ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : เดิมพัน
เจ้าหนี้สุดป่วนกับลูกหนี้ตัวแสบ 15
หลังเหตุการณ์ที่โรงพยาบาล มาจิและชาร์แนคก็พยายามอย่างสุดความสามารถจนน่าจะได้รับรางวัลดีเด่นด้านลูกน้องกตัญญูแห่งปี ทั้งสองสืบเสาะ เสาะหา จนเจอว่าคุณคุราปิก้าของพวกเขาพักอยู่ที่โรงเเรมใด แถมรู้แบบเส้นยาแดงเสียด้วย เพราะนางเอกของเรานั้นเตรียมลากกระเป๋าไปสนามบินอยู่มะรมมะร่อแล้ว
“คุณคุราปิก้าค่ะ!!!” มาจิใช้เสียงนำมา ก่อนจะวิ่งเข้ามาคว้าตัวหญิงสาวร่างบางที่เดินออกจากโรงเเรมพร้อมการเป๋าเดินทาง
“จะจะ ไปไหนค่ะ” เธอถามเสียงหอบแฮ่ก มองหน้าอีกฝ่ายอย่างพิเคราะห์ ดวงตาคู่สวยนั้นยังคงเหลือรอยช้ำแดง
“กะ กลับบ้านค่ะ กลับสหรัฐ” คุราปิก้าตอบตะกุกตะกัก ทั้งตกใจการโผล่มาแบบสายฟ้าเเลบของมาจิและคำถามตำใจ
“กลับทำไมครับ!?” ชายหนุ่มร่างโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีขาวสบายๆกับกางเกงยีนถือมือถือเดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะคุณชาร์แนค” หญิงสาวผู้ถูกถามทักทายกลับไป พยายามส่งยิ้มที่ฝืนสุดให้ๆ
“เข้าไปนั่งคุยกันข้างในดีกว่าค่ะ” มาจิจูงอีกฝ่าย “ชาร์แนคลากกระเป๋ามาซิย่ะ”
คนโดนสั่งยืนงงอยู่ซักพักก็ทำตาม เจ๊แกดุ
“เอ่อ… เดี๋ยวไม่ทันเครื่องค่ะ”
“ไม่ต้องกลับมันแล้วค่ะ อยู่ญี่ปุ่นนี่แหละ” เลขาคนเก่งเรามัดมือชกซะงั้น
“ผมเห็นด้วยนะครับ อยู่มันซะที่นี้แหละ”
“อยู่ไปเพื่ออะไรค่ะ อยู่ดูคนอื่นเค้ารักกันรึไง” เสียงคุราปิก้าแทบจะสั่นเครือ เพราะสิ่งที่เธอพูดนั้นคือสิ่งที่พร่ำไล่ให้เธอไปไกลๆเสียไวไว
“คุณคุราปิก้าค่ะ พวกเรารู้นะค่ะว่าคุณรักหัวหน้ามากแค่ไหน” มาจิท้าวความ
“ใครกันค่ะ ไม่ได้รักซักนิด” สาวเจ้ายังปากแข็งทั้งที่ในใจต่อต้านคำพูดนั้นสุดๆ
“อย่าปากแข็งซิครับ เราสองคนมาช่วยคุณนะครับ”
“ช่วย! ช่วยยังไงค่ะ ในเมื่อใจคนคนนั้น เค้ามีคนอื่นอยู่แล้ว ในสายตาเค้าไม่เห็นมีภาพฉันซักนิด แล้วฉันยังจะทำอะไรได้ ทำไปก็สมเพชตัวเองเปล่าๆ”
“แล้วคุณจะยอมแพ้!? คุณก็รู้ว่าตอนนี้หัวหน้าความจำเสื่อม” มาจิกลืนก้อนสะอึกในคอแล้วพูดต่อ “หัวหน้ารักคุณมากแค่ไหนทำไมพวกเราจะไม่รู้ค่ะ”
“ไม่เห็นฉันจะรู้ ไม่เห็นเค้าเคยจะบอก” คุราปิก้าพยายามเฉไปให้ได้
“โห ขอร้องละค่ะ อย่าพยายามหลอกตัวเองเลยนะ ฉันของร้องละ” มาจิพูดเสียงจริงจังทั้งด้วยน้ำเสียงและแววตา
“คุณลิเลียเค้าไม่ได้รักหัวหน้าจริงๆหรอกครับ เค้าหวังบริษัทต่างหาก” ชาร์แนคที่เงียบมานานขยับปาก “เค้าหวังมาตั้งนานแล้ว แล้วคุณจะยอมให้หัวหน้ากลายไปเป็นเครื่องมือของคนพรรนั้นหรือครับ” ชายหนุ่มจุดไฟเข้าให้แล้ว
“คุณจะยอมให้หัวหน้าไปอยู่กับคนที่ไม่จริงใจอย่างนั้นหรือค่ะ คุณทิ้งหัวหน้าไปได้ลงคอรึไง” มาจิช่วยสุมเชื้อเพลิง
“..เอ่อ…” คุราปิก้าตกใจไม่น้อยกับความจริงนั้น “แล้วจะให้ฉันทำยังไงละค่ะ”
“ง่ายนิดเดียวครับ” ชาร์แนคยักคิ้ว ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
หญิงสาวที่ถูกหว่านล้อมมุ่นหัวคิ้วมองหน้าเขา
“คืองี้ครับ…หุ้นบริษัทอีก 40% เจ้าของเค้ายังไม่ได้ยกให้คุณลิเลีย เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอกำลังพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มันมา”
“แล้ว…ใครเป็นเจ้าของค่ะ คุโรโร่ก็ไม่เคยบอกไว้ซะด้วย รู้แค่ว่าเป็นความลับ”
“ผม…เอง…” ชาร์แนคเฉลยหน้าตาย แต่กลับสร้างเครื่องหมายคำถามและตกใจไว้ที่หน้าหญิงสาวมากมาย
“ผมเป็นน้องต่างแม่ของหัวหน้าหนะครับ เลยมีหุ้นกะเค้าอยู่แค่ 40%”
“หึ… แค่40% ของ Lucifer Cooperation ก็รวยไปทั้งชาติแล้วละพ่อคุณ” มาจิกระแนะกระแหนอย่างหมั่นไส้ เพราะเธอก็เพิ่งรู้ความจริงเมื่อไม่นานนี้เช่นกัน หลงนึกว่าเป็นพนักงานบริษัทธรรมดาๆตั้งนาน ถึงคุณชายแกจะชอบใช้ของดูดีมีรสนิยม ทำตัวหรูๆบ้างเป็นครั้งคราว ก็ไม่นึกว่าจะมีประวัติซะขนาดนั้น แถมมีหุ้นเสียตั้งเกือบครึ่งของบริษัท
“แล้ว…?.” มาตอนนี้คุราปิก้าก็ยังเดาไม่ออกอยู่ดีว่าแผนการของทั้งสองคืออะไร
“อืม ผมก็จะยื่นข้อเสนอให้คุณลิเลียว่า…..” ชายหนุ่มทำเป็นกั๊กให้คนฟังตื่นเต้นแต่ไม่วายโดนคนมือดีข้างๆหยิกเข้าที่ต้นแขนให้รีบๆพูด
“อูย..เจ็บนะมาจิ” ชาร์แนคลูบแขนป้อยๆอย่างน่าสงสาร
“คิก คิก”
“ผมจะยื่นข้อเสนอให้คุณลิเลียถอยห่างจากคุณคุโรโร่ 3อาทิตย์ ในเวลา 3 อาทิตย์นี้ถ้าคุณคุราปิก้าทำให้หัวหน้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ ผมก็จะยอมเซ็นชื่อมอบหุ้นให้เธอ…ครับ”
“ว่าไงนะค่ะ!! ล้อเล่นรึเปล่า หุ้นบริษัทเชียวนะค่ะ เอามาพนันกันแบบนี้ได้ไง” คุราปิก้าตกใจสุดๆ
“ก็นั่นไงค่ะ เพื่อหัวหน้า เพื่อหุ้นบริษัท เพื่อตัวคุณเอง”
“คุณลิเลียตกลงแล้วนะคร้าบบบบ” ชาร์แนคลากเสียงกึ่งท้าทาย “กว่าคุณเธอจะยอม เล่นเอาผมเหนื่อย แล้วคุณคุราปิก้าละคร้าบบบกล้าสู้เค้ารึเปล่า??” ไม่ท้าทายเปล่าล่อให้ติดกับเสียด้วย
แล้วคนที่ไม่ยอมใครอย่างเธอหรือจะยอม แม้ในหัวจะชั่งถึงความเหมาะสม ความเป็นไปได้ตลอดจนเหตุผลต่างๆนานา แต่มวลสารที่เรียกว่าความห่วงหวงและรักที่มีในผู้หญิงก็ชนะไปได้อย่างขาดลอย
“ตกลงค่ะ” คุราปิก้ารับคำ ทำเอาลูกน้องที่แสนดีทั้งสองแทบจะจุดพลุแสดงความยินดี(ถ้าทำได้)
ทั้งสามยกขบวนมายังคฤหาสน์หลังงามของคุโรโร่ ในใจของคุราปิก้าเต้นตึกตัก มือเท้าเย็นไปหมด ทั้งทั้งที่กลับมายังสถานที่ที่คุ้นเคย ที่เคยอาศัย ที่ซึ่งเคยอวลอุ่นด้วยไอรักและสายลมอันคละคลอไปกับเสียงหัวเราะหยอกเย้าของเขาและเธอ แต่ตอนนี้หญิงสาวไม่แน่ใจเลยว่าสิ่งเหล่านั้นจะกลับมาเป็นเฉกเช่นวันวานได้หรือเปล่า ในใจของชายหนุ่มนั้นจะยอมเปิดรับเธอไหม เมื่อโยกคันโยกของเครื่องรูเล็ตไปแล้วไม่ว่าผลจะเป็นเช่นไรก็ต้องพยายามให้ดีที่สุด …ฉันจะใช้สายใยบางๆที่ถักทอจากใจของเราสองคนดึงคุณกลับมาให้ได้ ฉันจะทำให้สายใยบางๆเส้นนี้หนาขึ้น หนาขึ้นและแข็งแกร่งยิ่งกว่าเหล็กกล้าแต่อบอุ่นอ่อนโยนประดุจขนนก จะทำให้สายใยเส้นนี้โอบอุ้มหัวใจของสองเราให้อิงแอบแนบเกลียวประสานกันตลอดชั่วอายุขัย ฉันขอสัญญา…..
คุโรโร่เดินลงบันไดมาอย่างสง่างามที่ข้างกายเขาคือหญิงสาวที่งดงามดุจนางฟ้าแต่น่าขยะแขยงยิ่งกว่าซากศพ เธอส่งรอยยิ้มหวานให้ทุกคนโดยที่ภายใต้รอยยิ้มนั้นไม่ทราบว่าแฝงไว้ด้วยความชั่วร้ายซักเท่าไหร่
ทั้งสองร่างหยุดยืนที่บันไดขั้นสุดท้าย
“ลิเลียคุณจะไปจริงๆหรอ” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“ค่ะ ฉันไปแค่ 3 อาทิตย์เองไม่ต้องห่วงนะค่ะ” เธอพูดเสียงหวาน
ลิเลียบอกคุโรโร่ไว้ว่าเธอจะไปหาเพื่อนที่ต่างประเทศ 3 อาทิตย์ระหว่างนั้นคุราปิก้าจะเป็นคนมาดูแลเขา แต่เราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเธอได้เป่าหูอะไรชายหนุ่มไว้บ้าง
“ผมคงคิดถึงคุณแย่เลย” น้ำเสียงที่แสนเศร้าของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวอีกคนที่รักเขาจับใจแทบน้ำตาไหล…
หลังจากบทล่ำราที่น่าอึดอัดผ่านไปลิเลียก็ออกจากบ้านไปโดยมีชาร์แนคและมาจิเป็นคนไปส่ง เหลือทิ้งไว้เพียงคุราปิก้าและคุโรโร่สองต่อสอง
…ทั้งที่ควรจะพูดคุยกันอย่างสนิทสนมแต่กลับมีเพียงความเงียบ…..มันเป็นความเงียบที่กดหัวใจให้หนักอึ้ง!!
…….Tooo Beee Connnnn……….
หลังเหตุการณ์ที่โรงพยาบาล มาจิและชาร์แนคก็พยายามอย่างสุดความสามารถจนน่าจะได้รับรางวัลดีเด่นด้านลูกน้องกตัญญูแห่งปี ทั้งสองสืบเสาะ เสาะหา จนเจอว่าคุณคุราปิก้าของพวกเขาพักอยู่ที่โรงเเรมใด แถมรู้แบบเส้นยาแดงเสียด้วย เพราะนางเอกของเรานั้นเตรียมลากกระเป๋าไปสนามบินอยู่มะรมมะร่อแล้ว
“คุณคุราปิก้าค่ะ!!!” มาจิใช้เสียงนำมา ก่อนจะวิ่งเข้ามาคว้าตัวหญิงสาวร่างบางที่เดินออกจากโรงเเรมพร้อมการเป๋าเดินทาง
“จะจะ ไปไหนค่ะ” เธอถามเสียงหอบแฮ่ก มองหน้าอีกฝ่ายอย่างพิเคราะห์ ดวงตาคู่สวยนั้นยังคงเหลือรอยช้ำแดง
“กะ กลับบ้านค่ะ กลับสหรัฐ” คุราปิก้าตอบตะกุกตะกัก ทั้งตกใจการโผล่มาแบบสายฟ้าเเลบของมาจิและคำถามตำใจ
“กลับทำไมครับ!?” ชายหนุ่มร่างโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีขาวสบายๆกับกางเกงยีนถือมือถือเดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะคุณชาร์แนค” หญิงสาวผู้ถูกถามทักทายกลับไป พยายามส่งยิ้มที่ฝืนสุดให้ๆ
“เข้าไปนั่งคุยกันข้างในดีกว่าค่ะ” มาจิจูงอีกฝ่าย “ชาร์แนคลากกระเป๋ามาซิย่ะ”
คนโดนสั่งยืนงงอยู่ซักพักก็ทำตาม เจ๊แกดุ
“เอ่อ… เดี๋ยวไม่ทันเครื่องค่ะ”
“ไม่ต้องกลับมันแล้วค่ะ อยู่ญี่ปุ่นนี่แหละ” เลขาคนเก่งเรามัดมือชกซะงั้น
“ผมเห็นด้วยนะครับ อยู่มันซะที่นี้แหละ”
“อยู่ไปเพื่ออะไรค่ะ อยู่ดูคนอื่นเค้ารักกันรึไง” เสียงคุราปิก้าแทบจะสั่นเครือ เพราะสิ่งที่เธอพูดนั้นคือสิ่งที่พร่ำไล่ให้เธอไปไกลๆเสียไวไว
“คุณคุราปิก้าค่ะ พวกเรารู้นะค่ะว่าคุณรักหัวหน้ามากแค่ไหน” มาจิท้าวความ
“ใครกันค่ะ ไม่ได้รักซักนิด” สาวเจ้ายังปากแข็งทั้งที่ในใจต่อต้านคำพูดนั้นสุดๆ
“อย่าปากแข็งซิครับ เราสองคนมาช่วยคุณนะครับ”
“ช่วย! ช่วยยังไงค่ะ ในเมื่อใจคนคนนั้น เค้ามีคนอื่นอยู่แล้ว ในสายตาเค้าไม่เห็นมีภาพฉันซักนิด แล้วฉันยังจะทำอะไรได้ ทำไปก็สมเพชตัวเองเปล่าๆ”
“แล้วคุณจะยอมแพ้!? คุณก็รู้ว่าตอนนี้หัวหน้าความจำเสื่อม” มาจิกลืนก้อนสะอึกในคอแล้วพูดต่อ “หัวหน้ารักคุณมากแค่ไหนทำไมพวกเราจะไม่รู้ค่ะ”
“ไม่เห็นฉันจะรู้ ไม่เห็นเค้าเคยจะบอก” คุราปิก้าพยายามเฉไปให้ได้
“โห ขอร้องละค่ะ อย่าพยายามหลอกตัวเองเลยนะ ฉันของร้องละ” มาจิพูดเสียงจริงจังทั้งด้วยน้ำเสียงและแววตา
“คุณลิเลียเค้าไม่ได้รักหัวหน้าจริงๆหรอกครับ เค้าหวังบริษัทต่างหาก” ชาร์แนคที่เงียบมานานขยับปาก “เค้าหวังมาตั้งนานแล้ว แล้วคุณจะยอมให้หัวหน้ากลายไปเป็นเครื่องมือของคนพรรนั้นหรือครับ” ชายหนุ่มจุดไฟเข้าให้แล้ว
“คุณจะยอมให้หัวหน้าไปอยู่กับคนที่ไม่จริงใจอย่างนั้นหรือค่ะ คุณทิ้งหัวหน้าไปได้ลงคอรึไง” มาจิช่วยสุมเชื้อเพลิง
“..เอ่อ…” คุราปิก้าตกใจไม่น้อยกับความจริงนั้น “แล้วจะให้ฉันทำยังไงละค่ะ”
“ง่ายนิดเดียวครับ” ชาร์แนคยักคิ้ว ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
หญิงสาวที่ถูกหว่านล้อมมุ่นหัวคิ้วมองหน้าเขา
“คืองี้ครับ…หุ้นบริษัทอีก 40% เจ้าของเค้ายังไม่ได้ยกให้คุณลิเลีย เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอกำลังพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มันมา”
“แล้ว…ใครเป็นเจ้าของค่ะ คุโรโร่ก็ไม่เคยบอกไว้ซะด้วย รู้แค่ว่าเป็นความลับ”
“ผม…เอง…” ชาร์แนคเฉลยหน้าตาย แต่กลับสร้างเครื่องหมายคำถามและตกใจไว้ที่หน้าหญิงสาวมากมาย
“ผมเป็นน้องต่างแม่ของหัวหน้าหนะครับ เลยมีหุ้นกะเค้าอยู่แค่ 40%”
“หึ… แค่40% ของ Lucifer Cooperation ก็รวยไปทั้งชาติแล้วละพ่อคุณ” มาจิกระแนะกระแหนอย่างหมั่นไส้ เพราะเธอก็เพิ่งรู้ความจริงเมื่อไม่นานนี้เช่นกัน หลงนึกว่าเป็นพนักงานบริษัทธรรมดาๆตั้งนาน ถึงคุณชายแกจะชอบใช้ของดูดีมีรสนิยม ทำตัวหรูๆบ้างเป็นครั้งคราว ก็ไม่นึกว่าจะมีประวัติซะขนาดนั้น แถมมีหุ้นเสียตั้งเกือบครึ่งของบริษัท
“แล้ว…?.” มาตอนนี้คุราปิก้าก็ยังเดาไม่ออกอยู่ดีว่าแผนการของทั้งสองคืออะไร
“อืม ผมก็จะยื่นข้อเสนอให้คุณลิเลียว่า…..” ชายหนุ่มทำเป็นกั๊กให้คนฟังตื่นเต้นแต่ไม่วายโดนคนมือดีข้างๆหยิกเข้าที่ต้นแขนให้รีบๆพูด
“อูย..เจ็บนะมาจิ” ชาร์แนคลูบแขนป้อยๆอย่างน่าสงสาร
“คิก คิก”
“ผมจะยื่นข้อเสนอให้คุณลิเลียถอยห่างจากคุณคุโรโร่ 3อาทิตย์ ในเวลา 3 อาทิตย์นี้ถ้าคุณคุราปิก้าทำให้หัวหน้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ ผมก็จะยอมเซ็นชื่อมอบหุ้นให้เธอ…ครับ”
“ว่าไงนะค่ะ!! ล้อเล่นรึเปล่า หุ้นบริษัทเชียวนะค่ะ เอามาพนันกันแบบนี้ได้ไง” คุราปิก้าตกใจสุดๆ
“ก็นั่นไงค่ะ เพื่อหัวหน้า เพื่อหุ้นบริษัท เพื่อตัวคุณเอง”
“คุณลิเลียตกลงแล้วนะคร้าบบบบ” ชาร์แนคลากเสียงกึ่งท้าทาย “กว่าคุณเธอจะยอม เล่นเอาผมเหนื่อย แล้วคุณคุราปิก้าละคร้าบบบกล้าสู้เค้ารึเปล่า??” ไม่ท้าทายเปล่าล่อให้ติดกับเสียด้วย
แล้วคนที่ไม่ยอมใครอย่างเธอหรือจะยอม แม้ในหัวจะชั่งถึงความเหมาะสม ความเป็นไปได้ตลอดจนเหตุผลต่างๆนานา แต่มวลสารที่เรียกว่าความห่วงหวงและรักที่มีในผู้หญิงก็ชนะไปได้อย่างขาดลอย
“ตกลงค่ะ” คุราปิก้ารับคำ ทำเอาลูกน้องที่แสนดีทั้งสองแทบจะจุดพลุแสดงความยินดี(ถ้าทำได้)
ทั้งสามยกขบวนมายังคฤหาสน์หลังงามของคุโรโร่ ในใจของคุราปิก้าเต้นตึกตัก มือเท้าเย็นไปหมด ทั้งทั้งที่กลับมายังสถานที่ที่คุ้นเคย ที่เคยอาศัย ที่ซึ่งเคยอวลอุ่นด้วยไอรักและสายลมอันคละคลอไปกับเสียงหัวเราะหยอกเย้าของเขาและเธอ แต่ตอนนี้หญิงสาวไม่แน่ใจเลยว่าสิ่งเหล่านั้นจะกลับมาเป็นเฉกเช่นวันวานได้หรือเปล่า ในใจของชายหนุ่มนั้นจะยอมเปิดรับเธอไหม เมื่อโยกคันโยกของเครื่องรูเล็ตไปแล้วไม่ว่าผลจะเป็นเช่นไรก็ต้องพยายามให้ดีที่สุด …ฉันจะใช้สายใยบางๆที่ถักทอจากใจของเราสองคนดึงคุณกลับมาให้ได้ ฉันจะทำให้สายใยบางๆเส้นนี้หนาขึ้น หนาขึ้นและแข็งแกร่งยิ่งกว่าเหล็กกล้าแต่อบอุ่นอ่อนโยนประดุจขนนก จะทำให้สายใยเส้นนี้โอบอุ้มหัวใจของสองเราให้อิงแอบแนบเกลียวประสานกันตลอดชั่วอายุขัย ฉันขอสัญญา…..
คุโรโร่เดินลงบันไดมาอย่างสง่างามที่ข้างกายเขาคือหญิงสาวที่งดงามดุจนางฟ้าแต่น่าขยะแขยงยิ่งกว่าซากศพ เธอส่งรอยยิ้มหวานให้ทุกคนโดยที่ภายใต้รอยยิ้มนั้นไม่ทราบว่าแฝงไว้ด้วยความชั่วร้ายซักเท่าไหร่
ทั้งสองร่างหยุดยืนที่บันไดขั้นสุดท้าย
“ลิเลียคุณจะไปจริงๆหรอ” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“ค่ะ ฉันไปแค่ 3 อาทิตย์เองไม่ต้องห่วงนะค่ะ” เธอพูดเสียงหวาน
ลิเลียบอกคุโรโร่ไว้ว่าเธอจะไปหาเพื่อนที่ต่างประเทศ 3 อาทิตย์ระหว่างนั้นคุราปิก้าจะเป็นคนมาดูแลเขา แต่เราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเธอได้เป่าหูอะไรชายหนุ่มไว้บ้าง
“ผมคงคิดถึงคุณแย่เลย” น้ำเสียงที่แสนเศร้าของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวอีกคนที่รักเขาจับใจแทบน้ำตาไหล…
หลังจากบทล่ำราที่น่าอึดอัดผ่านไปลิเลียก็ออกจากบ้านไปโดยมีชาร์แนคและมาจิเป็นคนไปส่ง เหลือทิ้งไว้เพียงคุราปิก้าและคุโรโร่สองต่อสอง
…ทั้งที่ควรจะพูดคุยกันอย่างสนิทสนมแต่กลับมีเพียงความเงียบ…..มันเป็นความเงียบที่กดหัวใจให้หนักอึ้ง!!
…….Tooo Beee Connnnn……….
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น