คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : 14. You are mine....
14.
“เราเป็นเเฟนกันเเล้วนะ” มันยังจะย้ำ!
ผมเขินๆๆๆๆๆ เเล้วพยายามจะเบือนหน้าหนี แต่ทำไมหญ้ารอบตัวเปลี่ยนเป็นสีชมพูหมดเลยก็ไม่รู้ฮะ น้องกระรอกก็เปลี่ยนสี ท้องฟ้าก็เปลี่ยนสี มันรู้สึกตัวเบาหวิวเเล้วมีความสุขสุดๆ ไปเลย ผมเพิ่งเข้าใจตอนนี้เองว่าทำไมเจ้ามาสะกับนาโอะจึงดูลั้ลลา ชอบออเซาะฉอเลาะเสียขนาดนั้น
“ตกลงใช่ไหม” คือกูตัวเเดงเป็นกุ้งอบวุ้นเส้นขนาดนี้ คิดว่ากูยังไม่ตกลงใช่ป่ะ ต้องให้เอ่ยปากตกลง อยากให้พูดก็ไปเอาเเหวนมาหมั้นกันเลยดีกว่า
“ตอบให้พี่ชื่นใจหน่อยสิครับ” ไม่ต้องทำเสียงทุ้มกับนัยน์ตาชวนฝันหลอกเด็กขนาดนั้นก็ได้ครับพี่ ปัจจุบันนี้ผมก็ยอมหอบผ้าหอบผ่อนหนีมาอยู่กับพี่เเล้วครับ
หึหึ ไม่ตอบ พ่อสุดหล่อก็เอาจมูกเข้ามาไซร้เเก้ม ปากก็จริงจังกับการงับลิ้นผมมาก
“หน้าด้าน” โดนด่าเลย กรั๊กๆ
“ไม่ด้านเเล้วจะได้เป็นเเฟนหรือครับ”
ผมส่ายหน้า
“ทำไมอ่ะ”
“ยังไม่ตกลงเป็นเเฟน เเต่เลื่อนขั้นให้เป็นคนใกล้ชิด”
พี่เเกทำหน้าจ๋อยมาก อย่าโศก โกรธโลกโทษสังคมขอร้องเดี๋ยวผมใจอ่อน
“คนใกล้ชิดนี่หอมเเก้มได้รึเปล่า จูบปากได้มั้ย เเล้วขอกอดบ่อยๆ ด้วย”
จะไม่อนุญาตก็กระไร เล่นจูบ เล่นหอมเสียผมชักจะติดใจเเล้วนี่ครับ
ทาดาโยชิสนองคำตอบผมด้วยการส่งจูบให้ผมอีกหนึ่งยก คือกะให้ Addict ขาดเเล้วขาดใจเหมือนนกเอี้ยงที่ต้องมาเลี้ยงควายเฒ่าทุกวันเลยใช่มั้ยครับ ถ้าพี่จะจูบผมเสียหวานหยดขนาดนี้
“อย่าจูบบ่อย” แสร้งขรึมเอามือบิดพุงมัน เอิ่บ เจอเเต่กล้ามเนื้อฮะไม่เจอไขมันเหมือนพุงเหมือนผมเลย เเต่คุณพี่สุดหล่อก็หามีสำนึกไม่ ทำตาเชื่อม ยิ้มร้ายเเล้วก็ฉกเเก้มผมไปอีกฟอด ก้มลงมาอีกที ไทกิจะใจอ่อนยอมตกลงเป็นเเฟนพี่เเล้วนะฮะ
“ทำไม” ทาดาโยชิถามผมครับ
“อาย” โอ๊ะ สาบานว่าผมเเก้มไม่แดง แต่เห็นสุดหล่อเขายิ้มตาวาว แล้วดึงผมไปกอดเบาๆ ก็รู้เเล้วฮะว่าตอนนี้ตัวเองคงเปลี่ยนสีไปเรียบร้อย
“จะจูบให้น้อยลง จะหอมให้น้อยลง เเต่ไม่สัญญานะว่าจะห้ามใจได้รึเปล่าเพราะไทจังน่ารักเหลือเกิน”
คนครับพี่ ไม่ใช่ตุ๊กตา เอะอะหอม อารมณ์ดีจูบ เเก้มผมช้ำ ปากผมบวมใครรับผิดชอบเนี่ย!
ตกลว่าเรายังไม่เป็นเเฟนกัน เพราะในช่วงเวลาสั้นๆ ที่พี่โยชิกำลังอ้อนผมอยู่ สมองส่วนรักดีผมก็คิดขึ้นมาได้ว่าอะไรที่ได้ง่ายๆ ก็จะเบื่อเร็ว อิอิ เพราะฉะนั้นคุณทาดาโยชิต้องรอผมเล่นตัวไปอีกสักพักนะครับ คนอ่านอย่าเพิ่งเตะผมนะครับ
ถึงเราจะไม่เป็นเเฟนกัน เเต่สถานะของคนใกล้ชิดก็ทำให้ตัวเราสองคนติดกันสมชื่อเเล้วครับ
“ไม่ต้องโอบผมก็ได้” ผมพูดรอดไรฟัน หวังจะข่มขู่คุณรุ่นพี่ให้ถอยห่างออกไปสักหนึ่งเซ็นต์ก็ยังดี ตอนนี้เราอยู่ในรถไฟใต้ดินที่จะมุ่งหน้าไป 5th avenue เราจะไปทานมื้อเย็นกันที่นั้นครับ
“รถไฟคนเยอะ พี่กลัวไทจังหลง”
พอดีปีนี้ผมอายุ 17 และถึงผมจะพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แต่ก็ไม่โง่พอจะหลงกับผู้ชายหน้าตาดี หุ่นดี คุณพ่อคุณแม่มีสตางค์แบบพี่หรอกครับ ผมเกาะพี่จนสลัดไม่หลุดเเน่ เเต่การที่พี่โอบผม หอม
ผมไปตลอดทางท่ามกลางมหาชนชาวนิวยอร์คเนี่ยผมอาย ><
“เอามือออกไปเลย” ไม่พูดเปล่าเเกะมื้อซ้ายมันออกจากไหล่ผม แต่มือขวาก็ยังอุตส่าทลวงเข้ามาคว้าเอวไปได้อีกนะ โอ๊ะ! พอดีรถเบรกครับ ผมที่ไม่ได้จับราวไว้เพราะมัวเเต่สะบัดสะบิ้งหวงตัว
เลยหน้าทิ่มพรวดเข้ายอดอกพี่เเกเต็มๆ หงึ หน้าผากก็ชนคางเเข็งๆ ด้วย หงึ เจ็บ!
“เห็นมั้ย เจ็บตัวเลย” พี่โยชิพูดเสียงนุ้มทุ่มเหมือนโอ๋เด็กอยู่ตรงหน้าผากผมนี่เอง เเถมยังเป่าฟู่ ปล่อยลมอ่อนๆ ให้ช่วยบรรเทาค่าโง่ของผมด้วย
“พี่เจ็บรึเปล่า” ตระหนักได้ว่าหัวผมก็เเข็งพอจะโขกคางพี่เเกให้ได้เเผลเหมือนกันครับ เลยช้อนตาขึ้นมองด้วยจังหวะนายเอกฟิกวายมากๆ มันก็ก้มลงมามองพอดี เราสบตากันปิ้งๆ สร้างฉากขึ้น
มากั้นจากฝรั่งหัวทองที่นั่งกันอยู่เต็มขบวนรถ แล้วก็เล่นฉากสวีทนอร์ทติ้งฮิลล์ โดยผมเป็นผู้กระทำ เงยหน้าขึ้นเป็นมุมหนึ่งร้อยสามสิบห้าองศาแล้วเอาปากเเดงๆ ไปแปะไว้ที่ปลายคางคุณพี่เเป๊ะๆ ดูจากสายตาก็รู้เเล้วครับว่าพอใจมาก
“หายเจ็บมั้ย” ผมก็บ้าจี้ถามไปอย่างปัญญาน้อยที่สุดครับ
“อยากโดนโขกอีกหลายๆทีจัง”
เอ่อ พี่ครับ บางทีหัวผมก็จะเเตกได้นะครับถ้าจะโขกกันอีกหลายๆ ที อยากให้ผมเอาปากไป
แปะๆ ตรงปลายคาง พี่ก็บอกมาตรงๆ ได้ครับไม่ต้องอ้อมค้อมไกล
ผมค้อนพี่โยชิไปหนึ่งที พร้อมกับกำเเพงกั้นโลกของเราสองก็พังลง ตอนนี้กลับมาสู่โลกเเห่งความจริงว่ามีสายตาอีกร้อยคู่กระพริบปริบๆ อยู่รอบตัวเราด้วย เเต่ผมก็หยุดสะบัดบิ้งแล้วยอมให้พี่
โยชิโอบเอวไว้ กั้นรถกระเเทกเเล้วร่วงอีกรอบ
พี่โยชิพาผมไปทานอาหารญี่ปุ่นชื่อดังที่มีคนมาต่อคิวกันเยอะเลย ดีที่สุดหล่อเขาโทรมาจองล่วงหน้า เราเลยได้ที่นั่งโดยไม่ต้องรอนาน พี่ฝรั่งหัวทองมองกันเต็มเลย ผมเลยต้องรีบเดินงุดๆ เข้าร้านไปอย่างรู้สึกผิดนิดหน่อย ย้ำว่าเเค่นิดหน่อยเท่านั้น หลังจากเห็นเมนูอาหาร ตาผมก็โตจะเท่าไข่ห่าน ผมสั่งปลาดิบกับหม้อไฟมาทันที พี่โยชิสั่งเทปันยากิมาสามสี่ไม้ แล้วก็ไก่ทอด อาหารรอไม่นานครับ มีเด็กเสริฟที่เป็นอเมริกามาคอยดูเเลเเละสอนวิธีการใช้เตาเเก๊ซที่ใช้ต้มหม้อไฟให้ ผมฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างแต่ท่าทางคุณท่ดาโยชิจะเข้าใจหมด เราจัดการอาหารอย่างสนุกสนาน พี่โยชิเอาใจผมด้วยการตักเนื้อให้ตลอดเวลา ผมเองก็เอาใจพี่เค้าเหมือนกันนะ ชักจะเข้าใจอารมณ์ขี้อ้อนของเจ้าแฝดแล้ว คือจะกินคนเดียว ตักอาหารเองก็ไม่เดือนร้อนอะไร แต่ได้ตักให้อีกคน แล้วก็กินที่อีกคนป้อนให้อาหารมันอร่อยกว่าปกติมากเลยฮะ
คืนนั้นหลังกลับถึงบ้านพี่โยชิก็ไล่ให้ผมไปอาบน้ำก่อนตามระเบียบ พอผมอาบเสร็จก็มานอนรอนานมากสุดหล่อเขาไม่ยอมออกมาจากห้องน้ำสักที คงเพราะเหนื่อบแล้วก็เเอร์เย็นฉ่ำผมเลยเผลอหลับไปก่อนที่จะเจอหน้าคนใกล้ชิดของผม ว่าจะอ้อนเอาจูบราตรีสวัสดิ์สักหน่อยเป็นอันว่าจบกันฮะ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ << บอกตัวเอง ><
แต่งเรื่องนี้เเล้วกรี๊ดตลอดเวลา อะไรมันจะน่ารักได้ขนาดนั้น ไม่รู้จะอิจฉาไทจังหรืออิจฉาพี่โยชิดี โลกสีชมพู๊ชมพู
ปล. ขอบคุณทุกๆ คอมเม้นเลยคร้าบบบ เจอกันตอนหน้านะ อิอิ
ความคิดเห็น