[End] Trick.o.treaT จะรักจะหลอกช่วยบอกหน่อย (yaoi)

ลำดับตอนที่ #3 : feel slight

3.
    พระเอก ฮามาโนะทาดาโยชิ
    นายเอก นากามารุ ไทกิ
    เเฝดพระ อากิโมโตะ คาโงะ vs ไคโตะ
    แฝดนาย  ฟุคุดะ นาโอซึมิ vs มาซาฮิโระ

    ความหน้าตาดีไม่ได้ช่วยให้คุณหายซวยครับ อันนี้ผมพิสูจน์มาด้วยตัวเองแล้ว

    ผมกำลังเดินหน้าหงอลากเท้าหนักๆ ทั้งสองข้างไปยังห้องพักครู เนื่องด้วยสาเหตุที่ว่า..เอาหละผมจะพาย้อนไปเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วแล้วกัน

    “ไท...จัง..”

    “ไทกิจัง!!”

    “หืม..” ผมปรือตาขึ้นมาอย่างงงๆ กำลังจะกินเค้กก้อนใหญ่อยู่พอดีเจ้าแฝดจะเรียกทำไมนักหนา

    “นากามารุ ไทกิ เลิกเรียนแล้วไปช่วยงานอาจารย์ที่ห้องพักครูด้วย!!” เสียงแหลมเปี๊ยวประหนึ่งหวูดรถไฟทำเอาผมตื่นเต็มตา เมื่อกี๊ผมกำลังฝันและก็รู้ด้วยแล้วว่าเจ้าแฝดเพื่อนรักมันเรียกผมทำไม ผมหลับในคาบคณิตศาสตร์ คาบที่มีอาจารย์แก่คราวแม่แต่ยังไม่แต่งงานเป็นผู้สอน และผมก็ซวยโดนเรียกให้ตอบคำถาม แต่โชคดีที่ไม่ต้องใช่สมองคิดโจทย์ยากเวรตะไลบนกระดาน เนื่องจากโดนคาดโทษไปเรียบร้อยแล้วครับ

    กลับมาสู่ปัจจุบันอีกครั้ง เอกสารกองอภิมหามหึมาจะล้มทับผมตาย ผมนั่งช่วยอาจารย์สุดที่รักจัดจนตะวันจะลาออกจากท้องฟ้าแล้วนั่นแหละถึงจะเสร็จ

    “ขอบคุณมากนะจ๊ะที่มาช่วย แต่คราวหลังห้ามหลับในห้องอีกรู้มั้ย แล้วอย่าลืมทำการบ้านด้วยหละ”

    “ครับ” สั่งผมยาวเป็นชุด แต่ผมมีอารมณ์ตอบกลับไปคำเดียวแค่นั้นแหละ ก่อนวิ่งออกมาจากห้องก็ไม่ลืมโค้งอย่างเคารพไปให้อีกหนึ่งที

    ผมวิ่งตึกๆ กลับไปที่ห้อง ท้องฟ้าสีส้มด้านนอกทำเอาบรรยากาศตึกเรียนสยองไม่น้อยเลยทีเดียว ทุกห้องเรียนที่ผ่านมาก็ปิดประตูเรียบร้อยไม่เหลือร่องรอยสิ่งมีชีวิตซักตัว ผมกลั้นใจวิ่งปรู๊ดไปห้องในสุด เปิดประตูเข้าไปคว้ากระเป๋านักเรียนของตัวเอง

    “รออยู่ที่ป้อมยามหน้าโรงเรียนนะ… มาสะ&นาโอะ”
   
    โน๊ตใบเล็กแปะไว้ที่โต๊ะครับ ไม่เคยรักเจ้าเเฝดเท่าวันนี้มาก่อนเลยให้ตาย

.
.
.
    จากตึกเรียนถึงป้อมยามด้านหน้าต้องผ่านสนามบอลครับ ขนาดสนามที่แย่งเล่นกันจะเป็นจะตายทุกเมื่อเชื่อวัน ยังเงียบฉี่ ผมออกจากโรงเรียนเย็นเกินไปแล้ว ถ้าผมโดนใครลากไปข่มขืนหละก็ผมจะฟ้องร้องอาจารย์ คอยดู!!

    ผมวิ่งเร็วจี๋ไปที่สิ่งก่อสร้างสีขาวหน้าโรงเรียน ชะโงกมองซ้าย มองขวาก็ไร้วี่แววของทะโมนน้อยทั้งสองตัว แต่กลับเห็นร่างสูงๆ ของใครคนนึงลุกมาจากเก้าอี้แทน

    แฝดมันรอผมนานจนรวมร่างกลายเป็นรุ่นพี่ทาดาโยชิไปแล้วหรือไงนะ

    ผมยกมือขึ้นขยี้ตาอีกที คราวนี้ชัดเลยครับ

    คิ้วเข้ม ตาโต ปากแดงแถมผิวขาวจัดแบบนี้ ฮามาโนะ ทาดาโยชิ ตัวจริงเสียงจริง!!

    เอ่อ พี่ครับรู้ว่าหล่อ รวย เก่ง แต่ช่วยกรุณาเอาหน้าออกไปห่างจากหน้าผมหน่อยเถอะครับ ใกล้กันแบบนี้หัวใจมันเต้นแรง เดี๋ยวกระดูกซี่โครงมันจะถูกกระแทกจนหักออกมาซะก่อน

    “อะไรติดผมน๊า” หน้าหล่อแล้วเสียงยังหล่ออีก ไปเป็นนักร้องเลยดีมั้ย

    ผมหลับตาปี๋ให้มือใหญ่นั้นหยิบอะไรที่เขาสงสัยออกจากผมตัวเอง มาแค่มือก็ได้ครับ ไม่ต้องชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ แถมลมหายใจพี่ที่รดหูผมอยู่ทำเอาผมจะเป็นโรคหัวใจล้มเหลว

    “หยากไย่นี้เอง” พูดเอง เออเอง ยิ้มเอง รู้มั้ยครับว่าทำคนอื่นระทวย

    “ไม่สบายรึเปล่า หน้าแดงเชียว” เลิกคิ้ว ตาโตใส่ผมอีก ก่อนที่ความม่วงมันจะแผ่ซ่านไปมากกว่านี้ผมจึงเรียกสติตัวเองกลับมาแล้วถอยหลังไปหนึ่งก้าวเพื่อตั้งหลัก เฉียดฉิวว่าหลังมือพี่แกจะมาแปะบนหน้าผาก

    “หวัดดีฮะ พี่โยชิ” หลังจากปล่อยให้พี่แกพูดมานาน ผมพูดบ้าง แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้เข้ากับบรรยากาศเลยซักนิด

    “พี่มาที่นี้ได้ไง”
   
    หรือจริงๆ แล้วจะเป็นเจ้าแฝดปลอมตัวมาจริงๆ ผมเริ่มฟุ้งซ่านครับ

    พี่โยชิยิ้ม “ก็มาพร้อมพร้อมเจ้าคาโงกับไคโตะไง สองคนนั้นมารับเพื่อนนายกลับบ้าน”

    มันจะหวานกันเกินไปแล้วครับพี่น้อง

    สงสัยพี่โยชิเห็นผมอ้าปากตาค้างก็เลยรีบพูดแก้ตัวให้ กลัวผมจะโกรธเจ้าแฝดเพื่อนรัก

    “สองคนนั้นเค้าบอกจะรอนายก่อน แต่พี่ไล่กลับไปเอง”

    พยักหน้ารับไปหงึกหงัก ไล่เพื่อนผมกลับแล้วอยู่เฝ้าผมแทนเพื่ออะไรครับ ผมสงสัย

    “เอาหละกลับบ้านเลยมั้ย หรือจะเเวะกินไอติมก่อน”

    ขอประทานอภับครับสุดหล่อ ได้ข่าวว่าพวกเราพึ่งแห่ไปกินไอติมกันเมื่อวาน ใครมัยจะบ้ากินติดๆ กันทุกวันหละครับ

    คิดไดครับแต่พูดไม่ได้ ไม่กล้าอ้าปากแสดงความหมาออกไปเฉกเช่นเวลาอยู่กับเพื่อน ยังเกรงใจกรณีเก่าอยู่ครับ

    “กลับบ้านเลยดีกว่าฮะ”

    “งั้นเดี๋ยวพี่เดินไปส่งนะ แล้วจะได้ไปช่วยที่ร้านด้วยไง”

    ตกลงว่าบ้านผมรับลูกจ้างใหม่ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ บอกผมที!?
.
.
.
    “กลับมาแล้วคร้าบบบ..”

    ผมตะโกนบอกเมื่อเข้าร้านจากประตูหลังและโผล่พรวดเข้ามาในครัว แม่ผมยิ้มแป้นวิ่งเข้ามาหาทันที

    กอดหัวลูบหลังกันใหญ่ หึ คุณนายนากามารุคงลืมครับว่าตอนคลอด คลอดผมออกมาไม่ใช่ไอ้รุ่นพี่หน้าหล่อที่กำลังถามไถ่สาระทุกข์สุขดิบกันอยู่ตอนนี้

    วันนี้ลูกค้าแน่นร้านตามระเบียบครับ ผมกับพี่โยชิช่วยกันเสริฟมือเป็นระวิงแทบไม่ได้หยุดคุยกันเลย

    พอคนเริ่มซาคุณป้ามหาภัยก็ออกโรง มากินข้าวหรือมากินเด็กกันแน่ครับ อยากจะวิ่งเข้าไปถาม แต่ก็ได้แค่ไปยืนเช็ดโต๊ะเฉียดๆ ครับ ขืนทำอะไรบุ่มบามผมจะโดนคุณนายนากามารุเตะกระเด็นออกจากร้านเสียเปล่าๆ

    “มาทานมื้อเย็นร้านนี้แล้วอารมณ์ดีจัง ดูซิไทกิจังก็น่ารัก ทาดาโยชิคุงก็หล่อ” ป้าแกพูดกับเพื่อนครับแล้วก็หัวเราะคิกคักกันยกใหญ่

    ตกลงป้ามากินเด็กใช่มั้ยครับ ผมจะได้บอกแม่เพิ่มเมนูนี้ลงไปในรายการอาหารด้วย เรื่องนั้นยังไม่หงุดหงิดเท่าคำชมที่ป้าแกหลุดออกมาครับมีอย่างที่ไหนมาชมว่าผมน่ารักแล้วไปชมรุ่นพี่โยชิว่าหล่อ เสียเชิงชายหมด ชิ!!

    พอนาฬิกาตีบอกเวลาสองทุ่มผมก็จัดการลากแขนพี่โยชิไปหลังร้านทันที

    เย้ หมดเวลาเเล้ว

    พี่เค้าก็รู้ครับว่าได้เวลาเลิกเเล้วเลยจัดการถอดผ้ากันเปื้อนออกแขวนไว้กับตะขอรูปกระต่าย ผมจะถอดของตัวเองบ้าง แต่ไม่ออก ผูกยังไงฟระ แกะไม่ออก!!

    คงเห็นผมยื้อยุดอยู่นาน คนข้างๆ ก็สืบเท้าเข้ามาช่วยแก้ สองมือของพี่โยชิเอื้อมอ้อมตัวผมไปด้านหลัง แถมชะโงกหน้าไปดูด้วย ตอนนี้เราสองคนอยู่ในท่าล่อแหลมมากถึงมาที่สุด

    อ๊าก!! นอกจะข่มความเป็นชายผมด้วยหน้าตาที่พระเจ้าประทานแล้วสรีระมาดแมนเเฮนซั่มนี้อีก สูงกว่าผมตั้งเป็นสิบเซ็นต์ กล้ามเนื้อไร้ไขมันน่ากินเอ้ย! น่ามองไร้ที่ติ

    “เอ้า ออกแล้ว” เสียงหล่อๆ ข้างหูนั้นแหละปลุกผมที่กำลังจะอ้าปากงาบพี่เขาอยู่แล้ว

    “ขะ..ขอบคุณฮะ”

    “ไม่เป็นไร” ท่าเดิมครับยิ้มระรื่นแล้วก็วางมือขยี้หัวผมจนมันฟูฟ่อง

    “หนุ่มๆ ทานข้าวเลยมั้ยจ๊ะ แม่จะได้เตรียมให้” แม่โผล่มาขัดทำไมเนี่ยะ?

    “แม่อยากกินข้าวห่อไข่” ผมร้องแง๊วๆ ทำตัวบ๊องแบ๊วเกินความจำเป็นหวังให้คุณนายท่านเมตตา

    “แล้วทาดาโยชิคุงหละ เอาอะไรดีจ๊ะ”

    “ผมเอาเหมือนไทกิก็ได้ครับ”

    “งั้นเดี๋ยวแม่แถมเเซนวิชหมูทอดให้ด้วยดีมั้ยจ๊ะ”

    “ขอบคุณครับ”

    ง่า~ แม่ไม่ยุติธรรม แม่เกิดผมมานะครับ ทำไมแม่ไปแถมให้ไอ้ลูกชายนอกไส้คนนั้นหละครับ
.
.
.
    หลังจากร่ำร้องขอของแถมมั่งแม่ก็เลยจัดมื้อเย็นของเรามาเหมือนกัน ผมนั่งเอี้ยมเฟี้ยมลงมือกินอาหารหอมกรุ่นตรงหน้าราวไม่เคยเจอมันมาสามชาติ ผิดกับคนตรงข้ามครับที่ค่อยๆ กินแบบผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว

    “วันนี้การบ้านเยอะชะมัด” ผมบ่นทั้งที่ยังคาบช้อนถั่วเเดงเย็นไว้คาปาก “การบ้านเลขก็ยากชะมัด”

    “พี่สอนให้เอามั้ย”

    “จริงหรอ”

    ผมตาโตซิครับ ไม่น่าลืมเลยว่ามีเด็กเก่งระดับชาติวางแหมะอยู่ข้างๆ รับรองว่าพรุ่งนี้ผมไม่ต้องไปนั่งปั่นลอกเจ้าแฝดเหมือนทุกวัน

    ตอนแรกกะจะโทรไปถามแฝดน้อยกลอยใจครับ แต่คิดไปคิดมาเกิดโทรไปตอนมันกำลังจี๋จ๋ากับพี่ล่ำคงจั๊กจี๋พิลึก ให้พี่โยชิสอนให้ดีกว่า

    “ถ้าการบ้านเยอะก็รีบกิน แล้วเดี๋ยวพี่สอนให้”
   
    สุดหล่อเค้าสั่งครับผมเลยต้องรีบทำตาม เอาอีกแล้วยิ้มหวานให้ผมอีกแล้ว เหนื่อยจัง ต้องมานั่งสู้ความหล่อแบบไม่ใช่คนของพี่แกทุกวันแบบนี้
.
.
.
    เก่งระดับชาติจริงๆ ครับ การบ้านที่ถ้าผมทำเองต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามวันสามคืน พอให้พี่โยชิสอนก็เสร็จภายในสามสิบนาที

    “ขอบคุณครับ” ผมโค้งให้พี่แกด้วยความซาบซึ้งสุดใจ

    “ให้สอนให้ทุกวันก็ได้นะ” หล่อแล้วยังจะพ่อพระอีก ภูมิใจเเทนพ่อแทนแม่พี่แกครับ

    “ไม่กวนพี่ดีกว่า ถ้าวันไหนมันยากจริงๆ แล้วผมจะบอก”

    พี่แกยิิ้มบาง “ขอเบอร์โทรหน่อยซิ”

    หงะ ผมทำหน้างง จะเอาเบอร์ผมไปทำไม จะตามทวงหนี้เรอะ

    “แลกเบอร์กันไว้ เผื่อทีนายทำการบ้านไม่เป็นจะได้โทรถามพี่ไง”

    “อ๋อ” ผมพยักหน้าหงึกหงัก หล่อ เก่ง นิสัยดีแล้วยังรอบคอบอีกแหะ

.
.
.
    ผมเดินมาส่งพี่แกหน้าบ้านเหมือนเมื่อวาน แม่ก็ออกมาส่งด้วย คราวนี้ไม่แค่ฝากกับฝังแต่ดันยัดเยียดผมให้พี่เค้าด้วย

    “แม่ฝากดูเรื่องการเรียนให้ไทกิด้วยนะทาดาโยชิคุง จะเอ็นทรานซ์อยู่ปีหน้าแล้ว การเรียนยังไม่ได้เรื่องเลย”

    “งั้นให้ไทกิไปเรียนพิเศษกับผมมั้ยหละครับ”

    แม่ อย่าตกลงเชียวนะ เรียนพิเศษกับเด็กระดับหัวกะทิแบบนี้ชั่วโมงนึงเเพงนะแม่

    “คนกันเองสอนจะได้เอาใจใส่อย่างเต็มที่ แถมยังไม่ต้องเสียเงินไปจ้างติวเตอร์แพงๆ ด้วยนะครับ”

    ลดแลกแจกแถมกันสุดๆ แบบนี้มีหรือครับคุณนายนาการมารุจะไม่รี่เข้าหา จับผมมัดมือใส่พานไปให้เขาทันที
   
    “งั้นแม่ฝากด้วยแล้วกันจ๊ะ จะเรียนกันที่ไหนหละ”

    “คอนโดผมก็ได้ครับ ผมอยู่คนเดียว เงียบสงบไทกิจะได้มีสมาธิ”

    “หรอจ๊ะ รบกวนทาดาโยชิคุงรึเปล่า”

    “ไม่หรอกครับ ผมอยู่คนเดียวเหงาจะตาย เอาไทกิจังไปไว้ด้วยห้องจะได้ไม่เงียบ”

    “งั้นก็ฝากด้วยนะจ๊ะ แม่ขอบใจมาก”

    หลังจากทำการซื้อขายผม โดยไม่ถามความคิดเห็นเสร็จคุณนายนากามารุก็หันมาจ้องหน้าผมด้วยสายตาประหนึ่งนางฟ้า
   
    “พรุ่งนี้เลิกเรียนแล้วก็ไปเรียนติวกับพี่เค้านะไม่ต้องกลับมาช่วยงานที่ร้าน”

    ค้างซิครับงานนี้ อะไรมันจะง่ายปานนั้นว่ะ ผมลูกชายแม่นะครับ เอาไปให้ใครต่อใครเลี้ยงง่ายๆ อย่างงี้ได้ไง

    “ไม่ต้องคิดแม้แต่จะเถียง พี่เค้าอุตส่าห์มีน้ำใจเข้าใจมั้ย”

    ผมหน้างอทันที บังคับกันแบบนี้ใครจะไม่โกรธหละ โกรธแม่แล้วก็พาลโกรธคนหล่อที่ยิ้มระรื่นอยู่ข้างๆ ด้วย กระแทกเท้าเข้าบ้านไปทั้งอย่างนั้นแหละ

    คนอย่างนากามารุ ไทกิก็น้อยใจเป็นนะ

.
.
.
    ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงได้พักเดียวเจ้ามือถือก็สั่นกึกๆ เหมือนมีเจ้ามาเข้าทรง พอดูหน้าจอก็ขึ้นชื่อหราเลยครับ คู่กรณีตัวฉกาจของผมเอง

    ใครจะรับ ปิดเครื่อง ถอดเเบต แล้วก็โยนมันไว้บนโต๊ะแบบนั้นแหละ







::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: b con>>>>>>>>>>>>>>>>>>






น้อยใจ ไม่เห็นมีคนเม้นเลย T^T



แจ้ง เรื่องรวมเล่มนะจ๊ะ

1. ขอบคุณทุกคำแนะนำเกี่ยวกับเรื่องรวมเล่มจ้า ช่วยเราได้เยอะจริง

2. ป๋าจะรวม My beloved guy ก่อนนะ ตอนนี้เหลือแค่การพิสูจน์อักษรและแก้ไขเนื้อหา ที่สำคัญ  คงต้องลดทอนฉากเรทลง เนื่องจากทางสำนักพิมพ์ขอมา สัญติบาลจะจับ อันนี้ต้องขอโทษนักอ่านทุกคนจริงนะจ๊ะ

3. อยากให้ลงชื่อจองไว้ก่อนได้มั้ยจ๊ะ โดยส่งมาที่เมล์ still_holy_5@hotmail.com หัวข้อ pre จองหนังสือ เราอยากทราบจำนวนคร่าวๆ ว่าควรพิมพ์รึเปล่า เพราะทุนมันมิใช่น้อยๆ เลย ส่วนรายละเอียดหนังสือเชิญดูข้างล่างนะ



Quickpost this image to Myspace, Digg, Facebook, and others!

ชื่อหนังสือ My beloved guy
จำนวนหน้า ประมาณ 400 หน้า
ราคาประมาณ 350 บาท
กระดาษถนอมสายตา