คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : SUBAEK | GOOD FOR YOU
ฟิคชันเรื่องนี้เคยลงใน
#EXOFICFEST
GOOD FOR YOU
Promt : #535 จากคุณ 555555555555
Pairing : Suho / Baekhyun
บยอนแบคฮยอนคิดว่าเขาโง่ ที่ยอมแต่งตัวเสียเต็มยศเพียงเพราะรู้ว่าจะต้องเจอกับแฟนเก่า
พวกเขาคบกันไม่นาน ทว่ามันก็ไม่ใช่ความรักที่ฉาบฉวย คิมจุนมยอนเป็นผู้ชายดีๆ คนหนึ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา เป็นคนที่ทำให้แบคฮยอนรู้สึกอบอุ่นหัวใจเมื่อย้อนกลับไปก่อนที่เราจะเลิกกัน
และเพียงแค่เห็นรอยยิ้มจากอีกฝ่ายถูกส่งมาให้ เขาก็พลันลืมไปสิ้นว่าทั้งคู่เลิกกันด้วยเหตุผลอะไร
แบคฮยอนทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม รู้สึกประหม่าที่ต้องตกเป้าสายตาของคนเคยรัก จุนมยอนแค่ยิ้ม ยิ้มเพื่อให้เขาผ่อนคลายในระหว่างคิดหาคำทักทายดีๆ เพื่อเริ่มบทสนทนาครั้งนี้
“ไง” ในที่สุดเขาก็เป็นฝ่ายเริ่มจนได้
“สบายดีนะ” ส่วนจุนมยอนฉวยโอกาสสานต่อ ขอบคุณที่ไม่ทำให้แบคฮยอนเป็นไอ้งั่งเพราะคำทักเก้อๆ พรรค์นั้น
“อาฮะ” เขาตอบ กลั้นใจไม่ขยับตัวขยุกขยิกเพราะรู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองเป็นดูไม่เข้าทางไปเสียหมด “แล้วพี่ล่ะ”
“ก็เรื่อยๆ” จุนมยอนยกแก้วอเมริกาโนร้อนขึ้นจิบ “ขอบคุณที่ยอมออกมาเจอนะ”
แบคฮยอนหาทางขยับตัวแก้ความประหม่าจนได้ เขายกนิ้วขึ้นเกาสันกรามเบาๆ ขมับเริ่มจะมีเหงื่อชื้นเมื่อเราได้พูดคุยกันจริงจัง “ครับ ผมไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธพี่เลย”
เขาอยากตะปบปากตัวเองที่ดันทำมากกว่าตอบรับ หากมุมปากของจุนมยอนก็แค่ฉีกออกจากกันมากขึ้นก่อนแก้วกาแฟจะจรดริมฝีปากเป็นครั้งที่สอง
“นอกจากสบายดีแล้วเป็นอย่างไรบ้าง”
เขาไม่อยากให้จุนมยอนแสดงความห่วงหาอาทรให้กันเช่นนี้เลย แบคฮยอนรู้สถานะตัวเองดี สถานะของเรา ที่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คงกระดากใจต่อการต่อติดดังเดิม ในครั้งสุดท้ายก่อนแยกกันนั้น จุนมยอนไม่ใช่ฝ่ายผิด
“คงเหมือนเดิมล่ะมังครับ” คนอ่อนกว่าไหวไหล่ “ก็อย่างที่รู้ๆ กันอยู่”
“พี่ได้ข่าวมาจากจงแดว่านายกำลังเดือดร้อน”
แบคฮยอนหน้าเสีย ริมฝีปากบางเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง เขาไม่ได้อายเลย ไม่เคยอายกับคนที่รู้ทุกอย่างและอยู่ด้วยกันจนความรู้สึกถึงฟางเส้นสุดท้าย
“ครับ ก็พยายามหาทางออกอยู่” เป็นคราวแบคฮยอนหยิบกาแฟเย็นขึ้นดูดตัดบทบ้าง นี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาเตรียมมาสนทนากับคนรักเก่า การทำตัวเป็นฝ่ายรับมันน่าละอายใจเต็มทีแล้ว “ผมผ่านมันไปได้เสมอ พี่ก็รู้”
“เลิกงานที่ทำอยู่เถอะแบคฮยอน พี่รู้ว่าตัวเองคงจะแส่มากไปในเมื่อเราต่างไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว”
“...” เขาได้แต่ฟัง สองมือจับรอบแก้วกาแฟเอาไว้จนเปียกชื้น
“แต่ความเป็นห่วง... พี่คงทิ้งมันไปจากความรู้สึกที่มีให้นายไม่ได้ง่ายๆ”
วันนั้นเขาทะเลาะกับจุนมยอนเรื่องอะไรนะ ใช่เรื่องนี้หรือเปล่า หรือเป็นเรื่องที่เขาต้องให้อีกฝ่ายประกันตัวออกมาหลังไปนอนอยู่ในคุกข้ามคืน
“ผมรู้ว่ามันอันตรายแค่ไหน” เขาว่า “แต่ผมคิดไม่ออกหรอกว่าตัวเองจะทำอะไรได้อีก ผมไม่เหมือนพี่นะจุนมยอน ผมไม่ได้เรียนจบสูงๆ มีสังคมที่ดี ผมแทบไม่มีทางเลือกเลยด้วยซ้ำ คิดว่าผมไม่รู้สึกอะไรเลยหรือที่ต้องให้พี่มาทนอยู่กับคนไร้อนาคตแบบนี้”
“ไม่ใช่อย่างนั้น...”
“พอเถอะครับ ผมรู้ตัวเองดี เพราะอย่างนั้นผมถึงปล่อยพี่ไป” แบคฮยอนผุดยืนขึ้นเต็มความสูง ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นจากพื้นโต๊ะสีน้ำตาลตรงหน้าด้วยซ้ำไป “เราอยู่กันคนละโลก พี่ก็มีชีวิตที่ดีของพี่ ส่วนผมก็จะเดินตามทางของตัวเอง”
หากยังไม่ทันได้ก้าวขาเดินออก มือของคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็เอื้อมมากุมมือเขาไว้แน่น
“พี่ขอเวลาอีกแค่สองนาที...”
“...”
“หลังจากนี้ถ้านายไม่อยากฟัง พี่ก็จะไม่รั้งนายอีก”
บยอนแบคฮยอนตกอยู่ในความนิ่งงัน จุนมยอนจะทำเขาร้องไห้อีกแล้ว เหมือนกับวันนั้น วันที่แบคฮยอนยอมตัดใจเดินออกมา ทั้งที่คิดว่าอาจจะไม่ได้เจอกันอีก คิดว่าตัวเองนั้นช่างโง่เง่าที่ทิ้งความรักดีๆ ของผู้ชายคนนี้ไป
“ได้โปรด... แบคฮยอน”
คนถูกขอยอมนั่งลงในที่สุด เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พยายามดึงเอาน้ำตาที่ทำท่าจะรื้นออกให้ไหลกลับลงไป จุนมยอนหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาเขียนจดอะไรบางอย่าง อะไรที่แบคฮยอนไม่เข้าใจ กระทั่งมันถูกเลื่อนมาตรงหน้าเขา
“นายอยากทำงานอันตรายแบบนี้ไปตลอดชีวิตจริงๆ น่ะหรือ” จุนมยอนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “นายไม่อยากมีอิสรภาพทางการเงิน ไม่อยากสบายกว่าที่เป็นอยู่หรือไง”
“คือผม...”
“นายลองดูในกระดาษที่พี่วาด อายุการทำงานของคนเราเกษียณที่หกสิบปี มันเป็นไปได้หรือที่นายจะลักลอบขายหวยใต้ดินจนอายุเท่านั้น”
แบคฮยอนงงไปหมดแล้ว สาบานเลยว่าน้ำตาเขาเหือดกลับเบ้าแทบไม่ทันเมื่อการนัดเจอแฟนเก่าถูกเปลี่ยนโหมดอย่างฉับพลันเช่นนี้ จุนมยอนกำลังหาทางช่วยเขา กำลังหาทางให้บยอนแบคฮยอนหลุดพ้นจากขุมนรกที่ต้องคอยหลบซ่อนจากกฏหมายตลอดมา
“ถ้าห้าบวกห้าก็เท่ากับสิบ เจ็ดบวกสามก็เท่ากับสิบ แล้วทำไมนายไม่ลองเลือกเดินทางอื่นดูล่ะ”
จุนมยอนยิ้ม ยิ้มในแบบที่แบคฮยอนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อ ยิ้มที่กลืนเอาสองนาทีก่อนหน้าให้กลายเป็นความยาวนานชั่วนิรันดร์
“ในเมื่อเราสามารถเปลี่ยนมันได้ เราสามารถทำงานแค่สาม แล้วสุขสบายกับอีกเจ็ดส่วนที่เหลือ” มือของเขาถูกกุมไว้อีกครั้ง บีบกระชับเช่นในวันที่เราสัญญาใจต่อกันและกัน “ถ้าเป็นคนอื่น... พี่ไม่มีทาง -- ไม่มีทางเลยที่จะนำเสนอสิ่งดีๆ เหมือนที่ให้กับนาย”
“มันเป็นไปไม่ได้หรอก ทางเลือกของคนอย่างผม --”
นิ้วชี้แตะจรดที่ริมฝีปากของแบคฮยอน “อย่าพูดว่าเป็นไปไม่ได้ ทุกคนมีสิทธิ์ประสบความสำเร็จได้ทั้งนั้น เราจะทำมันด้วยกันแบคฮยอน”
โทรศัพท์บนโต๊ะสั่นครืด เมื่อเห็นว่าเป็นแจ้งเตือนจากไลน์ แบคฮยอนจึงแน่ใจว่ามันไม่ใช่เรื่องด่วนนัก เขาอยากฟังจุนมยอนพูด อยากรู้ว่าหนทางไปสู่ชีวิตที่มีซูเปอร์คาร์เป็นของตัวเองนั้นเป็นอย่างไร
“เห็นไหม มันไม่ใช่แค่ความฝัน”
“รถพวกนี้มันตั้งร้อยล้านวอน... ผมคงไม่มีทางหรอก”
“ไปกับพี่สิแบคฮยอน เครือข่ายของเราจะช่วยนายเอง เราจะต้องรวยไปด้วยกัน”
ครืด
คิมจงแด
แบคฮยอน 14:35
พี่จุนมยอนขอเบอร์ใหม่มึงจากกู 14:35
แม่งเอ๊ย กูเพิ่งรู้ว่ามันขายตรง! 14:36
#OHARHAFIC
--------------------
ความคิดเห็น