คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2. Play On Fire!!
2.
“ทุกข้อฉันโอเคหมดแต่ข้อสุดท้าย ทำไมฉันต้องเรียกนายว่าพี่คยูยอนอ่ะ”
“ก็ เมื่อกี๊ฉันได้ยินเธอเรียกฉันแบบนี้กับเเม่ มันดูน่ารักดีออก”
“แหวะ”
“อีกอย่างเธอเรียกกับเเม่ไปเเล้ว ขืนไม่พูดให้ชินปาก เเผนก็เเตกกันพอดี”
“อยู่กับเเม่นายฉันค่อยเรียก”
“ไม่ เธอต้องเรียกตลอด ลองซ้อมดู ‘พี่คยูยอน’”
ลีทงเฮส่ายหน้า
“ลองดูเร็ว ‘พี่คยูยอนของน้องทงเฮ’”
“ขนลุก~” ทงเฮส่ายหน้ารัว คำน่ารังเกียจยังพอว่า เเต่อาการบีบเสียงให้เล็กตามไปด้วยของ
โจวคยูฮยอนทำเอาเขาถึงกับทนไม่ไหว
“หลังจากเซ็นสัญญานายต้องพูด”
“ฉันจะไม่เซ็นถ้ามีข้อนี้อยู่ในสัญญา”
“ลีทงเฮ!”
“โจวคยูฮยอน!!”
“พี่คยูฮยอน!!!”
ทงเฮกัดปาก เพื่อความก้าวหน้าของเเผนหักอกนายปากหมา เขาเรียกกัดฟันเรียกก็ได้ “พี่คยูฮ
ยอน”
“น่ารักมาก”
เห็นรอยยิ้มกริ่มแล้วก็หมั่นไส้ อยากจะกระโดดเตะปากเป็นการเเถมให้ก่อนเซ็นสัญญา ที่ว่า
เรื่องให้เขาเรียบร้อยเเละว่านอนสอนง่ายเหมาะกับเป็นเเฟนที่ดีของโจวคยูยอน
“เอาล่ะ คืนนี้ไปพักผ่อนได้ พรุ่งนี้ฉันมีประชุมทั้งวัน คงกลับมาดึกๆ เธอก็นอนเล่นในบ้านไป
ก่อนนะ เย็นๆ เราค่อยมาคุยรายละเอียดเรื่องราวที่เราคบกันตั้งเเต่อังกฤษไว้ตอบคำถามคุณเเม่กัน”
“แล้วพรุ่งนี้กลางวันแม่นายจะไม่แวะมาตอนนายไม่อยู่ใช่มั้ย”
“ตามสัญญาที่ทงเฮเพิ่งเซ็นไปเมื่อตะกี๊ ทงเฮจะต้องเรียกฉันว่าพี่คยูยอนทุกครั้ง เเทนคำว่า
นาย”
“โว้ย! คนยังไม่ชิน อะลุ่มอล่วยหน่อยสิ”
“พูดใหม่สิ”
“.....”
“......”
“พี่คยูฮยอน! พอใจรึยัง”
“น่ารักมากครับ น้องทงเฮ”
“จะอ้วก”
“แม่ฉันคงไม่มาหรอก กลางวันคงออกไปเล่นไพ่กับเพื่อนๆ เขาน่ะ”
ร่างบางพยักหน้า ทั้งคู่เเยกย้ายกันเข้านอน ทงเฮนอนหลับไปแทบจะทันที เพราะเพลียกับการ
เดินทางมาทั้งวันเเล้ว
ทงเฮลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากนอนหลับเต็มอิ่ม เขาเหลือบซ้ายเเลขวามองเพดานห้องแล้วก็ไม่ชินต้องตั้งสติอยู่พักใหญ่จึงรู้ว่าที่นี้ไม่ใช่ห้องนอนเขาที่ลอนดอน เเต่เป็นห้องนอนเเขกของนายปากหมาโจวคยูยอน ดวงตาเรียวกวาดหานาฬิกาก็ไม่พบ จึงลุกจากเตียงเเล้วไปหยิบโทรศัพท์ที่ชาร์ตเเบทฯ ไว้ขึ้นมาดู เครื่องยังปิดสนิท เเต่ทันทีที่นิ้วเรียวกดเปิด เสียงเรียกพร้อมอาการสั่นครืดอย่างบ้าคลั่งก็พุ่งเข้าเครื่องเขาทันที
‘ลีทงเฮ!! อยู่ที่ไหน’
ชายหนุ่มดึงโทรศัพท์ออกจากหูเเทบไม่ทันเสียงตะโกนกึกก้องกัมปนาท เขาตื่นเต็มตาปราศจากความงัวเงียทันที
“โซล”
‘ไอ้ปลาอยู่ส่วนไหนของโซลไม่ทราบ ฉันโทรหาแกทั้งคืนรวมทั้งเช้านี้ด้วย โทรเช็คสายการบิน
ไฟล์ทที่แกนั่งมาก็ลงตามเวลาดี เเล้วแกไปอยู่ไหน’ ฮยอกเเจเรียกเพื่อนด้วยฉายาที่คุ้นปาก แถมยัง
ตามด้วยการพูดยาวไม่เว้นวรรคตอนจนทงเฮเองไม่รู้ว่าจะเลือกตอบอะไรก่อนดี
“ฉันก็อยู่คอนโดแกเนี่ยแหละฮยอก นอนในห้องแกด้วย”
‘อย่ามากวน คนกำลังเป็นห่วง ฉันก็อยู่ในห้องทำไมไม่เห็นแก’
“ก็ฉันมารอแกหน้าห้องตามที่อยู่ แต่คนที่มาเปิดห้องกลับชื่อโจวคยูยอน แล้วเมื่อคืนเกิดเรื่อง
วุ่นๆ นิดหน่อย”
‘แกเดินออกไปดูป้ายหน้าห้องสิ ว่ามันถูกจริงๆ รึเปล่า’
“รอเเป๊บนึง” ทงเฮเดินออกมาด้านนอก ทั้งห้องเงียบกริบ สงสัยโจวคยูยอนจะออกไปทำงาน
เเล้ว มีโพสต์อิทเขียนเบอร์โทรสั่งอาหารข้างล่างเเปะไว้ที่ประตูห้อง เขาเดินไปดูป้ายที่เขียนไว้หน้า
ห้อง
“A 39”
‘ทงเฮ ตอนนี้แกอยู่ตึกเอ ฉันอยู่ตึก B ต่างหาก รีบเก็บของเร็วเดี๋ยวฉันไปรับ’
“ฮะ..ฮยอก ไว้คุยกันนะ ตอนนี้ฉันโอเคดี เเต่ฉันต้องวางก่อนเเล้วจะโทรหาใหม่ บาย”
‘ทงเฮ!..’
ลีทงเฮรีบวางโทรศัพท์ เพราะลิฟต์มันเปิด เเล้วชั้นนี้ก็มีห้องเดียวเพราะฉะนั้นคนในลิฟต์ต้องตรงมาหาเขาแน่ๆ
ผู้หญิงหน้าคุ้นตาก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมรอยยิ้มกว้างมาเเต่ไกล
“โจวคยูยอนไหนบอกว่าเเม่นายจะไปเล่นไพ่ไง!” ร่างบางสบถอย่างหัวเสีย เเต่ใบหน้ากลับปั้น
ยิ้มหวานได้ทันควันเเล้วเดินเข้าไปรับมารดาของเจ้าของห้องที่ตัวเองอาศัยทันที
“ออกมาทำอะไรนอกห้องค่ะ”
“ผมออกมาดูเลขห้องครับ พอดีจะโทรสั่งอาหารจากด้านล่าง” ทงเฮรู้สึกขอบคุณความสามารถ
พิเศษโกหกไฟแล่บของตัวเองจริงๆ
“ตาคยูยอนไม่ได้เตรียมอะไรไว้ให้ทานหรอ ไม่ได้เรื่องเลย เจอหน้าเเม่จะตีให้”
“เอ่อ พี่คยูยอนเข้าทิ้งเบอร์ร้านข้างล่างไว้ให้เเล้วครับ เขาคงกลัวผมตื่นสาย ถ้าเตรียมอาหารไว้
ให้ มันจะเย็นเเล้วไม่อร่อย”
“แหม เเก้ตัวเเทนพี่ด้วย น่ารักจริงๆ” ทงเฮโดนหยิกแก้มประกอบคำชม เอาจริงเขาก็ไม่เข้าใจว่า
จะพูดให้เจ้าปากหมานั่นดูดีทำไม
“แล้วได้สั่งหรือยังจ๊ะ ถ้ายังออกไปทานข้างนอกกับเเม่มั้ย เเม่เเวะมาหาคนไปชอปปิ้งเเล้วก็เข้า
สปาเป็นเพื่อน สนใจมั้ยค่ะ”
ทงเฮยิ้มรับ เอ่อ...เล่นมาหากันถึงห้องแล้วปฏิเสธมีหวังรางวัลลูกสะใภ้ดีเด่นคงหลุดลอย การ
ทำให้ผู้ใหญ่เอ็นดูก็ดูเหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งของเเผนเเก้เเค้นนายโจวคยูฮยอนนะ
“ไปครับ ทงเฮไม่กลับมาที่นี้ตั้งหลายปีแล้ว วันนี้ให้คุณแม่พาเที่ยวหน่อยนะครับ”
“ดีเลยจ๊ะ เเล้วตอนเย็นเราก็เเวะไปเซอร์ไพรส์พี่คยูยอนกันที่บริษัทเนาะ”
“ครับ งั้นคุณเเม่รอผมเเป๊บนึงนะครับ ผมจะอาบน้ำด้วยความเร็วเเสง”
“ค่อยๆ ก็ได้แม่ไม่รีบค่ะ”
ทงเฮจูงคนสูงวัยกว่ามานั่งที่โซฟารับเเขก และเดินไปรินน้ำมาให้เเก้วหนึ่งก่อนจะเข้าห้องตัวเอง
ไปจัดการอาบน้ำ
ครู่เดียวร่างสูงโปร่งก็ออกมาพร้อมกลิ่นน้ำหอมอ่อน ใบหน้าขาวประดับรอยยิ้มไว้เช่นเคย การ
เเต่งตัวที่ดูดีเเบบวัยรุ่นอังกฤษทำเอาคนเป็นเเม่อดชื่นชมไม่ได้เเต่ก็มีเรื่องหนึ่งที่เธอสงสัย
“น้องนอนเเยกห้องกับพี่คยูฮยอนหรือค่ะ”
คนถูกถามตาโต ทำไมแม่ช่างสังเกตจัง
“ผมยังไม่ได้ลึกซึ้งกับพี่เค้าขนาดนั้นครับ เรา...เอ่อ..ผมยังเด็กอยู่” ทงเฮใส่อาการเขินนิดๆ
เหมือนสาวบริสุทธิ์ที่ถูกทักเรื่องบนเตียงได้อย่างเนียนสนิท
คนเเม่ฟังเเล้วก็อมยิ้มอย่างเอ็นดู “โถ...เป็นเด็กดีจังเลย หรือจะให้คุณเเม่จัดงานเเต่งงานให้เลย
มั้ยค่ะ จะได้เข้าหอกันโดยไม่ตะขิดตะขวงใจ คิกๆ”
“คุณเเม่ก็... ไม่ต้องรีบก็ได้ฮะ เร่งมากไปเดี๋ยวพี่คยูฮยอนจะอึดอัด” ทงเฮเเสร้งเขินได้อย่างเป็นธรรมชาติ อีกฝ่ายเลยหัวเราะชอบใจใหญ่
“อยากเเต่งเมื่อไหร่มาบอกเเม่นะค่ะ เเม่จัดการให้”
“ครับ” ทงเฮพยักหน้าและไม่ลืมจะใส่ยิ้มหวานต่อท้าย
“เราไปกันดีกว่า เเม่อยากไปชอปปิ้งตามประสาเเม่ลูกมาตั้งนานเเล้วนะ ได้เลือกเสื้อให้ลูกชาย
ไปกินข้าวกันสองคนน่าสนุกเนาะ พี่ชายตาคยูยอนก็ย้ายไปอยู่กับเเฟนที่เมืองจีน คยูยอนเองหลัง
จากกลับจากอังกฤษก็คอยเเต่จะหลบหน้าเเม่”
“แล้วคุณพ่อล่ะครับ”
“รายนั้นก็งานยุ่งตลอดเวลา”
ทงเฮพยักหน้า เขาเริ่มเข้าใจเเม่ของโจคยูยอนทีละนิด อีกฝ่ายคงเหงามาก มีลูกก็ไม่ได้อยู่ใกล้ๆ
คงเลยอยากมีลูกสะใภ้ไว้ชวนคุยเเก้เหงาสักคน คิดๆ แล้วป่านนี้เเม่เขาก็คงจะคิดถึงเขาเหมือนกัน คืนนี้กลับมาคงต้องโทรหาสักหน่อย
คุณเเม่เดินนำมาที่รถมินิคูเปอร์สีเเดงสดของเธอ ทงเฮรีบเปิดประตูให้ ก่อนจะเดินอ้อมมานั่งอีก
ฝั่ง
“รอผมชินทางก่อน แล้วคราวหลังจะขับให้คุณเเม่นั่งนะฮะ คุณเเม่จะได้ไม่เหนื่อย”
“พูดจาน่ารัก ไปสอนให้คยูยอนพูดอย่างนี้กับเเม่บ้างสิ”
ทงเฮหลุดหัวเราะ บางทีนอกจากเขาที่โดนพูดจากวนประสาท คุณเเม่ก็คงโดนมาบ้างเหมือนกัน
คุณแม่สามีกับว่าที่ลูกสะใภ้ไปรับประทานติ่มซำเป็นมื้อสายๆ ที่ภัตตาคารอาหารจีนชื่อดัง หลัง
จากนั้นก็ไปชอปปิ้งกันเเถวย่านอับกูจอง ทงเฮช่วยโจวนาอึนเลือกเสื้อผ้าหลายชิ้น คุณเเม่แม้จะอายุ
ล่วงเข้าสู่วัยสี่สิบเเล้วเเต่หุ่นยังเฟิร์มเหมือนสาวเเรกรุ่นไม่มีผิด จะใส่เสื้อผ้าตัวไหนก็เลยสวยไปหมด
ทงเฮเองก็ได้รับของขวัญจากคุณเเม่มาหลายชิ้นจนเจ้าตัวเกรงใจเเละขู่ว่าจะไม่มาด้วยอีกถ้ายังซื้อ
ให้เยอะขนาดนี้
ระหว่างเดินเล่นในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ทงเฮก็ขอตัวไปเปิดเบอร์ของเกาหลีเพื่อจะได้สะดวก
สำหรับการใช้งานและประหยัดไม่ต้องเสียค่าโทรข้ามประเทศเพราะเบอร์เก่านั้นเป็นของอังกฤษ คุณเเม่เลยซื้อโทรศัพท์ใหม่ให้อีกเครื่องเพื่อจะได้เข้าคู่กับโจวคยูยอน
เวลาช่วงบ่ายทั้งหมดโจนาอึนก็พาทงเฮมาสปาที่โรงเเรมบันยันทรี เข้าคอร์สอาบน้ำแร่เเช่น้ำนม
ขัดผิวกระตุ้นการหมุนเวียนเลือด ทงเฮพยายามปฏิเสธเพื่อรักษาอธิปไตยความเเมน เเต่เห็นคุณเเม่
ทำตาปริ่มๆ จะร้องไห้ก็ต้องยอมตามใจอีก เขารู้เเล้วว่านิสับชอบบังคับของโจวคยูยอนได้มาจากใคร
หลังจากผ่านกระบวณการทำผิวเด๋งดึ๋งน่าสัมผัสตามที่คุณเเม่บอก ทงเฮก็ออกมาให้คุณเเม่ยลโฉม ผิวที่ขาวอยู่เเล้วดูเปล่งปลั่งขึ้น เเก้มนิ่มมีเลือดฝาดแถมไรหนวดเหนือริมฝีปากก็โดนถอนออกไปจนหมด ดีที่คุณแม่ไม่บังคับให้กินออร์โมนเสริมอึ๋มด้วย ไม่งั้นทงเฮคงได้กลายเป็นสาวสะพรั่งสมใจคุณเเม่เเน่ๆ
“พี่คยูยอนเห็นต้องช็อคเเน่ๆ น้องทงเฮน่ารักเพิ่มขึ้นไปอีก”
ทงเฮพยักหน้าเอาใจ เขาขอเเค่ให้นายปากหมาหยุดพูดจาเหน็บเเนมเข้าสักพักก็จะเป็นพระคุณมากไม่ต้องให้ถึงขั้นพูดชมเขาหรอก
“เอาล่ะ เราไปรับพี่เค้ากันดีกว่า เเม่โทรไปบอกเลขาฯ หน้าห้องดักไว้เเล้ว”
“ครับ”
โจคยูยอนนั่งหัวเสียอยู่ที่โต๊ะทำงาน เขาอุตส่าห์รีบเคลียร์งานให้เสร็จเพื่อจะได้เเวะไปหาคนรักที่นอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล เเละจะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันนานหน่อยจนกว่าเด็กที่บ้านซองมินจ้างให้มาเฝ้าไข้จะมา พอเขาเดินออกไปนอกห้อง เลขาฯก็บอกว่าเเม่โทรมาบอกให้รอเพราะจะรับไปทานมื้อเย็นพร้อมกันที่บ้าน
ไม่นานเขาก็เห็นข้อความที่เเม่ส่งมาบอกว่าจอดรถรออยู่ด้านล่างตึก ร่างสูงหยิบสูทที่พาดไว้กับเก้าอี้มาถือ เเล้วเดินออกจากห้องไป
ในรถมินิคูเปอร์คันคุ้นตา เขาเห็นลีทงเฮนั่งอยู่ด้านข้างคนขับแล้วคุณเเม่เขาก็ไปนั่งรออยู่ที่เบาะหลังเรียบร้อยเเล้ว โจวคยูยอนเหงื่อซึมไม่ใช่ว่าอีหนูหน้าหมวยทำเเผนเเตกไปเรียบร้อยเเล้วนะ เเล้วนึกยังไงแม่ถึงไปพาเจ้านั่นมาด้วยกัน
“มาด้วยกันได้ยังไงครับ” ร่างสูงถามทันทีที่ก้าวขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ
“ไม่ชมน้องหน่อยหรอจ๊ะ” โจวนาอึนพูดไปคนละเรื่อง เธอยื่นตัวมาเท้าเบาะหน้ารอชมปฏิกริยาคู่รัก
“ทำไมต้องชมครับ?” คยูยอนมองเเม่ตัวเองผ่านกระจกมองหลัง ตอบเเบบนั้นเลยโดนหวดเผียะให้เข้าที่เเขน
“พูดแบบนี้ได้ไง น้องเสียใจหมด อุตส่าห์ไปขัดผิวมาตั้งนาน ดูใหม่เเล้วชมน้อง”
ทงเฮหัวเราะคิกคักที่เห็นคนหล่อเขาทำหน้าเมื่อย ใบหน้าขาวยักคิ้วให้สองทีด้วยท่าทางเป็นต่อ
โจวคยูยอนไม่ทันมองด้วยซ้ำเเต่เเค่นเสียงต่ำชม “ก็ดูดีกว่าเมื่อคืนนิดหน่อย”
โจวนาอึนส่ายหน้า “เป็นเเฟนกันประสาอะไร ไม่หวานกันเลย เเม่ชักไม่ค่อยเชื่อเเล้วนะ”
อ่าว ชิบหาย ทงเฮหันไปตวัดตาเขียวใส่เเฟนกำมะลอของตัวเองทันที เล่นเเผนไม่เนียนเดี๋ยวจะ
พาซวยกันทั้งคู่ เขาได้ยินคยูยอนถอนหายใจเเล้วก็รู้สึกว่ามีอะไรอุ่นๆ วางหมับทต้นคอ ก่อนจะโดน
เหนี่ยวเข้าไปใกล้หน้าอีกฝ่าย สัมผัสเบาๆ ที่เเก้มเล่นเอาทงเฮร้อนผ่าว อีตาบ้านี่หอมเเก้มเขาหรอ!
“แก้มนิ่มจัง” โจวคยูยอนว่าอย่างนั้นหลังจากปล่อยให้ลีทงเฮนั่งตัวเเข็งด้วยความช็อก ไอ้บ้านี่
จะเนียนกับเเม่ก็ไม่ต้องถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้ก็ได้มั้งเเค่คำพูดกับมือก็พอ ปากไม่ต้องเอามาเเปะ
บนเเก้มเขา ขึ้นสิวไปเอ็งนี่แหละจะลำบากต้องซื้อครีมมาบำรุงให้
ทงเฮหันไปมองโจวคยูฮยอนด้วยสายตาเผ็ดร้อน อีกฝ่ายเลิกคิ้วสบายใจ ที่จริงชายหนุ่มค่อย
อารมณ์ดีขึ้นหน่อย ตอนที่เขาสัมผัสเเก้มหอมๆ นิ่มแล้วอีกฝ่ายตัวเเข็ง เขาก็นึกแผนให้อีหนูตัวร้าย
เชื่อฟังคำสั่งเขาได้เเล้ว ถ้าเถียงเขาจะขู่ด้วยสัมผัสทางกายนี่แหละ ดื้อมากๆ ก็จะปล้ำเสียให้ทำตัว
เรียบร้อยเลย
อาการผิวปากเบาๆ ยิ่งทำให้ทงเฮหงุดหงิดเพิ่มไปอีก ถ้าไม่ติดว่าเเผนจะเเตกเขาจะวีนใส่ให้
เมื่อมาถึงบ้านใหญ่ โต๊ะอาหารก็ตั้งพร้อมเเล้ว วันนี้คุณพ่อของอีกฝ่ายออกไปเลี้ยงสังสรรค์กับเพื่อนทั้งโต๊ะจึงเหลือเเค่สามคน จังหวะที่เเม่เผลอ โจวคยูยอนเลยเรียกลีทงเฮมาเตี๊ยมให้พวกเขาหวานกันต่อหน้าเเม่ตอนรับประทานอาหาร เเม่จะได้ไม่นึกสงสัยอีก ทงเฮยังฉุนที่โดนหอมเเก้มแต่ก็ยอมทำตามโดยดี เขาตั้งปณิธานใหม่เเล้วว่า เพื่อเเก้เเค้นเจ้าหมอนี่ จะยอมเปลืองตัวนิดหน่อยก็ได้ ยังไงเสน่ห์ของลีทงเฮก็เหลือร้ายอยู่เเล้ว ทั้งหน้าตาที่ดีผิดมนุษย์มนา หุ่นก็มาดเเมนเเฮนซั่ม เเถมผิวยังเด๋งดึ๋งสุดๆ อีหมาป่าโจวคยูยอน ไม่นานเอ็งได้ศัลยกรรมหัวใจเเน่!
“หึหึหึ” เสียงหัวเราะต่ำที่หลุดรอดออกมาจากอีกฝ่ายกับประกายตาเเวววาวเล่นเอาคยูยอนถึงกับเสียวสันหลัง เขาเริ่มสงสัยเหมือนกันว่าตกลงสภาพสมองของลีทงเฮปกติดีหรือเปล่า
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปอย่างราบรื่น โจวนาอึนเล่ากิจกรรมที่ไปทำมาวันนี้ให้ลูกชายฟัง พร้อมชมจนทงเฮเเทบจะลอยทะลุเพดานห้องอยู่เเล้ว
“น้องทงเฮรสนิยมดีมาก เลือกเสื้อผ้าให้คุณเเม่สวยทุกชุดเลย”
“ตอนอยู่อังกฤษเค้าก็เลือกเสื้อผ้าให้ผมบ่อยๆ” คยูยอนพูดนิ่งๆ เเต่เเค่นั้นก็เล่นเอาคุณเเม่ยิ้มไม่หุบกับความหวานของคนทั้งคู่เเล้ว
ทงเฮพยักหน้ารับ พร้อมส่งรอยยิ้มเขินให้โจวคยูยอนอย่างเเนบเนียน อย่างว่าละนะตอนเรียนปริญญาตรี เขาได้เรียนวิชาการเเสดงบ้าง อย่างน้อยเขาก็เจอประโยชน์ของมันเเล้ว
หลังทานอาหารเสร็จ คุณเเม่ก็ให้เเม่บ้านเอาอาหารบางอย่างที่อุ่นรับประทานง่ายๆ ใส่กล่องไปเก็บไว้ในตู้เย็นที่บ้านด้วย ทั้งคู่ล่ำราโจวนาอึนเเล้วก็ขึ้นรถที่คนขับรถที่บ้านจะขับไปส่งให้เนื่องจาก
จะได้ไม่ต้องเหนื่อย
“คุณเเม่อยากให้ฉันเก็บเเรงไว้จัดการกับเธอคืนนี้” โจวคยูยอนกวนประสาททันทีที่ขึ้นรถ
“พูดจาเกรงใจพี่คนขับรถบ้างเหอะ” ทงเฮพูดรอดไรฟัน
“แสดงให้เนียนเหมือนบนโต๊ะอาหารหน่อยสิ เดี๋ยวพี่เค้าก็เอาไปรายงานคุณเเม่หรอก” คยูยอน
ขยับเข้าไปกระซิบที่ข้างหูอีกฝ่าย พอดีคนขับรถเห็นพฤติกรรมดังกล่าวผ่านกระจกมองหลัง นึกว่า
นายน้อยของบ้านอยากจะจู๋จี๋กับแฟนเลยจัดการเอาม่านกั้นระหว่างคนขับกับผู้โดยสารลงให้ เขา
ได้ยินเสียงโจวคยูยอนพูดขอบคุณก็ดีใจที่ได้ทำอะไรตรงใจเจ้านาย หารู้มั้ยว่าลีทงเฮเเทบจะเเหวกม่านออกมากระโดดงับหูอยู่เเล้ว
“เรามาจู๋จี๋กันเถอะ” ชายหนุ่มจงใจพูดด้วยเสียงอันดัง เเกล้งทั้งคนขับรถทั้งเจ้าเเมวดุที่กำลังขู่เขาด้วยสายตา
“รอที่ห้องก่อนเถอะ” เเม้ทงเฮจะพูดด้วยความหมายอื่น เเต่พี่คนขับก็จินตนาการไปถึงไหนต่อไหนแล้ว แถมยังจะมีเรื่องเอาไปเม้าท์ให้นายหญิงฟังอีก ว่านายน้อยกับแฟนร้อนเเรงกันเเค่ไหน ^^
See yah~
ความคิดเห็น