบายให้ก่อนจะแอบพูดแหนบแนมผมเล็กน้อย
เอาจริงๆนะผมรู้สึกผิดยังไงไม่รู้ที่ไปพูดไม่ดีกับเจสสิก้าแบบนั้นน่ะ
“ชอบอะไรพี่ไม่ได้ชอบ...ก็แค่เห็นว่าสวยขึ้นเท่านั้นเอง”
ผมตอบปฏิเสธไปทั้งที่ในใจมันกลับไม่ได้คิดแบบนั้นเลย
“ตอนนี้พี่ลู่จะไปเรียกยัยสิก้าว่ายัยแว่นหรืออะไรไม่ได้แล้วนะต้องมันว่ายัยสวยแทนตอนนี้มันสวยขึ้นแล้ว”
แทยอนบอก
“เออ..แล้วยัยแว่น เอ้ย! ยัยสวยของแกมีแฟนยังวะ?”
ผมถามแทยอนอย่างสงสัย
“จะมาถามแททำไมไม่ไปถามยัยสิก้าเองล่ะ?” แทยอนย้อนผมในขณะที่ยังนวดไหล่ให้ผมอยู่
“เอาน่าไปถามให้พี่หน่อยนะๆๆๆๆ” ผมบอกด้วยน้ำเสียยงอ้อนๆเพื่อที่น้องตัวแสบจะได้ยอมช่วยผม
“เออๆเดี๋ยวไปถามให้ก็ได้” แทยอนตอบรับอย่างตัดรำคาญแต่ผมก็ดีใจนะที่แทยอนยอมรับปากแบบนี้
“เอ้อ! แทยอนพี่ขอยืมโบว์แกหน่อยดิ”
ผมบอกแทยอนเมื่อนึกอะไรดีๆขึ้นมาได้
“จะเอาไปทำอะไรของพี่ล่ะ?” แทยอนถามผมอย่างสงสัย
“เถอะน่าขอยืมหน่อย” ผมบอกเชิงคะยั้นคะยอแทยอน
“อ่ะๆๆเอาไปเดี๋ยวแทไปเข้านอนก่อนนะพี่ก็เข้านอนได้แล้วเดี๋ยวสิวขึ้นมาอีกจะยุ่ง”
แทยอนตอบตกลงแบบตัดรำคาญก่อนจะยื่นโบว์ผูกผมสีดำให้กับผมแล้วบอกแกมสั่งผมส่วนตัวเองก็เดินขึ้นไปชั้นบนทิ้งให้เหลือแค่ผมคนเดียว
ส่วนผมก็อมยิ้มน้อยๆเมื่อมองโบว์ผูกผมที่อยู่ในมือ
#วันต่อมา
ตอนนี้ผมมายืนดักรอเจสสิก้าตรงบันไดทางขึ้นอาคารของตึก B ซึ่งแน่นอนผมมีข้ออ้างที่จะคุยกับเจสสิก้าเรียบร้อยแล้วล่ะ
ไม่นานเจสสิก้าก็เดินมาจากอีกทางตามที่ผมคาดจริงๆผมจึงแกล้งเนียนเดินออกไปเหมือนเดินมาโดยบังเอิญ
“เอ่อ...น้องใช่เจสสิก้าเพื่อนแทยอนรึป่าวครับ?”
ผมเอ่ยถามเจสสิก้าเพื่อความแน่ใจ
“ป่าวคะ...แว่น” เจสสิก้าตอบผมกลับอย่างกวนๆแต่มันก็สมควรแล้วล่ะครับก็แต่ตอนเขาก็บอกผมตั้งหลายรอบว่าชื่อเจสสิก้าแต่ผมก็เลือกจะเรียกว่าแว่นเสียมากกว่า TT
“ก็ไม่เห็นจะใส่แว่นแล้วนี่
เอ่อ..พี่ฝากโบว์ไปคืนแทยอนหน่อยสิ” ผมบอกก่อนจะรีบเอาข้ออ้างขึ้นมาทันทีโดยยื่นโบว์ผูกผมที่ผมยืมมาจากแทยอนเมื่อคืนนี้
“แล้วทำไมพี่ลูฮานไม่ไปคืนแทยอนเองล่ะคะพี่น้องกันนี่คะอีกอย่างเดี๋ยวคงเจอแล้วล่ะ”
เจสสิก้าตอบเชิงปฏิเสธก่อนจะทำท่าจะเดินหนีไป ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ข่มใจชอบไปตั้งแต่ตอนไม่สวยดีกว่า TT #คิดได้ก็สายละ!
“ก็พี่กลัวว่าแทยอนจะต้องใช้ก่อนเลยจะฝากเราเอาไปให้ไง”
ผมบอกเชิงยัดเยียดโบว์ผูกผมให้เจสสิก้าซึ่งก็ได้ผลเจสสิก้ายอมรับไปแต่โดยดีถึงแม้จะมีหน้าตาเบื่อหน่ายก็ตาม
พอผมคืนโบว์ให้กับเจสสิก้าแล้วก็ทำท่าจะเดินออกไปท่าไม่โดนคำถามแบบตรงไปตรงมาของเจสสิก้าเสียก่อน
“พี่ลูฮานกำลังหาเรื่องคุยกับสิก้าป่ะเนี่ย?”
“อะไร? ก็แค่จะเอาของไปคืนให้แทยอนเท่านั้นเอง...คิดว่าตัวเองสวยเหมือนคิมแตฮีรึไง?”
ผมตอบปฏิเสธไปโดยประโยคหลังผมพูดเสียงเบาลงแต่ดูเหมือนเจสสิก้าจะได้ยินมันล่ะนะผมเลยเลือกที่จะเดินหนีไปเลย
#ทางด้านเจสสิก้า
หลังจากที่พี่ลูฮานเอาโบว์ของแทยอนให้ฉันที่ไม่ค่อยอยากจะรับเท่าไหร่แล้วก็เดินไปหาแทยอนที่กำลังรออยู่ที่ระเบียงชั้นสองของอาคาร
ความจริงก็ไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองหรอกนะแต่ดูเหมือนพี่ลูฮานกำลังพยายามจะเข้ามาคุยด้วยยังไงก็ไม่รู้แต่พอโดนรับคำตอบแบบนั้นมันก็น่าหงุดหงิดเป็นบ้าเลย!!
“อ่ะนี่...พี่ลูฮานฝากมาให้” เมื่อเดินมาถึงก็เห็นแทยอนคุยกับเพื่อนคนอื่นอยู่แต่พอฉันเดินเข้าไปผู้หญิงคนนั้นก็แยกออกไปทันทีฉันจึงยื่นโบว์ผูกผมไปให้แทยอน
“อ่อ...แล้วพี่ลูฮานพูดอะไรกับแกบ้างป่ะ?” แทยอนร้องอ๋อก่อนจะรับไปแล้วถามฉันต่ออย่างอยากรู้อยากเห็น
“ก็ไม่ได้ถามอะไรนี่” ฉันบอกแทยอนพลางหันหลังพิงราวระเบียง
“แต่ว่า..พี่ลูฮานเขาฝากฉันมาถามอะไรแกหน่อยว่ะ :)”
แทยอนบอกพลางส่งยิ้มอย่างมีเลสนัยมาให้ฉันทำให้ต้องขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“เรื่องอะไร?” ฉันถามแทยอนอย่างสงสัย
“ก็พี่ลูฮานให้ฉันมาถามแกว่า...แกมีแฟนรึยังใช่ป่ะไอพี่ลู่!!”
แทยอนบอกฉันก่อนจะเพิ่มระดับเสียงให้ดังขึ้นในประโยคหลังฉันจึงีบหมุนตัวแล้วชะโงกหน้าไปมองข้างล่างก็พบเข้ากับภาพที่พี่ลูฮานกำลังนั่งคุยอยู่กับพี่ชินฮเยจนทำให้ฉันเกิดอาการหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกจึงผละตัวออกจากราวระเบียงเล็กน้อยแล้วถอดรองเท้าข้างหนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ระเบียงและโยนรองเท้าลงไปโดนตรงที่พี่ลูฮานนั่งอยู่แต่มันก็แค่เฉียดๆนั่นแหละส่วนพี่ลูฮานที่เห็นรองเท้าลอยลงไปก็รีบเงยหน้าขึ้นมามองทันทีส่วนฉันก็จ้องหน้าพี่ลูฮานอย่างกับจะกินเลือกกินเนื้อพูดจริงๆเห็นพี่ลูฮานคุยกับผู้หญิงคนอื่นมันหงุดหงิดชะมัด
“เจสสิก้า! เธอทำอะไรของเธอน่ะ!”
แจ๊คพอตแตกจนได้ให้ตายสิจังหวะเดียวกับที่ฉันโยรองเท้าใส่พี่ลูฮานคุณครูมินอาก็เดินมาเจอพอดีขึ้นตะโกนเรียกฉันฉันกับแทยอนจึงรีบหนีจากตรงระเบียงทันที
หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงประกาศของครูมินอาดังขึ้นโดยเรียกฉันกับพี่ลูฮานให้ไปที่ห้องอัดรายการของครูมินอาซึ่งแน่นอนแทยอนมันรีบผลักไสไล่ส่งฉันไปทันที
ยัยบ้าไม่ห่วงกันเลยรึไง!!
และตอนนี้ฉันกับพี่ลูฮานก็มาอยู่ในห้องอัดรายการของครูมินอาโดนที่ฉันกับพี่ลูฮานนั่งข้างกันและครูมินอานั่งจ้องหน้าฉันกับพี่ลูฮานสลับกันไปมาโดยที่ไม่ยอมพูดอะไร
“เจสสิก้านี่มันคืออะไรกันเนี่ย!?” ครูมินอาถามพลางใช้ไม้ชี้ไปที่รองเท้านักเรียนของฉันที่ครูเอามาวางไว้บนโต๊ะ
“ก็รองเท้าไงคะครู” สาบานว่าฉันไม่ได้ตอบกวนคุณครูเขานะ TT
“ความจริงแล้วมันไม่ควรจะเป็นแบบนี้เลยนะ!”ครูมินอาบอกเชิงดุ
“มันไม่ควรจะตกมาใส่ผมใช่มั้ยครับ? :)” พี่ลูฮานถามกวนๆพลางส่งยิ้มไปให้คุณครู
“มันไม่ควรจะมาอยู่บนโต๊ะทำงานของครูต่างหากล่ะ!”
เมื่อครูพูดจบก็ใช้ไม้เรียวนั่นเขี่ยรองเท้าฉันจนลอยไปอยู่ส่วนไหนของห้องนี้แล้วก็ไม่รู้
“ครู! นั่นมันรองเท้าหนูอ่ะ”
ฉันรีบร้องบอกทันทีแต่ดูเหมือนครูมินอาจะไม่สนใจเลยส่วนพี่ลูฮานก็เอาแต่นั่งหัวเราะคิกคักอยู่นั่นแหละไม่โดนเองก็ขำออกน่ะสิ!
“เจสสิก้า...เธอกำลังคิดว่าเล่นละครเป็นตัวร้ายของเรื่องรึไง?
ถึงได้ปารองเท้าไปให้พี่เขาอย่างนั้นน่ะ” คุณครูบอกเชิงต่อว่าฉันที่ทำตัวไม่เหมาะสม
“สงสัยน้องเขาคงจะหึงที่ผมไปคุยกับชินฮเยมั้งครับ?”
พี่ลูฮานบอกนั่นทำให้ฉันรีบหันไปถลึงตาใส่แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ใส่ใจมันลยนะ
“แล้วตกลงยังไง?” ครูมินอาถามย้ำ
“ก็พี่เขาพูดไม่เข้าหูหนูนี่คะ” ฉันตอบพลางกอดอกแล้วหันไปมองทางอื่น
“เอาล่ะ..ในเมื่อพวกเธอทำผิดครูจะลงโทษโดยการที่พวกเธอสองคนจะต้องมาทำความสะอาดที่ห้องอัดนี่เป็นเวลา 5 วัน :)” ครูมินอาบอกพลางส่งยิ้มมาให้ฉัน
“5 วัน?” พี่ลูฮานทวนคำพูดของครูมินอาส่วนหน้าตาน่ะเหรอ
เหอะ! ไม่มีความทุกข์ร้อนใจอะไรเลยสักนิดถ้าเอาผู้หญิงแก้ผ้ามาให้ดูคงไม่สนหรอก! #ไม่น่าเกี่ยวนะเจสสิก้า TT
“วันเดียวไม่ได้เหรอคะครู?” ฉันถามเชิงต่อรอง
“ไม่ได้เธอทำผิดต้องโดนลงโทษแล้วก็ภายใน 5 วันนี้ก็ตีกันให้สบายใจไปเลยนะ ^^” คุณครูมินอาบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“แต่ว่า...” ฉันที่จะเถียงต่อแต่ก็ต้องหุบปากลงเพราะโดนสายตาที่ส่งมาบอกว่า ‘เลิกถามเลิกพูดทำตามที่สั่ง’ ก่อนจะกอดอกแล้วหันไปทางอื่นอย่างเสียอารมณ์
“เอาล่ะงั้นเริ่มวันนี้เลยแล้วกันนะจ๊ะไปเรียนไปแล้วล่ะ”
คุณครูมินอาบอกพลางส่งยิ้มบางๆมาให้ หนูไม่อยากได้มันเลยสักนิดค่ะ!
“แล้วรองเท้าหนูล่ะ?” ฉันถามครูมินอาหลังจากที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เธอไปหาเองแถวๆตรงนั้นแล้วกัน” ครูมินอาบอกแค่นั้นก็หันสนใจอย่างอื่นทันที ส่วนฉันน่ะเหรอ? ก็ต้องเดินไปหารองเท้าตามที่ครูชี้ให้น่ะสิว่าแต่มันอยู่ตรงไหนล่ะเนี่ย TT
“เดี๋ยวพี่ช่วยหา” พี่ลูฮานบอก
“มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นแหละค่ะ!” ฉันบอกก่อนจะกวาดสายตามองหาและมันก็ไปสะดุดเข้ากับรองเท้าหนังคู่ปานกลางและแน่นอนมันคือรองเท้าฉัน
เมื่อเจอฉันจึงรีบไปใส่มันแล้วเดินออกจากห้องอัดทันทีโดยมีพี่ลูฮานเดินตามออกมาด้วย
#หลังจากนั้นสองวันในตอนเย็น
และวันนี้ก็เป็นวันที่ 3 ที่ฉันจะต้องมาทำความสะอาดที่ห้อวอัดรายการของครูมินอาร่วมกับพี่ลูฮานในสองวันที่ผ่านมานั้นฉันแทบจะทำความสะอาดไม่สงบสุขเพราะพี่ลูฮานเอาแต่พูดแวนประสาทจนฉันไม่มีสมาธิทำความสะอาดเลยสักนิด
เอาล่ะ...ตอนนี้ฉันมาถึงห้องอัดรายการของครูมินอาแล้วความจริงก็จะลากแทยอนมาหรอกแต่ยัยนั่นกลับตอบปฏิเสธแล้วบอกว่ามันเป็นการลงโทษที่ฉันต้องทำแล้วยัยนั่นก็ชิ่งหนีไปเลย
ให้ตายสิ! - - และแน่นอนพี่ลูฮานมาทำความสะอาดก่อนแล้วฉันจึงเดินเข้าห้องไปจนสายตาไปสะดุดเข้ากับขวดน้ำเปล่าและลูกอมประมาณ 4-5 เม็ดวางอยู่ฉันจึงขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางวางกระเป๋าใกล้ๆกับของสองอย่างนั้น
“ของใครเหรอ?” ฉันเอ่ยถามพี่ลูฮานอย่างสงสัย
“ของเธอไง” พี่ลูฮานตอบในขณะกำลังจัดหนังสือบนโต๊ะของครูมินอาอยู่
“ของสิก้า? ใครเอามา?” ฉันทวนคำพูดของพี่ลูฮานก่อนจะถามต่อ
“เพื่อนพี่มันฝากมาน่ะ” พี่ลูฮานตอบโดยที่ไม่ยอมสบตาเอาแต่ตั้งใจจัดหนังสือที่กระจัดกระจายบนโต๊ะนั่นแหละ
“เพื่อนพี่? พี่แบคฮยอนน่ะเหรอ?”
ฉันทวนคำพูดของพี่ลูฮานอีกครั้งก่อนจะถามเพื่อความแน่ใจ
“ไม่ใช่” พี่ลูฮานบอกพลางเงยหน้าขึ้นมา
“แล้วใครล่ะ?” ฉันถามต่ออย่างสงสัย
“คือ...เพื่อนพี่มันไม่ให้บอกน่ะ” พี่ลูฮานบอก
“งั้นสิก้าไม่เอาแล้วกัน” ฉันบอกก่อนจะเดินไปที่โต๊ะอีกตัวที่มีหนังสือวางอยู่ฉันจึงหยิบแล้วเอาไปเก็บบนชั้นที่อยู่ไม่ไกล
“ทำไมล่ะ? เดี๋ยวเพื่อนพี่ของเสียใจแย่”
พี่ลูฮานบอก
“ก็สิก้าไม่รู้ว่าใครให้มาแล้วจะเอาไปได้ยังไงล่ะ”
ฉันบอกในขณะที่กำลังจัดหนังสือในชั้น
“ก็เอ่อ..อ๋อ! ไอคิมโฮน่ะ..ใช่ๆคิมโฮเพื่อนพี่มันฝากมาให้น่ะมันบอกว่ามันชอบน้องน่ะ”
พี่ลูฮานบอกซึ่งมันทำให้ฉันยิ่งงุนงงไปกันใหญ่ คิมโฮ? มีคนชื่อแบบนี้อยู่ในโลกนี้ด้วยเหรอ?
“คิมโฮ? คนไหนอ่ะสิก้าไม่เห็นจะเคยได้ยินชื่อเลย”
ฉันทวนคำพูดของพี่ลูฮานอีกครั้งก่อนจะถามต่ออย่างสงสัย
“เอาน่าเดี๋ยวก็คงได้เจอเองแหละ” พี่ลูฮานบอกแบบปัดๆ
“แล้วทำไมพี่คิมโฮอะไรนั่นไม่เอามาให้สิก้าด้วยตัวเองล่ะ?”
ฉันถามพี่ลูฮานต่อ
“ก็เพื่อนพี่มันเขินไงเลยฝากพี่เอามาให้” พี่ลูฮานบอก
“แค่เอาของมาให้เนี่ยนะ?” ฉันถามต่ออย่างไม่ค่อยเชื่อ
“เถอะน่า...แล้ววันนี้จะกลับยังไงล่ะ?” พี่ลูฮานบอกแบบปัดๆก่อนจะเปลี่ยนเรื่องถาม
“ถามทำไมอ่ะ?” ฉันถามพี่ลูฮานกลับก่อนจะจัดหนังสือใส่ชั้นจนเสร็จ
“ก็พี่เห็นว่ามันเย็นแล้วกลัวเรากลับบ้านคนเดียวแล้วจะเป็นอันตรายนี่”
พี่ลูฮานบอกเชิงแถไปเรื่อย
“สิก้าก็กลับคนเดียวทุกวันก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลย”
ฉันตอบเชิงปฏิเสธไป
“เถอะน่า..ยังไงก็กลับบ้านกันเถอะ” พี่ลูฮานบอกก่อนจะเดินมาหยิบกระเป๋าของฉันไป
“แต่ว่าเรายังทำความสะอาดไม่เสร็จเลยนะ” ฉันบอกเชิงเตือนพี่ลูฮาน
“พี่ทำเสร็จหมดแล้วล่ะเหลือแค่จัดหนังสือแต่เราก็จัดเสร็จแล้วนี่งั้นกลับบ้านกัน :)”
พี่ลูฮานบอกพลางส่งยิ้มมาให้ก่อนจะเดินนำหน้าฉันโดยที่เอากระเป๋าฉันไปด้วย
ส่วนฉันน่ะเหรอ? ก็ต้องเดินตามไปอย่างช่วยไม่ได้น่ะสิก็กระเป๋าไปอยู่กับพี่ลูฮานแล้วนี่!
หลังจากที่ฉันกับพี่ลูฮานไปทำความสะอาดจนครบแล้วหลังจากนั้นเราทั้งสองคนก็ใช้ชีวิตในโรงเรียนตามปกติ
แต่ที่มันไม่ปกติก็คือในทุกๆวันที่ผ่านมามักมีดอกกุหลาบพร้อมกับลูกอมมาวางที่โต๊ะเรียนของฉันเสมอซึ่งฉันก็พยายามจะสืบหาว่าเป็นของใครจนในที่สุดฉันก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนทำ...คิมโฮสินะ
ไม่นานเวลาก็ผ่านไปถึงสองปีโดยที่ฉันเลื่อนชั้นขึ้นม.4 ส่วนพี่ลูฮานก็เลื่อนชั้นขึ้นม.6 ปีสุดท้ายของพี่ลูฮานแล้วสินะรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้สิ
“เวลามันผ่านไปเร็วเหมือนกันนะแป๊ปเดียวพี่ก็ใกล้จะจบแล้ว”
พี่ลูฮานพูดขึ้นจณะที่ฉันกำลังอ่านหนังสือฆ่าเวลาระหว่างรอแทยอนที่ไปช่วยงานครูฮโยมิน
“อืม...นั่นสิแต่เพื่อนพี่ที่ชื่อคิมโฮอะไรนั่นน่ะไม่เห็นจะได้เจอสักครั้งเลย”
ฉันบอกอย่างเห็นด้วยก่อนจะพูดต่อ
“ก็เคยบอกไปแล้วไงว่าเพื่อนพี่มันอาย” พี่ลูฮานบอกพลางอมยิ้มเล็กน้อย
“โห่! ตามจีบมาตั้งสามปีหน้าก็ไม่เคยจะเห็นทำไมเพื่อนพี่มันป๊อดแบบนี้อ่ะ!?”
ฉันบอกเชิงต่อว่าเพื่อนของพี่ลูฮานที่จีบฉันมาตั้งสามปีแล้วแต่ก็ไม่เคยได้เจอหน้าสักครั้ง
“พี่ไปบอกเพื่อนพี่เลยนะว่าถ้าป๊อดแบบนี้อย่าหวังจะมีแฟนเลย!...เอางี้ดีกว่าถ้าเพื่อนพี่กล้ามาบอกชอบสิก้าต่อหน้าสิก้าจะยอมตกลงเป็นแฟนเลย”
ฉันบอกอย่างหงุดหงิดก่อนจะเงียบไปแล้วพูดขึ้นมาเชิงเสนอความคิดส่วนพี่ลูฮานก็ไม่ทำอะไรแต่มีสีหน้าที่ดูคิดวิตกเล็กน้อย
ใช่สินะ...
ไม่นานเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วตอนนี้ผมก็จบมัธยมและเข้ามหาวิทยาลัยเป็นที่เรียบร้อยแล้วส่วนเรื่องเจสสิก้าผมก็ต้องเงียบไปโดยในช่วงที่ผมเงียบไปนั้นผมได้ลงอทบทวนกับคำพูดของเจสสิก้าที่ว่า ‘ถ้าบอกรักกันต่อหน้าจะยอมเป็นแฟน’ มัยทำให้ผมคิดแล้วคิดอีกจนหัวแทบระเบิดจะให้แทยอนช่วยก็คงไม่มีประโยชน์
“นี่พี่ลู่! พี่จะมานั่งหงอยอะไรตรงนี้ล่ะฮะ..ถ้าชอบยัยสิก้าก็ไปบอกมันสิมันก็เคยบอกไม่ใช่เหรอว่าถ้าไปบอกชอบมันต่อหน้ามันจะยอมเป็นแฟนน่ะ”
แทยอนบอกผมที่กำลังนั่งคิดเรื่องของเจสสิก้า
“แต่คนที่ตามจีบเจสสิก้าไม่ใช่พี่ไงแล้วพี่จะไปบอกยังไงล่ะ?”
ผมบอกแทยอนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ใช่ผมเครียดมากทั้งที่แต่ก่อนผมไม่เคยจะเครียดกับเรื่องแบบนี้เลยด้วยซ้ำไป
“พี่ก็ไปบอกความจริงมันสิ
เพื่อนของแทไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลที่จะไม่ฟังอะไรเลยนะ” แทยอนบอกเชิงให้กำลังใจผม
“แต่...” ผมที่ทำท่าจะเถียงต่อก็ต้องเงียบปากลงเพราะโดนสีหน้าโหดๆของแทยอนจ้องมองอยู่
“หึ...ยัยสิก้ามันพูดถูกแล้วล่ะว่าพี่น่ะมันป๊อด! กล้ากับทุกเรื่องแต่พอมาเรื่องยัยสิก้ากลับตกม้าตาย
ถ้าแทรู้ว่าพี่จะเป็นแบบนี้ล่ะก็แทจะไม่มีวันเชียร์ให้พี่คบกับยัยสิก้าแน่!”
เมื่อแทยอนพูดจบก็เดินกระแทกเท้าปึงปังออกไปอย่างหงุดหงิด
นั่นสินะ...แทยอนพูดถูกผมกล้าทำทุกอย่างแม่จะกระทั่งกล้าปฏิเสธเจสสิก้าไปแล้วแต่มาครั้งนี้แทนที่ความกล้าของผมจะมีเหมือนตอนนั้นกลับกลายเป็นศูนย์ผมไม่มีความกล้าใดๆเลย
แต่ถ้าผมไม่ยอมลงมือทำอะไรเลยผมก็คงจะไม่สมหวังสินะ...เอาล่ะเป็นไงเป็นกัน!
#วันต่อมาที่โรงเรียน
วันนี้เป็นวันที่ผมไม่มีเรียนผมจึงรวบรวมความกล้าแล้วมาที่โรงเรียนเก่าเพื่อที่จะมาบอกความรู้สึกของผมทั้งหมดให้เจสสิก้าได้รับรู้
เมื่อมาถึงผมก็ถามคนตามทางไปเรื่อยๆว่าเจสสิก้ไปอยู่ที่ไหนแต่ก็เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งเพราะแต่ละคนที่ผมเข้าไปถามนั้นไม่มีใครรู้เลยว่าเจสสิก้าไปอยู่ที่ไหนและตอนนี้ผมก็เดินมาถึงสนามบาสและสายตาก็สะดุดเข้ากับแทยอนที่กำลังนั่งกับกลุ่มเพื่อนของเธอ
“แทยอนเห็นเจสสิก้ามั้ย?” ผมถามแทยอนด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ
“ไม่เห็นอ่ะอยู่ทางโน้นมั้ง” แทยอนบอกพลางชี้ไปที่ทางที่ผมเพิ่งเดินมาถึง
พอได้รับคำตอบแบบนั้นผมก็แทบจะกุมขมับตัวเองทั้งที่สร้างความมั่นใจให้ตัวเองแล้วแท้ๆแต่กลับหาคนที่จะบอกไม่ได้แบบนี้มันเหมือนกับผมต้องไปเริ่มต้นจากศูนย์เหมือนเดิมงั้นเหรอ?
“พี่ลูฮานมาทำไม!?” ในขณะที่ผมกำลังจะถอดใจเสียงของเจสสิก้าก็ดังขึ้นข้างหลังทำให้ผมรีบหันไปมองแต่ก็ไม่พบจึงเงยหน้าขึ้นไปบนอาคารที่อยู่ใกล้ๆกับสนามบาสก็พบกับเจสสิก้าที่ยืนหน้างออยู่ข้างบน
“มาทำอะไร!” เจสสิก้าถามผมซ้ำด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนไม่ค่อยอยากจะเจอหน้ากันเสียเท่าไหร่
“วันนี้พี่พาใครคนหนึ่งมาหาน่ะแล้วก็คนๆนั้นมองว่าเจสสิก้าเป็นคนที่สวยมากแถมยังตามจีบพลอยตลอดเลยนะ..”
พอโดนถามแบบนั้นผมจึงเริ่มเกริ่นด้วยสีหน้าเขินอายเล็กน้อยแต่ดูเจสสิก้าจะไม่รู้สึกอะไรเลย
“ที่พี่หมายถึงคือคิมโฮงั้นเหรอ? พอเหอะว่ะพี่ลูฮานสิก้าเหนื่อยแล้วนะ” เจสสิก้าบอกเสียงดังด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
“ใครบอกล่ะคนที่พี่จะให้เรารู้จักไม่ใช่คิมโฮแต่คนนั้นชื่อลูฮานต่างหาก :)”
ผมบอกพลางส่งยิ้มไปให้
“แล้วไอ้คนที่ชื่อลูฮานจะมาทำอะไร!” เจสสิก้าถามผมด้วยน้ำเสียงแบบเดิม
“เขามา...เขามาเพื่อบอกรักเจสสิก้าไง :)”
ผมบอกพลางส่งยิ้มไปให้ซึ่งมันก็ทำให้เจสสิก้าดูตกใจเล็กน้อยแต่ก็เปลี่ยนสีหน้าจากหน้ามุ่ยเป็นหน้าปกติ
“อะไรนะไม่ได้ยิน!” เจสสิก้าถามผมซ้ำอีกครั้งโดยครั้งนี้มีรอยยิ้มมาแต้มบนใบหน้า
“พี่รักเจสสิก้า” ผมบอกเจสสิก้าอีกครั้งหนึ่ง
“อะไรนะสิก้าไม่ได้ยินพูดดังๆไม่ได้เหรอ?” เจสสิก้าบอกเชิงสั่ง
“พี่รักเจสสิก้า!!!” ผมตะโกนบอกเสียงดังและขณะนั้นก็มีเสียงร้องวู้วดังขึ้นจากข้างหลังซึ่งก็เดาได้ไม่ยากว่าเป็นเสียงของนักเรียนคนอื่นที่กำลังเชียร์ผมอยู่
“พูดอีก! :)” เจสสิก้าตะโกนบอกพลางส่งยิ้มมาให้ส่วนผมก็เกาหัวเล็กน้อยเพื่อแก้เขินก็จะบอกรักเจสสิก้าอีกจนนับครั้งไม่ถ้วน บอกเลยนะผมรู้สึกโล่งว่ะ! ที่เจสสิก้ายอมรับคำบอกรักของผมทั้งที่แต่ก่อนผมทำร้ายจิตใจเธอสารพัดยังไงต่อไปนี้ผมก็จะไม่มีวันจะทำให้เจสสิก้าเสียใจกับผมได้อีกแล้วล่ะ ^_^
…The End…
7 / 01 / 2014
อัพตอนจบแล้วค่ะ > < อาจจะดูรวบรัดไปหน่อยแต่ก็เต็มความสามารถแล้วล่ะค่ะ
ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามนะเดี๋ยวยังไงรอเรื่องต่อไปกันต่อนะคะ
ตอนจบนี่บอกเลยหวานมากอยากมีแบบนี้บ้างอ่ะ > < #ชาติหน้าเถอะแก - -
ขอคอมเม้นให้ถึง 35 ได้ป่ะ? ถือว่าเป็นการฉลองแต่งจบให้จอยนะ -3-
ส่วนพล็อตเรื่องได้มาจากนี่เลย > http://www.youtube.com/watch?v=pDp-7Ww4-EU
ความคิดเห็น