คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : △ baekyeol | BEDFAST
Breakdfast
BAEKHYUN l CHANYEOL
- OHARHA -
ผมไม่ค่อยชอบแสงแดดในตอนเช้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลามันส่องผ่านผืนผ้าม่านลงมาบนเปลือกตาและปลุกให้ผมตื่นขึ้นอย่างน่าหงุดหงิด แต่ก็เท่านั้น ผมเพียงแค่นอนขดตัวให้กลมขึ้นเพราะเริ่มหนาวสะท้านด้วยอุณหภูมิของห้อง แบคฮยอนนี่จริงๆเลย เปิดแอร์เย็นขนาดนี้ ไม่มีคิดว่าผมจะหนาวตายเลยหรือไงกัน
ผมเบียดซุกร่างกายเปลือยเปล่าเข้าไปใต้ผ้านวมผืนหนา ห่มมันหมิ่นเหม่แล้วก็ตัดสินใจข่มตาเพื่อนอนต่อหลังจากที่ยังงีบได้ไม่ถึงชั่วโมงดี ก็จะเพราะใครเสียอีก พ่อตัวดีที่กำลังเปิดประตูห้องน้ำออกมาในสภาพชุดนอนชุดเดิมนั่นไง นอกจากจะทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้หลังจากแกล้งผมไปยกใหญ่แล้ว ยังเดินใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดหน้าพลางปีนขึ้นมาบนเตียงแล้วยิ้มทะเล้นอีก
ผมทิ้งหัวลงกับเตียงหลังจากผงกขึ้นมองเขาโดยอัตโนมัติไปเมื่อครู่ ไม่รู้ล่ะ อย่ามากวนกันเลยน่าแบคฮยอน ถึงผมจะไม่มีปากมีเสียง แต่ก็ใช่ว่าทำอะไรกับผมก็ได้หรอกนะ
นั่น บอกว่าอย่าไง
“ชานยอลอ่า...” เขาแกล้งเขี่ยปลายนิ้วบนจมูกผมราวกับจะหยอกเย้าแล้วเรียกให้ผมตื่นขึ้นมาอยู่เป็นเพื่อนให้ได้ ทั้งที่ผมแทบยังไม่ได้นอนเลยนี่แหละ เอาแต่ใจไม่มีใครเกิน “ชานยอล”
ผมขยับแขนขึ้นปิดใบหน้าเพื่อหลบหลีกสัมผัสน่ารำคาญนั้น แต่แบคฮยอนไม่ยอมแพ้ เขาเขี่ยนิ้วแทรกลงมาระหว่างช่องว่าง ซ้ำยังกระดิกไปมาจนผมรู้สึกระคายแล้วพลิกตัวหนีไปอีกทาง ผมง่วงมากจริงๆนะ เขาควรจะรับรู้และให้เกียรติข้อนี้ด้วย
แบคฮยอนหนุนศีรษะทุยๆนั้นลงมาบนตัวผมพลางหยิบเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดไลค์อิสตราแกรมของทุกคนที่ขึ้นมาบนหน้าฟีด ผมรู้ได้อย่างไรน่ะเหรอ เพราะเขาเป็นอย่างนี้ทุกทีแหละ ติดโซเชียล แล้วก็ชอบละเลยคนที่อยู่ด้วยกัน แต่พอถึงเวลาขึ้นเตียงจะนอนล่ะก็ โอ้โห เรียกหาผมใหญ่ ตื่นเช้ามาไม่เจอก็ยังอุตส่าห์ผงกหัวขึ้นมามองหา พร้อมทั้งร้องเรียกชื่อให้ผมไปงุ้งงิ้งด้วยแล้วก็หลับต่อไปทั้งอย่างนั้น
“....!”
พอเกือบจะเคลิ้มหลับดี ผมก็ต้องหงุดหงิดขึ้นมาอีกรอบเพราะบยอนแบคฮยอนกำลังง่วนแกล้งอยู่กับฝ่าเท้าของผมอีกแล้ว ผมจะบอกเขาอย่างไรดีว่านี่น่ะน่ารำคาญเป็นบ้า เลยทำได้แค่แกล้งขยับเท้านิดหน่อยให้แบคฮยอนรู้ว่าผมเคืองใจและเลิกไปเอง ซึ่งคนขี้แกล้งก็ยังเป็นคนขี้แกล้งอยู่วันยังค่ำ เชื่อเขาเลย
แล้วก็ขยับขึ้นมาเขี่ยหูผมเล่นอีกแล้ว ล้อกันเข้าไปทุกวันเถอะว่าหูใหญ่ ผมรู้ตัวว่าคงต้องตื่นจริงๆหลังจากเขางับลงมาบนนั้น ทั้งขบ ทั้งเม้ม และถ้าปล่อยต่อไปอีกหน่อยหูผมคงหลุดจริงๆแน่
ผมกระเด้งตัวขึ้นทำท่าจะลุกหนี พอเห็นอย่างนั้น แบคฮยอนก็สอดสองมือเข้ามาใต้วงแขน กอดรัดร่างของผมไว้ให้ดิ้นขลุกอยู่กับเขาบนเตียง ทั้งยังส่งเสียงหัวเราะที่ฟังดูก็รู้ว่าพอใจแกล้งผมได้ บยอนแบคฮยอนเอ๊ย! เดี๋ยวเถอะนะ
เขาจับร่างผมหงายลงกับผืนเตียง ทำสายตาเจ้าเล่ห์แบบที่ชวนให้ผมกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก เขาจะทำมันอีกแล้ว สิ่งที่สร้างความรู้สึกแปลกๆระหว่างเรา ความสนุกของเขา และน่ากลัวว่าจะทำให้ผมหยุดหัวใจตัวเองไม่ได้อีกที่เผลอหวั่นไหวให้คนๆนี้อยู่ทุกวัน แบคฮยอนกัดกินมันด้วยรอยยิ้ม กร่อนมันด้วยการกระทำของเขา และเชื่อเถอะ ว่าสุดท้ายผมคงไม่เหลือความเป็นตัวของตัวเองเพราะความเจ้าบงการของผู้ชายคนนี้
“ชอบหนีกันอยู่เรื่อยเลย”
ผมส่งเสียงท้วงออกไปเบาๆ แต่มันกลับยิ่งทำให้เขาชอบใจจนต้องกดริมฝีปากลงมาชนกันริมฝีปากของผม ทั้งจูบแรงๆ ไล่ไปตามสันกราม แล้วก็แหย่ให้ผมแยกเขี้ยวใส่โดยที่ปลุกอารมณ์ให้เขาจัดการกดจูบลงมาอีก ผ้าห่มเลิกออกไปจนผมอยู่ท่ามกลางแอร์เย็นๆอีกครั้ง เขาจะไปรู้สึกอะไร แน่จริงก็ถอดเสื้อผ้าเป็นเพื่อนกันสิ
ผมเบี่ยงตัวเล็กน้อยเมื่อแบคฮยอนซุกหน้าลงมาฟัดตรงช่วงต้นคอ ทั้งยังงับต้นแขนผมเบาๆแล้วก็ก็ขยับตัวให้เราอยู่ในท่วงท่าที่ถนัดถนี่กว่าเดิม ผมแสร้งทำตาถลึงเพื่อกลบความหวั่นไหว แต่เขาสนใจเสียเมื่อไรล่ะ แบคฮยอนเอาแต่ใจเป็นอันดับต้นๆของโลก
เขาจับข้อมือของผมเอาไว้ทั้งสองข้างพลางวาดมันขึ้นไปข้างบนเพื่อไม่ให้เกะกะในตอนที่ริมฝีปากนั้นจรดลงไประหว่างช่วงอก ไล่ริมฝีปากไปตรงท้องแล้วกดจูบซ้ำๆอย่างกับตายอดตายอยากมาจากไหน ทำผงกหัวขึ้นมาพูดกับผมว่าหมั่นเขี้ยว ผมก็เลยร้องตอบด้วยเสียงที่เขาพึงใจเป็นที่สุด
“ชานยอลน่ารักจัง”
ดวงตาเป็นประกายนั้นยิ้มพร้อมริมฝีปาก เขาทำตัวหนักรับกับแรงดื้นขลุกขลักและการขยับช่วงล่างเหมือนคนจะหนีของผม แบคฮยอนไม่ยี่หระสิ่งพวกนี้เลย สิ่งที่เขาสนใจมีแค่ทำอย่างไรให้ผมรู้ตัวว่าเป็นของเขาเพียงคนเดียวอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
เตียงนอนสีขาวของเรามักจะเกิดเรื่องพวกนี้ขึ้นเสมอ เกือบทุกคืน ทุกเช้า หรือตอนไหนก็ตามที่เจ้าของห้องตัวจริงต้องการ อืม... ผมมาอาศัยเขาอยู่นี่นะ ค่าห้องก็ไม่ได้ช่วยหารจ่าย ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมใช้ร่างกายทำให้เขาสนุกจนพอใจเพียงชั่วครั้งชั่วคราว
ผมครางต่ำในลำคอ แบคฮยอนยังง่วนอยู่ที่หน้าท้องขาว ค่อยๆไล่ริมฝีปากต่ำลงไปแล้วก็ขยับแกล้งขึ้นมาอีก ผมคงขาดใจตายได้แน่ๆถ้าเขายังเล่นแบบนี้
“ไม่ชอบเหรอ?”
เขาไม่ได้ใส่ใจสีหน้าบูดบึ้งของผมจริงๆหรอกถึงได้ยังยิ้มแป้นอย่างนั้น ข้อมือผมเริ่มเจ็บจากการกอบกุม แบคฮยอนพูดหลายต่อหลายครั้งว่าผมตัวใหญ่ แต่แรงของเขาก็มีมากเกินกว่าร่างกายใหญ่ๆของผมจะสู้ได้อยู่ดี ไม่รู้ว่าความสูงแค่ไหล่นักบาสแบบนี้ไปกักเก็บเรี่ยวแรงเอาไว้ที่ไหนนักหนา
เขาคลายมือข้างหนึ่งออกมาวนเวียนอยู่แถวริมฝีปาก จากนั้นจึงแกล้งแหย่มันเข้ามาเพื่อให้ผมทำเขาบันเทิงใจขึ้นอีกสักหน่อย ผมแกล้งงับเข้าไปทีหนึ่ง ค้างอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเขาดึงมันออกและบีบจมูกดุผมไม่จริงจังนัก
แบคฮยอนเลื่อนนิ้วลงไปแหย่ตรงนั้น ตรงที่อยู่ระหว่างขาผมนั่นแหละ หวังให้มันมีปฏิกิริยาน่าอายแล้วก็แสร้งทำเหมือนว่าขบขันเหลือเกินเมื่อมันเป็นอย่างที่เขาคิด อ่า... ใช่ ผมขยุ้มมือลงไปบนเรือนผมสีเปลือกไม้ของเขา ทั้งขยุ้ม ปัดป่าย ในขณะที่แบคฮยอนหัวเราะคิกคักแล้วกดริมฝีปากไปตรงนั้นตรงนี้ของหน้าท้องผมไม่เลิก
ผมเสียวแล้วก็จุกแทบขาดใจ สาบานเลย!
หากแต่เสียงเคาะประตูกลับทำให้เราชะงักกิจกรรมยามเชาทั้งหมดไว้ โดคยองซูเปิดประตูเข้ามาก่อนจะหยุดสายตามองภาพตรงหน้าเขาทั้งคิ้วขมวดมุ่น บางทีรูมเมทคนละห้องของแบคฮยอนคนนี้คงคิดได้ว่านี่เป็นจังหวะไม่เหมาะสมนัก เขาถึงได้เลือกพูดแค่ธุระสำคัญไม่กี่พยางค์ก่อนจะรีบปิดประตูให้เราสองคนสานต่อถ้าต้องการ
เอาเข้าจริงคือ ผมก็ไม่หวังถึงขนาดให้คนที่นี่ชินกับการกระทำประเจิดประเจ้อของแบคฮยอนนักหรอกนะ
แล้วก็นั่นไง อย่างที่คิด พอถูกตัดอารมณ์ด้วยภาระหน้าที่ที่ต้องไปทำหลังจากนี้ แบคฮยอนก็ละตัวออกจากผมอย่างเสียดาย เขาลุกไปหยิบเสื้อสีน้ำเงินตัวที่เขาชอบมาใส่ให้ผมอย่างลวกๆโดยไม่สนใจไอ้ส่วนที่เกือบจะตื่นตัวขึ้นมา ออกปากชวนไปกินข้าวด้วยกัน ใจร้ายด้วยการไม่ให้ผมถึงฝั่งฝันทั้งที่เขาเป็นคนเริ่มเองแท้ๆ
แบคฮยอนเป็นผู้ปกครองที่โคตรเฮงซวยเลย ผมจะฟ้อง
เขาเปิดประตูนำออกไปทางนอกห้องหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เราเห็นร่างเปลือยของกันและกันเป็นเรื่องปกติ ผมมองแบคฮยอนที่กำลังเอื้อมตัวหยิบกล่องซีเรียลบนตู้ในครัวออกมาเทกินกับนม โดยไม่ลืมที่จะทำมื้อเช้าเผื่อผมด้วย
ผมตวัดสายตามองโดคยองซูที่นั่งกินขนมดูซีรีส์ฝรั่งอยู่หน้าจอทีวี ปากก็พึมพำว่าไอ้ตัวขัดจังหวะ และไม่รู้ว่าหมอนั่นได้ยินเสียงบ่นของผมหรือเปล่า ถึงได้เลิกคิ้วทำตาเหลือกๆนั่นมองกลับอย่างยียวน
“มองอะไร ไอ้แมวเผือก”
ผมสะบัดหน้าหนีเขา เดินไปหาแบคฮยอนที่ส่งเสียงเรียกให้ผมไปกินข้าวด้วยกัน “กินข้าวเร็วชานยอล ซีฟู้ดน้ำเกรวี่ด้วยนะ ชอบเปล่า”
ผมแหงนหน้าให้เขาฟัดปากอีกที ใจก็นึกไปถึงเรื่องเมื่อเช้าที่ครึ่งๆกลางๆจนผมค้างมาถึงตอนนี้ แล้วใครรับผิดชอบได้บ้าง เออ ผมเซ็ง ตากลมโตหลุบมองอาหารเม็ดราดน้ำเกรวี่สูตรเจริญอาหารที่ใครอีกคนเพิ่งซื้อมาให้หมาดๆเมื่อวานนี้พลางปลอบใจตัวเอง
เอาวะ อย่างน้อยผมก็ชอบทูน่ากับเกรวี่
อ่านจบแล้ว ติดแท็กหรือคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้กันบ้างนะคะ
#OHARHAFIC
ความคิดเห็น