My BodyGuard ยัยบอดี้การ์ดตัวร้ายกับคุณชายคาสโนว่า

ลำดับตอนที่ #1 : หญิงสาวปริศนา(เกริ่นค่ะเกริ่น)

ณ กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ

ในบริเวณงานการกุศลระดับโลกที่เชิญแต่พวกไฮโซชั้นแนวหน้าและพวกเจ้าของธุรกิจระดับใหญ่ของทวีป แน่นอนว่าถ้ามีคนใหญ่คนโตที่ไหนย่อมมีบอดี้การ์ดที่นั้น ในงานนี้มีบอดี้การ์ดมาร่วมงานอย่างคับคั่งยิ่งกว่าพวกไฮโซซะอีก หญิงสาวผมดำสรวรใบหน้างดงามยิ่งราวกับรูปสลักของช่างฝีมือดีอยู่ในชุดราตรีสีดำแบบเกาะอกเนื้อผ้าเบาบางพริวไหวยามที่เธอขยับกายยิ่งทำให้เธอดูงดงามมากยิ่งขึ้น  แต่ดวงตาสีฟ้าครามนั้นกำลังบ่งบอกถึงความรำคาญสายตาของชายทั้งงานที่จ้องมาที่เธอ ดูอย่างนี้ใครอาจจะนึกว่าเธอเป็นลูกคุณหนูตระกูลใหญ่แต่ความจริงแล้วมันก็ใช่แต่จะว่าไม่ใช่มันก็ใช่อีก สรุปแล้วเธอเป็นใคร

ปัง

เสียงปืนดังขึ้นภายในงานทำให้บรรดาแขกผู้มีอันจะเหลือกินทั้งหลายวิ่งหนีกันไปที่ทางออกของงานทันที พวกบอดี้การ์ดที่ถูกจ้างมาทั้งหลายต่างพากันเข้าไปคุ้มกันเจ้านายตน แต่ในบรรดานั้นกลับมีหญิงสาวผู้หนึ่งวิ่งไปที่ที่เกิดเสียงปืนอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจชุดที่ใสอยู่ว่าจะอำนวยให้ตัวเองวิ่ง

ปัง ปัง ปัง ปัง

“ฮาฮาฮา วันนี้เหละไอ้พวกคนรวยจะได้รู้รสชาติของความเจ็บปวดบ้าง กดขี่คนจนมานานพวกเราทนไม่ได้แล้ว”เสียงชายคนหนึ่งหัวเราะขึ้นอย่างบ้าคลั่งพลางกราดปืนกลที่ใช่ในสงครามยิงตามพนังห้อง

“ขอโทษน่ะค่ะ”เสียงไพเราะราวกับเครื่องดนตรีขับกล่อมดังขึ้นด้านหลังทำให้เขาต้องหยุดการยิงแล้วหันมามองผู้ที่มาทักเขาอย่างไม่กลัว เมื่อเห็นหน้าผู้ที่ทักรอยยิ้มก็เหยียดขึ้นที่มุมปากทันทีเพราะคนที่ดูเหมือนจะมาหยุดเขานั้นเป็นเพียงแค่หญิงสาวร่างบางดูไม่น่ากลัวอะไรเลย

“หึ แกก็เป็นอีกคนสิน่ะที่ขมเห่งคนจน ไอ้พวกคนรวยนี้มันหน้าด้าน ไอ้งานกุศลบ้าๆเนี่ยจัดขึ้นเพราะต้องการเอาหน้าไม่ได้ต้องการช่วยพวกเราวันนี้เหละแกจะเป็นศพรายแรกที่จะ...”

ปัง

เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้งแต่คราวนี้ไม่ได้ดังมากจากชายเจ้าของปืนกลแต่ดังมาจากปืนพกสีม่วงขนาดเล็กที่อยู่ในมือหญิงสาว กระสุดตัดขั้วหัวใจทันทีก่อนที่ชายตรงหน้าจะพูดจบ ร่างใหญ่ลงตึงลงเลือดสีข้นทะลักออกมาจากบาดแผลกระสุนราวกันธารน้ำ หญิงสาวมองภาพตรงหน้าด้วยความเฉยชาราวกับมันเป็นเพียงเรื่องธรรมดาก่อนที่ใบหน้างามจะแปลเปลี่ยนเป็นความโกรธแล้วแวดออกมาอย่างสุดจะทน

“พล่ามอยู่นั้นเหละ น่ารำคาญเพราะแกทำให้ฉันอดกินอาหารเลยเห็นไหมมันน่าเอาปืนแสกหน้านัก ฉันอุตสาห์อดกินมื้อเที่ยงเพื่อมากินงานนี้โดยเฉพาะแล้วดูแกทำสิดูแกทำ”คำพูดที่ออกมาจากปากเรียวงามสีชมพูทำเอาตำรวจที่เพิ่งมาถึงกับงงแล้วค้างเมื่อหญิงสาวหันมา ความงามราวกับเทพธิดามาจุติทำให้เหล่าตำรวจเกือบลืมหน้าที่ถ้าไม่มีเสียงแก้วแตกที่ตกลงมา

“ยกมือขึ้นเดี่ยวนี้ นี้เจ้าหน้าที่ตำรวจ”นายตำรวจคนหนึ่งตะโกนขึ้นแต่แทนที่หญิงสาวจะยกมือตามที่ตำรวจบอกเจ้าหล่อนกลับหยิบมือถือสีดำเครื่องจิ๋วแต่ราคาจิ๋วขึ้นมาแล้วกดโทรไปยังสถานที่หนึ่งก่อนที่จะกรอกคำพูดไปสองสามคำแล้ววางก่อนที่จะเดินมาทางเจ้าที่ตำรวจ ก่อนที่เอ่ยคำพูดหนึ่งที่ทำให้ตำรวจที่ทำให้ตำรวจลอนดอนจะต้องจำหน้าเธอคนนี้ไปจนตาย

“ดิฉันรัตติญา เลิศหล้าวศิล กรุณาจำชื่อนี้ไว้เพราะถ้าเจอหน้ากันครั้งหน้าแล้วคุณยังสั่งฉัน ชื่อของคุณจะหลุดออกจากสถานีตำรวจลอนดอน”

เธอเป็นใครกันแน่ ?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
สั้นไปนิดแต่ก็ขอความกรุณาด้วยน่ะค่ะ