คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
Intro
กลางโถงบ้านสไตล์ยุโรปหลังใหญ่ ตรงหน้าบันได้หินอ่อนที่ทอดเป็นวงโค้งสวยงามปรากฏร่างของหญิงสาววัยกลางคนที่เค้าโครงหน้ายังงดงามจับตา เนื้อผิวเนียนละเอียดประกอบกับการตกเเต่งด้วยเครื่องสำอางค์ชั้นดีอีกเพียงเล็กน้อย มองยังไงก็ไม่มีทางทราบว่ามีลูกชายที่โตเเล้วถึงสองคน ตากลมสวยจ้องนิ่งไปยังชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เบื้องหน้า ปากอิ่มสีเเดงสดดูยังไงก็รู้ว่าถอดเค้ากันมา ผิดตรงที่คิ้วเค้ม ตาคม และจมูกโ่ด่งตั้งเป็นสันตรงสวยเท่านั้นที่ได้มาจากบุพการีอีกคน
ตาคมมองคนตรงหน้าตัวเองอย่างไม่ลดละ เวลาที่เขานิ่งมันดูอึดอัดจนน่ากลัว อาจจะเป็นเพราะโตมาในตระกูลที่ทำธุรกิจใหญ่โตระดับประเทศ มาดของเจ้าคนนายคนจึงซับอยู่ในเลือดตั้งเเต่เด็ก การวางตัว การใช้สายตาของชายหนุ่มจึงไม่ต่างจากปู่เเละพ่อที่มีประสบการณ์มายาวนาน
เมื่อสู้กันทางสายตา ใครต่อใครก็พากันกลัวนายน้อยของบ้านหรือผู้บริหารหนุ่มของโจวพร็อพเพอร์ตี้ ดูท่าจะมีคนเดียวที่เขาต้องผ่อนลมหายใจออกทางปากเป็นการเเสดงความอ่อนข้อให้ชัดเจน สู้กันทีไรไม่เคยจะชนะสักที
“โจคยูยอน!” เสียงหวานเเต่เข้มเรียกเมื่อได้รับสัญญาณว่าอีกฝ่ายพร้อมจะฟังเเล้ว
“ครับ! โจวนาอึน” บุตรชายขานรับดังชัดไม่เเพ้กัน
“เที่ยง เชอราตัน แกรนน์ หนูซันนี่ ตอนเย็น บันยันทรี หนูเเทยอน ส่วนพรุ่งนี้...”
“ผมมีประชุมทั้งวัน”
“งั้นเลื่อนให้เป็นมะรืน เที่ยงตรงที่ล็อตเต้ ต่อด้วยเย็น ริทส์ คาล์ตัน”
“แม่ เมื่อไหร่จะหยุดนัดดูตัวให้ผมสักที ผู้หญิงโสดยังไม่หมดโซลอีกหรือครับ”
“หมดจากโซลเเม่ก็จะขยายผลไปเมืองข้างๆ แม่จะหยุดหาก็ต่อเมื่อโจวคยูยอนพาเเฟนมาให้เเม่
ดูเป็นตัวเป็นตน”
เขาถอนหายใจยาว เต่ก็ไม่กล้าให้รุนเเรงเพราะเกรงใจที่อีกฝ่ายเป็นเเม่
“ทำไมแม่ไม่หาให้คิมฮีชอลบ้างล่ะ” ร่างสูงเอ่ยถึงพี่ชายแท้ๆ แต่ใช้นามสกุลเก่าก่อนเเต่งงานข
องเเม่ไว้หน้าชื่อ
“คิมฮีชอลเป็นเกย์ แม่ทำใจ” โจวนาอึนยักไหล่
“งั้นถ้าผมเป็นเกย์เเม่ก็จะปล่อย?”
“ถ้าไม่ควงแฟนมาเปิดตัว เเม่ก็จะหาหนุ่มๆ มาให้คยูของเเม่ดูตัวอยู่ดี”
เมื่อบุพการียืนยันอย่างนั้นเขาจะทำอะไรได้นอกจากหันตัวไปรับเสื้อสูทจากเด็กในบ้านมาสวม
ทับเสื้อเชิ้ตเนื้อดีที่ใส่อยู่ พอหันกลับมาโจวนาอึนก็ดึงร่างลูกชายเข้าไปกอด หอมเเก้มซ้ายขวาไม่ต่าง
จากวันวานในวัยเยาว์
“ออกจากที่ทำงานตั้งเเต่ก่อนเที่ยงนะจ๊ะ อย่าเลทหนูซันนี่วีนใส่แม่ไม่ช่วยนะ” เธอสั่งความเเล้
วก็ยิ้มหวานๆ ให้ลูกชายอีกหนึ่งที ร่างสูงพยักหน้ารับเเล้วเดินออกจากโถงรับเเขกไปยังรถคันโตที่
เด็กในบ้านขับมารอไว้ให้เเล้วตรงด้านหน้า
หลังรถเบ๊นซ์สีดำทะเบียนสวยขับเลยรั้วบ้านหลังงามออกมาเเล้ว ไฟเบรกสีแดงก็ทำงานก่อน
จะตามด้วยการจอดรถเเอบเข้าข้างทาง ซัมซุงกาเเล็กซี่ถูกดึงออกมาใช้งานทันทีที่ร่างสูงก้าวขึ้นรถ
ของตัวเอง เขากดเบอร์โทรของเพื่อนสนิทด้วยความรวดเร็ว หลังจากรอสายเรียกอยู่นาน คยูยอนก็
พอจะรู้ว่าคุณชายเจ้าสำราญที่เที่ยวหนักเมาหนักคงยังไม่ตื่นมารับอรุณ เเล้วก็เป็นจริงดังคาดเมื่ออีก
ฝ่ายรับสาย น้ำเสียงงัวเงียพร้อมคำพูดกวนหูก็พุ่งเข้าหาทันที
“นาฬิกาบนข้อมือ คอนโซลรถ และจอมือถือมึงตายพร้อมกันหรือครับเพื่อนคยู”
“ครับเพื่อนวอน กูเลยต้องโทรมาถามเวลาจากมึงครับ”
“มึงช่วยขับรถเเพงๆ ของมึงไปซื้อนาฬิกาเส้นใหม่มาใส่เถอะครับ ถ้าโรเเล็กซ์มันจะตายบ่อย
แม่งขนาดนี้ก็ไปซื้อยี่ห้อจีนแดงกิ๊กก็อกมาใช้ หรือไม่ก็เปลี่ยนมือถือพร้อมกันซะด้วยเเล้วไม่ต้อง
เมมเบอร์กูนะ”
“ฟังจากเสียงหงุดหงิดเเปลว่าช่วงนี้ป่วยเป็นโรคขาดเนื้อหนังมังสา ไม่ค่อยได้เอาหน้าท้องชิด
กับใครหรือครับเพื่อนวอน”
“อย่าลามปามครับเพื่อนคยู เดี๋ยวแม่ของลูกกูในอนาคตเกิดได้ยินเข้าเเล้วจะเกิดปัญหา
ครอบครัว”
“ฮะฮ่า” คยูยอนหัวเราะร่าเริง เขาเดาเอาว่าเพื่อนจอมเจ้าชู้คงหมายถึงคุณหมอหนุ่มที่ตัวเองตามจีบอยู่หลายเดือนเเล้ว “ท่าทางระเเวงจนอานหลังตั้งตรงเเบบนี้เเปลว่าเพื่อนวอนยังไม่ได้ยิงลูกโทษใส่ประตูเป้าหมายอีกหรือครับ”
“ครับเพื่อนคยู นายประตูคนนี้ช่างเหนียว เขี้ยวไม่ใช่เล่น... เอ๊ะ! ว่าเเต่เพื่อนคยูมีเรื่องอะไรให้หล่อเหนื่อยสมองคิดอีกครับ มึงคงไม่ได้เเค่่โทรมาถามเวลากูจริงๆ ใช่มั้ย”
“แม่ยังไม่หยุดหาคู่ดูตัวให้กูเลยว่ะ” คยูยอนบ่นออกมาด้วยความเซ็ง
“ถ้ากูจำไม่ผิด วันนี้วันที่ 9 ของเดือนเเละเมื่อคืนคือคนที่ 19 ของเดิืือนนี้ เฉลี่ยเเล้วเพื่อนคยูต้องไปนั่งปั้นยิ้มใส่สาววันละสองคน อาจมีสามหากเป็นวันหยุดราชการ สุดสัปดาห์หรือนักขัตฤกษ์ โห!
เเม่เมิงจะทำเเต้มพิชิตเพชรยอดมงกุฏหรือว่ะ”
“กูก็ว่าอย่างนั้นเเหละ คิมฮีชอลไม่น่าชิ่งชิงเปิดตัวพี่ฮันแล้วก็บินไปอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขที่
เซี่ยงไฮ้เลย กูเลยซวยขั้นสุด”
“มึงก็พาคนที่มีไปเปิดตัวสักทีสิว่ะ” ซีวอนเสนอ เสียงสวบสาบของเนื้อผ้าทำให้คยูยอนพอจะ
เดาได้ว่าคุณชายรูปหล่อยังคงนอนอยู่บนเตียง
“มินป่วย กูไม่อยากให้ใครมาวุ่นวาย” เสียงทุ้มเอ่ยถึงคนรักของตน
“งั้นมึงก็ลับเขาที่หัว เเล้วไปคว้าใครสักคนมาเป็นอีหนูชั่วคราว”
“ใครเค้าจะยอมมาเป็นว่ะ”
“ถ้าป๋าเงินหนา หน้าหล่อ หม้อเก่ง อาวุธไม่เส็งเคร็ง มีหรือจะไม่มีหนูๆ มาอ้อน”
“ทะลึ่งนะครับคุณชาย” ริมฝีปากสีเเดงสดยกยิ้มในความเจ้าสำบัดสำนวนของเพื่อน
“จ่ายเงินพี่มาครับน้อง เเล้วคืนนี้จะจัดให้ถึงข้างหมอน ไม่ต้องรีรอนาน” เชวซีวอนยังคงใช้ภาษา
ลิเกกับเขาอยู่
“มันจะเนียนหรือว่ะ”
“โปรดกลับไปอ่านบรรทัดบนครับเพื่อนคยู ลับเขาของมึงให้สั้นลงสักนิดแล้วความคิดจะโปรดโปร่ง กูนอนต่อเเล้วครับ สวัสดี”
ซีวอนวางโทรศัพท์ทันทีที่พูดเสร็จ เสียงสัญญาณขาดหายอย่างรวดเร็วเล่นเอาคยูยอนต้องสวด
บทสรรเสริญความดีเพื่อนสนิทอยู่ในใจอีกสองสามประโยคก่อนจะนิ่งคิดตามแผนที่ซีวอนเเนะนำ ถ้า
มันจะหยุดความวุ่นวายในชีวิตไปได้สักพักก็คงดี เขาอยากใช้เวลาว่างนอกเหนือจากการทำงานไปกับลีซองมินที่ยึดครองพื้นที่ทั้งหัวใจของเขาไปแล้วมากกว่าตามรับตามส่งหรือนั่งปั้นหน้ายิ้มเเย้มเพื่อทานอาหารกับบรรดาสาวๆ ที่เเม่หามาให้ ร่างสูงพรูลมหายใจออกจากปาก เหลือบมองนาฬิกาข้อมือเเล้วเห็นว่ายังเหลือเวลาก่อนเข้างานอีกกว่าชั่วโมง จึงตัดสินใจเเวะไปหากำลังใจในการทำงานก่อนสักครู่
พาหนะปราดเปรียวสีดำสนิทขับเลียบทางเล็กๆ เข้าไปลึกประมาณหนึ่งก็เห็นรั้วยาวสีขาวสะอาดตาของโรงพยาบาลเอกชนที่เงียบสงบเเห่งหนึ่ง หลังจากจอดรถเสร็จก็เดินตรงไปยังร้านดอกไม้ก่อน
See yah~
ความคิดเห็น