คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2. be the part of my life
2.
พระเอก ฮามาโนะทาดาโยชิ
นายเอก นากามารุ ไทกิ
เเฝดพระ อากิโมโตะ คาโงะ vs ไคโตะ
แฝดนาย ฟุคุดะ นาโอซึมิ vs มาซาฮิโระ
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
“เมื่อวานเป็นไงบ้าง”
ก้นยังไม่ทันจะหยั่งถึงเก้าอี้ เจ้าแฝดก็ทำหน้าแป้นแล้นเข้ามาเกาะขอบโต๊ะทันที
น่ารักตายหละ!!
ผมเบือนหน้าไปอีกทาง ไม่ได้เล่นตัวครับแต่งอน เล่นทิ้งผมไว้กับคุณพี่สุดหล่อสองต่อสอง นี้ถ้าผมอดใจไม่ไหวปล้ำพี่แกกลางทางขึ้นมาจะทำยังไง ทางก็มืดแถมพี่แกก็มองอะไรไม่เห็นอีก ว่ะ ฮ่ะ ฮ่า ทำอะไรลงไปพี่แกก็คงจำหน้าไม่ได้หรอก
เย้ย!! เมื่อกี๊ผมคิดอะไร มันผิดประเด็นสุดๆ ผมงอนเจ้าแฝดที่ทิ้งผมให้อยู่ในสถานการณ์สลดคนเดียวต่างหาก ดีนะที่รุ่นพี่เค้าใจดี ไม่งั้นอาจบันดาลโทสะปลิดชีวิตเด็กหล่อตาดำๆ คนนี้ไปแล้วก็ได้
“แหม งอนหรอไทกิจัง”
หึ ผมยกมือดันหัวกลมๆ ของมาซาฮิโระที่กำลังไถแขนผมออกอยู่ด้วยสายตารังเกียจ อย่ามาง้อกันเสียให้ยาก
“อ่ะ ให้อ่านโชเเนน จัมพ์เล่มล่าสุดก่อนใครเลยนะ” แฝดพี่มันแท็ดทีมครับควักเอากลยุทธ์ที่ผมต้องจอดทกที หนังสือการ์ตูนนี้หละไพ่ตายของผม เจ้าสองคนนี้มันซื้อทุกอาทิตย์ครับเนื่องจากมีอันจะกิน ส่วนผมผู้ไม่มีอันจะกินก็ได้แต่รอส่วนบุญของพวกมันครับ
“ขอบคุณ” ผมยื่นมือไปรับแต่เจ้าแฝดเจ้าเล่ห์มันก็ชักกลับ “เล่ามาก่อนแล้วจะให้”
“ชิ” ขัดใจๆ แต่ก็ต้องยอมสาธยายเรื่องเมื่อคืนให้มันฟังครับ
ย้อนไปเมื่อคืนหลังจากยอมให้รุ่นพี่ที่มารู้ว่าชื่อเต็มๆ คือ ฮามาโนะทาดาโยชิ จับมือแล้วพาพี่แกไปส่งถึงร้านแว่นหน้าสถานีรถไฟฟ้า ด้วยความที่เป็นคนดีของผมก็รอจนพี่แกใส่คอนแทกเลนส์เสร็จ พี่แกไม่ยอมตัดแว่นใหม่ครับ แต่ไม่ใส่แว่นก็ดีแล้วผมว่าหล่อลากกระชากมดลูกดี แต่เอ๊ะผมไม่มีมดลูกนี่นา
พอพี่แกมีประสาทตาครบเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาก็ลงทุนนั่งรถไฟฟ้ามาส่งผม แถมยังเดินมาส่งให้ถึงหน้าบ้านอีกต่างหาก ที่สำคัญกว่านั้นคุณนายนากามารุก็ไปทำความรู้จักกับเขาเสร็จสรรพ พร้อมทั้งฝากพร้อมฝังผมด้วยเมื่อรู้เกียรติประหวัดการเรียนข้ันเทพของรุ่นพี่ อย่าว่าแต่แม้เลยผมเองยังอึ้ง หล่อ รวย เก่ง มันจะมีอะไรโผล่มาให้ผมเซอร์ไพรส์อีกมั้ยครับ
“ขอบคุณที่มาส่งนะฮะรุ่นพี่ฮามาโนะ”
“ไม่เป็นไร ไทจัง”
แหนะ รู้ชื่อผมอีก แถมยังเรียกเสียน่ารักหนิดหนมประหนึ่งเป็นครอบครัวเดียวกัน
พอเห็นผมทำหน้ามุ่ยก็ส่งยิ้มเทพพระบุตรมาสยบมารอีกรอบ ตกลงในเรื่องนี้ผมเป็นมารครับท่านผู้อ่าน
“ไม่ต้องเรียกฉันว่ารุ่นพี่ฮามาโนะหรอกมันห่างเหิน เรียกพี่โยชิเฉยๆ ก็ได้”
คิ้วผมขมวดซิครับ ไม่ค่อยเข้าใจที่พี่แกพูดมาเท่าไหร่
“ชื่อนี้พี่อนุญาตให้นายเรียกคนเดียวเลยนะ ไหนเรียกซิไทจัง”
อย่ายิ้มแบบนั้นครับ ผมแพ้ยิ้มออร่าของพี่
“พี่โยชิ..” ผมอ้าปากเรียกเหมือนเด็กหัดพูด ทีนี้พี่แกหัวเราะใหญ่ ชอบใจครับ แถมยังยื่นมือมาวางปุบนหัวผมประหนึ่งผมเป็นลูกหมา ขยี้ๆๆ จนมันฟูฟ่องแล้วก็ขอตัวกลับ
อยากจะบ้าตาย!! แต่ก็ต้องขอบคุณพี่แกอีกครั้งที่ไม่เล่าวีรกรรมสุดเด็ดของลูกชายให้คุณนายนากามารุฟัง มิฉะนั้นเงินค่าขนมอันน้อยนิดเท่าน้ำตาเต่าของผมของบินสูญสลายไปเป็นแน่แท้
.
.
.
“ว้าวๆ มีชื่อเฉพาะของเราสองคนด้วย” เสียงเจ้าแฝดน้องมาซาฮิโระลอยมากระแทกหูทำเอาผมหลุดจากภวังค์ งงครับ ตรูเล่าจบตั้งแต่ตอนไหนฟระ!!
“พูดบ้าอะไรของนาย” ผมขึงตาใส่มัน
“มาสะจังอย่าไปล้อไทกิจังซิ เขินหน้าแดงหมดแล้ว”
หึหึ ขอโทษนะครับคุณนาโอซึมิคำพูดของคุณก็มิได้ช่วยเยียวยาจิตใจกระผมเลยครับ
กว่าเจ้าทะโมนสองตัวจะเงียบได้ก็อาจารย์คาบแรกเข้ามาสอนนั้นแหละครับ
.
.
.
ตกเย็นชีวิตอันสงบสุขของผมก็หายไปอีกครั้งเพราะเจ้าแฝดนรกมันลากไปกินไอติม ประเด็นที่เซ็งคือ พี่ล่ำทั้งสองคนมายืนรออยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนแล้ว และเป็นสมการที่เป็นจริงว่ารุ่นพี่ฮามโนะ ทาดาโยชิก็ยืนพิงกำแพงหายใจเข้าออกหล่อๆ ให้สาวๆ ในโรงเรียนผมได้กรี๊ดเล่นอยู่ด้วย
“ไทจัง” หลบไม่ทันครับ พี่แกฉีกยิ้มออร่าให้ผมซะก่อน
“หวัดดีฮะ พี่โยชิ”
เสียงเป่าปากเปี้ยวป้าวของเจ้าทะโมนน้อยทั้งสองดังมาแว่วๆ แต่ก็เงียบไปเพราะกลับไปอยู่ในโอวาทของผู้คุมร่างบึ้ก
เห็นแล้วหมั่นไส้!!
คู่รักแฝดสยองเดินนำหน้าเราสองคนไปแล้วครับ หันไปทางซ้าย รุ่นพี่คาโงะก็รับเอากระเป๋าของนาโอซึมิไปถือให้ หันไปทางขวารุ่นพี่ไคโตะก็รับเอากระเป๋าของมาซาฮิโระไปถือให้ เลยหันมามองตัวเองบ้างครับรุ่นพี่ทาดาโยชิรับเอากระเป๋าไทจังไปถือให้
“เฮ้ย!!” ผมแหกปากออกมาทันทีด้วยความตกใจครับ แต่คนหน้าหล่อข้างๆ กลับยิ้มสบายๆ แค่นี้ก็ละลายใจไปเป็นกองแล้วครับ
“ก็เพื่อนของไทจังยังมีคนถือกระเป๋าให้เลยนี่นา”
ผมเถียงไปทันควัน “ก็เค้าเป็นแฟนกันนี่ฮะ”
พี่แกก็สวนกลับมาไวยังกับปรอท “งั้นไทจังก็เป็นแฟนพี่ซิ”
อึ้งแด๊ก แข็งไปประมาณห้าวิครับ
“ฮะฮ่า พี่ล้อเล่นหนะ”
ผมพ่นลมหายใจออกมาแทบจะเป็นมังกรไฟ หน้าคงงอแหละเพราะพี่โยชิแกยื่นมือมาขยี้ผมจนฟูอีกแล้ว
แง่ง!! ไม่ติดว่าหล่อจะงับมือให้
.
.
.
บรรยากาศในร้านไอติมก็ม่วงสนิทตามที่คิดไว้เลยครับ เจ้าแฝดนรกที่เป็นลิงทะโมนประจำห้อง แปลงร่างเป็นลูกแมวตาใสคอยร้องเมี้ยวๆ อ้อนเจ้าของอยู่นั่นแหละ พี่ล่ำทั้งสองก็บ้าจี้เอาใจมันอยู่ได้ ไม่เกาคอแล้วเอากระดิ่งมาผูกไว้เลยหละ
เห็นแล้วขัดลูกกระตา!!
“อิจฉาหรอ”
“ใช่”
เย้ย!! เอาอีกแล้วครับ มุขที่ชอบคุยกับความคิดของผม พี่โยชิหัวเราะร่วนที่เห็นผมหน้าเหรอหรา ผมบ่นมุบมิบแล้วจัดการจ้วงไอติมช็อคโกเเลตตรงหน้าราวกับเป็นศัตรูคู่อาตาดกันมานาน
เหลือบมองคนตรงหน้าก็ต้องถอนหายใจเบาๆ ชวนมากินไอติมแต่ก็ยังทำเป็นเข้มสั่งกาแฟดำมาจิบซะงั้น จะหล่อ จะเท่ห์ไปถึงไหนครับพ่อคุณ
.
.
.
“ไทกิจัง กลับกับรุ่นพี่ทาดาโยชินะ” มาซาฮิโระพูดหลังจากออกมาเดินเล่นย่านการค้ากันได้พักใหญ่
ผมอ้าปากจะร้องอ้าวแต่ก็ไม่ทัน เพราะเจ้าแฝดที่แปลงร่างเป็นแมววิ่งเข้าไปเกาะแขนพี่ล่ำควงหนุงหนิงกันออกไปซะแล้ว
“ไอเพื่อนบ้าเอ้ย!!” ผมตะโกนไล่หลังไปอย่างหงุดหงิด
เสียงหัวเราะคิกดังมาจากข้างๆ ผมหันไปทำตายักษ์ใส่ทันทีแต่ก็ต้องสะดุดเพราะนิ้วเรียวของคนตรงหน้าพุ่งมาปักอยู่ตรงหว่าคิ้วซะงั้น
“ทำคิ้วขมวดบ่อยๆ มันจะแก่เร็วนะรู้มัย” ไม่พูดเปล่าครับสุดหล่อกระชากลากดินของผมคลึงที่ว่างระหว่างคิ้วให้ผมเบาๆ ซะด้วย เล่นเอาเคลิ้ม
“เดี๋ยวสองคู่นั้นเค้าจะแยกกันไปคอนโดของแต่ละคน นายจะไปขวางความสุขของคู่รักรึไง”
ถามผมเสียงนุ่มอย่างนี้จะให้ผมตอบยังไงละครับพี่น้อง แต่เดี๋ยวนะประโยคหลังหนะเข้าใจแต่ประโยคเเรกยังงง
พอเห็นหน้าโงๆ ของผมพี่ท่านก็หัวเราะอีก
“เพื่อนไทจังมีคอนโดห้องหนึ่งใช่มั้ย”
“อื้อ”
“เพื่อนพี่ก็มีอีกห้องหนึ่ง”
“อ่า ฮะ”
“คราวนี้คู่แฝดพี่ก็ย้ายไปอยู่ห้องหนึ่ง คู่แฝดน้องก็อยู่อีกห้องหนึ่ง เข้าใจรึยัง”
ผมอ้าปากหวอ นี่เพื่อนผมไปไกลขนาดนั้นเลยหรอ อยู่ด้วยกัน อยู่ด้วยกัน!!
“เค้ามีอะไรกันรึยัง” ถามออกมาอย่างพาซื่อครับ หว๋า! แก้มต้องแดงแน่ๆ เลย
พี่โยชิสุดหล่อหัวเราะดังกว่าเดิม คนแถวนั้นหันมามองหมดแล้วครับพี่รักษาภาพลักษณ์หน่อย
“เรื่องส่วนตัวเค้า พี่จะรู้ได้ไงหละ” ตอบผมแถมยังยิ้มเอ็นดูอีก ผมรู้สึกว่าตัวเองเหมือนหมาน้อยกับเจ้าของไปเรื่อยแล้ว
“จะเดินดูอะไรอีกมั้ย หรือจะกลับเลย”
ผมยกแขนซ้ายขึ้นมาดูเวลา ตายห่-า เที่ยวเพลินเลยเวลาเปิดร้านตอนเย็นมาครึ่งชั่วโมงแล้ว
คุณนายนากามารุเอาเลือดหัวน้อยๆ ผมออกแน่
“เป็นอะไร ทำหน้าตกใจซะ”
แหมพ่อเทพพระบุตรครับ มาถามอะไรตอนนี้หละครับ ผมคว้าข้อมือพี่แกวิ่งสู้ฟัดไปยังสถานีรถไฟที่ใกล้ที่สุดทันที หลังจากเข้ามาในรถและหยุดหอบจนพอใจก็เริ่มออกปากเล่าครับ ไม่อยากให้คนหล่อสงสัยนาน
“ผมต้องกลับไปช่วยที่ร้านหนะครับ ร้านเปิดตอนห้าโมงเย็น ผมกลับช้าแม่ต้องฆ่าผมแน่ๆ”
พี่โยชิพยักหน้ารับรู้ แล้วก็ยิ้มหวานกระชากใจสาวอีกครั้ง
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปช่วยนะโทษฐานที่ทำให้ไทจังกลับร้านช้า”
.
.
.
สาบานได้ครับว่าผมพยายามปฏิเสธแล้วแต่ไหงคุณพี่หน้าหล่อมายืนยิ้มระรื่นอยู่กับคุณนายนากามารุได้มิทราบ
“ไทกิ ไปเอาผ้ากันเปื้อนมาให้พี่เค้าซิลูก สอนพี่เค้าจดออเดอร์ด้วย”
“คร้าบๆ”
หึ พอเจอคนหล่อแล้วอารมณ์ดีเชียวแม่ผม ตอนแรกพอผมโผล่หัวมาก็เตรียมตัวจะด่าแต่พอแขนผมลากอีกคนโผล่พ้นประตูเข้ามาด้วยนางมารก็กลายร่างเป็นนางฟ้าเข้าทันที
“อ่ะนี้ผ้ากันเปื้อน” ผมเดินเข้าไปหลังร้านแล้วหยิบผ้ากันเปื้อนสีดำมาส่งให้ พี่โยชิรับไปผูกไว้กับเอวทับกางเกงนักเรียนขายาวสีกรมท่า
ผมผูกของตัวเองมั้ง แต่ไม่ยักกะดูดีเหมือนพี่แกแหะ
“เอาหละเดี๋ยวผมสอนวิธีรับออเดอร์ให้นะ”
ผมบอกไปสองสามคำพี่แกก็พยักหน้าหงึกหงัก เรียนรู้เร็วเชียว เข้าใจแล้วหละว่าทำไมเกรดที่โรงเรียนถึงดีนัก
หลังจากร้านเปิดไปซักพักลูกค้าก็ถล่มทลายเหมือนเดิมครับ เหตุผลหลักคืออาหารอร่อย เหตุผลรองคือราคาถูกและเหตุผลเสริมคือเด็กเสริฟหน้าตาด!!ี
ผมแอบเห็นพวกป้าๆ ทั้งหลายกรี๊ดกร๊าดพี่โยชิไม่ได้หยุดหย่อน เรียกไปถามไปสั่งอยู่นั้นแกละ
ป้าเอ้ย!! แก่แล้วยังจะงาบเด็กอีกนะ
หงุดหงิดนิดหน่อยครับ ไม่รู้เพราะอะไร
ร้านผมเปิดช่วง 5 โมงถึง สี่ทุ่มครับ บางคร้ั้งลูกค้านั่งยาวไปถึงห้าทุ่มเราก็ไม่ว่ากัน แต่ผมนั้นอยู่ช่วยเสริฟถึงสองทุ่มก็พอ หลังจากนั้นคุณนายนากามารุจะไล่ให้ไปอาบน้ำทำการบ้านอ่านหนังสือ นอกจากลูกค้าจะเยอะจริงๆ ก็อาจเกิดกรณียกเว้นอยู่ช่วยจนร้านปิด
วันนี้ลูกค้าเยอะเฉพาะช่วงหัวค่ำเท่านั้น พอสองทุ่มคนก็ซา ผมได้ทีปลดผ้ากันเปื้อนออกแถมต้องไปลากพี่โยชิเข้ามาอีกเนื่องจากคุณป้ามหาภัยจ้องจะงาบพี่แกอยู่นั้นแหละ
“ขอบคุณมากครับที่มาช่วย” ผมโค้งงามๆ ไปตามประสาเด็กมารยาทดี
“สนุกดี แล้ววันหลังจะมาช่วยอีกนะ”
ผมทำหน้าบู้ มาช่วยบ่อยๆ เรตติ้งผมก็ตกหมดพอดีซิ
“ทาดาโยชิคุง อยู่ทานข้าวก่อนซิ มัวแต่ใช้งานเพลินเลย หิวรึยังจ๊ะ” เสียงหวานแบบนี้จะมีใคร แม่ผมเองครับ
พอผมตั้งอ้าปากจะปฏิเสธพี่แกก็ชิงสวนตอบตกลงไปเลยครับ “รบกวนด้วยนะครับ”
แล้วมื้อเย็นของผมก็มีมนุษย์หล่อโคตรมานั่งประจันหน้าด้วยครับ เรานั่งกินกันเงียบๆ สองคนเพราะคนอื่นยังต้องทำงานต่อ อาหารก็คือที่ขายอยู่ในร้านนั้นแหละครับแม่แอบลัดคิวมาให้แถมยังพุดดิ้งแถมมาด้วย ไม่ยุติธรรมที่สุดในโลกครับ ประท้วง!!
“ทานเยอะๆ นะจ๊ะ ไม่ต้องเกรงใจ อยากได้อะไรกลับบ้านก็บอกเดี๋ยวแม่เอาให้”
ไปรับเค้าเป็นลูกเรียบร้อยแล้วครับแม่ผม
.
.
.
ผมเดินมาส่งรุ่นพี่ที่หน้าบ้าน จะไปส่งถึงสถานีรถไฟฐานะที่เอาลูกเค้ามาใช้งานก็โดนห้ามไว้
“อาหารร้านนายอร่อยจริงๆ” พี่โยชิบอกด้วยรอยยิ้ม
ผมรู้ครับไม่ต้องบอก ไม่งั้นคนจะเต็มร้านทุกวันเรอะ
“ฝากขอบคุณคุณแม่ด้วยนะ”
“ฮะ”
“คืนนี้นอนห่มผ้าหนาๆ นะไทจัง อากาศหนาวแล้ว”
ไอประโยคหลังนี้เริ่มแม่งๆ ครับ
พี่โยชิยิ้มออร่าใส่ผมอีกครั้งแล้วก็โบกมือให้
“กลับบ้านดีๆ นะฮะ” บอกตามมารยาทครับ
“เป็นห่วงก็กลับด้วยกันซิ พี่นอนคนเดียวนะ”
อยากจะเอาหัวโขกฝากับมุขพี่แกครับ ผมได้แต่ทำหน้าเซ็งใส่ พี่แกก็หัวเราะร่วนแล้วเดินจากไปจริงๆ
ผมหันหลังกลับเข้าร้านเมื่อเห็นว่าพี่แกเดินลับถนนไปแล้ว
เฮ้อ…แล้วพรุ่งนี้จะโดนเจ้าแฝดนรกสืบสวน สอบสวนอีกมั้ยนะ
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::>> B cont
นึกว่าพรุ่งนี้จะว่าง ที่ไหนได้โดนเพื่อนโทรมาตามไป workshop สิบโมงถึงทุ่ม นึกว่าจะได้ไปเดินงานคอมมาร์ทซะอีก เง้อ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกันจ้า ไทกิมันเป๋อๆ อ่ะ แต่ป๋าเริ่มหลงน้องแฝด อิอิ
ฝากคอมเม้นด้วยนะ คอมเม้นเยอะๆๆๆๆ จะได้มีกำลังใจอัพ ปิดเทอมก็ยังมีงานเหมือนเดิมง่ะ
ความคิดเห็น