ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ยา หย่า ย่า - ช่วงที่ 2
ที่โรงเรียน
“วันนี้เราจะมีการเลือกหัวหน้าห้องใหม่กันนะคะ อยากให้ใครเป็นหัวหน้าห้องก็เสนอชื่อได้นะคะ” อาจารย์สมทรงกล่าวกับนักเรียนในห้อง ม.4/1
“ปาล์มมี่ค่ะ” ใครคนหนึ่งเสนอขึ้น
๐ ๐ ๐ ๐ ๐
“เอาล่ะค่ะ ในที่สุดเราก็ได้หัวหน้าห้องคนใหม่แล้วนะคะ นั่นคือปาล์มมี่” อาจารย์สมทรงโอบไหล่ปาล์มมี่แล้วกล่าวกับนักเรียน
แต่แทนที่ปาล์มมี่จะดีใจ เธอกลับหวั่นใจมากกว่าว่าจะเป็นหัวหน้าห้องที่ดีได้หรือไม่ เธอกระซิบบอกอาจารย์
“อาจารย์ขา หนูคงเป็นหัวหน้าห้องไม่ได้หรอกค่ะ หนูรู้สึกว่าหนูไม่ดีพอที่จะทำหน้าที่นี้ได้”
“เธอไม่ต้องกลัวหรอกนะ อาจารย์เชื่อว่าเธอต้องทำได้”
“แต่อาจารย์ คือหนูน่ะมีข้อเสียหลายอย่างเลยนะคะ ทั้งขี้เกียจ ขาดความรับผิดชอบ ชอบลอกการบ้าน ส่งงานไม่ทันกำหนด เรียนก็ไม่เก่ง กีฬาก็ไม่ได้เรื่อง ฉอดๆๆๆ”
“เอ่อ…” อาจารย์อึ้งไปสักพัก แล้วพูดกับนักเรียน “นักเรียนคะ เอาเป็นว่าเรามาเลือกหัวหน้าห้องอีกรอบกันดีกว่านะคะ”
๐ ๐ ๐ ๐ ๐
พักกลางวัน ที่โรงอาหาร
“ปาล์มมี่ ทำไมวันนี้เธอดูไม่สดชื่นเลยล่ะ หรือว่าวันนี้เธอมามาก เธอคงไม่ได้ใช้ผ้า
อนามัย ”ลอริเอะอะ” ล่ะสิ ยี่ห้อนี้ดีนะ ซุปเปอร์ซึมซับดี” เจนนี่เข้ามาทักทายกับปาล์มมี่
“ป่าวหรอก พอดีว่าวันนี้พ่อกับแม่ทะเลาะกันแรงมาก ถึงขั้นจะหย่ากันเลยนะ ฉันกลุ้มใจมากเลยล่ะ”
“เรื่องกลุ้มใจนี่เอง ฉันช่วยเธอได้นะ”
“เธอจะช่วยฉันยังไงล่ะ”
“นี่ไง” เจนนี่ยัดยาเม็ดเล็กๆไว้ในมือปาล์มมี่อย่างรีบร้อน “มันทำให้เธอลืมความทุกข์ได้จริงๆนะ ฉันให้เธอเอาไปลองก่อนเม็ดนึง”
“นี่มันยาเสพติดไม่ใช่เหรอ เธอไม่ควรใช้มันนะ”
“แต่มันได้ผลนะ เธอก็ลองใช้ดูสิ ฉันไปละนะ” แล้วเจนนี่ก็จากไป ทิ้งความลังเลใจให้ปาล์มมี่คิดทบทวน
๐ ๐ ๐ ๐ ๐
หลังจากที่ปาล์มมี่ได้ยามา เธอก็คิดชั่งใจอยู่นานว่าจะลองพึ่งยาดีหรือไม่ ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจที่จะใช้มันเพื่อให้ลืมเรื่องกังวลต่างๆที่เข้ามารุมล้อมจิตใจ และถึงแม้ว่าเธอจะลืมได้จริง แต่ก็ต้องแลกมาด้วยความทุรนทุรายในภายหลังเพราะอาการอยากยาเพิ่ม และด้วยฤทธิ์ของยาก็ทำให้ร่างกายเธอทรุดโทรมและซูบเซียว ซึ่งช่วยให้เธอดูงดงามมากยิ่งกว่าที่เคย
ที่บ้าน
“ปาล์มมี่ ลูกเป็นอะไรไปรึเปล่า ดูโทรมจังเลย ข้าวปลาก็ไม่ค่อยกิน”
“นั่นสิ แต่ก่อนนี่กินอย่างกับเพิ่งกลับมาจากเอธิโอเปียแน่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หนูแค่ไดเอ็ทอยู่ค่ะ แล้วพ่อล่ะคะ”
“โอ้ย… ไอ้แก่นั่นน่ะเหรอ ตั้งแต่ทะเลาะกันก็หายหัวไม่กลับบ้านกลับช่องเลย คงจะไปหา นังเมียน้อยของมันล่ะมั้ง”
๐ ๐ ๐ ๐ ๐
ที่โรงเรียน
“สวัสดีจ้ะ ปาล์มมี่” อาจารย์สมทรงทักทาย
“สะ…สวัส…ดะ…ดี…ค่ะอาจารย์” สิ้นเสียงทักทายตอบ ปาล์มมี่ก็ล้มลงไปกองกับพื้น
“นี่เธอยังไหวอยู่รึเปล่า เดี๋ยวอาจารย์พาเธอไปที่ห้องพยาบาลดีกว่านะ” อาจารย์สาวก้มลงถามเธอ
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูยังไหวอยู่”
“เธอน่ะไม่ไหวแน่ (แล้วเมื่อกี้เราถามทำไมเนี่ย) ไม่งั้นจะหมดแรงล้มอย่างนี้น่ะเหรอ”
“แต่ว่าหนูไม่อยากไปนี่คะ”
“ระหว่างห้องพยาบาลกับห้องดับจิตเธอจะไปห้องไหน”
“ถ้างั้นหนูไปก็ได้ค่ะ”
“ห้องดับจิตเหรอ”
“ห้องพยาบาลค่ะ ห้องพยาบาล” แล้วอาจารย์สมทรงก็พยุงปาล์มมี่ไปยังห้องพยาบาล
๐ ๐ ๐ ๐ ๐
ที่ห้องพยาบาล
“อาจารย์พรเทพคะ ดิฉันฝากนักเรียนคนนี้หน่อยนะคะ แกไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ”
“ได้ครับ” อาจารย์พรเทพรับปาล์มมี่มาพยุงแล้วพาไปนอนพักที่เตียง “ถอดเสื้อด้วยนะ”
“หา! ถอดเสื้อด้วยเหรอคะ ไม่ต้องก็ได้มั้งคะ”
“เออๆ ไม่ต้องก็ได้” แล้วอาจารย์พรเทพก็กลับไปที่โต๊ะ
ต่อมาไม่นาน อาจารย์พรเทพก็กลับพร้อมกับมีด กรรไกร และคีม ที่สำคัญยังใส่วิกผมสีแดงแปร๊ดอีกด้วย คลับคล้ายคลับคลาว่าเหมือนใครบางคน
“อืม… เคสนี้ยากมาก ยากจริงๆ ม้ามไหล ไส้ทะลัก ปอดเหวอะ กระเพาะแหวะ อี๋! ตับเน่า เต่าก็เหม็น เอ็นกระจุย หัวใจกระดาษ เอ๊ย ห้วใจกระจาย ที่พูดนี่ยังไม่หมดนะเนี่ย”
“ไหนๆๆ มีตรงไหนอีก อูย…เน่าจังเลยเนอะ ศพนี้นานเท่าไหร่แล้วเนี่ย” ปาล์มมี่ลุกขึ้นมาดูตัวเอง “เฮ้ย! อาจารย์ หนูไม่ใช่ศพนะ”
“อ๋อเหรอ เห็นว่าหน้าให้ดีอ่ะ”
“(เค้าว่าเราหน้าเหมือนศพเหรอ?) แล้วนี่อะไรอ่ะ” ปาล์มมี่หยิบวิกผมแดง “อาจารย์ไม่ไช่หมอพร 3 ประการนะคะ”
“หมอพรทิพย์ต่างหากล่ะปาล์มมี่”
“แหะๆ ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไรๆ เอาเป็นว่าเธอกลับไปเรียนต่อได้แล้วล่ะ”
“ขอนอนต่อไม่ได้หรือคะ”
“คิดจะโดดเรียนเหรอ ไม่ได้!”
๐ ๐ ๐ ๐ ๐
ที่ห้องอาจารย์สมทรง
ขณะที่อาจารย์สาวกำลังตรวจงานอยู่นั้น อาจารย์พรเทพก็พุ่งพรวดเข้ามาในห้องอย่างรีบร้อน
“กรี๊ด!!! ช่วยด้วย!!! คนโรคจิตจะมาทำมิดีมิร้ายฉัน”
อาจารย์พรเทพเข้าไปล็อคตัวและปิดปากอาจารย์สมทรง “อย่าส่งเสียงนะ ไม่งั้นแกตาย”
“เฮ้ย!!!” ทั้งสองอุทานพร้อมกัน
“ผมไม่ได้คิดร้ายคุณนะครับ ผมจะมาบอกอาจารย์ว่าอาการของปาล์มมี่น่าสงสัยมากว่าแกอาจจะติดยา”
“ติดยางั้นเหรอ! อืม… นั่นสินะ เป็นไปได้มากทีเดียว แล้วเราควรทำยังไงล่ะคะ”
“ผมว่าเราควรไปบอกให้ผู้ปกครองของแกทราบก่อนนะครับ”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะไปบอกเองค่ะ”
๐ ๐ ๐ ๐ ๐
“วันนี้เราจะมีการเลือกหัวหน้าห้องใหม่กันนะคะ อยากให้ใครเป็นหัวหน้าห้องก็เสนอชื่อได้นะคะ” อาจารย์สมทรงกล่าวกับนักเรียนในห้อง ม.4/1
“ปาล์มมี่ค่ะ” ใครคนหนึ่งเสนอขึ้น
๐ ๐ ๐ ๐ ๐
“เอาล่ะค่ะ ในที่สุดเราก็ได้หัวหน้าห้องคนใหม่แล้วนะคะ นั่นคือปาล์มมี่” อาจารย์สมทรงโอบไหล่ปาล์มมี่แล้วกล่าวกับนักเรียน
แต่แทนที่ปาล์มมี่จะดีใจ เธอกลับหวั่นใจมากกว่าว่าจะเป็นหัวหน้าห้องที่ดีได้หรือไม่ เธอกระซิบบอกอาจารย์
“อาจารย์ขา หนูคงเป็นหัวหน้าห้องไม่ได้หรอกค่ะ หนูรู้สึกว่าหนูไม่ดีพอที่จะทำหน้าที่นี้ได้”
“เธอไม่ต้องกลัวหรอกนะ อาจารย์เชื่อว่าเธอต้องทำได้”
“แต่อาจารย์ คือหนูน่ะมีข้อเสียหลายอย่างเลยนะคะ ทั้งขี้เกียจ ขาดความรับผิดชอบ ชอบลอกการบ้าน ส่งงานไม่ทันกำหนด เรียนก็ไม่เก่ง กีฬาก็ไม่ได้เรื่อง ฉอดๆๆๆ”
“เอ่อ…” อาจารย์อึ้งไปสักพัก แล้วพูดกับนักเรียน “นักเรียนคะ เอาเป็นว่าเรามาเลือกหัวหน้าห้องอีกรอบกันดีกว่านะคะ”
๐ ๐ ๐ ๐ ๐
พักกลางวัน ที่โรงอาหาร
“ปาล์มมี่ ทำไมวันนี้เธอดูไม่สดชื่นเลยล่ะ หรือว่าวันนี้เธอมามาก เธอคงไม่ได้ใช้ผ้า
อนามัย ”ลอริเอะอะ” ล่ะสิ ยี่ห้อนี้ดีนะ ซุปเปอร์ซึมซับดี” เจนนี่เข้ามาทักทายกับปาล์มมี่
“ป่าวหรอก พอดีว่าวันนี้พ่อกับแม่ทะเลาะกันแรงมาก ถึงขั้นจะหย่ากันเลยนะ ฉันกลุ้มใจมากเลยล่ะ”
“เรื่องกลุ้มใจนี่เอง ฉันช่วยเธอได้นะ”
“เธอจะช่วยฉันยังไงล่ะ”
“นี่ไง” เจนนี่ยัดยาเม็ดเล็กๆไว้ในมือปาล์มมี่อย่างรีบร้อน “มันทำให้เธอลืมความทุกข์ได้จริงๆนะ ฉันให้เธอเอาไปลองก่อนเม็ดนึง”
“นี่มันยาเสพติดไม่ใช่เหรอ เธอไม่ควรใช้มันนะ”
“แต่มันได้ผลนะ เธอก็ลองใช้ดูสิ ฉันไปละนะ” แล้วเจนนี่ก็จากไป ทิ้งความลังเลใจให้ปาล์มมี่คิดทบทวน
๐ ๐ ๐ ๐ ๐
หลังจากที่ปาล์มมี่ได้ยามา เธอก็คิดชั่งใจอยู่นานว่าจะลองพึ่งยาดีหรือไม่ ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจที่จะใช้มันเพื่อให้ลืมเรื่องกังวลต่างๆที่เข้ามารุมล้อมจิตใจ และถึงแม้ว่าเธอจะลืมได้จริง แต่ก็ต้องแลกมาด้วยความทุรนทุรายในภายหลังเพราะอาการอยากยาเพิ่ม และด้วยฤทธิ์ของยาก็ทำให้ร่างกายเธอทรุดโทรมและซูบเซียว ซึ่งช่วยให้เธอดูงดงามมากยิ่งกว่าที่เคย
ที่บ้าน
“ปาล์มมี่ ลูกเป็นอะไรไปรึเปล่า ดูโทรมจังเลย ข้าวปลาก็ไม่ค่อยกิน”
“นั่นสิ แต่ก่อนนี่กินอย่างกับเพิ่งกลับมาจากเอธิโอเปียแน่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หนูแค่ไดเอ็ทอยู่ค่ะ แล้วพ่อล่ะคะ”
“โอ้ย… ไอ้แก่นั่นน่ะเหรอ ตั้งแต่ทะเลาะกันก็หายหัวไม่กลับบ้านกลับช่องเลย คงจะไปหา นังเมียน้อยของมันล่ะมั้ง”
๐ ๐ ๐ ๐ ๐
ที่โรงเรียน
“สวัสดีจ้ะ ปาล์มมี่” อาจารย์สมทรงทักทาย
“สะ…สวัส…ดะ…ดี…ค่ะอาจารย์” สิ้นเสียงทักทายตอบ ปาล์มมี่ก็ล้มลงไปกองกับพื้น
“นี่เธอยังไหวอยู่รึเปล่า เดี๋ยวอาจารย์พาเธอไปที่ห้องพยาบาลดีกว่านะ” อาจารย์สาวก้มลงถามเธอ
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูยังไหวอยู่”
“เธอน่ะไม่ไหวแน่ (แล้วเมื่อกี้เราถามทำไมเนี่ย) ไม่งั้นจะหมดแรงล้มอย่างนี้น่ะเหรอ”
“แต่ว่าหนูไม่อยากไปนี่คะ”
“ระหว่างห้องพยาบาลกับห้องดับจิตเธอจะไปห้องไหน”
“ถ้างั้นหนูไปก็ได้ค่ะ”
“ห้องดับจิตเหรอ”
“ห้องพยาบาลค่ะ ห้องพยาบาล” แล้วอาจารย์สมทรงก็พยุงปาล์มมี่ไปยังห้องพยาบาล
๐ ๐ ๐ ๐ ๐
ที่ห้องพยาบาล
“อาจารย์พรเทพคะ ดิฉันฝากนักเรียนคนนี้หน่อยนะคะ แกไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ”
“ได้ครับ” อาจารย์พรเทพรับปาล์มมี่มาพยุงแล้วพาไปนอนพักที่เตียง “ถอดเสื้อด้วยนะ”
“หา! ถอดเสื้อด้วยเหรอคะ ไม่ต้องก็ได้มั้งคะ”
“เออๆ ไม่ต้องก็ได้” แล้วอาจารย์พรเทพก็กลับไปที่โต๊ะ
ต่อมาไม่นาน อาจารย์พรเทพก็กลับพร้อมกับมีด กรรไกร และคีม ที่สำคัญยังใส่วิกผมสีแดงแปร๊ดอีกด้วย คลับคล้ายคลับคลาว่าเหมือนใครบางคน
“อืม… เคสนี้ยากมาก ยากจริงๆ ม้ามไหล ไส้ทะลัก ปอดเหวอะ กระเพาะแหวะ อี๋! ตับเน่า เต่าก็เหม็น เอ็นกระจุย หัวใจกระดาษ เอ๊ย ห้วใจกระจาย ที่พูดนี่ยังไม่หมดนะเนี่ย”
“ไหนๆๆ มีตรงไหนอีก อูย…เน่าจังเลยเนอะ ศพนี้นานเท่าไหร่แล้วเนี่ย” ปาล์มมี่ลุกขึ้นมาดูตัวเอง “เฮ้ย! อาจารย์ หนูไม่ใช่ศพนะ”
“อ๋อเหรอ เห็นว่าหน้าให้ดีอ่ะ”
“(เค้าว่าเราหน้าเหมือนศพเหรอ?) แล้วนี่อะไรอ่ะ” ปาล์มมี่หยิบวิกผมแดง “อาจารย์ไม่ไช่หมอพร 3 ประการนะคะ”
“หมอพรทิพย์ต่างหากล่ะปาล์มมี่”
“แหะๆ ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไรๆ เอาเป็นว่าเธอกลับไปเรียนต่อได้แล้วล่ะ”
“ขอนอนต่อไม่ได้หรือคะ”
“คิดจะโดดเรียนเหรอ ไม่ได้!”
๐ ๐ ๐ ๐ ๐
ที่ห้องอาจารย์สมทรง
ขณะที่อาจารย์สาวกำลังตรวจงานอยู่นั้น อาจารย์พรเทพก็พุ่งพรวดเข้ามาในห้องอย่างรีบร้อน
“กรี๊ด!!! ช่วยด้วย!!! คนโรคจิตจะมาทำมิดีมิร้ายฉัน”
อาจารย์พรเทพเข้าไปล็อคตัวและปิดปากอาจารย์สมทรง “อย่าส่งเสียงนะ ไม่งั้นแกตาย”
“เฮ้ย!!!” ทั้งสองอุทานพร้อมกัน
“ผมไม่ได้คิดร้ายคุณนะครับ ผมจะมาบอกอาจารย์ว่าอาการของปาล์มมี่น่าสงสัยมากว่าแกอาจจะติดยา”
“ติดยางั้นเหรอ! อืม… นั่นสินะ เป็นไปได้มากทีเดียว แล้วเราควรทำยังไงล่ะคะ”
“ผมว่าเราควรไปบอกให้ผู้ปกครองของแกทราบก่อนนะครับ”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะไปบอกเองค่ะ”
๐ ๐ ๐ ๐ ๐
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น