คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : 13. Wanna Kiss you Babe!
13.
ชีวิตผมลั้ลลาปาจิงโกะมากๆ กินอยู่อย่างราชาแถมมีข้าราชบริภารเป็นหนุ่มหล่อหน้าตาดีเว่อร์ๆ พลอยทำให้อารมณ์ดีไปด้วย
“ไทจังอยากไปเที่ยวไหนไหม เดี๋ยวพี่พาไป”
เออหวะ มัวเเต่คิดจะมาตามคนเลยลืมวางเเผนเที่ยวไปเลย
“ทำหน้าเอ๋อเเบบนี้เเปลว่าไม่ได้คิดเอาไว้เลยใช่ไหม”
ผมพยักหน้าหงึก
“งั้นเดี๋ยวพี่คิดให้ละกันนะ”
“อื้อ”
“เย็นนี้ไปเดินเล่นเเถว 5th Avenue พรุ่งนี้ก็ไปดูเทพีเสรีภาพ มะรืนไป สะพานบรูคลิน กับ
Empire state วันเสาร์ไปเยี่ยมคุณตากับพี่ วันอาทิตย์ก็ไปซื้อของฝากแถว China town กัน ...ไทจัง
มีที่อื่นที่อยากไปอีกไหม”
พี่ถามผมว่ารู้จักที่ๆ พี่จะพาไปหรือเปล่าดีกว่า
“ไปกินของอร่อยๆ ด้วย” ความตะกละเเพล่มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ฮะ
“พี่รู้แล้ว” สุดหล่อเขาเอามือมาวางบนหัวผมแล้วก็ขยี้ๆ ทำแบบนี้อีกแล้ว ทำเหมือนผมเป็นเด็กๆ จะเอ็นดูผมไปถึงไหนเนี่ย
พวกเราออกไปเดินตะลอนๆ เข้าร้านนู่นออกร้านนี้ที่ 5th Avenue ถ้าไม่มากับพ่อมหาเศรษฐีนี่ผมไม่กล้าเข้าร้านจริงๆ นะฮะ Louis Vuitton ร้านใหญ่ได้อีก ถนนสายนี้เต็มไปด้วยร้านเเบรนด์เนมครับ พี่โยชิพาผมเข้าไปดูแล้วก็ถามว่าอยากได้อะไรไหม นี่ถ้าคณนายนากามารุสอนมาไม่ดีละก็มีหมดตัวครับ
“ผมอยากกินช็อกโกเเลต” กระตุกมือมันเมื่อผ่านร้าน Hershey's สุดหล่ออมยิ้มเเล้วก็เดินจูงมือ
เข้าไป สวรรค์มากครับทุกคน ลืม Hershey's หน้าตาธรรมดาๆ ตามชั้นวางในซุปเปอร์มาเกตได้เลย
เพราะเเค่ Package ผมก็อยากจะเหมาให้เรียบทั้งร้านเเล้ว
“ซื้อไปฝากมาสะกับนาโอะดีมั้ยฮะ” ผมเลือกกล่องช็อกโกเเลตที่ออกเเบบมาเป็นรูปถนน 5th
Avenue แล้วยื่นให้คุณชายดู เเน่นอนว่าท่านไม่ขัดประสงค์ ผมเลยหยิบมาหลายกล่อง เผื่อเเผ่ไปถึงคนในห้องด้วย เสร็จเเล้วท่านก็เเย่งจากมือไปจ่าย หึหึ ถ้าจะใจดีขนาดนี้ ไทกิจะนิสัยเสียเเล้วนะครับ
เราเดินเล่นจนดึกหาอะไรกินจากร้านเเถวนั้นแล้วผมก็กลับมาหมดเเรงที่ห้อง พี่โยชิปล่อยให้ผมอาบน้ำก่อน อาบเสร็จก็มานอนเล่นรอบนเตียง ไม่กล้าหลับก่อนทั้งที่โคตรง่วง กลัวโดนหาว่าเสียมารยาทฮะ อุตส่าห์มานอนฟรีกินฟรีแถมซื้อของให้ทั้งที
ไอ้พี่โยชิอาบน้ำนานเกินไปแล้ว จะเเช่น้ำนมให้ผิวขาวมากไปกว่านี้หรือยังไงกันนะ
“พี่โยชิ! ผมง่วงแล้วนะ เมื่อไหร่จะอาบเสร็จอ่ะ”
“ไทจังนอนไปก่อนสิ” มันตะโกนกลับออกมาจากห้องน้ำ
“ไม่เอา รอนอนพร้อมกัน”
“งั้นรอพี่เเป๊บ”
มันทำตามคำพูดครับ ไม่นอนก็โผล่หัวหล่อๆ ออกมาจากห้องน้ำ ใส่เสื้อกับกางเกงนอนเข้าชุด
กันแบบคุณชายเป๊ะๆ
กลิ่นสบู่มันฟุ้งมาก กลิ่นส้มอ่อนๆ หอมจนผมต้องเร่งจังหวะการหายใจให้ถี่ขึ้น ดูโรคจิตเนาะ
ใบหน้าขาวจัดตัดกับปากสีเเดงน่ารักของมัน ตาเรียว คม ถ้าตอนไม่มองหน้าผมจะดุมาก คิ้วเข้ม
จมูกเป็นสันตั้งตรง ดูโดยรวมเเล้วทำไมหล่อจังว่ะ หล่อจนอิจฉา หล่อจนน่าหมั้นไส้ อยากจะกระโดด
งับดั้งมันสักที
“คิดอะไรอยู่” ชาย’ชิ ถาม เเถมยังเอามือมาเช็ดน้ำลายที่ข้างปากผมด้วย ผมเเสร้งหัวเราะกลบ
เกลื่อน ใครจอบอกให้รู้ว่าคิดประทุษร้ายมันอยู่
“นอนกันเถอะ” ผมกวักมือเรียกมัน เเล้วก็ล้มตัวลงนอน เเต่ดูพี่เเกกลับลุกขึ้นถอยออกไป สงสัย
จะไม่เข้าใจเจตนารมณ์ แถมยังไปเดินงุ่นง่านอยู่นั่นอ่ะ
“พี่เป็นอะไร”
“ไม่ๆ ไทจังนอนไปก่อนเลย”
“ก็พี่เดินไปเดินมาอยู่อย่างนั้นผมจะนอนหลับได้ไงล่ะ”
“งั้นพี่ไปเดินข้างนอกก็ได้”
ผมขมวดคิ้ว เริ่มงงๆ กับอาการไม่ปกติของมันล่ะ เอ๊ะ! หรือผมเเย่งที่นอนมัน เเต่เมื่อก่อนเราก็
เคยนอนด้วยกันนี่นา เเถมมันยังเบียดๆ มานอนหมอนเดียวกับผมด้วย
“ผมอ้วนขึ้นหรอฮะ พี่เลยนอนไม่พอ”
มันสั่นหน้า
“งั้นพี่ก็มานอนสิฮะ” ผมตบที่นอนป๊าบๆ เสริมความน่านอนให้ดู
ไทจังจะอ้อนแล้วนะฮะ! ผมปีนลงจากที่นอนเเล้วคว้าเเขนมันไว้ ช่วยไปนอนซักทีเถอะ กูเกรงใจ
“ไปนอนนะฮะ ไทจังอยากมีหมอนข้างอุ่นๆ กอด”
สาบานว่าไอ้พี่โยชิเเก้มเเดง กิ้วๆ อยากจะเเซวมันเหมือนกันเเต่ไม่เอาดีกว่า
ทันทีที่ผมนอน เเล้วมีไอ้คนตัวใหญ่ๆ ให้กอด ผมก็หลับลึกทันที ไม่มีฝงมีฝันอะไรทั้งนั้นตื่นมาอีกทีก็ดันเจอรอยปริศนาเป็นจ้ำๆ สีเเดงเต็มอกเลย อืม... ตัวอะไรกัดหว่า
“พี่โยชิ~” ผมเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วร้องเรียกมันเหมือนลูกแมวหิว
“มีอะไรครับ” หล่อดีมีมารยาทพูดจาสุภาพน่าชมเชยมาเเต่เช้าเลย
“ถอดเสื้อหน่อย จะดูนม”
“เฮ้ย!! อย่ามาทะลึ่ง!”
พี่เค้าโดดโหยง
“ไม่ได้ทะลึ่งนะฮะ พี่มีรอยเเดงๆ ที่หน้าอกรึเปล่า”
“ไม่มีหนิ ทำไมหรอ”
“ก็ตัวอะไรไม่รู้กัดผมน่ะสิ ดูดิเเดงเต็มตัวเลย”ผมถลกเสื้อนอนให้มันดู
ผมเห็นไอ้พี่โยชิเสยผมแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ทำไมว่ะ? หรืออายที่ผมคิดว่าบ้านมัน
สกปรกจนมีมดหรือแมลงขึ้นเตียง
“เดี๋ยวพี่เรียกแม่บ้านมาทำความสะอาดให้ละกัน ไทจังรีบไปอาบน้ำเถอะ เเล้วเราจะได้ออกไป
เที่ยวกัน”
“ฮะ”
ผมยังงงฮะทำเเมลงมันถึงกัดผมคนเดียวล่ะ ทำไมไม่กัดไอ้เจ้าของบ้านหรือมันสำนึกบุญคุณที่อนุเคราะห์ที่อยู่อาศัยให้ เอ๊ะ! หรือเนื้อผมหวานมันเลยกัดผม สงสัยจะเป็นข้อหลังมากกว่า เเหะ แหะ เเน่นอนว่าเรื่องหลงตัวเองก็ไม่มีใครเกินผม
โปรเเกรมของเราในวันนี้คือไปดูเทพีไอติม เอ้ย! เสรีภาพ เรียกเป็นภาษาปะกิดอย่างงดงามว่า
Statue of liberty ประเด็นผมสะกดถูกรึเปล่าเนี่ย
คนหล่อเขาเดินนำผมครับ วันนี้พี่โยชิดูพูดน้อยเเปลกๆ หรือจะงอนที่ผมหาว่าบ้านมันสกปรก มี
มดมีเเมลงบนเตียง หลังจากเรามุดลงใต้ดิน มาโผล่ที่ตึกเวิลเทรดที่ถล่มทลายไปเมื่อหลายปีก่อน เเล้วเดินเลียบสวนสาธารณะไปเรื่อย เราก็เจอท่าเรือที่จะใช้นั่งข้าฝากไปยังถิ่นที่อยู่ของน้องนางคนงาม ที่ยืนตากเเดดตากฝนรอนักท่องเที่ยวไปยลโฉมอยู่นานปี
ระหว่างทางผมก็หิวตามเคย พี่โยชิเลยไปซื้อฮอตดอกมาให้กินไปก่อน
พอเราไปถึงก็ชักภาพร่วมกันนิดหน่อย วานคนเเถวนั้นถ่ายรูปคี่ของเราสามคน คือผม น้องสาวคนสวยเเล้วก็พี่โยชิ เดินเล่นดูสวน ดูนก แวะกินเบอร์เกอร์กับไก่ทอดแล้วก็นั่งเรือกลับครับ เขียนสั้นๆ เเต่เวลาจริงมันยาวไปถึงบ่ายเลยนะครับ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเที่ยวที่นั่งเครื่องบินเมื่อตรู๊ดดดส์ มาถึงนิวยอร์ค พี่โยชิก็พาผมไปเดินเล่นที่ปอดของชาวนิวยอร์ค อย่าหาว่าผมเปรี้ยวตี-นไปเดินเล่นอยู่บนยอดอกของพี่มะกันฮะ เราไปเดินเล่นที่ Central Park กันต่างหาก อากาศใต้ร่มไม้หนาวหน่อยๆ ระหว่างทางก็มีกระรอกตัวปุยวิ่งตัดหน้าไปมา
คุณพี่ทาดาโยชิ (เรียกชื่อเต็มๆ บ้างฮะ เดี๋ยวคุณผู้อ่านจะลืมกัน) คงเหนื่อย เลยจูงผมมานั่งที่เก้าอี้ในสวน ไม่นั่งเปล่า เอาหัวเอนมาซบไหล่ผมด้วย ท่านี้ค่อนข้างผิดส่วนนะ เพราะพี่เเกสูงกว่าผมเเล้วต้องทำตัวเอียงเอาหัวมาไว้ที่ไหล่ผมเนี่ย
“หนัก ออกไป๊!” ท่านผู็อ่านกรุณาอย่าหมั่นไส้ ผมเขินนะฮะ อยู่ๆ ก็มีคนหน้าตาดี มาใช้หัวไหล่เราเป็นที่พักเหนื่อยเเบบนี้
“จูบได้ป่ะ” ไอ้บ้านี่ ได้คืบจะเอาศอก ไม่ให้นอนบนไหล่นี่เมิงถึงกับลงโทษกูด้วยการขอจูบเลยรึไง
“นะ นะ~” อย่าบอกว่ากำลังอ้อน
“นะครับ ไทจัง” สรุปว่ามันอ้อนผมครับ เพราะตอนนี้มันลุกมาทำตาซึ้งใส่ผมแล้ว
“จูบทำไม”ดู๊ ดู ที่ผมถามมันดิ
“อยากจูบ อากาศดี บรรยากาศให้”
แล้วเมิงไม่อายคนที่เดินไปเดินมาบ้างหรือไงว่ะ ไม่อายคนก็อายกระรอก นก หรือใบไม้ที่มันงอก
อยู่รอบตัวบ้างเหอะ
“ไม่ตอบเเปลว่ายอมนะ”
กูคิดเว้ย คิดอยู่ว่าจะปฎิเสธยังไง กูไม่ได้ใจง่ายนะ Shit!! สบถให้เข้ากับสถานที่ครับ
มือใหญ่ประคองท้ายทอยผมไว้ เเล้วเอาหน้าเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว ทางเดียวที่ผมจะหนีพ้น
สถานกาณ์ที่ทำให้ผมตัวร้อนเหมือนน้ำเดือดเเบบนี้ได้คือหลับตาครับ เหมือนนกกระจอกเทศเลยที่
คิดว่าตัวเองไม่เห็นศัตรูแล้วศัตรูก็จะมองไม่เห็นตัวเองด้วย
มันมาเเล้วครับ ลมหายใจมันพ่นรดอยู่บนเเก้มผม ตอนนี้ตัวผมร้อนมาก ผมต้องไม่สบาย แน่ๆ
ทาดาโยชิ นายอย่ารักแกคนป่วยสิ!! โวยวายได้เเค่ในใจครับ เพราะปากผมโดนดูดวิญญาณไปแล้ว
ครั้งนี้เราใช้เวลานานพอสมควรนะ ไม่ใช่เเค่เอาปากเเตะกันเเล้วก็ถอยห่าง ทาดาโยชิสุดหล่อเขาดูดๆ
ขบๆ ปากล่างผม เขาเอาลิ้นใส่เข้ามาด้วย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตอนนี้มันรู้สึกดีมาก ตัวเบาๆ ลิ้นผม
โดนอีกฝ่ายพันไว้ ผมก็เเกล้งหนีมัน เราเล่นกันเเบบนี้จนลืมไปเลยว่าไม่ได้หายใจ ฮะฮ่า ผมจะขาด
อากาศตายนั่นเเหละ สุดหล่อเขาเลยยอมปล่อยปากออก เเต่จมูกโด่งๆ ก็ยังวนเวียนป้วนเปี้ยนอยู่
ตรงเเก้มผมอยู่ดี
“พี่รักไทจังนะ”
ผมว่าผมเคยได้ยินอะไรแบบนี้มาครั้งนึงเเล้วนะ แต่ทำไมครั้งนี้มันโคตรเขินเลยก็ไม่รู้
“เราเป็นเเฟนกันนะ เป็นเเฟนกันเเล้วนะ”
เอ่อ...พูดเองเอาเองอีกแล้วฮะ ไม่รอให้ผมได้คิดบ้างเลย พี่ก็รู้ว่าผมเป็นคนคิดช้า เล่นมัดมือชก
เอ่อ พูดใหม่เล่นล็อคหน้าจูบกันเเบบไม่ให้ตั้งตัวเลยแล้วผมจะปฏิเสธได้ไงล่ะ ^^
.
ความคิดเห็น