คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : DOG | PROLOGUE
DOG
(Prologue)
ภายในห้องทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดยี่สิบแปดตารางวา คละคลุ้งไปด้วยทะเลหมอกที่ถูกพ่นออกจากมวนบุหรี่รสร้อน ผ้าม่านและหน้าต่างถูกปิดสนิท กลิ่นเหม็นอับจากทั้งจานอาหารที่ไม่ได้ล้างและเสื้อผ้ากองบนพื้นยิ่งทำให้หายใจลำบาก เขาอ้าปากหาอากาศบริสุทธิ์ที่ไม่หลงเหลืออยู่แล้ว สิ่งที่ลงคอมีเพียงควันขมๆ ทำให้แน่นไปทั้งอก
แผ่นหลังเปลือยเปล่าของใครบางคนเป็นกำแพงสูงตระหง่านอยู่ที่ปลายเตียง ร่างนั้นเหลือบมองเขาด้วยดวงตาสีดำด้านอย่างสิ่งไร้ชีวิต ฟังเสียงไอแห้งๆ ที่น่าหงุดหงิดได้ไม่นานก็เริ่มขยับตัว บังเกิดเสียงสวบสาบน่าผวา ที่นอนค่อยๆ ยวบลงเพราะอีกคนคลานกลับขึ้นมาช้าๆ วางมือที่ยังถือบุหรี่ไว้ข้างหูจนเขาต้องเบี่ยงหนีเลี่ยงไอร้อน ริมฝีปากหนาก้มลงมาใกล้ จูบคลอเคลียที่บริเวณสันกรามให้พลันเกิดความรู้สึกน่าขนลุกและหวาดหวั่นในคราเดียวกัน
“...”
บยอนแบคฮยอน ได้แต่เบือนหน้าหนีเมื่อควันบุหรี่ถูกพ่นใส่หน้าอย่างกับว่าตั้งใจรมควันกันให้ตายเสียตรงนั้น เขาในตอนนี้คงน่าสมเพชพอดู เจ้าปีศาจถึงได้หัวเราะชอบใจจนตัวงอ ส่งเสียงน่ารังเกียจดังชัดเจนอยู่ข้างใบหู
ชั่วนาทีนั้นเขาคิดว่าคงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าตอนนี้อีกแล้ว กางเกงยีนหยาบเสียดสีต้นขาเปลือยเปล่าของแบคฮยอนจนรู้สึกเจ็บ สัมผัสกร้านน่าแขยงลูบไล้ตามแนวสะโพก ปากนั้นเหยียดรอยยิ้มออกมาขณะค่อยๆ หยุดมือและวางมันลงบนเตียงตามเดิม
“เป็นไง” เขากัดริมฝีปากจนห้อเลือด เสียงทุ้มก้มลงกระซิบข้างหูคล้ายจะอยากให้ได้ยินกันแค่สองคน ซึ่งไม่จำเป็นเลย “ถึงใจกว่าไอ้เจ๊กนั่นไหม”
ร่างของแบคฮยอนสั่นเทา อาจด้วยความโมโหหรือขุ่นเคืองที่บุคคลที่สามถูกยกมาอ้างอิง หรือขยะแขยงจนสุดจะทนก็เป็นได้ สมองสั่งให้หุบปากเงียบอย่าตอบโต้ แต่กลีบปากก็อ้าออกพะงาบ ได้ตอกกลับสักคำก็ยังดี
“เทียบไม่ได้หรอก...” เขาสั่งตัวเองให้หยุด “อย่างน้อยอาจารย์เขาก็ดีกว่านาย”
นรกขุมนี้จะจบลงเมื่อไร และมันเริ่มต้นขึ้นจากตรงไหน
บางทีสติสตังของบยอนแบคฮยอนคงเลอะเลือนเกินกว่าจะนึกอะไรพวกนั้นออกได้ แค่จะห้ามตัวเองเพื่อให้ทำในสิ่งที่ควรทำก็ยังยากเหลือเกิน เขาเหมือนลูกหมาที่ได้แต่ขู่แง่ง แต่หากถูกตะปบให้จมดินแล้วก็คงจะตายเป็นแน่แท้
“ไม่เป็นไร” ถึงจะเงียบไปหลังได้คำตอบ แต่อีกฝ่ายก็เสียหลักแค่ไม่นาน “ยังมีชอยส์ให้เลือกอีกหลายข้อ”
บยอนแบคฮยอนไม่เข้าใจคำพูดนั้น ดวงตาของเขาพร่าเลือนจนเริ่มเห็นแค่ประกายไฟถูกจุดขึ้นใหม่ที่ปลายมวนบุหรี่ ในระยะเวลาสั้นๆ ทำให้รู้ว่ารอยยิ้มหฤหรรษ์ของคนที่เพิ่งจะผละตัวออกไปนั้นไม่เคยเป็นเรื่องดีเลย มันเป็นโลกของปีศาจ โลกที่จะมีฝ่ายใดฝ่ายถึงต้องทนทุกข์อย่างเหลือคณา
ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่มนุษย์แล้ว
แต่เป็นปีศาจจากขุมนรกที่ชื่อว่า ปาร์คชานยอล
-----------------------------------------
ผ่านมากี่ปีแล้วนะ... 555555555
เรื่องนี้เป็นฟิคเอ็กโซเรื่องแรกที่โอ้อะฮ่าเขียนเลยล่ะค่ะ
แต่การจะปัดฝุ่นและกลับมาเขียนต่ออีกครั้งได้นั้น
ต้องขออนุญาตทำการรีไรท์ใหม่หมดเลยนะคะ u_u
ดังนั้น ภาษา รายละเอียด หรือแม้แต่ส่วนของเนื้อเรื่องก็คงเปลี่ยนไปเช่นกัน
คิดถึงกันแค่ไหน ชอบไม่ชอบอย่างไร อย่าลืมคอมเมนท์เป็นกำลังใจ
หรือติดแฮชแท็ก #ficdog มาทักทายกันหน่อยนะคะ <3
ความคิดเห็น